ตอนที่ 12. ช่วยเหลือชาวบ้าน/1

ตอนที่ 12. ช่วยเหลือชาวบ้าน/1

รุ่งเช้าแม่ทัพเสิ่นเดินออกจากห้องมาด้วยท่าทางอ่อนเพลีย เขาพบแม่นมฉีกับหลิงเอ๋อรออยู่หน้าเรือน  

“คารวะท่านแม่ทัพ” 

แม่ทัพเสิ่นพยักหน้ารับแล้วเดินจากไป แม่นมฉีรีบเข้าไปดูคุณหนูของตน หลิงเอ๋อยกอ่างน้ำตามหลัง หวังจะเอ่ยสักประโยคให้คุณหนูเขินอาย พอเข้าไปก็พบว่าคุณหนูของตนยังไม่ตื่น เสียงกรนดังลั่นห้อง  

“แม่นมท่านจะปลุกคุณหนูหรือไม่เจ้าคะ” 

“ให้นางนอนอีกสักครู่เถอะ เมื่อคืนอาจจะนอนไม่พอ” 

แม่นมฉีไม่อาจตัดใจปลุกคนกำลังนอนสบายให้ตื่นได้ ท่านแม่ทัพท่าทางอ่อนเพลียเสียยิ่งกว่าคืนเข้าหอ ใต้ดวงตาดำคล้ำแบบนั้น น่าจะไม่ได้นอนทั้งคืน ช่วงข้าวใหม่ปลามัน ช่างน่าอิจฉาเสียจริง... 

“ข้าตื่นแล้ว” 

หลิวชิวเยว่ได้ยินเสียงของทั้งสองคนพูดคุยกัน จึงลืมตาตื่นขึ้นมา นางเป็นคนนอนหลับง่ายก็จริงแต่ก็ตื่นไว  

“ล้างหน้าก่อนนะเจ้าคะ คุณหนูต้องการอาบน้ำหรือไม่ ข้าจะให้คนเตรียมน้ำ” 

แม่นมฉีเอ่ยถาม หลิงเอ๋อส่งผ้าที่บิดจนหมาดให้หลิวชิวเยว่เช็ดหน้า ใบหน้าแต้มรอยยิ้มแววตาวิบวับ ขณะมองสำรวจไปทั่วร่างกลมๆ ของผู้เป็นนาย  

“ก็ดี ข้าอยากอาบน้ำให้สบายตัวสักหน่อย” 

แม่นมฉีรีบออกไปสั่งคนให้ขนน้ำร้อนมาไว้ยังห้องอาบน้ำด้านหลังเรือน นางไม่อาจถือสาเรื่องบุรุษไม่ควรเข้ามายังเรือนบุปผาได้ บ่าวรับใช้ในจวนนี้ล้วนมีแต่บุรุษหากไม่เรียกใช้งาน ก็ต้องทำงานเองทั้งหมด สู้ถนอมตัวหลับตาเสียข้างหนึ่งก็แล้วกัน  

หลิวชิวเยว่เอนกายแช่ในถังน้ำอุ่น พลางคิดถึงเรื่องราวเมื่อคืนที่ผ่านมา แม่ทัพเสิ่นแวะมาหานางที่ห้อง นางชวนเขาดื่มเหล้า เมาหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ตัว

“ไม่รู้ทำเรื่องน่าอับอายไว้หรือไม่”

หลิวชิวเยว่คิดทบทวนแต่ก็นึกไม่ออกจึงเลิกคิด หากนางทำเรื่องอะไรลงไป แม่ทัพเสิ่นคงไม่ถือสาคนเมา

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกไปพบกับสามี นางรับปากผู้เฒ่าหยางแล้วว่าจะช่วยเหลือ วันนี้ต้องจัดการให้เรียบร้อย พอมาถึงห้องโถงก็พบแม่ทัพเสิ่นพร้อมคนสนิททั้งสี่อยู่พร้อมหน้า ผู้เฒ่าหยางเมื่อเห็นนางก็รีบคารวะด้วยความยินดี เมื่อคืนเขาได้พูดคุยกับกุนซือจ้าวหยุนฟางและหมอจินซีถิง ทั้งสองบอกว่าแม่ทัพเสิ่นไปพูดคุยเรื่องนี้กับฮูหยินแล้ว เช้านี้คงมีข่าวดี

“คารวะฮูหยิน”

“พวกท่านไม่ต้องเกรงใจ ตามสบายเถิด”

หลิวชิวเยว่เผยรอยยิ้มสดใสให้ทุกคน นางมองใบหน้าของสามีแล้วยกคิ้วสูงเมื่อเห็นใบหน้าของเขาดูไม่สดชื่น ใต้ตามีรอยคล้ำเหมือนคนนอนไม่พอ ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนเขาดื่มสุรากับนางจนหลับไปพร้อมกันหรือ

