รักในวันที่สาย

ฉันผลักบานประตูเข้าไป เจียงเจ๋อเหยียนดูเหมือนจะตะลึงไปเล็กน้อยตอนที่เห็นฉัน เขาขมวดคิ้วมุ่น“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง อย่าบอกนะว่าเธอสะกดรอยตามฉันมา?” เขาซักถามฉันชูนาฬิกาข้อมือขึ้นมาบอกใบ้ “นายส่งข้อความมาหาฉันนี่”ซ่งซานทำปากจู๋พลางรั้งแขนของเขาไว้ด้วยท่าทางออดอ้อน “ประธานเจียง ฉันแค่ล้อเล่นให้พี่เสิ่นซุ่ยซื้อนมเปรี้ยวมาให้เอง ประธานคงไม่ว่าฉันใช่ไหมคะ”คิ้วที่ขมวดมุ่นของเจียงเจ๋อเหยียนถึงได้คลายออกที่แปลกก็คือ ในใจของฉันไร้คลื่นอารมณ์ใด ๆ ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดอย่างที่เคยเป็นเมื่อก่อนกับการที่เจียงเจ๋อเหยียนไม่ห้ามปรามอะไรกับการหยอกให้คนอื่นเป็นตัวตลกของซ่งซาน ฉันทำเพียงแค่หยักหน้าด้วยท่าทีเรียบเฉย บอกเป็นนัยว่าฉันเข้าใจแล้วเท่านั้นทว่าเจียงเจ๋อเหยียนกลับอยากจะอธิบายกับฉันอย่างหาได้ยาก “เสิ่นซุ่ย ซ่งซานก็แค่มาร่วมปาร์ตี้เล็ก ๆ กับฉันเท่านั้น...”ฉันยื่นนมเปรี้ยวให้เขาเป็นการตัดบทการแก้ตัวของเขาเจียงเจ๋อเหยียนดื่มเหล้า จึงไม่สามารถขับรถได้เขาจัดการเรื่องของซ่งซานเรียบร้อยแล้ว ก็กลับไปพร้อมกับฉันรถที่เรียกมาอยู่ฝั่งตรงข้ามตอนที่ฉันเดินไปข้างหน้า จู่ ๆ เจียงเจ๋อเหยียนก็เ

วันพรุ่งนี้เป็นระยะปรับสภาพจิตใจหลังยื่นเรื่องหย่าวันสุดท้าย พอพ้นวันพรุ่งนี้ไป ฉันก็จะไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องใด ๆ กับเจียงเจ๋อเหยียนอีกแล้วอย่างแท้จริงฉันรดน้ำให้ดอกไม้ที่ฉันเลี้ยงไว้บนระเบียงวินาทีถัดมา แหวนบนนิ้วกลางก็ร่วงหล่นลงไปจากระเบียงฉันโน้มตัวลงไปเก็บทันทีตามสัญชาตญาณ“ทำอะไรของเธอ!” เจียงเจ๋อเหยียนรั้งแขนของฉันไวแล้วลากไปด้านหน้า“เธอไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้มันอันตรายแค่ไหน?!”ดวงตาของเขาฉายความห่วงใยและความร้อนรนมาให้ฉันดูเหมือนว่าเขายังเป็นห่วงฉันอยู่“แหวนหล่นน่ะ”แหวนวงนั้นเป็นแหวนที่เขาตั้งใจทำมันให้ฉันเองกับมือ แล้วก็เป็นสไตล์ที่ฉันชอบ เลยใส่มันเอาไว้ตลอดจนถึงตอนนี้ พอมันร่วงลงไปจากระเบียงฉันถึงได้โถมตัวพุ่งเข้าไปเก็บแบบนั้นเจียงเจ๋อเหยียนถอนหายใจ “ก็แค่แหวนวงหนึ่งเท่านั้นเอง ฉันซื้อให้ใหม่อีกวงก็ได้ เธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย”ก็แค่แหวนวงหนึ่ง ฉันมองไปบนนิ้วกลางของเขา มันว่างเปล่า เหมือนว่าเขาจะถอดมันออกไปนานแล้ว“พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานของเรา ฉันจะมารับเธอนะ แล้วพวกเราค่อยไปพร้อมกัน”ไม่ได้ฉลองวันครบรอบวันแต่งงานจริง ๆ จัง ๆ มานานแค่ไหนแ

