ตอนที่ 8 เป็นของพี่นะ! NC

เสียงปิดประตูที่แผ่วเบาจากภายนอก เป็นสัญญาณว่าทั้งสองคนถูกทิ้งให้อยู่กันตามลำพังแล้ว ในห้องหอขนาดเล็กมีเพียงแสงสลัว ๆ จากโคมไฟน้ำมันที่โยนเงาให้เคลื่อนไหวไปตามผนังไม้

เมขลาเดินโซเซเข้าไปใกล้ฟูกที่วายุนอนอยู่ ร่างกายของเธออ่อนยวบยาบด้วยฤทธิ์เหล้า มือของเธอสัมผัสใบหน้าเขาอย่างแผ่วเบาเพื่อปลุก

“พี่วายุคะ... ตื่นสิคะ” เธอเรียกเบา ๆ พลางเขย่าแขนเขาอย่างระมัดระวัง

วายุไม่ตอบ แต่เขากลับคว้ามือของเธอที่จับอยู่ไว้แน่น ร่างกายที่ถูกความเจ็บปวดและฤทธิ์เหล้าเข้าโจมตี ทำให้เขาร้อนรุ่มราวกับมีไฟสุมอยู่ภายใน

“เมย์...” เสียงแหบพร่าครางออกมาเบา ๆ ดวงตาที่เมามายของเขามองใบหน้าเธออย่างเลื่อนลอย แต่แววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

เขาดึงเมขลาให้ล้มลงมาข้าง ๆ บนฟูกอย่างรวดเร็วโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว ร่างของเธอล้มลงไปกระทบกับแผงอกที่อบอุ่นของเขาอย่างจัง

“พี่วายุ!... ปล่อยเมย์ก่อนค่ะ!” เธอพยายามจะผละออก แต่แขนที่บาดเจ็บของเขากลับมีแรงมหาศาลจากสัญชาตญาณของการยึดติด

“ไม่ปล่อย...” วายุพึมพำ เขาเคลื่อนใบหน้าที่ร้อนผ่าวเข้ามาใกล้ซอกคอของเธอ สูดดมกลิ่นกายสะอาดที่เพิ่งอาบน้ำมาอย่างเนิบนาบ ทำให้เมขลาขนลุกไปทั้งตัว

“พี่ไม่เจ็บแล้ว...” วายุพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเหมือนเด็กที่กำลังต้องการความรัก “เป็นของพี่ได้ไหม... คืนนี้...”

“พี่...พี่พูดอะไรแบบนั้นคะ!”

วายุพลิกร่างเล็กของเธอลงข้างล่าง แล้วค่อมร่างเธอไว้อย่างชำนาญ

“พี่... มันต้องไม่ใช่แบบนี้... มันเป็นเรื่องที่เราแต่งขึ้น!” เมขลาพยายามร้องท้วงด้วยความตื่นตระหนก แต่เสียงของเธออ่อนลงเพราะฤทธิ์เหล้า

“งั้นเราทำให้มันเป็นเรื่องจริงเลยดีไหม!” วายุสวนกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความต้องการ

“ไม่ได้ค่ะ... ไม่ได้ เราจะมองหน้ากันยังไง พอออกจากหมู่บ้านนี้ไป เราก็กลับไปเป็นพี่น้องกัน!”

วายุชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่า 'พี่น้อง' เขาโน้มใบหน้าลงมากระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาอย่างไม่น่าเชื่อ “เราก็ไม่ต้องกลับไปเป็นพี่น้องไง... เมย์ลืมคนนั้นได้หรือยัง!”

“คะ... อะไรนะคะ!” เมขลาพยายามจะถามอย่างสับสนว่า ‘คนนั้น’ ที่เขาพูดถึงคือใคร

สิ้นคำพูด เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ตอบ วายุจู่โจมด้วยการกดจูบดูดดึงราวกับกำลังจะสูบวิญญาณของเธอในตอนนั้น ความร้อนแรงของเขาทำให้เมขลาต้องยอมจำนนและกอดรับจูบเขาด้วยความเร่าร้อนที่ถูกเก็บซ่อนไว้

มือหนาเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเร่งรีบ เขาปลดเสื้อของตัวเองออกแล้วโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ก่อนจะหันมาปลดเสื้อชนเผ่าของเมขลาออกอย่างเชื่องช้า ในขณะที่ริมฝีปากยังคงกดจูบเธอไว้อย่างเนิบนาบ

เขาโน้มกายลงสัมผัสจูบตั้งแต่ซอกคอหอมกรุ่นจนไปถึงไหล่เนียน ปากของเขาขบเม้มไปที่สายชุดชั้นในแล้วคาบดึงลงให้พ้นทางอย่างชำนาญ

“อื้อ... ลม!” เสียงครางหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากของเมขลา

ในห้วงความคิดของวายุ : อีกแล้วนะ! มึงเป็นใครกันแน่! มึงจะเป็นใครกูไม่สน! จะไอ้ลม! ไอ้เลว! ที่ไหนก็ช่าง จะอดีตของเมย์กับมึงก็ช่าง... คืนนี้... เมย์กำลังจะเป็นของกูอย่างสมบูรณ์!

