ตอนที่ 7 ตัดสัมพันธ์ด้ายแดง

ตอนที่ 7

ตัดสัมพันธ์ด้ายแดง

ด้วยธรรมเนียมที่นางรู้มาและยังมีเหล่าท่านป้าทั้งหลายคอยพร่ำสอนนั้น หากบุรุษใดมอบปิ่นหรือป้ายหยกสลักชื่อตระกูลให้สตรีนางใด นั่นหมายความว่าบุรุษผู้นั้นต้องการให้นางเป็นฮูหยินเอกของเขา

“ต้องเสียมารยาทกับคุณชายหลงแล้ว ข้าคงไม่อาจรับของฝากเหล่านี้เอาไว้เจ้าค่ะ” นางเอ่ยตอบโดยไม่หลบตาเขา

“น่าเสียดายยิ่งนัก เช่นนั้นข้าก็จะไม่บังคับคุณหนูให้เกิดความคับข้องหมองใจแล้วกัน แต่คงมีสักวันที่คุณหนูจะได้รับของเหล่านี้แน่นอน”

ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินออกจากศาลาไปโดยไม่เอ่ยลานางสักคำ สร้างความงุนงงให้แก่นางและพวกบ่าวเป็นอย่างมาก

“เยี่ยนเหยียนนั่นใครหรือ ใช่คุณชายหลงที่คนกำลังลือกันอยู่ในตอนนี้หรือไม่ รูปงามนักข้าเห็นแล้วรู้สึกว่าหัวใจข้าคล้ายจะหยุดเต้นเลยล่ะ” จางเลี่ยงซูเอ่ยขึ้นขณะเดินเข้ามานั่งในศาลา

จางเลี่ยงซูเป็นสหายที่รู้จักกันมาปีกว่าแล้ว บิดาของนางเป็นพ่อค้าที่ถือว่ามีอิทธิพลผู้หนึ่งในเมืองไห่เฟิงเลยทีเดียว ทั้งสองได้รู้จักและสนิทกันตอนงานเลี้ยงวันเกิดท่านเจ้าเมือง ตั้งแต่นั้นทั้งสองก็ไปมาหาสู่กันอยู่เรื่อย ๆ

“ใช่! เป็นคนผู้นั้นแหละ มีดีแค่หน้าตาแต่บรรยากาศรอบตัวเขาน่ากลัวจนข้าขนลุกทุกทีที่เข้าใกล้เขาเลยล่ะ” นางเอ่ยพร้อมกับทำท่าลูบแขนตัวเอง

“ไม่จริงเจ้าไม่ชอบเขาต่างหาก เมื่อครู่ที่ข้าเข้ามายังเห็นเขายิ้มให้เจ้าอยู่เลย แต่พอเห็นข้าเขาก็ลุกออกไปทันที เอ๊ะ!! เขารังเกียจข้าหรือ!!” จางเลี่ยงซูพูดเองสรุปเองแล้วก็โกรธเองอยู่คนเดียว

“เอาล่ะไหน ๆ เจ้าก็มาแล้ว เรามาทำหม้อไฟกินกันดีหรือไม่ ข้าให้คนเตรียมทุกอย่างเอาไว้เหลือเพียงเสียบไม้ก็เสร็จแล้ว”

นางเอ่ยเปลี่ยนเรื่อง ตอนแรกก็ว่าจะทำกินกับสาวใช้ในเรือน แต่กินกับสหายตัวเองก็ดีจะได้มีเพื่อนคุยด้วย แม้เรื่องเมื่อครู่จะรบกวนจิตใจนางอยู่ตลอดก็เถอะ

ด้านหลงจิวซิ่งแม้จะถูกปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองใจอะไร กลับกันยังรู้สึกชื่นชอบนางมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ ไม่แน่ว่าอนาคตเขาอาจจะให้น้ำหนักในใจกับนางมากขึ้นอีกเล็กน้อยก็ได้

“คุณชายทำเช่นนี้นางจะไม่เอาไปบอกท่านอ๋องหรือขอรับ” บ่าวคนสนิทเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกังวล

“บอกได้ก็เท่านั้น ท่านอ๋องทำอะไรข้าไม่ได้หรอก หึหึหึ”

เอ่ยพร้อมกับหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี ก่อนจะออกไปจัดการเรื่องขยายกิจการร้านต่อ

ข่าวเรื่องที่คุณชายหลงไปพบบุตรสาวที่เรือน ทำให้ท่านอ๋องแทบจะควบม้ากลับมาที่จวนทันที แต่เพราะงานตรงหน้าไม่สามารถทิ้งไปได้จึงได้แต่นั่งทำหน้าทะมึนทึงใส่ลูกน้องอยู่ในตอนนี้

