ตอนที่ 3 กระต่ายสาว

“พี่... ตอนนั้นพี่ไม่รู้จะคิดยังไงดี” วายุสารภาพ “ทุกอย่างมันดูเหมือนจริงไปหมด ทั้งคำพูดของไอ้กรณ์ ทั้งที่พี่ก็เห็นพวกน้องสนิทกันขนาดไหน...”

“เอาสมองส่วนไหนคิดคะ ถามจริง!...”

ทันใดนั้น...

ว้ายย...!

เมขลากรีดร้องออกมาขณะที่เท้าของเธอเหยียบพลาดบนก้อนหินขนาดเล็กที่ซ่อนอยู่ใต้ใบไม้แห้ง ด้วยน้ำหนักที่กำลังแบกรับร่างของวายุอยู่ ทำให้แรงเหวี่ยงเสียศูนย์ไปอย่างรวดเร็ว

วายุที่แม้จะบาดเจ็บและอ่อนแรง แต่สัญชาตญาณก็ทำงานทันทีที่รู้สึกว่าร่างกายกำลังจะตกลงไป เขารีบออกแรงกอดเมย์ไว้แน่นสุดกำลัง พลิกตัวให้ร่างของเขาทับอยู่ด้านบนเพื่อรับแรงกระแทกทั้งหมด

<โครมมมมม!>

ทั้งคู่กลิ้งลงไปตามทางลาดชันของไหล่เขาอีกครั้ง ร่างกายปะทะกับพุ่มไม้ ก้อนหิน และรากไม้ที่ยื่นออกมาอย่างจัง

วายุได้ยินเสียงเมขลาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเพียงแวบเดียว ก่อนที่เขาจะใช้ความแข็งแกร่งที่เหลืออยู่ทั้งหมดเพื่อเป็นเกราะกำบังให้เธออย่างเต็มที่ เขากอดศีรษะเธอซบเข้ากับหน้าอกของเขาเพื่อป้องกันไม่ให้ศีรษะของเธอไปกระแทกกับโขดหินที่ขรุขระ

การกลิ้งตกลงเป็นไปอย่างรวดเร็วและรุนแรง... จนกระทั่งเสียงทุกอย่างเงียบลง

<ซ่า...>

พวกเขามาหยุดอยู่บนพื้นราบข้างล่างซึ่งเป็นบริเวณที่มีพื้นดินนุ่มกว่าและมีใบไม้ทับถมกันอยู่เล็กน้อย ร่างของวายุยังคงทับร่างของเมขลาไว้แน่นเพื่อป้องกันการบาดเจ็บ

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง มีเพียงเสียงหอบหายใจหนัก ๆ ของวายุและเสียงลมที่พัดผ่านยอดไม้

เขาพยายามจะขยับตัว... แต่ความเจ็บปวดจากทั่วร่างและอาการจุกจากการกระแทกอย่างแรงทำให้เขาทำได้เพียงหายใจรวยริน ดวงตาของเขากำลังจะปิดลงเต็มที

“...เมย์... เจ็บตรงไหนไหม...” เขาพึมพำเสียงแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน

เมขลาไม่ได้ตอบ เธอนิ่งสนิทอยู่ใต้ร่างของเขา...

วายุพยายามจะช้อนมองใบหน้าของหญิงสาว แต่หนังตาก็หนักอึ้งเกินกว่าจะควบคุมได้ เขาเห็นเพียงใบหน้าของเธอที่ซีดเผือด ดวงตาปิดสนิท

ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป...

ย้อนกลับไปเกือบ 1 ปีที่แล้ว

ณ มุมหนึ่งของเคาน์เตอร์บาร์ บรรยากาศของคลับที่เพิ่งเปิดตัวเต็มไปด้วยเสียงดนตรีเร้าใจและแสงไฟสีนีออน แต่ที่มุมนั้น วายุ เจ้าของคลับผู้ดูภูมิฐาน กลับกำลังยืนคุยกับพนักงานอย่างเคร่งเครียด ปัญหาใหญ่ในค่ำคืนเปิดตัวคือ พนักงานต้อนรับ (PR) ที่จ้างไว้หลายคนเกิดขาดงานอย่างกะทันหัน ทำให้คลับดูไม่สมบูรณ์อย่างที่เขาตั้งใจ

