บทที่ 2.3 ค้าขายย่อมมีกำไร

บทที่ 2.3

ค้าขายย่อมมีกำไร

ในทุกวันซ่งหานลู่ยังคงต้องไปช่วยงานป้าใหญ่ซ่งหลี่เถียน ส่วนซ่งไป๋ลู่และซ่งหานลู่จะขึ้นเขาเพื่อไปเก็บผลท้อและบ๊วยที่เริ่มสุก เพียงหนึ่งเดือนเศษเงินที่ซ่งไป๋ลู่ซ่อนไว้ก็เต็มถุง มือเล็กนับเงินที่เก็บสะสมมาตลอดเดือนแล้วยิ้มกว้าง ดูเหมือนจำนวนเงินจะเพียงพอต่อการต่อเติมสร้างห้องครัวแล้ว

“พี่ใหญ่ข้าอยากได้ห้องครัวใหม่”

เสียงหวานเอ่ยบอกหลังจากส่งนมแพะให้ซ่งต้าลู่

“ทำห้องครัวต้องใช้เงิน น้องรองเรื่องนี้ข้าคิดว่าพวกเราคงต้องอดทนอีกสักหน่อย รอท่านพ่อกลับมาค่อยคิดกันอีกที”

รอท่านพ่อกลับมา หากคิดตามเส้นเรื่องในนิยายนับดูแล้วก็ร่วมสี่ห้าปี นางจะรอนานขนาดนั้นได้อย่างไร ซ่งไป๋ลู่ขยับตัววางมือลงบนต้นแขนของพี่ชาย ใช้ดวงตากลมใสช้อนมองเขาแล้วเอ่ยเสียงหวานออดอ้อน ในฐานะพี่ชายที่มีน้องสาวเพียงคนเดียววิธีนี้นางมั่นใจว่าสามารถทำให้ซ่งต้าลู่ใจอ่อนได้อย่างแน่นอน

“พี่ใหญ่เรื่องเงินค่าจ้างท่านไม่ต้องกังวล ข้ากับน้องรองช่วยกันเก็บผลไม้ป่าไปขายตอนนี้เงินที่ได้มามีไม่น้อยแล้ว”

คิ้วเข้มของซ่งต้าลู่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ทว่าเมื่อสบแววตากลมใสออดอ้อนก็เอ่ยคำดุออกมาไม่ได้แม้แต่ครึ่งคำ ทำได้เพียงอธิบายเสียงอ่อน

“น้องรอง เรื่องนี้ไม่สามารถจัดการได้ด้วยเงินเพียงเล็กน้อย”

“เช่นนั้นท่านลองดูเงินเก็บของพวกเราก่อน ว่าพอหรือไม่”

เอ่ยจบซ่งไป๋ลู่ก็เดินไปหยิบถุงเงินมาวางที่กลางโต๊ะกลม เมื่อเห็นจำนวนเงินตรงหน้า ซ่งต้าลู่ก็ขมวดคิ้วหนามือที่กำแก้วไม้ไผ่เผลอออกแรงเกร็งแน่น

เขาเป็นบุรุษ อีกทั้งเป็นเสาหลักของบ้านกลับต้องพึ่งพาแรงของน้องทั้งสองหาเงินเลี้ยงดู ช่างน่าโมโหนัก

“เท่านี้พอหรือไม่เจ้าคะ”

“เงินย่อมพอ แต่หากท่านป้าใหญ่รู้คงไม่ยอมง่ายๆ อีกทั้งยังต้องหาคำตอบเรื่องเงินที่ต่อเติมบ้านแก่นางด้วย”

การสร้างบ้านขยายเรือนไม่ใช่เรื่องที่สามารถทำได้โดยง่าย ที่สำคัญหากเขาไม่ไปทำงานซ่งหลี่เถียนก็ต้องมาอาละวาดถึงหน้าบ้านแน่นอนว่าถึงตอนนั้นเงินที่ใช้ต่อเติมบ้านก็คงปกปิดอีกฝ่ายไม่ได้

ความยากลำบากทั้งหมดที่เขาลงแรงไปเพื่อปกป้องน้องทั้งสองก็คงสูญเปล่า

“ข้าจะขอให้ท่านป้ากู้มาช่วยลงครัวเจ้าค่ะ”

ท่านป้ากู้ หรือว่านชุนภรรยาของกู้ฉินเป็นสตรีขึ้นชื่อเรื่องฝีปากขอเพียงได้เปิดวาจาปะทะ ใครก็ไม่อาจต่อกร ที่สำคัญยังเป็นที่รู้จักของผู้คน ซ่งหลี่เถียนแม้เป็นคนเห็นแก่เงินแต่คงไม่หน้าหนาพอทนฟังคำคนทั้งหมู่บ้านตำหนิเอาอย่างแน่นอน

“พี่ใหญ่...”