“ท่านอ๋องเรื่องที่ท่านเจ้าเมืองเอ่ยเมื่อครู่นี้เห็นควรว่าอย่างไรดีพะย่ะค่ะ” บ่าวคนสนิทเอ่ยเรียกนายตน

“หื้ม!! อะไรนะพูดอีกรอบซิเมื่อครู่ข้าไม่ทันฟัง” ท่านอ๋องคล้ายจะได้สติกลับมาก่อนเอ่ยถามย้ำ

“เรื่องที่มีกลุ่มคนแอบลักลอบขนเกลือเถื่อนผ่านเมืองของเรา ข้าคิดว่าจะขอกำลังทหารจากท่านอ๋องให้ช่วยเป็นหูเป็นตาเพิ่ม เพราะหากเกิดการปะทะ ความเสียหายในเมืองของเราอาจจะน้อยกว่าพะย่ะค่ะ”

ท่านเจ้าเมืองเอ่ยคำพูดของตัวเองเมื่อครู่อีกครั้ง พร้อมกับเหลือบตามองคนอื่น ๆ ในห้องอย่างขอความช่วยเหลือ

ก็ตอนนี้เหมือนท่านอ๋องจะไม่ได้ฟังสิ่งที่พวกเขาพูดกันเลยนะสิ แถมยังเอาแต่ทำหน้าตาบึ้งตึงจนพวกเขากลัวกันไปหมดแล้ว

“เอาตามที่ท่านว่ามาเลยแล้วกัน จะขอกำลังพลกี่นายก็เขียนรายงานมา วันนี้ก็พอแต่เพียงเท่านี้เถอะข้าขอตัวก่อนมีธุระที่ต้องไปจัดการต่อ”

เอ่ยจบท่านอ๋องก็ลุกออกไปจากห้องทันที โดยไม่รอให้คนใต้บังคับบัญชาได้ก้มหัวลา

“ท่านอ๋องรีบไปไหนกัน ตั้งแต่รับใช้ท่านอ๋องมาข้าไม่เคยเห็นท่านอ๋องรีบร้อนเช่นนี้มาก่อน”

ท่านแม่ทัพหยางถงจิ่งเอ่ยขึ้น แม้เขาจะเพิ่งมาประจำที่เมืองนี้ได้ไม่กี่ปีแต่ก็พอรู้นิสัยท่านอ๋องมาบ้าง

ยามนั้นที่มีพวกนอกด่านบุกเข้ามาในแถบชายแดนใกล้เคียง ท่านอ๋องยังไม่เห็นแสดงท่าทีร้อนรนให้เห็นเลย

“ข้าแอบได้ยินมาว่าคุณชายหลงไปขอพบคุณหนูเยี่ยนเหยียนที่เรือนนะสิ ท่านอ๋องที่เป็นคนหวงลูกสาวเลยเป็นเช่นที่เห็น” กุนซือประจำกองทัพเอ่ยไขข้อข้องใจของทุกคน

“อืม...เช่นนั้นข้าก็ไม่แปลกใจแล้ว จะว่าไปข้ากลับไปหาบุตรสาวที่จวนบ้างดีกว่า”

ท่านเจ้าเมืองเอ่ยขึ้นก่อนจะลุกไปอีกคน ทิ้งให้ท่านแม่ทัพกับกุนซือจากเมืองหลวงนั่งมองหน้ากันอยู่สองคน พวกเขาก็คิดถึงฮูหยินกับลูกที่จวนเหมือนกันนะ

ท่านอ๋องกลับมาถึงจวนก็ตรงดิ่งไปหาบุตรสาวก่อนเป็นอันดับแรก ด้วยเพราะเป็นห่วงและกลัวจะถูกบุรุษผู้นั้นมาล่อลวงบุตรสาวตัวเอง

“ตอนนี้บุตรสาวข้าอยู่ที่ใด!!!!”

“อยู่ที่เรือนของคุณหนูเองพะย่ะค่ะ ตอนนี้กำลังกินหม้อไฟทะเลอยู่กับคุณหนูจางอยู่” พ่อบ้านเอ่ยรายงาน ท่านอ๋องจึงตรงไปที่เรือนบุตรสาว

“แล้วบุรุษผู้นั้นเล่ามันยังอยู่กับลูกข้าหรือไม่!!” ท่านอ๋องยังถามต่อทั้งที่ขายังก้าวฉับ ๆ ไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“คุณชายหลงออกไปข้างนอกตั้งแต่กลับจากเรือนคุณหนูแล้วพะย่ะค่ะ ตอนนี้ยังไม่กลับเข้ามาเลย” เมื่อได้ยินแบบนั้นท่านอ๋องจึงลดฝีเท้าลง ก่อนจะเปลี่ยนทิศทางกลับไปที่เรือนตัวเองแทน

