ตอนที่12 ความจริงที่เจ็บปวด

ตอนที่12 ความจริงที่เจ็บปวด

วันเวลาล่วงเลยผ่านไปสิ่งรอบข้างก็แปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แม้กระทั่งจิตใจอันอ่อนไหวของมนุษย์ก็เช่นกัน มีสิ่งเย้า ยั่วยวน ส่งผลให้กระทำผิดไปตามอารมณ์ชั่ววูบ ตามความปรารถนาใหม่ของปุถุชน เช่นที่น้ำหวานกำลังประสบอย่างที่ไม่ควรเอาเป็นแบบอย่างเลยสักนิด การนอกใจนอกกายคนรักมันหนักหนาและเป็นบาป เพราะเราเคยให้สัจจะวาจาต่อกัน และดูเหมือนว่าเขมราชจะจริงจังกับเธอมากจริงๆ

หากเธอตัดความสัมพันธ์กับเขมราชไปแล้ว เขาจะเป็นอย่างไรต่อไปนะ

ความทุ่มเทของเขาที่มอบให้ ไม่ได้ไร้ประโยชน์เลยสักนิด ตลอดระยะเวลาที่เรารู้จักกันมา เขมราชเป็นผู้ชายที่ดีและอบอุ่นมากจริงๆและเป็นพี่ชายที่แสนดีคนหนึ่ง....

ดวงตากลมกรอกกลิ้งกระพริบปริบๆหวังไม่ให้หยดน้ำตาสีใสไหลลงมาอาบแก้ม เพราะไม่อยากจะให้ผู้เป็นน้องได้เห็น มือเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าขาวๆของตัวเองลวกๆ เพราะมันห้ามไม่ให้ไหลได้ที่ไหนกันหล่ะ เบ้าตาเธอร้อนผ่าว ปริ่มและเอ่อนองขนาดนั้น

“นี่ ไปเล่นกับหนูใบหม่อนกันไหม?”

น้ำหวานหลุดจากภวังค์ความคิดแล้วกระพริบตาปรับอารมณ์ไปอย่างรวดเร็ว ร่างพริ้วหมุนตัวจากวิวที่ระเบียงสาวเท้าเข้าไปหาอะตอมที่ชะงักมืออยู่กับลูกบิดประตู

“ไปสิ รอฉันด้วย!”

คนนอกใจไม่ใช่ว่าจะไม่เจ็บและเสียใจเป็น เขมราชดีทุกอย่างก็ยังไม่เป็นคนที่ใช่สำหรับเธอ มันเป็นเพราะเราไม่ใช่คู่กัน หรือเพราะเธอหาข้ออ้างที่จะมีใหม่กันนะ

แต่ก็เอาเถอะ เธอยอมรับข้อหาทุกประการ แต่คนผิดอย่างเธอจะไม่สวมเขาให้กับเขมราชอีกต่อไปแล้ว วันนี้จะพูดคุยกันให้รู้เรื่อง...

…………….

เปลไกวเกว่งไปอย่างอัตโนมัติ โบตั๋นเลือกซื้อเปลไฟฟ้ามาและเอาที่น่าไว้ใจ ราคาสูงหน่อยแต่จะปลอดภัยที่สุด คุณแม่คนงกอย่างโบตั๋นลงทุนได้แค่กับลูกน้อยเท่านั้น และคุณแม่ลูกอ่อนก็ยุ่งอยู่กับการจดสูตรทำขนมฝรั่งจากอินเทอร์เน็ตมาเข้าเล่มของเธอไว้

เป็นตำราเล็กที่แม่ครัวใหญ่อย่างโบตั๋นหยิบมาใช้ในตอนที่ทำเมนูใหม่ขึ้นเสริฟ เมนูที่ยังไม่คล่องก็มีอยู่หลายเมนู เธอชอบทำและดัดแปลงไปเรื่อยบ้าง

ให้อร่อยมากขึ้นและก็ทำออกมาได้ดี ซึ่งเป็นที่น่าพอใจให้กับคุณหญิง

โบตั๋นไม่รู้ว่าที่ท่านเป็นโรคเบาหวานนั่นเพราะเธอหรือเปล่า แต่จะให้ทำยังไงได้ นี่ก็เป็นหน้าที่ของสาวใช้คนหนึ่งเท่านั้นเอง

โบตั๋นเป็นสาวใช้ที่ต่างจากคนอื่นที่พัฒนาราวกับว่าเจ้านายทุกคนคือลูกค้าที่มาร้านอาหารของเธอ ราวกับว่าโบตั๋นเป็นเชฟที่บริการดีไปหมดรวมทั้งรสชาติอาหาร

ก๊อก! ก๊อกๆ!!!