ซ่งไป๋ลู่ยื่นมือไปดึงชายเสื้อของพี่ชายเบาๆ ดวงตากลมช้อนมองเขาอย่างเว้าวอนอีกครั้ง ซ่งต้าลู่ให้เป็นบุรุษใจแข็งเช่นไรก็ไม่อาจต้านทานท่าทีเช่นนี้ของคนเป็นน้องได้ สุดท้ายก็ถอนหายใจยาวเอ่ยรับคำ

“เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะไปบอกท่านลุงชุนให้”

“พี่ใหญ่ท่านดีที่สุด”

ซ่งไป๋ลู่เอ่ยบอกด้วยความยินดีพร้อมกับโผเข้ากอดเอวหน้าของพี่ชาย ทำเอาคนเป็นพี่ตัวแข็งเกร็งกับอ้อมกอดของน้องสาว

เจ็ดวันต่อมาชุนเกาถง นายช่างประจำหมู่บ้านก็มาที่บ้านสามพี่น้องแซ่ซ่ง และเป็นไปตามที่ซ่งต้าลู่คาดการณ์ เมื่อเขาไม่ไปช่วยทำนา

ซ่งหลี่เถียนก็บุกมาถึงบ้านเพียงแต่คนมาหาเรื่องเอ่ยปากได้เพียงประโยคเดียวว่านชุนภรรยาของกู้ฉินที่ได้รับการไหว้วานจากสามี ก็เดินออกมายืนเท้าเอวเอ่ยขึ้นเสียงก้อง

“อาต้าจะต่อเติมเรือนแล้วเป็นอย่างไร เจ้าเป็นป้าของพวกเขาไม่สนใจความเป็นอยู่ของสามพี่น้องก็แล้วไป ยังคิดให้เด็กวัยสิบสี่ปีทำงานหาเลี้ยงอีก ซ่งหลี่เถียนเจ้าเป็นสตรีมือตีนพิการหรือไรกันจึงไม่รู้จักหาเงินเลี้ยงตัวเอง”

“ข้า...”

“ข้า... ข้าอะไร หากที่ข้าว่านชุนผู้นี้เอ่ยไม่เป็นความจริงก็โต้แย้งมา ดูเอาเถิดเด็กสามคนอยู่ในบ้านดินเก่าๆ ที่แทบจะพังลงมาอยู่แล้ว แม้แต่ห้องครัวก็มีไม่กำแพง มีแค่เตาเก่าๆ กับกะทะผุๆ ใบหนึ่ง ช่างเป็นป้าใหญ่ที่น่านับถือนัก”

แม้จะบอกให้เอ่ยโต้แย้ง ทว่าซ่งหลี่เถียนเพียงอ้าปาก ว่านชุนก็เอ่ยยาวไปห้าประโยค

“เจ้าจะไปรู้อะไร ข้า...”

“ยังมีอะไรที่ข้าไม่รู้อีก ตระกูลกู้ของข้าอยู่ห่างจากบ้านสามพี่น้องแซ่ซ่งนี้เพียงไม่กี่หลัง เรื่องที่เจ้ารังแกคน เอาเปรียบเด็กๆ มีหรือข้าจะไม่รู้ ก่อนหน้าเพียงรังแกคนใช้แรงงานพวกเขาก็แล้วไป แต่นี่ยังคิดมาระรานก่อกวนแม้กระทั่งการสร้างครัวที่พวกเราช่วยกันลงแรง ซ่งหลี่เถียนเจ้ายังเป็นคนอยู่หรือไม่ จิตสำนึกถูกสุนัขกินไปแล้วหรือ”

ซ่งหลี่เถียนแม้จะไม่ยินยอมทว่ากลับไม่อาจโต้ตอบได้ สุดท้ายใบหน้าก็ไม่อาจด้านไปมากกว่านี้เร่งหมุนตัวเดินกลับไปในทันที

