ตอนที่ 8 ฝืนชะตา

ตอนที่ 8

ฝืนชะตา

เรื่องที่ท่านอ๋องจะหาบุรุษให้บุตรสาวบุญธรรมเพียงคนเดียวนั้น ไปถึงหูหลงจิวซิ่งในเย็นวันนั้น ทำให้เขารู้สึกว่าต้องวางแผนทุกอย่างใหม่ ไม่เช่นนั้นตนคงเสียผลประโยชน์ที่คาดการณ์ไว้แน่

“นายท่านขอรับ คนของเราบอกมาว่าคุณหนูโจวมักจะออกไปจุดตะเกียงด้วยตัวเองทางด้านหลังเรือนทุกวันตอนยามซวีขอรับ”

บ่าวคนสนิทเอ่ยรายงาน ทำให้ผู้เป็นนายที่นั่งอยู่ครุ่นคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“ปล่อยข่าวลือว่าคุณหนูโจวกับข้ามีใจปฏิพัทธ์ต่อกัน และตอนนี้กำลังพัฒนาความสัมพันธ์กันอยู่ แม้บิดาของนางจะไม่เห็นด้วยก็ตาม”

“.....”

“เรื่องนี้ทำให้มันเป็นเพียงแค่เรื่องนินทากันในกลุ่มสตรีเท่านั้น ไม่ต้องให้เรื่องใหญ่มากนัก และกำชับคนของเราให้จับตาดูทุกความเคลื่อนไหวของนางให้ดี แล้วมารายงานข้าทุกวัน”

“ขอรับ”

บ่าวคนสนิทรับคำ ก่อนจะถอยออกจากห้องไป ดูท่าแล้วนายท่านของเขาคงไม่ไช่เพียงต้องการหาผลประโยชน์จากคุณหนูโจวอย่างเดียวแล้ว แต่คงถูกใจนางด้วยส่วนหนึ่งต่างหาก

รุ่งเช้าข่าวลือเรื่องนี้ก็เริ่มแพร่กระจายไปทีละนิด จนรู้กันทั่วในกลุ่มของฮูหยินและเหล่าคุณหนูในเมืองไห่เฟิง กว่าท่านอ๋องจะรู้ก็หยุดข่าวลือนี้ไม่ได้แล้ว

“นี่มันเรื่องอะไรกัน! เหตุใดมีข่าวลือเช่นนี้แล้วข้าถึงไม่รู้!!!!!”

ท่านอ๋องตวาดพร้อมกับปาแท่นฝนหมึกใส่คนของตน ทำเอาพวกเขากระโดดหลบแทบไม่ทัน

“ทะ ท่านอ๋องโปรดอภัยให้ของเราด้วยพะย่ะค่ะ เพราะข่าวลือนี้เป็นที่พูดกันในกลุ่มของสตรีเท่านั้น กว่าพวกเราจะรู้ก็ตอนที่ชาวบ้านเริ่มพูดกันแล้ว จะหาต้นตอก็หาไม่พบแล้วพะย่ะค่ะ”

คนของท่านอ๋องเอ่ยรายงานพร้อมกับก้มหน้ารับผิด เรื่องนี้เป็นที่พูดถึงกันมานานนับเดือนแล้ว แต่ที่ท่านอ๋องเพิ่งรู้เป็นเพราะไปที่ร้านชานมของคุณหนู แล้วหลงจู้เข้ามาแสดงความยินดีด้วย

จากนั้นท่านอ๋องก็ให้พวกเขาตามสืบจนพบกับความจริงที่ทำให้ท่านอ๋องต้องเดือดดาล

“เราถามตัวคุณหนูดีหรือไม่ขอรับ อาจมีบางเรื่องที่คุณหนูปิดบังท่านอ๋องเอาไว้” พ่อบ้านแสดงความคิดเห็น

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อนางพบหน้าเจ้าลูกเต่านั่นเพียงสองครั้งเท่านั้น แถมตั้งแต่ที่เจ้านั่นย้ายออกไปก็ไม่เคยมาที่จวนข้าอีกเลย นางเองก็ไม่ได้ออกไปร่วมงานเลี้ยงที่ใด แล้วจะเอาเวลาไหนไปรักใคร่มีใจปฏิพัทธ์กับเจ้าลูกเต่านั่นกัน!!!!”

