บทที่ 6

สายฟ้าที่เหน็ดเหนื่อยกับการตรวจ เดินอย่างเอื่อยเฉื่อยไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาห้องผู้อำนวยการรพ.ยามเย็นที่ใกล้จะได้เวลาพักร่างแล้ว รอยยิ้มละมุนยังคงมีประดับบนใบหน้าแสนดูดีอย่างเคยชิน ไม่ว่าตอนนี้จะอยากลงไปกองกับพื้นแค่ไหน แต่พอมีใครเดินผ่านมาและทักทาย ก็ยังคงส่งยิ้มให้เสมอ ยิ้มจนบางทีก็ไม่รู้ว่าจะต้องยิ้มอ