ตอนที่ 6 แรกพบเจอ

ตอนที่ 6

แรกพบเจอ

“เจ้าว่าอย่างไรนะ!! แล้วคุณชายหลงคนพี่หรือคนน้องที่มา” บิดานางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

“คุณชายหลงคนพี่พะย่ะค่ะ ชื่ออะไรนะ อ่อ...หลงจิวซิ่ง ใช่ ๆ ที่มีบรรยากาศน่ากลัว ๆ หน่อย”

บ่าวผู้นั้นรายงานจบก็รีบขอตัวกลับออกไป เพราะอารมณ์คนหวงลูกสาวเริ่มปะทุขึ้นมาแล้ว

“เหยียนเอ๋อร์เจ้าอยู่แต่ในเรือนตัวเองห้ามออกไปไหนเด็ดขาดจนกว่าพ่อจะให้คนไปตาม เข้าใจหรือไม่!!” บิดาหันมาเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงจริงจัง ราวกับกำลังเกิดศึกสงครามอย่างไรอย่างนั้น

“เพคะ ๆ เอาแบบเดิมใช่หรือไม่เพคะ” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ เพราะเวลามีแม่สื่อหรือคุณชายบ้านใดมาที่จวน บิดาก็จะสั่งนางเช่นนี้เสมอ

“ไป๋ลู่พาคุณหนูเจ้ากลับเรือนไปให้ไวเลย!!” บิดาเอ่ยก่อนจะขอตัวไปรับแขก นางจึงเดินกลับเรือนไปอย่างว่าง่าย

บิดานางก็แปลกคน เขาผ่านมาขอพักที่จวนไม่ได้มาสู่ขอนางอย่างทุกครั้งเสียหน่อย ทำเป็นหวงนางไปได้

“คุณหนูเมื่อครู่พ่อบ้านบอกว่ามีคนเอาสัตว์เปลือกแข็งมาส่ง คุณหนูจะทำอะไรทานดีเพคะ” ไป๋ลู่เอ่ยรายงานขณะเดินตามนางกลับเรือน

“จริงหรือ!!! ไปดูกันเถอะถ้าได้กุ้งเยอะรอบนี้ข้าจะทำข้าวต้มกุ้งให้ท่านพ่อลองทาน” นางเอ่ยอย่างตื่นเต้นก่อนจะเปลี่ยนทิศทางไปที่โรงครัวแทน

ด้านท่านอ๋องกำลังนั่งจ้องหน้าชายรุ่นลูกอยู่ด้วยสายตาเย็นชา ซึ่งทางนั้นก็มีสายตาที่ไม่ต่างกัน

“ข้าคิดว่าจะขยายกิจการมาที่เมืองไห่เฟิงแห่งนี้ แต่เพราะเดินทางมาถึงก่อนกำหนดจวนที่สั่งให้สร้างไว้เลยยังไม่แล้วเสร็จดี ข้าจึงได้มาขอความเมตตาจากท่านอ๋องขอพักอาศัยที่จวนท่านสักพักพะย่ะค่ะ”

แม้จะเป็นคำพูดขอร้องแต่ท่านอ๋องกลับไม่รู้สึกอย่างนั้นเลยสักนิด ยิ่งท่าทางหยิ่งผยองไม่มองหน้าผู้ใดนั่นอีก

ในใจเขาอยากตะโกนออกไปเสียว่า ข้าไม่เมตตาเจ้า!!!กลับออกจากจวนข้าไปเสีย!!! ให้รู้แล้วรู้รอดแต่ไม่อาจทำเช่นนั้นได้เพราะจดหมายที่ฮ่องเต้ฝากเขามาระบุว่าให้เขาช่วยดูแลคนผู้นี้ให้ดี

“คุณชายหลงเพิ่งเดินทางมาถึงคงเหนื่อยไม่น้อย เช่นนั้นก็ไปพักที่เรือนรับรองก่อนเถอะ แล้วข้าจะให้คนยกสำรับไปส่งให้”

เมื่อขับไล่ไม่ได้ก็คงได้แต่ต้องเฝ้าระวังไม่ให้คนผู้นี้เจอบุตรสาวตัวเองเท่านั้น

“ขอบคุณท่านอ๋องที่เมตตาขอรับ ได้ยินข่าวว่าท่านอ๋องรับบุตรสาวบุญธรรมมาคนหนึ่งใช่หรือไม่พะย่ะค่ะ”

เอ่ยเพียงเท่านั้นแล้วก็ไม่ยอมพูดต่อ ทำให้ท่านอ๋องที่เป็นคนหวงบุตรสาวส่งสายตาทะมึนทึงให้คนตรงหน้าทันที

“เป็นเช่นที่คุณชายหลงเอ่ยมานั่นแหละ พ่อบ้านพาคุณชายหลงไปพักได้แล้ว!!!”

หลงจิวซิ่งไม่พูดอะไรต่อเพียงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ที่ตนถามไปเมื่อครู่ก็เพียงต้องการพิสูจน์คำพูดที่ได้ยินมาเท่านั้น และดูแล้วท่านอ๋องโจวจิ้งห้าวเป็นคนที่หวงบุตรสาวบุญธรรมผู้นั้นมากจริง ๆ

เมื่อกลับถึงห้องพักเขาก็เขียนจดหมายกลับไปที่เมืองหลวงทันที กว่ากิจการจะเข้าที่จดหมายฉบับนั้นคงแสดงผลของมันแล้ว

เย็นนั้นในจวนอ๋องมีแขกมาขอร่วมโต๊ะด้วยหนึ่งคน ทำให้บรรยากาศที่แสนอบอุ่นของพ่อลูกต้องหยุดชะงักลงทันที

“ขออภัยท่านอ๋องที่ข้ามาขัดจังหวะ พอดีว่าทานข้าวคนเดียวแล้วข้ารู้สึกเหงานัก จึงอยากจะขอมาร่วมโต๊ะกับท่าน...คงไม่ว่าอะไรใช่หรือไม่พะย่ะค่ะ”

หลงจิวซิ่งเอ่ยพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ยียวนที่สุดเท่าที่ท่านอ๋องเคยได้พบเห็นมาในชีวิตนี้

“ท่านพ่อข้าวต้มกุ้งมาแล้วเพคะ วันนี้ข้าทำด้วยตัวเองเลยนะ หากท่านทานแล้วรับรองลอยขึ้นสวรรค์ไปพบมารดาข้า...แน่นอน”

คำพูดสุดท้ายนางเอ่ยให้มันจบไปเท่านั้น และตอนนี้ตัวเองก็ได้รู้ตัวแล้วว่ากำลังทำเสียมารยาทต่อหน้าแขกของบิดา

“มาเถอะเยี่ยนเหยียนบิดาจะแนะนำแขกให้เจ้ารู้จัก นี่คือคุณชายหลงจิวซิ่งจะมาขอพักที่จวนเราสักระยะ นางคือบุตรสาวบุญธรรมของข้าชื่อเยี่ยนเหยียน”

ท่านอ๋องเอ่ยแนะนำคนทั้งสองให้รู้จักกันอย่างเสียไม่ได้ แม้จะเห็นสายตาของหลงจิวซิ่งมองบุตรสาวแปลกไปก็ตาม

“ขออภัยที่เมื่อครู่ข้าเสียมารยาท เช่นนั้นท่านพ่อรับแขกเถอะเพคะข้าจะกลับไปทานที่เรือนดีกว่า” นางเอ่ยเช่นนั้นเพราะแอบเห็นสายตาของบุรุษผู้นั้นมองมาที่ตนอย่างแฝงความนัย

ลางสังหรณ์มันร้องเตือนว่านางไม่ควรเข้าใกล้บุรุษผู้นี้มากนัก ไม่เช่นนั้นตัวเองอาจพบเจอเรื่องเดือดร้อนได้

“เป็นข้าต่างหากที่ต้องเอ่ยคำพูดนั้น เพราะทานข้าวที่เรือนคนเดียวแล้วรู้สึกเหงาจึงต้องมารบกวนเวลาพ่อลูกของพวกท่านเช่นนี้”

จบคำพูดของชายหนุ่ม ท่านอ๋องก็สื่อผ่านสายตาทันทีว่าเจ้าก็รู้ตัวนี่! เช่นนั้นก็รีบกลับเรือนเจ้าไปได้แล้ว!!

“เออ...เช่นนั้นเราก็ทานข้าวด้วยกันดีกว่านะเพคะท่านพ่อ นั่งทานด้วยกันหลายคนก็น่าจะอร่อยดี คุณชายหลงจะได้ไม่เหงาด้วย”

นางเอ่ยเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศแปลก ๆ รอบตัว แถมพ่อบ้านก็กำลังส่งสายตาขอร้องนางอยู่ด้วย

“เช่นนั้นจะเป็นอะไรหรือไม่ หากข้าจะขอรบกวนมานั่งทานข้าวกับท่านอ๋องทุกเย็น”

ประโยคของชายหนุ่มทำให้สองพ่อลูกชะงักและมองหน้ากัน ไม่ต้องพูดถึงพวกบ่าวที่ยืนรอด้านหลัง พวกเขาเหล่านั้นไว้อาลัยให้คุณชายหลงรอแล้ว

“คงไม่เหมาะสมกระมั้งคุณชายหลง บุตรสาวข้าเป็นสตรีที่ยังไม่ได้ออกเรือน ทำเช่นนั้นนางจะเสื่อมเสียเอาได้อีกอย่างคุณชายก็ไม่ได้เป็นอะไรกับบุตรสาวข้าด้วย”

ท่านอ๋องเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม พร้อมกับส่งสายตาไม่พอใจให้ชายหนุ่มรุ่นลูกอย่างชัดเจน

“เช่นนั้นต้องเป็นอะไรกับคุณหนูโจวเยี่ยนเหยียนก่อนใช่หรือไม่พะย่ะค่ะ ข้าถึงจะได้ร่วมโต๊ะอาหารกับนางได้ทุกวัน” เขาเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มท้าทายให้ท่านอ๋อง

