ตอนที่3

" ลี่หลินคาระวะฮูหยินเจ้าค่ะ"

ถานลี่หลินลุกจากตักโจวเยี่ยนเฉิงย่อตัวทำความเคารพ

" เจ้า เจ้าว่าเจ้าชื่ออะไรนะ"

" ข้าชื่อลี่หลินเจ้าค่ะ"

" หลินเอ๋อ ข้าจะพาเจ้าไปส่งที่ห้อง เดินทางไกลมาทั้งวันคงเหนื่อยแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ"

โจวเยี่ยนเฉิงประคองกอดถานลี่หลินเดินผ่านนางไป ไม่สนใจนางว่าจะรู้สึกเช่นไรไม่มีคำอธิบายสักคำ ถานลี่หลินส่งยิ้มให้นาง เป็นรอยยิ้มของผู้ชนะ นางกำมือแน่น

" สือหลาง นี่มันเกิดอะไรขึ้น เล่ามา"

" อะเอ่อ คือว่า เมื่อเช้านายท่านกำลังจะตามฮูหยินไปที่จวนของคุณชายตงหยาง แต่มีบ่าวรับใช้พานางเข้ามา นางเล่าให้ฟังว่าเมื่อสองปีก่อน นางหนีพวกโจรแล้วผลัดตกหน้าผาแต่มีคนช่วยชีวิตไว้ นางก็ความจำเสื่อมเพราะหัวกระแทกก้อนหิน พึ่งฟื้นความจำได้ไม่นาน พอจำทุกอย่างได้ก็รีบกลับมาที่นี่ เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละขอรับ"

" ฮูหยิน ท่านจะทำยังไงต่อไปเจ้าคะ"

" กลับเรือน"

" ฮูหยิน ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้นสักหน่อย"

ซูซินเหยียนกำลังจะเดินออกจากห้องโถง โจวเยี่ยนเฉิงก็เดินตรงเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้านาง

" ไม่ต้องห่วง นางก็อยู่ส่วนนาง เจ้าก็อยู่ส่วนเจ้า ยังไงตำแหน่งฮูหยินของจวนนี้ก็ยังคงเป็นของเจ้า"

นางมองหน้าเขาด้วยใจที่เจ็บปวดก่อนจะเดินออกมา ยามจื่อ ฟ้าแลบแปลบปลาบลมพัดกรรโชกแรง ตามมาด้วยฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ซูซินเหยียนนอนกอดตัวเองร้องไห้อยู่บนเตียง ในหัวก็คิดแต่ภาพที่ถานลี่หลินนั่งตักโจวเยี่ยนเฉิง ทั้งสองโอบกอดกัน ส่งยิ้มให้กัน คืนนี้เขาคงได้นอนกกกอดได้จูบถานลี่หลินตัวจริงแทนภาพวาดแล้วสินะ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด

" ดึกมากแล้วเจ้านอนเถอะ"

โจวเยี่ยนเฉิงแกะมือถานลี่หลินที่กอดเขาแน่นออก

" ท่านจะไปไหน"

" ข้าจะกลับไปนอน"

" ไหนท่านบอกว่าไม่ได้รักนาง ที่ต้องแต่งงานก็เพื่อทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับมารดาของท่าน แล้วท่านจะไปไหน คงไม่ได้ "

" ข้าจะไปนอนที่เรือนของข้าไม่ใช่ที่เรือนของนาง ข้าเพียงเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน ไม่ได้เข้าหอกับนาง ในคืนเข้าหอข้าอยู่ที่ห้องหนังสือทั้งคืน"

" ท่านพูดจริงเหรอ"

" อืม"

" งั้นคืนนี้ท่านนอนที่นี่กับข้าได้ไหม ข้าคิดถึงท่าน อยากนอนกอดท่านไว้ทั้งคืน"

เห็นสีหน้าลังเลของโจวเยี่ยนเฉิง นางก็เข้าไปกอดเขาไว้แล้วพูดขึ้นมาอีก

" สองปีที่จากกัน ท่านไม่คิดถึงข้าเลยหรือหรือว่าเป็นข้าที่คิดไปเองคนเดียว ใช่สิ ข้ามันก็แค่สาวใช้ต่ำต้อย จะไปคู่ควรกับท่านได้ยังไง ตอนนี้ท่านได้แต่งงานกับคุณหนูสูงศักดิ์ ข้ารึจะไปเทียบนางได้ รู้อย่างนี้ข้าไม่น่ากลับมาเลย"

" อย่าคิดแบบนั้น ทำไมต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นด้วย เจ้าก็เป็นเจ้า นางก็เป็นนาง ยังไงเจ้าก็สำคัญที่สุดสำหรับข้า เพียงแต่ตอนนี้ข้าแต่งงานแล้ว ยังไงนางก็เป็นฮูหยินของข้า ถึงข้าจะไม่ได้รักนางแต่ก็ต้องให้เกียรตินางบ้าง ข้าพึ่งแต่งงานกับนางได้เพียงสามวัน เรื่องที่ข้าไม่ได้เข้าหอกับนาง บ่าวในจวนต่างก็รู้กันหมด หากคืนนี้ต้องค้างคืนกับเจ้ามันคงไม่เหมาะ"