ท่านอ๋องเอ่ยด้วยน้ำเสียงโมโห ก่อนจะขว้างหยกทับกระดาษใส่พ่อบ้าน ดีที่ลูกน้องของท่านอ๋องดึงตัวพ่อบ้านให้หลบทัน ไม่เช่นนั้นวันนี้จวนอ๋องคงได้เรียกหาหมอแล้ว

“ท่านพ่ออย่าทรงกริ้วไปเลยเพคะ เรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ หากปล่อยผ่านไปสักนิดข่าวลืออาจเงียบลงไปเอง” นางเดินเข้ามาพร้อมกับรีบเอ่ยให้บิดาใจเย็นลง

ข่าวลือนี้นางเองก็เพิ่งได้ยินเมื่อเช้า ไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นคนปล่อยมันออกมา ทั้งที่นางก็ไม่เคยออกจากจวนไปที่ไหน แม้แต่ร้านชานมนางยังไม่ได้ไปเลย

“เจ้ามีอะไรปิดบังพ่อหรือไม่เยี่ยนเหยียน หากเจ้ารักใคร่ชอบพอเจ้านั่นขอเพียงบอกพ่อมา พ่อจะไม่ต่อว่าเจ้าแม้เพียงครึ่งคำ!” ท่านอ๋องเอ่ยถามบุตรสาวตรงหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง

“ข้าไม่ได้เป็นเช่นข่าวลือแน่นอนเพคะ ข้ากับคุณชายหลงพบหน้ากันเพียงสองครั้งจะเอาใจที่ไหนไปผูกสมัครรักใคร่กันเล่า ท่านพ่อเห็นบุตรสาวผู้นี้เป็นคนใจง่ายเพียงนั้นหรือ!”

นางตอบบิดาด้วยท่าทีและน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน ทำให้ท่านอ๋องอ่อนลงเล็กน้อย

“ทะ ท่านอ๋องมีขบวนแม่สื่อมาที่หน้าจวนพะย่ะค่ะ!!!”

ทหารเฝ้าหน้าประตูวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามารายงาน ทำให้ท่านอ๋องที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิม

“ไล่กลับไปซะ!! สั่งปิดจวนด้วยจากนี้จนกว่าหิมะจะละลายจวนอ๋องจะไม่ต้อนรับแขกอีก!!” ท่านอ๋องตวาดออกไปแต่ทหารผู้นั่นยังคงนั่งนิ่งที่เดิม

“ไม่ได้พะย่ะค่ะ เพราะขบวนแม่สื่อที่มาเป็นคนของวังหลวง และพวกเขายังแจ้งว่ามีราชโองการจากฝ่าบาทด้วยพะย่ะค่ะ”

เมื่อทหารผู้นั้นเอ่ยจบท่านอ๋องก็ทราบได้ทันที ว่าคนผู้นั้นไม่คิดจะปล่อยบุตรสาวเขาไปจริง ๆ และยังเล่นลูกไม้สกปรกที่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้อีกด้วย

โจวเยี่ยนเหยียนนั้นพอรู้แล้วว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนการของใคร แต่ตอนนี้นางคงต้องดึงสติบิดาของตนกลับมาให้ได้ก่อน เพราะยามนี้ใบหน้าบิดาเดี๋ยวดำเดี๋ยวแดงจนนางเองยังตกใจ

“ท่านพ่อเราออกไปรับราชโองการก่อนดีหรือไม่เพคะ” นางเอ่ยพร้อมกับเข้าไปคล้องแขนบิดาพาเดินออกไปที่หน้าจวน

ยามนี้หิมะตกแล้วด้านนอกจึงขาวโพลนและหนาวเย็นกว่าปกติ ครั้งแรกที่เห็นหิมะนางก็ดีใจอยู่หรอก แต่พอสัมผัสกับอากาศที่หนาวเย็นแล้วนางสู้ไม่ไหวจริง ๆ

เพราะธรรมเนียมจึงต้องออกไปรับราชโองการที่หน้าจวน แม้อ๋องโจวจิ้วห้าวจะไม่อยากออกไปก็ตาม