“เป็นอย่างไรฝีปากของข้า ยอดเยี่ยมมากหรือไม่”

ว่านชุนยกมือขึ้นกอดอกหันมาทางเด็กน้อยทั้งสาม ซ่งหานลู่ยกหัวแม่มือสองข้างให้อีกฝ่ายพร้อมเอ่ยชมชุดใหญ่

“ยอดเยี่ยมมากเลยขอรับ ท่านป้ากู้คือเทพที่สวรรค์ส่งมาปกป้องพวกเราสามพี่น้อง ทั้งงดงามและเก่งกาจที่สุด”

ซ่งหานลู่เอ่ยเยินยอ แม้จะรู้ว่าเป็นประโยคกล่าวชมเกินตัวทว่าว่านชุนก็อารมณ์ดียิ่งนัก จะมีผู้ใดไม่ชอบคำชื่นชมกันบ้างเล่า

“สายมากแล้ว ข้ากับน้องเล็กจะขึ้นเขาไปเก็บผลท้อ พี่ใหญ่ท่านอย่าได้ลืมกินข้าวด้วย”

เพราะตนเองเป็นเพียงเด็กหญิงวัยสิบขวบ กับเด็กชายวัยห้าขวบ อยู่ที่บ้านก็ไม่อาจช่วยงานก่อสร้างได้ หรือหากคิดจะช่วยพี่ชายตัวโตของนางก็คงไม่ยินยอม

“อืม...”

ซ่งต้าลู่มองตามแผ่นหลังเล็กของน้องทั้งสองเดินออกจากบ้านไปด้วยสายตาห่วงใย หากแต่ไม่ทันได้คิดอะไรบ่าเล็กก็มีมือของใครบางคนวางลงมา

“นางหนูไป๋ช่างเป็นเด็กฉลาด ขยัน สมกับเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ของข้าจริงๆ”

ว่านชุนเอ่ยชม เรื่องที่ซ่งไป๋ลู่ขึ้นเขาเก็บผลท้อแล้วนำไปขายเมื่อวานนี้กู้เหยียนลูกชายของนางเล่าให้ฟังโดยละเอียด ยิ่งคิดถึงวิธีการแบ่งเงินโดยไม่ตระหนี่ ในใจของว่าที่แม่สามีเช่นว่านชุนก็ยิ่งชื่นชมเด็กหญิงผู้นี้มากขึ้น

“อาต้าข้าทาบทามนางไว้ให้อาเหยียนได้หรือไม่”

ซ่งต้าลู่ขมวดคิ้วหนาเล็กน้อย มือเล็กกำเข้าหากันแน่นทว่าสีหน้ายังคงราบเรียบปกติ เอ่ยเสียงสุภาพไร้ท่าทีขุ่นเคือง

“ตอนนี้อาไป๋เพิ่งสิบขวบเท่านั้น ข้าคิดว่า...”

“สิบขวบเท่านั้นอะไรกัน ยัยหนูบ้านฮวาอายุเก้าขวบก็แต่งให้บุรุษบ้านฉินแล้ว สามีภรรยาได้ทำความคุ้นเคยพอถึงวัยปักปิ่นก็เข้าหอ มีลูกทันกินทันใช้”

ซ่งต้าลู่ในใจคล้ายมีไฟกองหนึ่งกำลังก่อขึ้นเงียบๆ ทว่าใบหน้ายังคงราบเรียบเอ่ยเสียงนิ่งสงบ

“เรื่องของอาไป๋ ย่อมต้องให้อาไป๋ตัดสินใจขอรับ”

“อ่า... เช่นนั้นก็ดี ได้ยินอาเหยียนบอกว่าเขากับนางเข้ากันได้ดี เช่นนั้นอนาคตสะใภ้ของข้าย่อมต้องเป็นนาง”

สะใภ้อะไรกัน อาไป๋ของเขาอายุเพียงสิบขวบ อีกฝ่ายก็มาเอ่ยเรื่องการแต่งงานออกเรือนแล้ว ช่างน่าหงุดหงิดนัก หรือเขาควรให้

