ตอนที่ 5 สถานะที่แท้จริง

ตอนที่ 5

สถานะที่แท้จริง

เมื่อนายท่านพูดจบในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบทันที โดยเฉพาะฮัวหนิงอันที่พูดคำใดไม่ออกไปชั่วครู่ เจ้าของร่างนี้เป็นถึงลูกพระชายาอ๋องเลยงั้นหรือ!!

“มะ หม่อมฉันเป็นลูกของพระชายาเลยหรือเพคะ!” นางเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจ แต่ก็ต้องนิ่งค้างไปอีกครั้งกับคำตอบของนายท่านตรงหน้า

“ไม่ใช่ เจ้าเป็นลูกของข้ากับนางต่างหาก เจ้าอ๋องชั่วช้าผู้นั้นไม่สมควรเป็นบิดาของใครด้วยซ้ำ!!” ฮัวหนิงอันยิ่งงุนงงมากกว่าเดิม

ท่านเอ่ยเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรกันแน่ ไม่ใช่ว่ามารดาของนางแอบคบชู้แล้วไปแต่งกับบุรุษอีกคนหรอกนะ ยุคจีนโบราณมีเรื่องอะไรเช่นนี้ด้วยหรือ

“.......”

“ข้าโจวจิ้งห้าวเป็นน้องชายของอ๋องผู้นั้น และเป็นอดีตคนรักของมารดาเจ้า จากนี้ข้าจะรับเจ้าเป็นลูกบุญธรรมของข้าเอง” นายท่านหรือท่านอ๋องโจวจิ้งห้าวเอ่ยกับเด็กสาวที่นั่งทำหน้างุนงงอยู่

“แปลว่านายท่านก็คือท่านอ๋องเช่นกันหรือเพคะ แล้วหมายความว่าอย่างไรที่บอกว่าข้าคือลูกของท่านกับท่านแม่ ช่วยอธิบายให้ข้าเข้าใจมากกว่านี้ได้หรือไม่เจ้าคะ”

นางเอ่ยถามโดยไม่สนใจคำแทนตัวที่แสนยุ่งยากนั่น ทำให้คนตรงหน้าพอจะรู้ตัวว่าตนยังไม่ได้อธิบายเรื่องทุกอย่างให้นางเข้าใจ

แล้วนายท่านหรือท่านพ่อบุญธรรมของนางก็อธิบายเรื่องราวตั้งแต่อดีตให้ฟังจับใจความได้ว่า ยามนั้นเขารักอยู่กับมารดาของนางนามว่า อันกุ้ยฉิน

แต่เพราะเรื่องความมั่นคงในราชสำนักทำให้มารดาได้รับสมรสพระราชทานแต่งให้อ๋องโจวฉู่ฮุ่ย ซึ่งเป็นพี่ชายของท่านพ่อบุญธรรมที่ช่วยนางไว้ในวันนี้

แต่เพราะแต่งงานกันด้วยเรื่องการเมือง เรื่องความรักย่อมไม่เกิดขึ้นอยู่แล้ว แถมพี่ชายผู้นั้นยังรู้ว่าพระชายาของตนเองเป็นคนรักของน้องชายต่างแม่อีก

เขาเลยไม่เคยใส่ใจหรือเข้ามาดูแลเลยสักครั้ง ขนาดรู้ว่าลูกตัวเองที่เกิดกับนางหายไปเขายังไม่คิดออกตามหา แต่กลับแต่งตั้งพระชายารองขึ้นมาแทนมารดานางทันที

นั่นจึงสร้างความคับแค้นใจให้โจวจิ้งห้าวผู้เป็นน้องชายอย่างมาก พอไม่สามารถมองหน้ากันติด เขาจึงขอราชโองการจากพี่ชายออกมาปกครองเมืองที่แสนห่างไกล แต่รุ่งเรืองแห่งนี้แทน

ระหว่างนั้นก็พยายามออกตามหาตัวนางมาตลอด จนบังเอิญที่นางวิ่งตัดหน้ารถม้าวันนี้นี่แหละ จึงได้สังเกตเห็นปิ่นปักผมของนางแล้วนึกเอะใจ จึงขอซื้อตัวนางมาจากฮัวเฉิง

“อ๋องโจวฉู่ฮุ่ยตัดสินว่าเจ้าตายไปพร้อมกับมารดา แม้แต่ชื่อของเจ้าเขายังไม่นำเข้าผังตระกูล โดยให้เหตุผลว่าเจ้าเกิดมาอายุยังไม่ถึงสามเดือน” ท่านอ๋องโจวจิ้งห้าวเอ่ยด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

“ก็ดีแล้วเพคะ บอกตามตรงหากให้ข้ามีชื่ออยู่ในครอบครัวเช่นนั้นข้าก็คงทนไม่ไหว บิดาชั่วช้าไร้หัวใจขนาดบุตรสาวตัวเองยังไม่คิดใยดี คนเช่นนี้ยังสามารถเป็นบิดาผู้อื่นได้อยู่หรือ!!!”