“ฮูหยิน นี่เป็นรายการสิ่งของที่ทางเราจะส่งไปช่วยเหลือชาวบ้าน เจ้าตรวจดูก่อนว่าต้องการเพิ่มเติมสิ่งใดหรือไม่”

เมื่อนางนั่งลงแล้วเสิ่นมู่ฉือก็ส่งสมุดบันทึกรายการให้หลิวชิวเยว่ตรวจดู เขามอบตั๋วเงินจำนวนหนึ่งให้นางด้วย

“ราคาสินค้าพวกนี้ดูเหมือนจะราคาแพงกว่าร้านของข้า ท่านพี่ท่านดูสิ ข้าวสารราคาสูงกว่าที่ร้านของค้ามากกว่าหนึ่งตำลึง พวกถั่วธัญพืชต่างๆ ก็ราคาแพง นี่ท่านสั่งซื้อของพวกนี้จากร้านค้าใด”

เมื่อตรวจดูบัญชีรายการสิ่งของแล้ว หลิวชิวเยว่รู้สึกว่าราคาสูงกว่าร้านค้าของนางมาก วันก่อนนางไปตรวจบัญชีร้านค้า หลงจู๊ได้นำบัญชีรายรับรายจ่ายให้นางดู นางพอจดจำราคาได้ เมื่อเทียบราคาแล้วพบความแตกต่างจนน่าตกใจ

“ราคาแพงหรือ ปกติพวกเราสั่งซื้อของพวกนี้โดยให้พ่อบ้านหวังจัดการ เขาก็ทำบัญชีมาเบิกงบจากท่านแม่ทัพ”

กุนซือจ้าวหยุนฟางเอ่ยขึ้น ตัวเขาไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้เลย การค้าเป็นสิ่งที่เขาไม่ถนัด เมื่อจัดซื้อสิ่งของเข้าจวนมักจะให้พ่อบ้านหวังเป็นคนไปจัดการ

“ไปเรียกพ่อบ้านหวังมา!”

เสิ่นมู่ฉือเมื่อได้ยินคำพูดของหลิวชิวเยว่กับกุนซือจ้าวหยุนฟาง ก็รู้ในทันทีว่า เขาละเลยมากเกินไปจนคนในบ้านทุจริต ทุกสิ่งในจวนล้วนวางใจให้พ่อบ้านหวังดูแล

“ท่านแม่ทัพ ฮูหยิน เรียกข้ามามีเรื่องอะไรหรือขอรับ”

พ่อบ้านหวังเข้ามาพร้อมกับคารวะผู้เป็นเจ้านาย เขามองหน้าทุกคนเห็นสีหน้าเคร่งเครียด แววตาที่มองมายังเขา แลดูเหมือนคล้ายกำลังจับผิดก็รู้สึกอึดอัดใจ

            “ฮูหยิน เจ้าจัดการเถอะ”

            เสิ่นมู่ฉือมอบอำนาจให้ภรรยาดูแลจวน พ่อบ้านหวังจึงเป็นคนใต้อาณัติของหลิวชิวเยว่ ให้นางจัดการจึงสมควร

            “พ่อบ้านหวัง ข้าตรวจบัญชีสิ่งของเหล่านี้แล้ว พบว่าราคาสูงกว่าปกติ ท่านอธิบายให้ข้าฟังได้ไหม ว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้”

            หลิวชิวเยว่ส่งบัญชีรายการสิ่งของให้หลิงเอ๋อนำไปให้พ่อบ้านหวัง อีกฝ่ายเปิดดูแล้วสีหน้าแทบไม่เปลี่ยนสี เหมือนไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โต

            “นี่เป็นราคาปกติขอรับ เถ้าแก่ซูคิดราคาสิ่งของเหล่านี้ในราคาลดแล้ว เขาบอกข้าว่าร้านของเขาเป็นกิจการในเครือของตระกูลท่านเสนาบดีเจิ้ง ราคานี้เป็นราคาเดียวกับที่ขายให้ราชสำนัก”

            คำอธิบายของพ่อบ้านหวัง ทำให้ทุกคนหันมามองหน้ากัน พ่อบ้านหวังอาจจะไม่ได้ทุจริต แต่ร้านค้าต่างหากมีปัญหา เป็นที่รู้กันว่าแคว้นชิงเป่ยไม่ได้ห้ามขุนนางค้าขาย ขอเพียงไม่รังแกประชาชนไม่ทุจริต ก็ไม่ผิดกฏหมาย