ซ่งไป๋ลู่เก็บตัวอยู่ในบ้านเช่นเดิมดี

“มาๆ พวกเจ้าตั้งใจทำงานหน่อย ห้องครัวของว่าที่ลูกสะใภ้ข้าจะผิดพลาดไม่ได้ อั๊ยยะตรงนั้นทำให้ดีหน่อย ยังต้องมีช่องระบายลมด้วยอากาศในครัวจะได้ถ่ายเท”

ได้ยินคำพูดของมารดาสหาย ในใจของซ่งต้าลู่ก็ทวีความหงุดหงิดขึ้นมา ก่อนจะคิดถึงบทสนทนาหนึ่งของซ่งไป๋ลู่และกู้เหยียน

ที่ดินหลังบ้านว่างอยู่ข้าเลยคิดว่าจะปลูกผักไว้กินสักหน่อย

เช่นนั้นหากอยากให้ข้าไปช่วยขึ้นแปลงก็บอก ข้าจะไปทำให้

ความต้องการของน้องสาวเหตุใดต้องให้ผู้อื่นมาจัดการให้ เมื่อเห็นว่าเรื่องการสร้างครัวไม่มีอะไรต้องกังวล ซ่งต้าลู่จึงหยิบจอบไปขึ้นแปลงผักที่หลังบ้านไว้รอน้องสาวของเขา

......................................................

ใช้เวลาประมาณเจ็ดวัน ครัวของบ้านซ่งก็สร้างเสร็จ แน่นอนว่าผู้คนล้วนแสดงความยินดีกับความสำเร็จนี้ เว้นเพียงซ่งหลี่เถียนที่ในใจทั้งหงุดหงิดแค้นใจ ทั้งสงสัยว่าสามพี่น้องไปหาเงินจากที่ไหนมาต่อเติมบ้านกัน

ข้าต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าตัวภาระพวกนั้นไปเอาเงินมาจากที่ไหน

ซ่งไป๋ลู่กลับมาจากส่งผลไม้ที่บ้านตระกูลกู้ เมื่อเห็นว่าห้องครัวสร้างเสร็จแล้วก็ยิ้มกว้าง กวาดสายตามองรอบห้องด้วยความภาคภูมิใจ โดยเฉพาะเตาใหญ่ที่ถูกก่อขึ้น

“พี่ใหญ่เตานี่เราใช้ได้เลยหรือไม่เจ้าคะ”

“เตาพึ่งก่อต้องรออีกสักสองสามวัน”

ซ่งไป๋ลู่พยักหน้ารับฟังอย่างว่าง่าย ทว่าท่าทางที่เข้าใจทุกสิ่งอย่างง่ายดายแตกต่างจากอดีตของนางทำให้ซ่งต้าลู่รู้สึกแปลกใจทุกครั้ง เพียงแต่ไม่ว่านางจะเปลี่ยนไปเป็นเช่นไร เขาก็จะดูแลปกป้องนางไปตลอดชีวิตเช่นเดิม

“เย็นมากแล้วเจ้ารีบไปอาบน้ำเถิด วันนี้ข้าขอท่านลุงชุนทำห้องเล็กเพิ่มให้ที่ด้านหลังบ้าน ไว้ให้เจ้าใช้ปลดทุกข์และอาบน้ำ”

เพราะวันนี้ได้ยินว่านชุนเอ่ยถึงเรื่องการแต่งงานของซ่งไป๋ลู่กับ

กู้เหยียน ซ่งต้าลู่จึงตระหนักได้ว่าน้องสาวของเขาไม่ใช่เด็กน้อยอีกแล้ว ดังนั้นจึงสมควรต้องระวังตัวให้มากขึ้น โดยเฉพาะยามอาบน้ำและทำกิจส่วนตัวเช่นนี้

เรื่องห้องน้ำนับว่าเป็นสิ่งที่ซ่งไป๋ลู่กังวลใจมากตั้งแต่ทะลุเข้ามาในนิยายเรื่องนี้ เมื่อได้ยินซ่งต้าลู่บอกว่าเขาได้จัดการเรื่องนี้ให้ตน ในใจก็ยินดียิ้มกว้างเอ่ยขอบคุณเขาอยู่หลายครั้งก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องครัวเพื่อสำรวจห้องน้ำใหม่ ซ่งต้าลู่ยกยิ้มตามแผ่นหลังเล็ก เด็กน้อยก็คือเด็กน้อย ก่อนหน้านี้เขาคงกังวลมากเกินไป

......................................................