ด้วยความลืมตัวนางเลยเผลอด่าบิดาที่แท้จริงของตัวเองไปหลายคำ พอได้สติกลับมาจึงเห็นว่าท่านอ๋องโจวจิ้งห้าวและเหล่าท่านป้าท่านลุงทั้งหลายกำลังมองมาที่นางด้วยสายตาอึ้ง ๆ

“อะแฮ่ม!!!! กะ ก็ถูกอย่างเจ้าว่า ต่อไปนี้เจ้าก็เรียกข้าว่าท่านพ่อแล้วกัน ส่วนคนผู้นั้นก็ถือว่าเขาตายไปแล้วอย่าได้เอามาใส่ใจให้รบกวนจิตใจเจ้าอีกเลย” ท่านอ๋องโจวจิ้งห้าวหรือท่านพ่อคนใหม่ของนางเอ่ยขึ้น

“ขออภัยเพคะหม่อมฉันลืมตัวไปหน่อย แหะ ๆ”

นางหัวเราะแห้ง ๆ แก้เขินและเริ่มทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง ทะลุมิติมาไม่กี่วันก็รู้ว่าตัวเองมีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่เพียงนี้ ใครจะไปตั้งตัวทัน

“จากนี้ไปเจ้าจะชื่อ โจวเยี่ยนเหยียน เป็นบุตรสาวบุญธรรมของข้าอ๋องสี่แห่งแคว้นหาน ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์รังแกเจ้าได้อีก!!” อ๋องโจวจิ้งห้าวเอ่ยให้บ่าวในจวนได้ยิน

ตั้งแต่วันนั้นความเป็นอยู่ทุกอย่างของนางก็เปลี่ยนไป อาจารย์ที่ว่าเก่งกาจถูกท่านพ่อเชิญตัวมาสอนนางทั้งหมด จนนางกลายเป็นสตรีที่งดงามเพียบพร้อมตามแบบกุลสตรีที่ชายยุคนี้หมายปอง

“คุณหนู นายท่านให้มาเชิญไปทานข้าวที่สวนใหญ่เพคะ” บ่าวที่เฝ้าหน้าประตูเข้ามารายงาน ขณะที่นางกำลังนั่งวาดรูปอยู่

“เดี๋ยวข้าไป บอกให้คนเอาชานมขิงที่ข้าให้เตรียมไว้ไปให้ท่านพ่อดื่มก่อนเลย” นางเอ่ยพร้อมกับวางพู่กันในมือลง

ตั้งแต่ที่รู้ความจริงตอนนี้ก็ผ่านมากว่าสองปีแล้ว จากเด็กสาวรูปร่างแคระแกรนวันนั้น กลายเป็นเด็กสาวงดงามสะพรั่งจนบิดาต้องปวดหัวไม่เว้นวันเพราะมีแม่สื่อมาเยือนจนต้องสั่งปิดจวน

“คุณหนูใส่เสื้อคลุมก่อนดีหรือไม่ อากาศด้านนอกเริ่มเย็นลงแล้วเดี๋ยวไม่สบายเอาได้” ไป๋ลู่สาวใช้คนสนิทของนางเอ่ยขึ้น นางจึงพยักหน้ารับไป

เมื่อใส่เสื้อคลุมเสร็จนางก็เดินลัดเลาะไปตามทางเดินในจวน จนถึงสวนใหญ่ที่ยามนี้บิดากำลังนั่งรอตนอยู่

“คารวะท่านพ่อเพคะ” นางเข้าไปก็ทักทายพร้อมส่งยิ้มให้บิดาอย่างอ่อนหวาน

“นั่งก่อนสิเหยียนเอ๋อร์ ชานมขิงของเจ้าอร่อยมากเลย เจ้านี่ช่างมีวิธีการชงชาได้แปลกใหม่นัก” บิดาเอ่ยชมพร้อมกับจิบชาในแก้วไปอีกหลายอึก

“อากาศก็เริ่มเย็นแล้ว ข้าจึงคิดว่าจะเพิ่มชานมนี้ในเมนูร้านชานมของข้าอีกรายการ ท่านพ่อคิดว่าอย่างไรบ้างเพคะ” นางเอ่ยถามความเห็นของบิดา

ตั้งแต่ที่ทุกอย่างเริ่มเข้าที่ นางก็ขอบิดาเปิดร้านชานมไข่มุกอย่างที่ตัวเองเคยทำขายในโลกก่อน ยามแรกมันแปลกใหม่เกินไปจนบิดาคิดว่าคงขายไม่ได้

แต่เพราะอยากเอาใจนางจึงให้ทุนมาก้อนหนึ่ง หลังเปิดได้เพียงหนึ่งเดือนพบว่าได้กำไรมากกว่าที่คาดไว้ บิดาจึงส่งเสริมจากร้านรถเข็นให้เปลี่ยนเป็นโรงน้ำชา พร้อมกับขายอาหารไปด้วย