แล้วนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้โจวเยี่ยนเหยียนไม่ได้ก้าวขาออกจากเรือนอีกเลย หากคุณชายหลงไม่ออกไปทำธุระนอกจวน

อาหารเย็นวันนั้นก็จบลงที่บิดานางโกรธเป็นฟื้นเป็นไฟ คว้าดาบวิ่งไล่ฟันคุณชายหลงจนเขารีบหนีกลับเรือนแทนไม่ทัน ก่อนไปยังมีหน้ามาบอกนางอีกว่าจะรอร่วมโต๊ะอาหารกับนางให้ได้ในสักวัน

“คุณชายหลงผู้นั้นไม่รู้ว่าเจตนาที่แท้จริงของเขาเป็นเช่นไรกันแน่ แถมยังไปยั่วโมโหท่านอ๋องเช่นนั้นอีก บ่าวว่าคุณหนูอยู่ให้ห่างเขาจะดีกว่านะเพคะ แม้เขาจะหน้าตาดีแต่บรรยากาศรอบตัวเขาช่างแตกต่างกันมากนัก” ไป๋ลู่เอ่ยขณะยกขนมกับชาเข้ามาให้นาง

“ข้าคิดว่าเขาอยากถือสิทธิ์การค้าในเขตปกครองท่านพ่อนะสิ เพราะตอนนี้ท่านพ่อถือครองการค้าแทบทุกอย่างในเมืองไห่เฟิง รวมถึงเมืองข้างเคียงทั้งหมด แต่ที่ยั่วโมโหท่านพ่อเช่นนั้นคงต้องการพิสูจน์อะไรบางอย่างมากกว่า”

“แล้วพิสูจน์อะไรงั้นหรือเพคะ” ไป๋ลู่เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

“ข้าจะไปรู้หรือ! เจ้าอยากรู้ก็ไปถามคุณชายหลงเองสิ เดี๋ยวข้าให้คนพาไปดีหรือมั้ย” นางแกล้งเอ่ยเย้าสาวใช้ตัวเอง

“ไม่เอาเพคะ!! คนผู้นั้นน่ากลัวจะตายบ่าวเห็นไกล ๆ ยังขนลุก หากให้บ่าวเข้าไปถามเขาโดยตรงบ่าวคงไม่ได้มีชีวิตกลับมารับใช้คุณหนูอีกต่อไปแล้ว” ไป๋ลู่รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที

“คุณหนูเพคะ คุณชายหลงมาขอพบตอนนี้รออยู่ที่ศาลาสระบัว บอกว่ามีของฝากจากเมืองหลวงมาให้ แต่ยังไม่มีโอกาสวันนี้จึงได้มาขอรบกวนเพคะ”

สาวใช้เฝ้าหน้าประตูเข้ามารายงาน ทำให้นางกับไป๋ลู่มองหน้ากันอย่างสงสัย โอกาสที่ว่าคงเป็นโอกาสที่บิดานางไม่อยู่จวนนะสิ

“เดี๋ยวข้าตามออกไป ให้คนเอาชากับขนมไปรับรองคุณชายหลงก่อนแล้วกัน” นางเอ่ยพร้อมกับให้ไป๋ลู่ช่วยใส่เสื้อคลุมให้

ไม่รู้คนผู้นั้นจะมาไม้ไหนกันแน่ รู้ทั้งรู้ว่าสังคมสมัยนี้มีธรรมเนียมชายหญิงที่ยังไม่ได้ออกเรือนไม่ควรอยู่ใกล้กันแท้ ๆ หรือเขาตั้งใจวางแผนให้ตัวเองมีข่าวลือเสียหายกับนาง

แต่เพราะไม่ควรให้แขกต้องรอนาน นางจึงออกไปพบเขาที่ศาลาโดยไม่ลืมให้คนไปตามสหายข้างจวนของนางมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย

“ขออภัยที่ทำให้คุณชายหลงต้องรอเจ้าค่ะ” นางเอ่ยพร้อมกับเดินไปนั่งตรงข้ามเขา

“ไม่ถือว่าเป็นการรอเลยขอรับ คุณหนูเยี่ยนเหนียนอย่าคิดมากไปเลย” เขาเอ่ยตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

“เจ้าค่ะ” นางรับคำก่อนจะเงียบ เพราะไม่อยากชวนเขาคุยต่อ

“ข้าเอาของฝากมาให้ ไม่รู้ว่าคุณหนูจะชอบหรือไม่” เขาเอ่ยพร้อมกับเปิดกล่องไม้ลวดลายสวยงามแล้ววางตรงหน้านาง

สิ่งที่เขามอบให้เป็นปิ่นหยกมันแพะแกะสลักเป็นรูปหงส์ และที่วางข้างกันเป็นป้ายหยกชิ้นหนึ่งที่สลักอักษรคำว่า หลง อยู่

นางมองของในกล่องก่อนจะเงยหน้าสบตากับเขานิ่ง สิ่งที่เขามอบให้นางต้องการสื่ออย่างชัดเจนว่าขอให้นางแต่งเข้าจวนเป็นภรรยาเขา