ความต้องการครอบครองในร่างกายหญิงสาวเข้าครอบงำจิตใจเขาอย่างสมบูรณ์

เขาซับจูบไปที่ริมฝีปากบางอย่างดูดดื่มเพื่อกลบเสียงครางและกลบชื่อคนอื่นไม่ให้เธอได้เอ่ยออกมาอีกครั้ง... ความรู้สึกผิดต่อเมฆินทร์และคำว่า 'น้องสาว' ถูกฤทธิ์เหล้าและความหวงบดบังจนสิ้น

“เมย์... เป็นของพี่นะ!”

“ไม่นะคะ...พี่...!”

“อย่าเรียกชื่อคนอื่น... ตอนนี้เราเป็นเมียพี่แล้ว” สิ้นคำพูด เขาถอดกางเกงออกอย่างเร่งรีบและถกผ้าถุงของเมขลาขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับใช้นิ้วเกี่ยวกางเกงในตัวจิ๋วลงแล้วโยนทิ้งไป

“พี่วา... เมย์กลัว!”

วายุหยุดชะงัก เขาซับจูบน้ำตาของเธอ แล้วจูบไปตรงหน้าผากเธอแผ่วเบา “ไม่ต้องกลัวนะ... พี่จะอ่อนโยนกับเมย์”

เขาเริ่มซุกไซ้ไปตามซอกคอและเรือนร่างของเธออย่างเชื่องช้า เพื่อให้เธอผ่อนคลาย มือหนาจับแท่งเนื้อที่แข็งขืนของตัวเองชักรูดแล้วค่อย ๆ กดหัวหยักที่ใหญ่โตจนเส้นเลือดปูดรอบแท่งทั้งลำลงไปที่ช่องรักที่คับแน่น

“อ๊ะ... เมย์เจ็บ!” เธอส่ายหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

“อย่ากลัว... อย่าเกร็ง เด็กดีของพี่... ไว้ใจพี่นะครับ”

สองนิ้วของเขาที่เปียกชื้นเลื่อนมาแตะที่ลิ้นสากของเขา แล้วลื่นลงไปคลึงวนตรงทางเข้าช่องลับอย่างแผ่วเบาเพื่อเบิกทาง

“อย่าเกร็งนะคนดี”

"กึก!" แท่งเนื้อแข็งเบียดผ่านรอยเยื่อบาง ๆ เข้าไปได้เพียงเล็กน้อยจนเลือดซิบ!

“อ๊ะ!... จะ... เจ็บ!”

“พี่... เมย์เจ็บ อย่าทำแบบนี้...”

“เมย์... อย่าเกร็ง พี่ขยับไม่ได้”

“พะ... พอแล้วเมย์เจ็บ...อ่ะ”

“อึก... อึก!” วายุคำรามออกมาด้วยความตกใจและปวดร้าว

ในห้วงความคิด: อะไร!... นี่มันอะไรกัน... ไอ้ลม ไอ้เลว... นี่มัน! ไม่มีใครได้มาถึงตรงนี้ นี่เราเป็นแรกของเมย์ งั้นเหรอ!

ความรู้สึกผิดถูกแทนที่ด้วยความทะนงและความตื่นเต้นอย่างรุนแรง

“เมย์... อ้าาา ขอบคุณนะครับ”

เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ตอนนี้ที่ทำได้ เพียงแค่หลับตาพริ้มพร้อมน้ำตาที่ไหลไม่หยุด มือเล็กพยายามดันแผงกล้ามท้องแกร่งออกทุกครั้ง

“เมย์ผ่อนคลายนะ... มันแน่น พี่ขยับไม่ได้”

วายุค่อย ๆ ดันแท่งเนื้อเข้าไปในร่องแคบ เพียงแค่เข้าไปได้แต่ครึ่งเดียวก็ทำให้เขาคลั่ง

“ซี๊ดดดด”

“เมขลา.... นี่มัน... นี่มัน!”

เขาดึงออกและดันเข้าอย่างเนิบนาบช้า ๆ แต่ละจังหวะล้วนบีบคั้นหัวใจของเขา

“อ้าาา” หญิงสาวครางออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

“ชอบไหม... พี่ชอบ... แน่นมาก.... อ่ะ”

“ไม่... ไม่ค่ะ เมย์เจ็บ อ่ะ!”

ในห้วงความคิด: จะเอายังไงดี...มันแน่นจนเราจะเสร็จ ทั้ง ๆ ที่เพิ่งทำ ถ้าเสร็จตอนนี้ เมย์ก็ต้องไม่ถึงน่ะสิ... แต่... เราเองสิที่ไมไหว... แน่นและฟิตขนาดนี้ ใครล่ะจะไปสู้ไหว... ครั้งแรกของเมย์... พี่ขอโทษนะ ที่พี่ไม่สามารถทำให้เมย์ไปถึงฝันได้...

“เมย์... พี่ติดไว้ก่อนนะคนดี”

“อะ... อะไรนะ... อ๊ะ!”