เมื่อไปถึงก็เห็นกลุ่มคนยืนรออยู่ และยังมีคุณชายหลงด้วยซึ่งเขาเห็นนางกับบิดาก็ส่งยิ้มกว้างให้ทันที ทำให้นางแปลกใจนักเราไม่ได้สนิทกันเสียหน่อยทำไมยิ้มให้นางแบบนั้น

“คารวะท่านอ๋องและคุณหนูพะย่ะค่ะ ข้าน้อยขอประกาศราชโองการก่อนเลยนะพะย่ะค่ะ” ขันทีที่เป็นผู้เชิญราชโองการเอ่ย ทำให้ทุกคนต้องคุกเข่าลง

“ราชโองการจากฟ้า คุณหนูโจวเยี่ยนเหยียนบุตรสาวบุญธรรมของอ๋องโจวจิ้งห้าว เป็นสตรีที่มีคุณธรรมดีงาม กิริยามารยาทอ่อนหวานเพียบพร้อมตามแบบกุลสตรีที่ดี พระราชทานสมรสให้แต่งเป็นฮูหยินคุณชายใหญ่หลงจิวซิ่ง จบราชโองการ!!”

“โจวเยี่ยนเหยียนน้อมรับราชโองการเพคะ ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่น หมื่นปี” นางเอ่ยพร้อมกับยื่นมือไปรับราชโองการนั่นมา

“เชิญทุกท่านในจวนเถอะ อากาศข้างนอกหนาวเย็นนัก” ท่านอ๋องเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมกับเขามาประคองนางให้เดินกลับเข้าไปพร้อมกัน

ทิ้งให้แขกทั้งหลายมองหน้ากันไปมาอย่างทำตัวไม่ถูก ก่อนจะถูกพ่อบ้านเชิญเข้าไปด้านใน

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาชาวบ้านบางส่วน บ่ายวันนั้นจึงเกิดข่าวลือใหม่ขึ้น เกี่ยวกับเรื่องที่ท่านอ๋องไม่ต้องการให้บุตรสาวแต่งกับคุณชายหลงนั่นเอง

ท่านอ๋องนั้นไม่อย่างให้หลงจิวซิ่งเข้ามาในจวนด้วยซ้ำ แต่ไม่อาจห้ามอะไรได้ จึงได้ทำเป็นมองไม่เห็นรอยยิ้มยียวนนั้นแทน

เมื่อนั่งกันในห้องโถงทุกคนต่างเอาแต่เงียบไม่พูดอะไรกันสักคำ ทำให้บรรยากาศในห้องอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

“ท่านพ่อเช่นนั้นข้าออกไปรอที่ห้องข้างก่อนนะเพคะ พวกท่านจะได้คุยกัน”

นางเอ่ยกับบิดา แต่คนอื่น ๆ กลับส่งสายตาสื่อว่าให้นางอยู่ต่อ ไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจถูกท่านอ๋องบั่นคอก่อนได้ก้าวขาออกจากจวนเป็นแน่

“กลับเรือนของเจ้าไปเลยก็ได้ เดี๋ยวเรื่องทางนี้พ่อจะจัดการเอง”

ท่านอ๋องเอ่ยกับบุตรสาวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ต่างจากสายตาเย็นชาที่มองทุกคนในห้องนัก

นางรับคำก่อนจะออกมา แม้จะรับรู้ถึงสายตาใครหลายคนที่ต้องการให้นางอยู่ก็ตาม พวกท่านมาทำให้บิดาข้าโกรธเองเช่นนั้นก็จงรับผลกรรมของพวกท่านไปเถอะ ชิ!!

ก่อนออกมานางได้สบตากับเขาผู้นั้น แววตาและท่าทีของเขาบ่งบอกชัดเจนว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่เขาวางไว้

นางคิดน้อยไปจริง ๆ ทั้งที่รู้ว่าเขาต้องการอำนาจของบิดานาง แต่ก็ยังคิดชะล่าใจด้วยไม่คิดว่าเขาจะลงทุนถึงขั้นขอสมรสพระราชทานเช่นนี้

“ไป๋ลู่เอากระดาษกับดินสอของข้ามาที ข้าจะทำสัญญากับคู่ค้าคนใหม่เสียหน่อย”