วายุถอนหายใจอย่างหงุดหงิดพลางกวาดสายตาไปรอบ ๆ ทันใดนั้น สายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับร่างของ เมขลา และ ริสา สองสาวสวยที่โดดเด่นสะดุดตาอยู่ท่ามกลางผู้คน

"ใช่แล้ว! พวกเธอนี่แหละ!" ไอเดียฉับพลันวาบเข้ามาในหัว สองสาวสวยสดใส แถมยังเป็นน้องสาวเพื่อนสนิทอย่างเมฆินทร์ และเป็นคนรู้จัก การขอให้พวกเธอช่วยย่อมง่ายกว่าการหาคนแปลกหน้ามาแทน

วายุเดินตรงเข้ามาหาทั้งสองด้วยรอยยิ้มที่ดูเคร่งเครียดและกระอักกระอ่วน

"เมย์! ริสา! พี่มีเรื่องจะขอความช่วยเหลือด่วนมาก ๆ เลย"

เมขลามองวายุอย่างสงสัย เห็นความกดดันฉายชัดอยู่ในแววตาของเขา "มีอะไรเหรอคะพี่วายุ? ดูเครียดจัง"

"คือ... พนักงาน PR ของพี่มีปัญหาขาดไปกะทันหันหลายคนเลย... พี่ขอให้พวกเราสองคนช่วยสวมบทบาทเป็น พนักงานต้อนรับพิเศษ ให้หน่อยได้ไหมคืนนี้? แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ..."

ริสารีบปฏิเสธทันที "ไม่ค่ะพี่วายุ! พวกเรามาเที่ยว..."

วายุรีบพูดตัดบท "พี่รู้! แต่พี่จำเป็นจริง ๆ! พี่ให้ค่าตอบแทนพิเศษอย่างงามเลยนะ... ถือว่าช่วยพี่ชายคนนี้หน่อยไม่ได้เหรอ? แค่ใส่ชุดยูนิฟอร์มที่พี่เตรียมไว้ให้ พวกเธอสวยอยู่แล้ว สบายมากเลย"

เมขลาหันไปมองริสาอย่างลังเลใจ ในใจเธอไม่อยากปฏิเสธเพื่อนของพี่ชาย แต่ก็กลัวสายตาของริสาที่ดูไม่เต็มใจ "ชุดยูนิฟอร์ม... อะไรเหรอคะ?" เมขลาถามอย่างไม่แน่ใจนัก

วายุยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อย "ชุดหูกระต่าย... มันเป็นธีมของคลับเราคืนนี้แหละ! สวยน่ารักแน่นอน! นะ ๆ ๆ ถือว่าช่วยพี่หน่อยนะริสา! พี่ไม่รู้จะพึ่งใครแล้วจริง ๆ"

ในที่สุด ด้วยความจำเป็นและการขอร้องแกมบังคับจากเจ้าของคลับ ทั้งเมขลาและริสาก็จำใจต้องพยักหน้ารับข้อเสนอนั้นไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

เพียงครึ่งชั่วโมงต่อมาสองสาวก็ปรากฏตัวในคลับด้วยลุคที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ทั้งสองสวมชุดเกาะอกสีดำรัดรูปที่เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งสวยงาม พร้อมกับที่คาดผมหูกระต่ายสีดำวาววับ มันเป็นชุดที่สั้นและเย้ายวนจนเกินกว่าที่พวกเธอจะคุ้นชิน

ด้วยชุดที่โดดเด่นสะดุดตาที่สุดในคลับ ทั้งสองสาวต้องเดินถือถาดเครื่องดื่มไปตามโต๊ะต่าง ๆ ท่ามกลางเสียงเพลงเร้าใจ และสายตานับร้อยคู่ที่จ้องมองมาอย่างไม่ขาดสาย เมขลาพยายามฝืนยิ้มและทำหน้าที่ให้ดีที่สุด แต่ก็รู้สึกไม่สบายตัวกับชุดและการถูกจ้องมองเช่นนี้

เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจเฉพาะกิจ สองสาวก็รีบกลับไปเปลี่ยนชุดเดิมทันที ความตึงเครียดที่ถูกจ้องมองในชุดกระต่ายทำให้เมขลารู้สึกอยากผ่อนคลาย เธอที่คออ่อนเริ่มจิบเครื่องดื่มเบา ๆ ตั้งแต่แรก ก่อนจะค่อย ๆ ดื่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคิดว่าสถานที่นี้เป็นไนท์คลับของวายุ เพื่อนสนิทของพี่ชาย อีกทั้งเดี๋ยวพี่ชายก็จะตามมา ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและวางใจจนดื่มหนักไปหน่อย

ในขณะที่วายุกำลังสั่งงานและแก้ปัญหาเรื่องพนักงานอยู่หลังเคาน์เตอร์ สายเรียกเข้าจากธนา ก็ดังขึ้น

บทสนทนาทางโทรศัพท์ ธนา-วายุ

"วายุ...อยู่ไหน...ไปส่งเมย์ที่บ้านด้วยนะ ทั้งคู่เมามาก กูจะพาริสากลับบ้านเอง" เสียงของธนาดูเหนื่อย ๆ

"อ้าว!...มึงพาริสากลับแล้วเหรอ? ...เค ๆ เดี๋ยวกูโทรหาน้องเมย์ก่อน" วางสายจากธนา เขากำลังจะโทรหาเมขลา แต่ก็ต้องชะงัก

"อ้าว!...ลืมเลย ไม่มีเบอร์ซะงั้น!"

ตั้งแต่แยกกันไปเรียนต่อต่างประเทศ ส่วนเมขลาก็ไปเรียนต่อ ม.ปลายที่เชียงใหม่ เขากับเธอก็ห่างหายกันไปนาน ๆ เพิ่งกลับมาเจอกันอย่างเป็นทางการก็งานเลี้ยงที่บ้านธนา

เขาเดินตามหาหญิงสาวไปทั่ว จนกระทั่งไปเจอ ปกรณ์กับวิน เพื่อนในกลุ่ม กำลังประคองร่างน้องสาวเพื่อนมาที่โซนโต๊ะ V1

"เอาไงไอ้ยุ... น้องเมย์เมาหนักเลยว่ะ... มึงโทรหาไอ้เมฆรึยังวะ" ปกรณ์ถามอย่างเป็นห่วง

"โทรแล้ว... มันพาเพื่อนน้องเมย์ไปโรงพยาบาล น้องเขาท้องเสีย... เดี๋ยวกูไปส่งน้องที่บ้านก่อนนะ ฝากพวกมึงดูที่นี่ก่อนว่ะ งานเปิดวันแรกด้วย" วายุตอบ

"จะดีเหรอไอ้ยุ... เปิดไนท์คลับอย่างเป็นทางการวันแรก มึงจะทิ้งไปเหรอ... กูว่าพาน้องเขาขึ้นไปพักที่ห้องส่วนตัวมึงด้านบนก่อน ให้น้องเขาสร่างเมาก่อนดีไหมวะ" วินเสนอ

วายุนิ่งคิด "เอางั้นเหรอ!"

"ก็เออดิ" วินตอบ

เมื่อตกลงกันได้ วายุจึงตัดสินใจอุ้มร่างเล็กของเมย์ขึ้นมาในอ้อมแขนอย่างนุ่มนวล เขาพาเธอขึ้นไปยังห้องส่วนตัวด้านบน เมื่อวางเธอลงบนโซฟาหนังเย็นเฉียบ

เขาก็รีบไปหยิบผ้าห่มมาคลุมให้ทันที สายตาของเขาเหลือบไปเห็นชุดเกาะอกที่รัดรูปอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองใบหน้าของหญิงสาวที่แก้มแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

"เมาอะไรขนาดนี้ ใครอุ้มไปไหนจะรู้ไหม... เด็กดื้อเอ๊ย" เขาบ่นเบา ๆ อย่างเอ็นดู ขณะที่กำลังจะลุกขึ้น...

<หมับ!>

"ลม!... อยู่กับเมย์ก่อนสิ อย่าเพิ่งไป" แขนเรียวคว้าคอแกร่ง ดึงโน้มร่างเขาลงมาประทับจูบอย่างจู่โจม...