บทที่ 6 คืนเข้าหอมีค่าดั่งทองพันชั่ง

บทที่ 6

คืนเข้าหอมีค่าดั่งทองพันชั่ง

หยางหมิงประคองหยางซูมี่ให้ขึ้นขี่หลังหยางเฟยเทียนด้วยความระมัดระวัง เมื่อแน่ใจว่าปลอดภัยดีแล้ว หยางเฟยเทียนจึงลุกขึ้นเต็มความสูงของตนเอง แล้วเดินแบกหยางซูมี่เพื่อขึ้นไปนั่งที่เกี้ยว เซี่ยเหวินหรงลงมาจากหลังม้าเข้ามาเพื่อช่วยประคองหยางซูมี่ขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว เมื่อเจ้าสาวเข้าไปนั่งในเกี้ยวเรียบร้อยแล้ว ขบวนเจ้าสาวก็ออกเดินทางเพื่อไปยังจวนชินอ๋อง

เซี่ยเหวินหรงขี่ม้านำขบวน ตามด้วยเกี้ยวเจ้าสาวที่มี 8 คนหาม นอกจากนี้ยังมีทหารจากกองทัพพยัคฆ์ทมิฬ 1,000 นายคอยอารักขาขบวนเจ้าสาว สินสอดที่เจ้าบ่าวมอบให้เจ้าสาวนั้นมีมากถึง 50 หีบ

ท่านเสนาบดีหยางมอบให้หยางซูมี่ทั้งหมด รวมกับสินเดิมที่ท่านเสนาบดีหยางหมิงจัดเตรียมมาให้ด้วยนั้น อีก 50 หีบ รวมกันมากถึง 100 หีบ สร้างความตกตะลึงแก่ผู้ที่พบเห็น ตระกูลหยางนั้นให้ความสำคัญกับบุตรีผู้นี้จริงๆ

สองข้างทางล้วนเต็มไปด้วยฝูงชนที่มารอดูขบวนเจ้าสาว กว่าที่จะเดินทางมาถึงจวนชินอ๋องต้องใช้เวลาถึงครึ่งชั่วยาม

เมื่อถึงหน้าจวนชินอ๋อง เซี่ยเหวินหรงกระโดดลงมาจากหลังม้า เดินเข้าไปประคองหยางซูมี่ลงมาจากเกี้ยว ตลอดทางเดินเข้าจวน เขาจับมือของนางตลอดเวลา เพราะมีผ้าคลุมหน้าทำให้นางมองอะไรไม่ชัดเจนนัก สะดุดก็ตั้งหลายครั้งเซี่ยเหวินหรงจึงอุ้มหยางซูมี่เข้ามายังโถงที่ทำพิธีเลย

เมื่อวางเจ้าสาวลงยืนแล้วทั้งสองยืนเคียงคู่กัน ทุกคนในงานที่เห็นต่างอดจะชื่นชมไม่ได้ แม้มีผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวแต่ก็รู้ว่าต้องเป็นโฉมสะคราญอย่างแน่นอน หนึ่งสตรี หนึ่งบุรุษยืนเคียงคู่เหมาะสมกันดั่งกิ่งทองใบหยก

"หนึ่งคำนับ...ฟ้าดิน สอง...คำนับพ่อแม่ สาม...คำนับกันและกัน ส่งตัวเข้าห้องหอได้"

หยางซูมี่ถูกพามาตัวมาส่งยังห้องหอ ส่วนเซี่ยเหวินหรงนั้นถูกแขกฝ่ายบุรุษพากันไปร่ำสุราอย่างครื้นเครง แม้เซี่ยเหวินหรงจะขึ้นชื่อว่าเป็นอ๋องทมิฬ แต่วันนี้เป็นวันมงคลบนใบหน้าคมเข้มมีรอยยิ้มเล็กๆ ประดับอยู่มุมปากให้เห็นตลอดทั้งงาน ทำให้มีคนใจกล้ามาขอยกจอกสุราด้วย เมื่อมีหนึ่งคน คนต่อๆ ไปก็พากันมายกจอกสุราบ้าง