“อ้าว!! ท่านอ๋องไม่ไปหาคุณหนูแล้วหรือพะย่ะค่ะ!!” พ่อบ้านหลุดปากถามอย่างลืมตัว

“ไม่ไปแล้ว! สหายของนางกลับแล้วเจ้าไปตามนางมาพบข้าที่ห้องหนังสือด้วย!” เอ่ยจบก็เดินหนีไปทันที ทิ้งให้พ่อบ้านยื่นงงอยู่ตรงนั้นเพราะตามอารมณ์เจ้านายไม่ทัน

โจวเยี่ยนเหยียนได้ยินว่าบิดากลับมาแล้ว หลังจากกินหม้อไฟกับจางเลี่ยงซูเสร็จตนจึงจะไปหา แต่ยังไม่ทันเดินออกจากเรือนบิดาก็เข้ามาหาเสียก่อน

“ท่านพ่อ ลูกกำลังจะไปหาพอดีเลยเพคะ” นางเอ่ยเมื่อเห็นบิดาเดินเข้ามาในเรือนตัวเอง

“พ่อได้ยินว่าคุณชายหลงมาหาเจ้า เขาทำอะไรให้เจ้าไม่สบายใจหรือไม่” บิดาเอ่ยถามด้วยสีหน้ากังวลใจ

“เขาเพียงมาพบเท่านั้นไม่ได้ล่วงเกินลูกเพคะ ว่าแต่ท่านพ่อออกไปจัดการเรื่องพวกค้าเกลือเถื่อนไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงกลับมาเร็วนัก” นางพูดให้บิดาสบายใจ ก่อนจะหาทางเปลี่ยนเรื่องคุย

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ พ่อมีเรื่องจะปรึกษาเจ้า” ท่านอ๋องเอ่ยก่อนจะก้มหน้าราวกับกำลังคิดเรื่องบางอย่าง

“เรื่องอะไรงั้นหรือเพคะ ใช่เรื่องของลูกหรือไม่” นางอ่านแววตาของบิดาออกจึงได้ถามออกไปตามตรง

“หากว่าพ่อจะให้เจ้าแต่งงาน เจ้าจะโกรธพ่อหรือไม่” ท่านอ๋องเอ่ยพร้อมกับเงยหน้ามองบุตรสาวอย่างรู้สึกผิด

โจวเยี่ยนเหยียนนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง ตั้งแต่ที่บิดารับนางเป็นบุตรสาวบุญธรรมเขาไม่เคยพูดเรื่องที่จะให้นางแต่งออกไปสักครั้ง

“เพราะคุณชายหลงหรือเพคะ” นางเอ่ยถามถึงบุคคลผู้นั้น ที่ตั้งแต่เข้ามาขออาศัยในจวน บิดาก็ดูจะอารมณ์ไม่คงที่กว่าแต่ก่อนมาก

ท่านอ๋องหลบสายตาบุตรสาว ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จะบอกให้บุตรสาวรู้ได้อย่างไรว่าบุรุษผู้นั้นจ้องจะเอานางเป็นเครื่องมือในการกุมอำนาจทางการค้าในเขตปกครองของเขา

“พ่อจะหาบุรุษที่คู่ควรและให้เกียรติเจ้า รับรองว่าวันหน้าเจ้าจะไม่เสียใจเพราะเขาแน่นอน” ท่านอ๋องไม่ตอบแต่ให้คำมั่นสัญญากับนางแทน

“หากว่าท่านพ่อเห็นสมควรลูกก็ไม่ขัดข้องเพคะ แต่ท่านพ่อก็รู้ลูกหาได้เป็นสตรีโง่เขลามองคนไม่ออก ท่านอย่าได้คิดกังวลแทนลูกไปทุกอย่างเช่นนี้เลยเพคะ ไม่เช่นนั้นท่านจะล้มป่วยเอาได้นะ”

นางเอ่ยกับบิดาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะเห็นว่าบิดาหันมามองนางด้วยสายตารักใคร่เอ็นดู

“เจ้าหาว่าพ่อเป็นตาแก่ขี้โรคหรือ เรื่องเท่านี้ทำอะไรคนอย่างอ๋องโจวจิ้งห้าวไม่ได้หรอก ฮ่าฮ่าฮ่า!!!” เอ่ยจบก็หัวเราะร่า ก่อนที่สองพ่อลูกจะชวนกันไปทานของว่าง

ข้าไม่ยกบุตรสาวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจให้เป็นเครื่องมือบุรุษทรราชเช่นเจ้าหรอกนะ หลงจิวซิ่ง