“ทำขายย่อมได้ขายแต่ชาวบ้านทั่วไปคงซื้อไม่ไหว เพราะราคาขิงแพงมากนัก หากขายถูกไปเราก็ไม่ได้กำไร หากขายแพงไปก็ไม่มีคนซื้อ” ผู้เป็นบิดาเอ่ยแต่ก็ยังไม่หยุดที่จะจิบชาในถ้วย

“ท่านพ่อลืมไปแล้วหรือว่าข้าให้คนปลูกขิงไว้กี่แปลง” นางเอ่ยพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างสดใส

นางคาดการณ์เรื่องนี้เอาไว้แล้ว ขิงยุคนี้ราคาแพงแต่สรรพคุณทางยามากมาย หากดื่มยามอากาศเย็นก็จะช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างกายได้

นางเลยคิดว่าจะเอามาทำเป็นน้ำขิงหรือไม่ก็ชานมขิงเพิ่มในเมนูใหม่ของร้าน โดยตั้งราคาที่ไม่แพงมากนัก แต่ก็ไม่ถูกเกินไปเพื่อให้ทุกคนได้ดื่ม

ตอนต้นปีนางจึงให้คนหามันมาปลูกในแปลงเกษตรของบิดาไว้หลายแปลง แม้ตอนนั้นนางจะถูกบิดาสวดไปถึงสามวันก็เถอะ

“ขิงเพียงสามแปลงจะไปพออะไร อย่างมากก็ขายได้ไม่กี่วัน” ท่านอ๋องเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะชะงัก

“ลูกจะขายแบบจำกัดแต่เน้นให้มีขายทุกวันแทนเพคะ ส่วนขิงนั้นข้าสั่งให้พวกเขาปลูกไว้สิบแปลงต่างหาก ไม่ใช่สามแปลงเสียหน่อย”

นางเอ่ยจบบ่าวก็ยกอาหารเข้ามาพอดี ส่วนอ๋องโจวจิ้งห้าวนั้นร่ำไห้ในใจไปแล้ว

ที่หนึ่งแปลงเท่ากับห้าหมู่นางปลูกขิงไปสามแปลงว่ามากแล้ว แต่นางแอบเขาปลูกเพิ่มอีกเจ็ดแปลง แล้วเขาจะรายงานเรื่องผลผลิตที่ลดลงตั้งหลายร้อยชั่งกับฝ่าบาทอย่างไร

“ท่านอ๋องอย่าโกรธคุณหนูเลยพะย่ะค่ะ ไว้ให้คุณหนูขายได้กำไรมากเดี๋ยวคุณหนูก็บริจาคให้เมืองเราอยู่ดี” พ่อบ้านที่เห็นสีหน้าเจ้านายดูคิดหนักจึงเอ่ยให้คลายความเครียดลง

“ท่านพ่ออย่าคิดมาก เดี๋ยวข้าแบ่งกำไรให้ท่านหนึ่งส่วนเป็นอย่างไร บุตรสาวผู้นี้ไม่เอาเปรียบบิดาหรอกนะเพคะ” นางเอ่ยพร้อมกับยัดตะเกียบใส่มือบิดา พร้อมกับเร่งให้ชายวัยกลางคนตรงหน้ารีบกิน

ยิ่งมองยิ่งเหมือนอันกุ้ยฉินมากขึ้นทุกวัน ยิ่งนิสัยเจ้าเล่ห์เช่นนี้อีก เขาชักไม่อยากให้นางแต่งออกไปกับผู้ใดเสียแล้ว กลัวว่าคนเหล่านั้นจะดูแลนางได้ไม่ดีเท่าตนเอง

แต่ทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามเส้นทางชะตาของมัน เมื่อสองพ่อลูกทานข้าวด้วยกันเสร็จก็มีม้าเร็วเข้ามาแจ้งว่าขบวนสินค้าของตระกูลหลงเข้ามาขอพักอาศัยที่จวนท่านอ๋อง

ตระกูลหลงเป็นตระกูลพ่อค้าที่มีอิทธิพลในแผ่นดินแคว้นหมิง แม้จะเป็นช่วงไม่กี่สิบปีแต่หากจะทำการเปลี่ยนกฎหมายเกี่ยวกับการค้า ฮ่องเต้ยังต้องมองหน้าพวกเขาก่อน

ถึงจะมีอิทธิพลมากแต่พวกเขาไม่เคยเอาเปรียบราชสำนัก ยามเกิดภัยพิบัติหรือภัยสงครามพวกเขาก็ช่วยเหลือเสมอ

ที่ตระกูลพวกเขายังสามารถอยู่ได้ เพราะพวกเขาไม่ส่งบุตรชายเข้ารับราชการในราชสำนักนั่นเอง ไม่เช่นนั้นคงถูกเพ่งเล็งและล่มสลายไปอย่างตระกูลพ่อค้าอื่น ๆ แล้ว ก็ถือว่ายังมีหัวคิดอยู่บ้าง