ในห้องหอเหลือเพียงหยางซูมี่ กับสาวใช้เพียงสองคนเจินเจินและซินซิน เจินเจินแอบนำขนมที่ซ่อนไว้ในแขนเสื้อหยิบมาให้นายสาวทานรองท้อง หยางซูมี่หยิบมากินเพียง 1 ชิ้น นางก็รู้สึกตื้อขึ้นมาจนกินอะไรไม่ลง มันเป็นความรู้สึกตื่นเต้น และประหม่าจนรู้สึกมวนท้องทำให้กินอะไรไม่ลง

"ซินซิน เจ้ามาช่วยข้าปลดมงกุฎหงส์และปิ่นหน่อย ข้าปวดคอจะแย่แล้ว"

"จะดีหรือเจ้าคะ คุณหนูต้องให้ชินอ๋องมาถอดผ้าคลุมหน้าก่อนสิเจ้าคะ"

"ช่างพิธีการนั้นเถิด ชินอ๋องไม่ว่าอะไรหรอก"

ซินซินไม่กล้าเข้ามาเพราะยังคงลังเลอยู่ หยางซูมี่จึงปลดผ้าคลุมหน้าออกเอง กำลังจะหยิบมงกุฎหงส์ออก ซินซินก็รีบลุกมาช่วยคุณหนูเอาออกให้ หากให้คุณหนูถอดเอง เกรงว่าผมจะไปเกี่ยวกับมงกุฎหงส์ และปิ่นเข้าจนพันกันยุ่งเหยิงไปหมด

หลังจากถอดเครื่องหัวออก นางก็รู้สึกโล่งหัวขึ้นมาทันที อาการปวดคอดูเหมือนจะดีขึ้นมาก

"พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะข้าจะนอนพักสักหน่อย หากชินอ๋องเสด็จมารีบเข้ามารายงานข้า"

หยางซูมี่ต้องตื่นตั้งแต่เช้าทำให้เวลานี้หนังตาของนางจะปิดลงมาอยู่แล้ว

เมื่อสาวใช้ออกไปในห้องจึงเหลือเพียงแค่หยางซูมี่ นางเดินตรงเข้าไปยังเตียงกว้างที่ประดับด้วยม่านโปร่งสีแดงมงคล บนเตียงกว้างมีหมอนคู่สีแดงสองใบวางไว้เคียงคู่กัน หยางซูมี่ปีนขึ้นไปบนเตียงเลือกนอนมุมเตียงด้านใน เพียงชั่วลมหายใจหยางซูมี่ก็หลับไปทันที

หลับไปถึง 1 ชั่วยาม ตื่นขึ้นมาจึงรู้สึกสดชื่นขึ้น ชินอ๋องก็ยังไม่เสด็จกลับมา นางเหนียวตัวจะแย่แล้ว หยางซูมี่จึงเรียกเจินเจินให้เข้ามาเตรียมน้ำอาบ หลังจากอาบน้ำเสร็จ หยางซูมี่ก็เดินไปนั่งที่โต๊ะใช้ตะเกียบคีบอาหารมงคลทั้ง 10 อย่าง ชิมทีละจานอย่างช้าๆ จนครบหมดทุกจาน จึงได้วางตะเกียบลง หยิบกาน้ำชามารินใส่ถ้วยให้ตนเอง

เมื่อไม่มีสิ่งใดให้ทำนอกจากนั่งรอ หยางซูมี่จึงหันไปหยิบดูกล่องของขวัญที่ใส่ไว้ในหีบที่วางอยู่ข้างตู้ ของขวัญมากมายถูกเปิดออกดู ส่วนมากล้วนเป็นเครื่องประดับมีราคาแพง พลันสายตาก็ไปเห็นกล่องสุดท้าย จำได้ว่าเป็นกล่องของจ้าวเหมยอิง ประกอบกับคำพูดที่ทิ้งท้ายไว้จึงรีบหยิบขึ้นมาเปิดออกดู