เสียงเคาะจากด้านนอกทำลายสมาธิอันจดจ่อของคุณแม่ลูกอ่อน

“โบตั๋นคุณอะตอมกับคุณน้ำหวานมาหาหน่ะลูก!!!”

“จ่ะแม่ สักครู่นะจ๊ะ!”

เธอหยัดตัวลุกขึ้นแล้วรีบไปเปิดในทันที

แอ๊ดดด!

“โบตั๋นเธอกำลังทำอะไรอยู่ เจ้าหนูหลับอยู่เหรอ อุตส่าห์จะมาเล่นด้วย!?”

อะตอมเข้ามาก็ชะโงกหน้าเข้าไปในเปลที่โอบอุ้มเด็กอ้วนเอาไว้ มองปากเล็กๆสีชมพูราวกับเยลลี่ของเด็กน้อยชั่งน่าเอ็นดูก็อดยิ้มตามไม่ได้ในความน่ารัก

“เพิ่งหลับไปเมื่อกี้เองอะตอม ลูกฉันกินอิ่มนอนหลับเก่งมากจนตัวใหญ่เบ้อเร่ออุ้มไม่ไหวแล้ว!”

“ก็ดีแล้ว อย่ามาว่าหลานฉันนะ หุ่นแบบนี้นะออกจะเซ็กซี่!”

“เธอก็ว่าไปเรื่อย!” คุณแม่ยิ้มปนหัวเราะให้กับเพื่อนรักที่ยังคงน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

“พี่เขมเขาอยากมีลูกใช่ไหมคะคุณโบตั๋นเพราะเขาส่งข้อความมาบอกกับฉันในตอนนั้นว่ากำลังหัดอุ้มเด็ก?” จู่ๆคุณน้ำหวานก็เอ่ยขึ้น ยิ้มอ่อนมาให้กับโบตั๋น ก่อนจะละสายตาจากเธอไปมองเด็กน้อยในเปล

“ใช่ค่ะคุณน้ำหวาน คุณเขมไม่ชอบเด็กแต่ยอมเปลี่ยนแปลงตนเองได้ทุกอย่างเลยเพื่อคุณค่ะ!”

เธอว่าเสริมทัพขึ้นมา คอยช่วยให้เขมราชสมหวังอยู่เรื่อย

“แต่ฉันคงไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นของเขาหรอกค่ะ!”

“อย่าเศร้าไปหน่อยเลยหน่า สักวันพี่เขมเขาก็จะทำใจได้นะ ใครจะไม่เคยอกหักกัน!!!” อะตอมเอามือขึ้นมาตบไหล่พี่สาวอย่างให้กำลังใจ 

“ก็เขาไง!!!!” คุณน้ำหวานเอ่ยขึ้นต่อ

“ใช่ค่ะ คุณน้ำหวานเป็นแฟนคนแรกของคุณเขม!”

คนดุชั่งเลือกอย่างเขมราชไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านเลยจริงๆ โบตั๋นจำได้และเห็นคุณน้ำหวานเป็นคนแรกที่เขมราชจริงจังด้วย

“อ้าว แล้วแบบนี้พี่เขมเขาจะคลั่งตายไหมหล่ะ?” 

โบตั๋นค่อนข้างสงสัย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามว่าพวกเขากำลังหมายถึงอะไรกัน อะตอมนั่งเล่นมือถือรอเด็กอ้วนจนตื่นจึงได้เล่นด้วยกัน

ตอนนี้อะตอมก็โดนเด็กอ้วนตกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ส่วนน้ำหวานก็หายไปแล้ว แววตาเธอเศร้าหมองพิลึก แต่โบตั๋นก็ไม่ได้สนใจและยุ่งเรื่องของเจ้านาย ไม่เอ่ยถามจากอะตอมเลยสักนิดเพราะไม่ใช่เรื่องของเธอ

………………….

19.30น.

