ตอนที่2

ครบสามวันที่เจ้าสาวต้องกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดตามประเพณี ซูซินเหยียนออกจากจวนแต่เช้าไปหาบิดามารดาของนาง ซึ่งพักอยู่ที่จวนของพี่ชายนาง บ้านเกิดของนางอยู่ที่เมืองผิงอันไกลจากเมืองหลวง พี่ชายของนางเป็นหัวหน้ากองปราบ มีจวนพระราชทานอยู่ในเมืองหลวงซึ่งไม่ไกลจากจวนตระกูลโจว เมื่อไปถึงบิดามารดาของนางก็รีบเดินเข้ามารับ

" เหยียนเอ๋อมาแล้วเหรอลูก เหตุใดถึงมาแต่เช้านักเล่า"

" ข้าคิดถึงท่านแม่กับท่านพ่อเลยรีบมาเจ้าค่ะ"

ซูหานชะเง้อมองไปทางข้างหลังนาง ไม่เห็นมีใครอื่นนอกจากลู่หมิงสาวรับใช้ก็ขมวดคิ้วถามขึ้นมา

" แล้วเยี่ยนเฉิงหล่ะ ไม่ได้มากับเจ้ารึ"

ซูเหม่ยฟางมองหน้าบุตรสาว เห็นแววตาเศร้าสร้อยก็รู้ว่าคงมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น จึงพูดตัดบท

" ช่างเถอะ ในเมื่อเขาไม่รู้หน้าที่ว่าครบสามวันหลังแต่งงานต้องพาภรรยากลับมาเยี่ยมบ้านก็ปล่อยเขาไป ไม่มาก็ไม่ต้องมา ใครสนเขากัน แค่เหยียนเอ๋อมาก็พอแล้ว ไปกันเถอะเหยียนเอ๋อ แม่ทำของอร่อยไว้รอลูกเพียบเลย"

โจวเยี่ยนเฉิงนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว หยิบตะเกียบขึ้นมา มองไปที่ทางเดิน สือหลางมองตามรู้ว่าโจวเยี่ยนเฉิงมองหาใครจึงพูดขึ้นมา

" ฮูหยินออกไปตั้งแต่เช้าแล้วขอรับ"

" ไปไหน"

" ก็วันนี้ครบสามวันที่ต้องกลับไปเยี่ยมบ้านตอนนี้นางคงกำลังนั่งกินข้าวกับบิดามารดาของนางแล้ว"

ได้ฟังที่สือหลางพูด โจวเยี่ยนเฉิงถึงพึ่งนึกได้ว่าครบสามวันที่ต้องกลับไปเยี่ยมบ้านวันนี้ เขาควรต้องพานางกลับไป แต่เขาดันลืมเสียสนิท ตั้งแต่วันนั้นที่เขาเผลอผลักนางแรงไปนิด จนนางได้รับบาดเจ็บ เขาก็ไม่ได้เห็นหน้านางอีก เวลานอนเขาก็นอนที่เรือนของเขา แม้เวลากินข้าวนางก็ไม่มาร่วมโต๊ะ แต่ให้สาวใช้ของนางยกสำรับอาหารไปให้นางที่เรือน เขาก็ไม่ได้สนใจ ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องอึดอัด แต่ถึงอย่างไรวันนี้หากเขาไม่กลับไปเยี่ยมบ้านกับนางคงไม่ดีแน่ มารดาของนางเป็นสหายสนิทกับมารดาของเขา พี่ชายของนางซูตงหยางก็เป็นสหายสนิทกับเขา ยังไงเขาก็ต้องไป เขาวางตะเกียบลงแล้วลุกขึ้น

" อ้าวจะไปไหนหรือขอรับ"

" ไปจวนของตงหยาง"

" นายท่านขอรับนายท่าน"

" มีอะไรวิ่งหน้าตาตื่นมา ถ้าเป็นเรื่องไม่สำคัญเอาไว้ก่อน นายท่านมีธุระต้องรีบไป"

สือหลางโบกมือไล่บ่าวรับใช้ให้พ้นทาง พอบ่าวรับใช้สี่ห้าคนเปิดทางออก สือหลางถึงกับตกใจอ้าปากค้าง ส่วนโจวเยี่ยนเฉิงก็นิ่งค้าง มองภาพตรงหน้าแทบไม่เชื่อสายตา

กินข้าวพร้อมหน้าบิดามารดาและพี่ชายเสร็จ ก็พูดคุยนั่งเล่นอยู่กับมารดาของนางหลายชั่วยาม มารดาของนางไม่ยอมออกห่างนางเลย นางจึงไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับพี่ชายเป็นการส่วนตัว จนกระทั่งถึงเวลากลับ

" ท่านพ่อท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะไปส่งนางเอง เสร็จแล้วข้าก็จะเลยไปทำงาน"

ซูตงหยางรับรู้ได้ว่าน้องสาวของเขามีเรื่องบางอย่างอยากคุยกับเขา เมื่อออกจากจวนมาได้สักพักเขาจึงพานางแวะข้างทาง

" ไหนมีอะไรอยากคุยกับข้าว่ามา"

" ท่านรู้ "

" ข้าเป็นพี่ชายเจ้า แค่มองตาก็รู้แล้วว่าเจ้าคิดอะไร"

" พี่ใหญ่"

" พูดมาสิ ข้าฟังอยู่"

ซูตงหยางส่งยิ้มอ่อนโยนให้นาง

" ท่านรู้จักคนที่ชื่อหลินเอ๋อไหม"

ซูตงหยางนิ่งค้าง 

" เจ้าไปได้ยินชื่อนี้มาจากไหน"

" ท่านรู้จักใช่ไหม จะไม่รู้จักได้ยังไงในเมื่อท่านกับเขาเป็นสหายสนิทกัน"

" เหยียนเอ๋อ"

" คืนก่อนเขาเมา แล้วเพ้อเรียกชื่อหลินเอ๋อข้าถึงได้รู้ว่าในใจของเขามีแต่สตรีนางนั้น พี่ใหญ่ ข้าอยากรู้ว่านางเป็นใคร"

" นางชื่อถานลี่หลิน เป็นสาวใช้ในจวนตระกูลโจว"

" สาวใช้ "

" อืม แต่ว่านางตายไปตั้งแต่สองปีก่อนพร้อมกับทุกคนที่เดินทางไปวัดหวงซานในครั้งนั้นทุกคนถูกโจรภูเขาปล้นฆ่าอย่างโหดเหี้ยม ไม่มีใครรอดชีวิต ตอนนั้นพอเยี่ยนเฉิงไปถึง ก็เจอบ่าวรับใช้คนหนึ่งที่ยังมีลมหายใจอยู่ เขาบอกว่าเห็นนางวิ่งหนีไปทางหน้าผาถูกพวกโจรรุมล้อม คิดว่าคงพลัดตกหน้าผาลงไป จากนั้นบ่าวคนนั้นก็สิ้นใจ ตั้งแต่นั้นมาเยี่ยนเฉิงก็เอาแต่โศกเศร้าจมอยู่กับความทุกข์ "

" เขาคงรักนางมากสินะ"

" นางเป็นสาวใช้ที่เติบโตมาพร้อมกันกับเยี่ยนเฉิง ย่อมผูกพันธ์เป็นธรรมดา แต่ไม่ว่ายังไงนางก็มีฐานะเป็นแค่สาวใช้ ยังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เจ้ากับเยี่ยนเฉิงเป็นคู่หมั้นกันถูกกำหนดให้ต้องแต่งงานกัน ตอนนี้นางไม่อยู่แล้ว เจ้าอย่าคิดมากเลยนะ การจะลืมคนที่เราเคยรักมันต้องใช้เวลา ยังไงก็ให้เวลาเขาหน่อย"

ซูตงหยางไม่ได้บอกนางว่าถานลี่หลินไม่ใช่แค่คนรักอย่างเดียว แต่ยังเป็นสาวใช้อุ่นเตียงของโจวเยี่ยนเฉิงด้วย เขากลัวว่านางจะคิดมากไปกว่านี้ ถึงยังไงถานลี่หลินก็จากไปแล้ว ส่วนเรื่องที่โจวเยี่ยนเฉิงยังไม่ลืมถานลี่หลิน เขาคิดว่าคงต้องใช้เวลาสักหน่อย เขาเชื่อว่าความน่ารักสดใสของซูซินเหยียน จะทำให้โจวเยี่ยนเฉิงลืมรักแรกไปได้ในสักวัน

ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี พระอาทิตย์ตกดินแล้วแต่ซูซินเหยียนยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ โจวเยี่ยนเฉิงมีคนรักแล้ว แม้คนคนนั้นจะจากไปสองปี แต่เขาก็ยังเพ้อหา ยังคงกอดจูบภาพวาดด้วยความคิดถึงคะนึงหา แม้แต่เข้าหอกับนางก็ยังเป็นเรื่องที่ผิดสำหรับเขา ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเขาจะมาแต่งงานกับนางทำไม หากนางรู้เร็วกว่านี้ นางก็คงไม่แต่งงานกับเขา ใครจะอยากแต่งกับคนที่ยังลืมรักแรกไม่ได้กัน 

" ฮูหยินเจ้าคะ เย็นมากแล้วกลับจวนกันเถอะเจ้าค่ะ"

ซูซินเหยียนหันมาส่งยิ้มบางๆให้ลู่หนิง พยักหน้าแล้วลุกขึ้น

กลับมาถึงจวนก็เห็นว่าบ่าวรับใช้พากันมองนางแปลกๆ พอนางเดินผ่านก็หันไปซุบซิบนินทากัน นางรับรู้ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติพอเดินผ่านห้องโถงก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งตักโจวเยี่ยนเฉิงอยู่ แขนของโจวเยี่ยนเฉิงยังโอบกอดหญิงคนนั้นเอาไว้ สือหลางเดินถือไหเหล้าเข้ามาเอ่ยเรียกนาง

" ฮูหยิน"

ทั้งสองหันมามองนาง นางถึงได้เห็นชัดๆว่าหญิงคนนั้นหน้าตาเหมือนกับคนในภาพวาดจะเป็นไปได้ยังไง