เมื่อเปิดกล่องออกมาพบเพียงหนังสือเล่มบางปกสีแดงไม่มีตัวอักษรเขียนไว้ ด้วยความอยากรู้นางจึงลองเปิดดู แต่ภาพที่ปรากฏออกมาทำให้นางตกใจ มือบางถึงกับชะงัก หนังสือเล่มนี้คือหนังสือภาพวังวสันต์ ทุกหน้าล้วนเต็มไปด้วยท่วงท่าร่วมรักของบุรุษและสตรี

"อะแฮ่ม"

หยางซูมี่สะดุ้งกับเสียงข้างหลัง ด้วยอารามตกใจทำให้หนังสือตกลงไปเปิดหน้าการร่วมรักแบบพิสดาร หากเป็นในยุคของไผ่หลิวก็ต้องเรียกท่านี้ว่าท่าหกเก้า

ใบหน้างามแดงก่ำเมื่อเห็นว่าชินอ๋องเข้ามาอยู่ด้านหลังของนางอย่างเงียบๆ ภายในห้องเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน นางรีบก้มไปเก็บหนังสือภาพวังสันต์ แต่ก่อนที่จะหยิบขึ้นมา ชินอ๋องกลับแย่งมาถือไว้ในมือ เปิดออกดูทีละหน้าๆ หยางซูมี่ถึงกับมุมปากกระตุก ใบหน้าแดงซ่านรู้สึกเหมือนเด็กที่กระทำผิดแล้วโดนผู้ปกครองจับได้ มือไม้รู้สึกเกะกะไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนดี

"ไม่คิดว่า มี่มี่ของข้าจะมีหนังสือล้ำค่าเช่นนี้ด้วย"

อะไรคือเรียกนางว่ามี่มี่ อะไรคือหนังสือล้ำค่า ชินอ๋องผู้นี้ชอบทำให้นางอับอายใช่หรือไม่ หยางซูมี่ไม่รู้ตัวเลยว่าการกระทำของนางที่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา และแก้มที่พองลมออกมานั้น ดูน่ารักน่าเอ็นดูและน่าแกล้งเป็นที่สุด

"ชินอ๋องโปรดเรียกหม่อมฉันว่ามี่เอ๋อร์เถอะเพคะ แล้วคืนหนังสือให้หม่อมฉันด้วย"

"ในเมื่อเราแต่งงานกันแล้ว คำเรียกขานก็ควรมีแค่เราสองที่เรียกสิ พี่ไม่ชอบเรียกตามอย่างผู้อื่น เมื่ออยู่กันตามลำพังไม่ต้องพูดคำราชาศัพท์หรอก"

"เจ้าค่ะ"

"มี่มี่จะเรียกท่านพี่ หรือจะเรียกว่าเหวินหรงก็ได้พี่อนุญาต"

"เจ้าค่ะ ท่านพี่"

นางยอมเรียกท่านพี่แทนชื่อของเขาออกมาตรงๆ การเรียกชื่อนั้นดูเหมือนจะไม่ให้เกียรติสักเท่าไหร่ ส่วนการเรียกท่านพี่ล้วนเรียกกันตามปกติของสามีภรรยาอยู่แล้ว เซี่ยเหวินหรงเพียงยกยิ้มมุมปากที่นางเรียกท่านพี่แทนชื่อเขา

"เรามาดื่มสุรามงคลกันเถอะ"

ทั้งสองเดินไปนั่งที่โต๊ะ หยางซูมี่หยิบสุราขึ้นมารินใส่จอกแล้วส่งให้เซี่ยเหวินหรง ทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน คล้องแขนแล้วดื่มสุราจนหมดจอก เมื่อวางจอกสุราลงบนโต๊ะหยางซูมี่ก็เดินกลับไปนั่งบนเตียงกว้าง นางไม่สนใจที่จะเอาหนังสือภาพวังวสันต์คืนแล้ว หากเขาอยากได้ก็เอาไปเถอะ