@ร้านอาหาร

เสียงไวโอลินและแสงเทียนสีทองแลดูอบอุ่นนั้น เรียกรอยยิ้มจากเขมราชคนคลั่งรักได้ดี ไหนจะช่อดอกกุหลาบสีขาวนั้นที่เขามอบให้กับคนรักเมื่อครู่ เขาสั่งให้เลขาคนสนิทจัดการทุกอย่างให้อย่างถูกใจ หาร้านที่ดังที่สุด อาหารอร่อยที่สุด หาพื้นที่ที่เป็นส่วนตัวที่สุด เพื่อที่จะได้ขอคนรักแต่งงาน

“ทานอาหารกันก่อนเถอะนะครับ เดี๋ยวพี่ตักนี่ให้!”

“น้ำหวานมาที่นี่เพราะอยากจะมาบอกเลิกพี่ค่ะ!”

น้ำหวานไม่อยากให้ความหวังเขาอีกต่อไป จึงเข้าเรื่องในทันทีเพราะดินเนอร์มื้อนี้มันพิเศษเสียจนปวดใจ หวังว่าเขมราชจะไม่ได้คิดขอเธอแต่งงานในวันนี้หรอกนะ แต่ก็นั่นแหล่ะ.....เซนต์ของผู้หญิงไม่พลาดแน่ และเขมราชก็เกริ่นๆมาหลายครั้งแล้วอีกด้วย

“นะ....น้ำหวานพูดอะไรครับ ทำไมถึงพูดออกมาเเบบนั้น!?” มือหนาชะงักไปกลางอากาศ เสียงทุ้มตะกุกตะกักอย่างไม่เชื่อหู เขาหน้าเจื่อนลงทันทีที่ได้ยิน

“ขอโทษที่มีคนอื่นนะคะ น้ำหวานผิดเอง!” มือเรียวกำแน่นกลั้นใจเอ่ยออกไปในที่สุด

“ทั้งที่เราให้คำมั่นสัญญากันแล้ว แต่น้ำหวานทำผิดอย่างไม่น่าให้อภัยเลยจริงๆค่ะ ขอโทษนะคะพี่เขม ขอโทษสำหรับทุกอย่างจริงๆ!”

กระบอกตาร้อนผ่าวและเก็บกักน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

ใบหน้าสวยหวานไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองฝั่งตรงข้าม ที่เขาก็ตาแดงกล่ำเจ็บปวดเจียนตายยิ่งกว่าเธอ

“……”

เขาอยากจะรั้งเธอไว้ก็ไม่มีแรง เขมราชราวกับถูกสาปอยู่ตรงนั้น เธอเดินจากไปทิ้งความเจ็บปวดเอาไว้ให้กับเขา ทั้งที่ในกระเป๋ากางเกงนั้นมีกล่องแหวนที่พร้อมจะสวมให้เธอได้ทุกเมื่อ

แต่ทำไม....เรื่องทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ไปได้

หัวใจปวดหนึบ ไม่อาจขยับตัวไปไหนได้ หน้าชาแถมกระบอกตาร้อนผ่าวอย่างเก็บกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ เขาเจ็บปวด หายใจไม่ออกคล้ายกับโดนอุ้งมือของใครสักคนบีบเข้าที่ก้อนเนื้อข้างซ้าย 

และไม่รู้ว่าตนเองทำผิดอะไรถึงทำให้น้ำหวานรักคนอื่นไปแล้ว

………………

รถหรูแล่นบนท้องถนนด้วยความเร็วเกินกว่ากำหนด ใบหน้าร้อนผ่าวจากความเสียใจที่ถ่าโถมเข้ามา มือสากยกขึ้นลูบใบหน้าลากลงมาเคราที่มีหนวดไรเขียวอย่างสั่นๆ 

ริมฝีปากหยักได้รูปเม้มเข้าหากันอย่างอดกลั้นและในที่สุดหยดน้ำสีใสอุ่นๆก็ไหลลงมาอาบสองแก้มสาก

เขมราชควงพวงมาลัยรถให้เข้าไปในผับหรูของเพื่อนรัก

เอี๊ยดดดด!!!!!