            “ข้าได้ทำบัญชีรายรับรายจ่ายทุกสิ่งของจวนให้ฮูหยินตรวจแล้ว รวมถึงข้าวของเงินทองในคลังของจวน ฮูหยินก็รับรู้ทั้งหมด ขอฮูหยินให้ความเป็นธรรมกับข้าด้วย”

            พ่อบ้านหวังเริ่มรู้แล้วว่าถูกเรียกมาเพราะเหตุใด ตัวเขาทำงานรับใช้จวนแม่ทัพมาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ เกิดและเติบโตในจวนนี้ ย่อมไม่มีความคิดคด เมื่อถูกสงสัยจึงรู้สึกเสียใจมาก

            “ข้าไม่ได้สงสัยท่าน เพียงแค่อยากสอบถามเท่านั้น วางใจเถอะไม่ต้องเป็นกังวล”

            หลิวชิวเยว่เอ่ยขึ้น นางมองเห็นแววตาเศร้าเสียใจของพ่อบ้านหวัง เข้าใจว่าเขาคงเสียใจที่ถูกจับผิด หากพ่อบ้านหวังไม่ได้ทุจริตเปลี่ยนแปลงราคา เช่นนั้นปัญหาก็คงมาจากร้านที่ขายของให้

            “ท่านพี่ ท่านพ่อของข้ายกร้านค้าให้ข้าหลายร้าน หากข้าจะสั่งสินค้าจากร้านของข้ามาใช้ในจวน ท่านคิดว่าอย่างไร”

            นางหันไปถามสามี หากต้องจ่ายราคาแพงเช่นนี้สู้ซื้อของจากร้านของตัวเองไม่ดีกว่าหรือ

            “เจ้าจัดการตามสมควรเถิด เรื่องในจวนข้าให้เจ้าจัดการได้ทั้งหมด”

            เสิ่นมู่ฉือยกหน้าที่นี้ให้ภรรยา เขาเป็นทหารไม่คุ้นเคยกับเรื่องการค้า เรื่องราคาสิ่งของก็ไม่เคยสนใจ เมื่อพ่อบ้านหวังส่งบัญชีมาก็ให้จัดการตามนั้นโดยไม่ได้ตรวจสอบ เขาต้องจ่ายเงินซื้อของราคาแพงเกินจริง เสบียงที่สั่งไปให้ทหารในกองทัพอีก เขาถูกพ่อค้าหน้าเลือดเอารัดเอาเปรียบมานานเท่าใดแล้ว คิดขึ้นมาก็รู้สึกโมโห

            “พ่อบ้านหวัง ท่านนำรายการสิ่งของเหล่านี้ไปให้หลงจู๊ร้านค้าของข้าจัดการให้ แม่นมฉีจะช่วยท่านเรื่องนี้”

            เมื่อจำเป็นต้องจัดการก็ต้องทำโดยเร็ว แม่นมฉีรู้จักกับหลงจู๊ร้านค้า ใช้นางไปช่วยพ่อบ้านหวังจึงสะดวกที่สุด

            “ท่านพี่ ท่านมีวิธีใดในการช่วยเหลือชาวบ้าน”

            “ข้าจะไปเยี่ยมชาวบ้านและให้คนของกรมเกษตรไปช่วยตรวจดู”

            เสิ่นมู่ฉือได้ส่งคนไปเชิญผู้เชี่ยวชาญโรคพืชจากกรมเกษตรไปตรวจดูแล้ว หลังจากจัดเตรียมเสบียงเสร็จเขาก็จะเดินทางไปด้วย

            “ข้าจะช่วยบริจาคข้าวสารและเมล็ดพันธุ์พืชให้ชาวบ้าน อยากไปดูว่าพวกเขายังขาดแคลนสิ่งใด ขอข้าไปกับท่านได้หรือไม่”

            หลิวชิวเยว่อยากไปสำรวจนอกเมืองบ้าง นางข้ามภพมาในอดีตก็อยากเห็นสภาพแวดล้อม ชีวิตผู้คนว่าเป็นเช่นไร ตอนที่นางไปตรวจดูร้านค้าก็พบกับสิ่งน่าสนใจมากมาย หากนางจะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อย่างผาสุข ก็ต้องหาทางใช้ประโยชน์จากสิ่งรอบตัวสร้างความมั่งคั่งให้ตัวเอง

            “เช่นนั้น เจ้าก็เตรียมตัวให้พร้อม อีกสองวันเราจะเดินทาง”

            เสิ่นมู่ฉือเห็นแก่ความเมตตาของนาง ที่ช่วยบริจาคเสบียงให้ชาวบ้าน จึงยอมให้นางร่วมเดินทางไปด้วย

///