เซี่ยเหวินหรงมองออกว่าหยางซูมี่กำลังแง่งอนเขาอยู่ คงเป็นเพราะเขาไม่ยอมคืนหนังสือภาพวังวสันต์ให้นาง

"พี่ไปอาบน้ำก่อนนะน้องหญิง"

เซี่ยเหวินหรงเอ่ยอย่างยั่วเย้า แล้วเดินไปหลังฉากกั้น ถอดชุดแต่งงานออก ลงเดินไปถังอาบน้ำ เสียงเสื้อผ้าเสียดสีกัน เสียงน้ำกระฉอกออกมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ แล้วยังเงาที่สะท้อนมาจากฉากกั้นอีก

หยางซูมี่ได้แต่นั่งบนเตียงข่มกลั้นความรู้สึกร้อนรุ่มของตนเอง แม้ว่านางจะมาจากอีกยุคแต่นางไม่เคยมีคนรักมาก่อน มุ่งมั่นแต่การทำงาน ถึงอย่างนั้นเรื่องชายหญิงนางก็เคยศึกษามาบ้าง แค่กๆ! เคยผ่านตามาเท่านั้น

บุรุษที่เดินออกมาจากฉากกั้น สวมชุดนอนตัวบางสีขาว ผูกไม่เรียบร้อยเผยให้เห็นมัดกล้ามเป็นลอนสวย ที่มีหยดน้ำเกาะพราว ผมสีดำยาวเปียกชื้น ระกับใบหน้าคมเข้ม หยางซูมี่หันไปเห็นแทบจะกลั้นหายใจ หัวใจนางพลันเต้นแรงจนแทบจะดังออกมาให้ได้ยินแล้ว บอกได้คำเดียวว่า ‘หุ่นแซ่บมาก’

"ข้าเช็ดผมให้เจ้าค่ะ"

หยางซูมี่เดินไปหยิบผ้ามาเช็ดผมให้เขา เช็ดอยู่นานกว่าผมจะแห้งสนิท หลังจากนั้นทั้งคู่ก็พากันปีนขึ้นไปนอนที่เตียง เดิมทีภรรยาต้องนอนข้างนอกเพราะจะต้องตื่นก่อนสามีเพื่อมารอปรนนิบัติสามีในยามเช้า แต่เขากลับให้นางนอนด้านใน ประหนึ่งจะกักขังนางไม่ให้หลบหนี

เซี่ยเหวินหรงใช้ลมปราณดับเทียนในห้อง ในห้องจึงมีเพียงแสงของดวงจันทร์ที่ลอดเข้ามาพอให้เห็นเป็นเงารางเลือน

"นอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่กับเสด็จพี่"

เอ่ยจบเซี่ยเหวินหรงก็หลับตาลง เสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวหลับไปแล้ว

หยางซูมี่รู้สึกฉงนใจ คืนนี้เป็นคืนเข้าหอมีค่าดั่งทองพันชั่ง แต่ชินอ๋องกลับเลือกที่จะนอนเสียอย่างนั้น นางรึก็อุตส่าห์เตรียมตัว เตรียมใจแล้วนะ หึ เช่นนั้นก็ดีเหมือนกัน นอนก็นอน

ไม่นานหยางซูมี่ก็ผล็อยหลับไปอีกคน เซี่ยเหวินหรงลืมตาขึ้นมามองเมื่อแน่ใจว่าหยางซูมี่นั้นหลับไปแล้ว ร่างสูงชันตัวลุกขึ้นใบหน้าคมประดับรอยยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะก้มหน้าลงไปจุมพิตที่หน้าผากกลมมนของหยางซูมี่ จากนั้นจึงได้ล้มตัวลงนอนหลับสนิทตลอดทั้งคืน