“เจียงเจ๋อเหยียน จะใช่หรือไม่ใช่ฉันที่ทำ คุณลองไปตรวจสอบดูสักหน่อยเดี๋ยวก็รู้เอง แล้วก็ฝากคำพูดไปบอกซ่งซานด้วยนะว่า มีเวลาแอบมาทำเรื่องก่อกวนคนอื่นแบบนี้ ไม่สู้เอาเวลาไปพัฒนาความสามารถของตัวเองไม่ดีกว่าเหรอ”ฉันกดวางสายทันทีแล้วบล็อกเบอร์โทรศัพท์ของเจียงเจ๋อเหยียนนิ่งไปสักพัก ฉันก็เปิดหน้าต่างแชทระหว่างฉันกับเจียงเจ๋อเหยียนขึ้นมาอีกครั้ง แล้วลบประวัติการสนทนาของฉันกับเขาทิ้งไปเพราะมันกินพื้นที่ค่อนข้างมาก แถมทำให้โทรศัพท์ช้า ฉันมองประวัติการสนทนาระหว่างพวกเราที่บันทึกเอาไว้ตั้งแต่ที่รู้จักกันจนถึงช่วงรักกันปานจะกลืนกินทั้งสิบกว่าปีค่อย ๆ ว่างเปล่าลงด้วยอาการสงบนิ่งความรู้สึกหลากหลายรสชาติผสมปนเปอยู่ภายในใจฉันยัดโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋าเสื้อ แล้วแย้มยิ้มสบาย ๆ ออกมาเพื่อปลอบประโลมคุณยายกับคุณลุงที่ดวงตาฉายแววเป็นห่วงพอกลับมาแล้วฉันถึงได้เห็นว่า คุณลุงได้เก็บกวาดห้องห้องหนึ่งอย่างสะอาดเอี่ยมอ่องไว้นานแล้ว“ซุ่ยซุ่ย ลองดูนะว่าเราชอบไหม ลุงก็ไม่รู้ว่าพวกผู้หญิงเขาชอบอะไร นี่ก็ซื้อมาตามใจเรื่อยไป”คุณลุงลูบศีรษะด้วยความเขินอายเล็กน้อยทว่าฉันกลับเห็นว่าทั้งห้องล้วนตกแต่งด้วยส

เธอเอาแต่พูดถึงเรื่องต่าง ๆ ที่เจียงเจ๋อเหยียนทำให้เธอ ราวกับว่าต้องการพิสูจน์ว่าความรักของเขานั้นเป็นเรื่องจริงเจียงเจ๋อเหยียนสะบัดมือของซ่งซานที่อยากจะลากเขากลับไปให้ได้ออก “พอแล้ว ซ่งซาน เลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว ที่ฉันดีกับเธอ ทำเรื่องพวกนั้นให้เธอ ก็เป็นเพราะเธอเหมือนเสิ่นซุ่ยตอนที่ฉันเพิ่งรู้จักเท่านั้น”เจียงเจ๋อเหยียนหันมาพูดกับฉันอีกว่า “เสิ่นซุ่ย ตอนแรกเธอใสซื่อบริสุทธิ์มาก ต่อมาฉันก็ค่อย ๆ ชินกับการที่ต้องอยู่กับเธอ จะทำยังไงระหว่างพวกเรามันก็มีความรู้สึกสดใหม่ขึ้นมาไม่ได้อีก แล้วตอนนั้นซ่งซานก็เข้ามาในชีวิตของฉัน ฉันเลยหักห้ามตัวเองไม่ได้แบบนี้”“แต่ฉันปล่อยความรู้สึกของฉันกับเธอที่มีให้กันมาตลอดหลายปีนี้ไม่ได้ ถ้าเธอกลับไปกับฉัน พวกเราเริ่มต้นกันใหม่ดีไหม?”ฉันนึกไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าเจียงเจ๋อเหยียนจะหน้าด้านไม่รู้จักอายขนาดนี้เห็นตัวฉันในอดีตจากตัวของเธอเนี่ยนะ แถมยังพูดออกมาได้หน้าตาเฉยไร้ยางอายอีกซ่งซานยืนเหม่อลอยอยู่กับที่ เธอเช็ดน้ำตาแล้วสติก็ค่อย ๆ กลับมา“แล้วลูกล่ะคะ ถ้าประธานไม่สนใจลูก ฉันจะกระโดดลงไปตอนนี้เลย”ซ่งซานวิ่งไปบนสะพานใหญ่แล้วมองลงไปยังแม่น้ำเชี่ย