สองขาแกร่งก้าวเดินไปในทางเดินส่วนตัวที่เอาไว้สำหรับเจ้าของผับและเขาไม่ได้มีหุ้นส่วนหรืออภิสิทธิ์ใดๆเลย ทว่าเขาใช้เงินซื้อทางเดินตรงนี้เพราะไม่ต้องการเดินผ่านผู้คน ตามประสาของคนขี้รำคานและมีเงินเหลือเฟือ

เอริค เฮน เพื่อนรักของเขาอีกคนก็นั่งรออยู่ที่โซนวีไอพีอย่างไม่ได้สนใจเขมราช เพราะใบหน้าของเจ้าพ่อไนท์คลับนั้นซุกเข้าที่อกที่ราวกับก้นเด็กของผู้หญิงอยู่

“เป็นไงมาไงวะพ่อคนคลั่งรัก?”

“น้ำหวานบอกเลิกกูแล้ว!” 

เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเเผ่วเบาให้กับคนที่ปรึกษาได้อย่างเอริค ส่วนคีรินทร์ ไอ่หมอนั่นมันกำลังตั้งใจเลี้ยงลูกอยู่ในตอนนี้จนไม่สนโลก

“หะ!!!!!?”

“ได้ยินชัดขนาดนี้ก็อย่ามาทำเป็นหูหนวกเถอะไอ่ริค กูรำคาญ!”

เอริคหรี่ตามองแล้วสังเกตุเห็นตาแดงๆของเขมราช เป็นเครื่องยืนยันว่าความรักของเขมราชจบลงแล้วจริงๆ

“เธอมีคนอื่น!” เอ่ยขึ้นมาสั้นๆแต่ได้ใจความ

“คนมันไม่ใช่ก็ทำใจเถอะไอ่เขม มึงรักเขาจริง หล่อรวยฆวยใหญ่ขนาดนี้ เขายังทิ้ง ก็ปล่อยเขาไปเถอะ!!!” 

เอริคปลอบใจเพื่อนรักในขณะที่หอมหัวของสาวสวยในอ้อมกอดไปด้วย และคิดถึงเรื่องราวของเพื่อนรักในหัว 

รักทางไกล....ก็มักจะลงเอยอย่างนี้เสมอ

“อื้ม แต่กูแค่เสียใจ เสียดายเวลา เพราะกูรักและจริงจังกับเธอมากจริงๆ กูอยากสร้างครอบครัวกับน้ำหวาน เเค่เธอคนเดียวจริงๆ!” เขาว่าต่ออย่างต้องการระบายและปรึกษาใครสักคน 

“ผู้หญิงบนโลกมีถมเถไป มึงจะเอาคนไหนมาสร้างครอบครัวได้ทั้งนั้นไอ่เขม หรือถ้าไม่รัก มึงอยากมีลูก มึงก็จ้างคนให้อุ้มบุญให้ก็ได้ ขนาดกูยังไม่ได้คิดเรื่องคู่ชีวิตเลย จะรีบไปทำไมวะ....มีเมียเหมือนมีแม่นะเว้ย ไม่สนุกหรอก!!!” เจ้าพ่อไนท์คลับว่า

“เพราะแม่กูเขาอยากมีหลานไง!!!”

“นี่มึงรักน้ำหวานจริงป่ะเนี้ย ทำไมเหมือนมึงกำลังหาอะไรผูกมัดเธอด้วยการมีลูกหล่ะไอ่เขม?” เอริคจุดบุหรี่ขึ้นสูบแล้วตั้งคำถามต่ออย่างไม่เข้าใจเขมราช

“กูรักและอยากมีลูกกับน้ำหวานไงไอ่ริค มึงโง่หรือโง่กันแน่วะ น่ารำคาญชะมัดนะมึง!!” 

คนดุก็ด่าเพื่อนรักไปทีนึงเพราะเขารักน้ำหวานอย่างที่ไม่เคยรักใครจริงๆ

“อ๋อๆ เค รักก็รัก แต่ตอนนี้มึงต้องมูฟออนนะเพื่อน อาจจะทำใจยากหน่อย แต่ก็ไม่ตายหรอก รักแรกด้วยสิมึง”

“เอออออ!ไอ่สัด อึก!”

ร่างหนาสะอึกพร้อมกับกระดกเหล้าเข้าปากราวกับกำลังหิวน้ำก็ไม่ปาน 

เขมราชไม่อายหรอกที่ใครจะล้อเลียนว่าเขามีรักเเรกตอนอายุสามสิบต้นๆ

เพราะผู้หญิงคนก่อนๆที่เขมราชเจอมาก็มีแต่พวกหิวเงินทั้งนั้น จนไม่เคยสานสัมพันธ์ต่อก็เท่านั้น