" ไม่เหมาะตรงไหน ในเมื่อทุกคนต่างก็รู้ว่าข้าเป็นสาวใช้อุ่นเตียงของท่าน ท่านรักข้าไม่ใช่นาง"

" ข้าบอกแล้วว่ายังไงก็ต้องให้เกียรตินาง รอให้ผ่านไปอีกสักระยะก่อน ถึงวันนั้นข้าจะปรนเปรอเจ้าทั้งคืนเลย ดีไหม"

" ท่านพูดแล้ว ห้ามผิดคำพูด"

"อืม งั้นข้าไปก่อน"

" แต่ว่าข้างนอกฝนยังตกอยู่เลย ท่านก็อยู่กับข้าจนกว่าฝนจะหยุดแล้วค่อยไปดีไหม"

โจวเยี่ยนเฉิงมองผ่านหน้าต่าง เห็นฝนตกลงมาไม่มีทีท่าจะหยุด ขืนรอต่อไปก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหยุดตก จึงดันตัวนางออกเบาๆ

" จากที่นี่ไปเรือนข้าไม่ไกล อีกอย่างมีร่ม"

เขาเดินไปเปิดประตูออก ตะโกนบอกบ่าวรับใช้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามให้เอาร่มมารับ ถานลี่หลินส่งยิ้มให้ มองดูแผ่นหลังของโจวเยี่ยนเฉิงที่เดินจากไป รอยยิ้มของนางก็ค่อยๆหุบลง เเปรเปลี่ยนเป็นสายตาไม่พอใจ แม้เขาจะบอกว่ารักนาง คิดถึงนาง แต่นางสัมผัสได้ว่าเขาไม่เหมือนเดิม 

" หนิงเอ๋อ วันนี้ไม่ต้องยกอาหารมาให้ข้า ข้าจะไปกินข้าวกับเขา"

" เจ้าค่ะฮูหยิน ต้องอย่างนี้สิเจ้าคะ ท่านเป็นถึงฮูหยินอย่ายอมให้สาวใช้คนนั้นมาแย่งนายท่านไปได้เจ้าค่ะ"

หนิงเอ๋อพูดถูก นางเป็นคุณหนูสูงศักดิ์ในตระกูลร่ำรวยมั่งคั่ง เป็นฮูหยินของจวนนี้ จะยอมให้สาวใช้คนหนึ่งมาหยามเกียรติได้อย่างไร มัวแต่นั่งกินข้าวในเรือนตัวเอง แล้วปล่อยให้สาวใช้เชิดหน้าอยู่เคียงข้างเขา มันไม่ถูกต้อง นางยอมไม่ได้ จะลองสู้ดูสักตั้ง หากที่สุดแล้วเขาเลือกสาวใช้คนนั้น นางจะถอยออกมาเอง 

มาถึงโต๊ะอาหาร นางเห็นถานลี่หลินนั่งเชิดหน้าอยู่ มีสาวใช้สองคนทยอยเอาอาหารมาจัดวาง

" เหตุใดเจ้าถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ ไม่มีงานทำรึ"

ถานลี่หลินส่งยิ้มให้

" ท่านคงรู้แล้วว่าข้ากับนายท่านมีความสัมพันธ์กันเช่นไร เมื่อก่อนข้าก็นั่งร่วมโต๊ะกินอาหารกับเขาแบบนี้"

" เมื่อก่อนจะเป็นอย่างไรข้าไม่สน แต่ตอนนี้ข้าเป็นฮูหยินของที่นี่ ไม่อนุญาติให้บ่าวรับใช้มาร่วมโต๊ะอาหาร"

" ข้าอนุญาติ"

โจวเยี่ยนเฉิงเดินเข้ามาได้ยินที่นางพูดพอดีเขาไม่พอใจ เดินไปนั่งลงข้างๆถานลี่หลินที่ทำท่าจะลุกขึ้น

" ไม่ต้องไปไหน นั่งลง ข้าเป็นเจ้าของจวนนี้ที่นี่ข้าใหญ่สุด ข้าอนุญาตให้เจ้านั่งกินอาหารกับข้า"

" แต่ว่า"

" ไม่ต้องไปฟังใครทั้งนั้น ฟังข้าคนเดียว"

ถานลี่หลินส่งยิ้มเย้ยไปให้ซูซินเหยียน มองดูโจวเยี่ยนเฉิงคีบอาหารใส่ถ้วยข้าวให้ถานลี่หลิน ไม่สนใจนางที่ยืนมองอยู่ ทั้งสองคีบอาหารให้กันพูดคุยยิ้มแย้ม ทำราวกับไม่มีนางอยู่ตรงนั้น

" อุ้ยฮูหยิน ท่านก็นั่งลงกินข้าวด้วยกันสิเจ้าคะ"

" ไม่ต้องไปสนใจ เก้าอี้ก็เห็นอยู่ ถ้านางอยากนั่งก็นั่งเอง เรื่องแค่นี้ต้องให้บอกด้วยเรอะ"

นางกำมือแน่นข่มความน้อยใจเอาไว้หมุนตัวเดินออกมา ลู่หนิงมองโจวเยี่ยนเฉิงสลับถานลี่หลินด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะรีบตามซูซินเหยียนออกไป