บทที่ 8

"พี่ใหญ่ท่านมามืดเลยนะขอรับวันนี้ไหนบอกว่าแค่ขึ้นไปวางกับดักอย่างไรเล่า" น้องชายถามพี่ชายด้วยความเป็นห่วงพวกเขามีกันแค่สามคนพี่น้องถ้าไม่มีพี่ชายใหญ่สองพี่น้องต้องตายตามพี่ชายไปอย่างแน่นอนเพราะคนในหมู่บ้านรังเกียจพวกเขาที่มีพี่ชายตาบอดจนไม่มีเพื่อนเล่นด้วยเลยสักคนพวกเขาจึงมีกันแค่สามคนเท่านั้น

"อ้อพอดีพี่เจอครอบครัวของว่าที่พี่สะใภ้ของพวกเจ้านางขึ้นไปหาของป่าจึงเจอ พวกนางโชคดีได้หมูป่าตัวใหญ่ลากกันลงมาถึงครึ่งทางที่พี่ลงเขามาพอดีจึงช่วยพวกเขาลากเข้าไปที่บ้านและช่วยชำแหละหมูป่าจนเสร็จได้เนื้อหมูมาเยอะแยะเลยในตระกร้าข้างหลังพี่ ยังมีในห่อผ้านี้ว่าที่พี่สะใภ้ใหญ่ของพวกเจ้านางบอกว่าเป็นอาหารใหม่ที่นางเจอในป่าจึงทำเผื่อพวกเราพร้อมกับครอบครัวของนางด้วย นี้ไงเจ้าเอาไปขึ้นโต๊ะอาหารเถิด" หานตงเทียนยกน้องห่อผ้าให้น้องสาวคนเล็กนำไปเปิดใส่ถ้วยกินมื้อค่ำกัน

"ข้าอยากเจอหน้าพี่สะใภ้ใหญ่ยิ่งนักเห็นพี่ชายรองบอกนางน่ารักมากพูดจาไพเราะมากๆเลยเจ้าค่ะ วันนี้พวกข้าก็ทำความสะอาดบ้านรอนางแล้วนะเจ้าคะ" นางบอกก่อนจะเดินยิ้มเข้าไปในบ้านพร้อมพี่ชายที่เดินตามหลังนางมาติดๆ

"เดี๋ยวก็ได้เจอ กินข้าวก่อนค่อยไปหมักหมูใส่ใหเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยนำไปตากแดด" หานตงเทียนบอกกับน้องสาวคนเล็ก

"เจ้าค่ะพี่ใหญ่" นางตอบแล้วเดินไปเอาถ้วยในครัวออกมาใส่อาหารของพี่สะใภ้ใส่จานรอพี่ชายที่ไปอาบน้ำ ก่อนจะมาในที่โต๊ะกินข้าวนางมองไอ้ตัวสีส้มที่ย่างสุกแล้วไม่รู้ว่ามันกินได้หรือเปล่าสงสัยว่าที่บ้านพี่สะใภ้จะจนยิ่งกว่าพวกนางสามคนพี่น้องจึงจับไอ้ตัวน่าเกลียดนี้มากินช่างน่าสงสารจริงๆดูสิปลาก็ใส่เกลือมากจนนางปวดใจทั้งยังไหม้อีกต่อไปนางคงต้องสอนพี่สะใภ้ทำอาหารแล้วละมั่งหานซูอิงคิดในใจแต่นางไม่พูดคงนั่งรอพี่ชายอย่างใจเย็น

หานตงเทียนมาถึงนั่งลงและบอกให้น้องกินข้าวได้เลย ไอ้ตัวที่มีสีส้มเขาแกะเปลือกมันออกตามที่นางบอกเขาเอาไว้และจิ้มในน้ำจิ้มและบอกด้วยว่าถ้าไม่กินเผ็ดอย่าจิ้มเยอะเดี๋ยวปากจะพองนางบอกเขา หานตงเทียนแกะเสร็จจึงลองจิ้มน้ำจิ้มที่นางบอกเล็กน้อยโดยที่น้องทั้งสองนั่งลุ้นอยู่ที่โต๊ะว่ารสชาติจะออกมาเช่นไรพอเขากลั้นใจเคี้ยวในปากคำแรกดวงตาเบิกโพล่งด้วยความตื่นเต้นเนื้อของเจ้ากุ้งที่นางเรียกมันช่างหวานและนุ่มเด้งอร่อยยิ่งนักจนเขาแทบกัดลิ้นตัวเอง

"อร่อยมากพวกเจ้าแกะเปลือกมันออกอย่างนี้นะ" พี่ชายสอนก่อนและจิ้มน้ำจิ้มเพียงเล็กน้อยเพราะมันชาลิ้นและร้อน เขาบอกน้องทั้งสองคนก่อนจะจิ้มอีกตัวเข้าปากด้วยความอร่อยและซดข้าวต้มเข้าไปด้วยด้วยความอร่อยจึงยื่นมือไปลอกเอาหนังปลาออกให้เหลือเพียงเนื้อสีขาวเขาจึงหยิบเนื้อปลาสีขาวจิ้มลงน้ำจิ้มและเอาเข้าปาก ปลามันอร่อยและหวานมากจนแทบเผลอกัดลิ้นเลยพอได้กิน

อาหารของว่าที่พี่สะใภ้อร่อยมากทั้งสามกินจนแทบจะลืมหายใจแย่งกันกินจนหมดลงในเวลาอันรวดเร็ว กินเสร็จอิ่มมากจนยกมือลูบท้องป่องๆของตนเอง

"อร่อยมากขอรับพี่ใหญ่ฝีมือของว่าที่พี่สะใภ้ช่างร้ายกาจยิ่งนัก ข้าต้องขอให้นางสอนข้าทำอาหารอร่อยให้พวกท่านกินแล้วละเจ้าคะ ตอนแรกข้าคิดว่าครอบครัวพี่สะใภ้จนมากกว่าพวกเราจนต้องจับไอ้ตัวประหลาดมากินแต่ใครจะรู้ว่ามันอร่อยยิ่งนักข้าอยากไปจับมาทำอาหารแล้วสิพี่ใหญ่" น้องสาวคุยจ้อเลยทีนี้

"จริงอย่างอิงเอ๋อร์พูดขอรับพี่ใหญ่อร่อยมากจนข้าอิ่มจนท้องแทบแตก นางให้มาตั้งเยอะและปลาอีกตัวใหญ่มากด้วยนางช่างใส่ใจพวกเรายิ่งนัก" ถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้แต่งเข้าบ้านเลยก็ตาม

"อือเมื่อนางเข้าบ้านมาพวกเจ้าก็ทำดีกับนางด้วยละ" เขาบอกน้องชายกับน้องสาว

"พรุ่งนี้นางบอกว่าจะตุ๋นเครื่องในหมูมาให้พวกเรากินด้วย" หานตงเทียนบอกน้องทั้งสองคน

"ขอรับ/เจ้าค่ะ" สองพี่น้องตอบพี่ชายด้วยรอยยิ้มที่จะได้ลิ้มลองอาหารแปลกใหม่ของว่าที่พี่สะใภ้ที่ไม่รังเกียจพวกเขาทั้งยังฝากความกับพี่ชายใหญ่ของพวกตนอีก หลังจากที่นั่งรับลมกันที่หน้าบ้านสามพี่น้องก็แยกย้ายกันเข้านอนห้องใครห้องมัน แต่วันนี้ใครสักคนคงต้องนอนไม่หลับเพราะคะนึงถึงรอยยิ้มสดใสของว่าที่ภรรยาของตัวเองทั้งคืนอย่างแน่นอน

และก็เป็นจริงหานตงเทียนกว่าจะนอนหลับในคืนนี้เขาคิดเห็นแต่รอยยิ้มที่นางส่งให้เขาและพูดคุยกับเขาโดยไม่เขินอายเลยสักนิดเดียว ทั้งยังตะโกนตามหลังบอกให้เขาเดินกลับบ้านดีๆนางเป็นห่วงเขานอนยิ้มอย่างโง่งมด้วยใจที่เต้นแรงจนเอามือจับหน้าอกของตัวเองเอาไว้ นี้เขาไม่สบายเหมือนเมื่อวานอีกแล้วหรือที่ว่าที่ภรรยาบอกว่าเต็มใจแต่งงานให้เขาและยิ้มให้ เขาก็ใจเต้นแรงแบบนี้หานตงเทียนคิดใจจนค่อนคืนเขาจึงหลับไปด้วยรอยยิ้มที่มีคนใส่ใจห่วงใยตัวเขา พรุ่งนี้จะรีบไปเก็บกับดักไปขายและนำตำลึงไปสู่ขอนางมาเป็นภรรยาให้เร็วที่สุดหานตงเทียนคิดก่อนที่จะหลับไป

ทางฝั่งบ้านครอบครัวของอวี่หลิงที่กินกุ้งย่างปลาเผากันจนท้องป่องกันไปถ้วนหน้า ทุกคนดีใจมากที่หลานสาวบอกว่าท่านเทพให้พรนางมามากมายตอนที่ตกลงไปในน้ำและขอให้เชื่อนางจะพาครอบครัวหลุดพ้นจากความยากจนเอง ถึงแม้นางจะแต่งออกไปที่บ้านของสามีก็ยังจะขึ้นเขาพาท่านอากับซิงเอ๋อร์ไปด้วยเช่นเดียวกัน ปลานางก็จะพาไปขายเองที่ตลาดหรือที่เหลาอาหารในเมือง ทุกคนก็เชื่อนางทุกอย่างดูของป่าที่นางพาเก็บมาที่บ้านสามารถกินได้ทุกอย่าง แต่ตอนนี้ทุกคนช่วยกันหมักหมูใส่ใหและอวี่หลิงก็ตุ๋นเครื่อในหมูหม้อใหญ่เอาไว้อีกกลิ่นหอมตลบอบอวนทั่วทั้งครัว นางบอกว่าเก็บสมุนไพรที่ป่าลงมาด้วยจึงจะทดลองทำให้ทุกคนกินพรุ่งนี้ทั้งยังทำซาลาเปาไส้หมูอีกจนเต็มเข่ง ต่อไปนางจะสอนให้อวี่ซิงเอาไว้ขายในเมืองเลี้ยงดูครอบครัว

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จก็เข้าหองนอนอวี่หลิงนอนพูดคุยกับอวี่ซิง

"ถ้าใครเข้าหาเราด้วยเงินจงถอยออกมาข้าเห็นว่าคนในหมู่บ้านแห่งนี้ช่างดูถูกคนจนยิ่งนักทั้งที่พวกเขาก็ใช่ว่าจะร่ำรวยอะไรมากมายข้าขอบอกห้ามให้อวี่ซิงชอบคนในหมู่บ้านนี้เด็ดขาด ข้าเห็นทุกคนที่มองเราด้วยความรังเกียจเหมือนกับที่ครอบครัวของว่าที่สามีของข้าเจอมานั้นละ"

สองพี่น้องนอนปรึกษากันในห้องจนหลับไปด้วยความเหนื่อยหล้า

"ข้าเชื่อเจ้าหลิงเอ๋อร์" ญาติผู้น้องตอบก่อนจะหลับไปและนางก็ลืมผ่าหอยที่ขังเอาไว้ในครัวนั้นเอง