มือหนาจับขาเรียวของเธอดึงมาแนบกับบ่า แล้วยันตัวเงยหน้าขึ้น ตอกแท่งเนื้อเข้าไปอย่างบ้าคลั่งเพื่อเร่งจังหวะให้ตัวเอง

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” เสียงครางของเธอตามมาด้วยจังหวะที่รัวและหนักแน่น

วายุไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เขาปลดปล่อยความดิบเถื่อน ความปรารถนา และความสับสนทั้งหมดที่มีลงไปในกายของเธอ... จนร่างกายของเขาอ่อนปวกเปียก พร้อมกับทิ้งตัวลงทับเมขลา

วายุยังคงหอบหายใจอย่างหนักหน่วงด้วยความพึงพอใจและเหนื่อยล้า แต่ความรู้สึกนั้นอยู่ได้ไม่นาน เมื่อเขาตระหนักถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์

เขาพยุงตัวเองขึ้นช้า ๆ แล้วพลิกร่างไปนอนข้าง ๆ ทันใดนั้น... เสียงสะอื้นแผ่วเบาที่เริ่มดังขึ้นจากเมขลา ก็ทำเอาหัวใจของวายุเย็นวาบ

“ฮึก... ฮือ...” หญิงสาวนอนหันหลังให้เขา ร่างเล็กของเธอกำลังสั่นเทาจากการร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดและความรู้สึกสูญเสีย เธอใช้มือปิดหน้าตัวเองไว้เพื่อซ่อนน้ำตาและเสียงสะอื้นที่ถูกกลืนลงคอไป

วายุรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง ความรุ่มร้อนเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกผิดและตระหนกตกใจอย่างรุนแรง เขาเคลื่อนกายเข้าไปหาเธออย่างช้า ๆ ดึงร่างที่เปลือยเปล่าของเธอให้แนบชิดเข้ากับแผงอกของเขาจากด้านหลัง แล้วใช้ผ้าห่มผืนหนาคลุมร่างของทั้งคู่ไว้

“เมย์... พี่ขอโทษ” วายุพึมพำเสียงแหบพร่า พลางซุกหน้าไปที่กลุ่มผมที่เริ่มแห้งของคนตัวเล็ก

เธอไม่ตอบ ได้แต่สะอื้นอย่างต่อเนื่อง ความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจกับการสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไป โดยเฉพาะกับผู้ชายที่เธอรู้จักในฐานะ 'พี่ชายหมายเลขสอง' ที่กะล่อนคนนี้

วายุรู้สึกถึงความชื้นจากน้ำตาของเธอที่ซึมลงมาบนผิวของเขา เขายังคงต้องการเธออีกครั้งอย่างรุนแรง แต่เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นที่บาดลึกถึงขั้วหัวใจ เขาก็ทำได้เพียงกอดเธอไว้แน่นที่สุดเพื่อปลอบโยน

ในสมองของวายุ : ให้ตายเถอะ... ความคิดผุดขึ้นมาในหัวของเขาอย่างสับสนวุ่นวาย "ไอ้ลม... มึงอยู่ในใจเมย์มาแล้วกี่ปี!...แต่มึงไม่มีทางได้... เข้ามาถึงขนาดนี้...เมย์เป็นของกูแล้ว! แล้วก็จะเป็นของกูคนเดียวตลอดไป!"

วายุเคยแอบคิดไว้ว่าเด็กดื้อที่ชอบหนีเที่ยวและดูทันสมัยอย่างเมขลา คงจะเคยมีประสบการณ์มาก่อนแล้วในชีวิตวัยรุ่น แต่ภาพความบริสุทธิ์เมื่อครู่ และความแน่นฟิตที่เกือบทำให้เขาคลั่ง ทำให้เขารู้ความจริงอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

เมขลาเป็นของเขา... อย่างที่ไม่เคยเป็นของใครมาก่อนและนั่นคือสิ่งที่เขาเคยแอบหวังในใจมาตลอด

ความจริงข้อนี้ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกภาคภูมิใจ แต่กลับรู้สึกผิดและสงสารเธออย่างสุดซึ้งที่เขาเป็นคนทำลายเส้นแบ่งทั้งหมดนี้

เขาจูบไปที่ขมับของเธอเบา ๆ ทำได้เพียงกอดร่างเล็ก ๆ ที่ยังคงสั่นไหวไว้แน่น พยายามถ่ายทอดความอบอุ่นและความปลอดภัยทั้งหมดที่มีให้เธอ

เมขลาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่เช่นนั้นเป็นเวลานานจนกระทั่งความเหนื่อยล้าและความมึนเมาทำให้เธอค่อย ๆ สงบลงและเผลอหลับไปในอ้อมกอดของเขาในที่สุด

เขามองร่างที่หลับใหลอย่างอ่อนแรงของเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความรับผิดชอบที่หนักอึ้ง คืนนี้เป็นคืนที่พวกเขาข้ามผ่านเส้นพี่น้องไปอย่างถาวรแล้ว...