Episode 07 อีกด้านของมาเฟีย

Episode 07 อีกด้านของมาเฟีย

ถึงแม้ประโยคที่ฟังดูเหมือนจะคุ้มกันภัยเธอได้ แต่ธีลินกลับรู้สึกว่าเขาอันตรายที่สุดในบรรดาพวกผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว

ธีลินปล่อยมือออกจากมือหนาส่วนเขาก็ค่อยๆ ก้าวเดินไปข้างหน้าเพียงลำพังอย่างใจเย็น โดยมีสายตาหลายสิบคู่จับจ้องมองมาที่อาคิราจนเธอที่มองเห็นสายตาพวกนั้นรู้สึกขนลุกแทนเขา

ชายคนหนึ่งเดินออกจากแถวตรงไปหาอาคิรา ขณะที่คนอื่นกระจายแถวออกล้อมเป็นวงกลมทำให้เธอเป็นหนึ่งในคนที่ติดอยู่ภายในด้วย เธอพยายามประเมินสถานการณ์ด้วยความระมัดระวัง ในสถานการณ์แบบนี้เธอจะไว้ใจคนตาบอดอย่างเขาได้จริงๆ งั้นเหรอ?

"คุณคราม!!!" ธีลินกรีดร้องออกมาเสียงหลงเมื่อจู่ๆ ผู้ชายที่เดินนำเข้าไปคนแรกก็เหวี่ยงหมัดใส่อาคิราที่ยืนอยู่ แต่เขาก็เบี่ยงตัวหลบได้ทันเพียงเสี้ยววินาที

เธอยกมือขึ้นปิดปากเก็บเสียงของตัวเองเอาไว้มองดูอาคิราค่อยๆ เคลื่อนตัวไปตามเสียงฝีเท้าของอีกฝ่ายอย่างใจเย็น เขายื่นมือออกมาตรงหน้าเพื่อควานหาคู่ต่อสู้จังหวะนั้นเองที่อีกฝ่ายจับข้อมือของเขากระชากเข้ามาเตรียมปล่อยหมัดใส่ แต่อาคิรากลับจับอีกฝ่ายทุ่มลงพื้นอย่างง่ายดายจนธีลินอ้าปากค้างตกตะลึงกับความสามารถของเขาที่แม้กระทั่งมองไม่เห็นยังสามารถจัดการกับคู่ต่อสู้ได้ เมื่อคนแรกพ่ายแพ้ไปคนที่สองสามก็ตามเข้ามาสมทบ

อาคิราต่อสู้กับอีกฝ่ายโดยใช้เพียงสัมผัสจากเสียงที่ดังอยู่รอบๆ กายเท่านั้น จนกระทั่งเขาเป็นฝ่ายเสียหลักล้มลงให้กับคู่ต่อสู้ ธีลินมองดูเขาด้วยความเป็นห่วงถึงแม้เขาจะสามารถจัดการกับคนก่อนๆ ที่ผ่านมาได้ แต่การมารุมทีละหลายๆ คนทำให้มาเฟียหนุ่มเริ่มเสียสมาธิ

ซีกหน้าคมคายถูกหมัดหนักๆ ซัดลงจังหวะที่เขากำลังลุกขึ้นทำให้เสียหลักล้มลงไปอีกครั้ง เขายกมือขึ้นเช็ดคราบเลือดที่ปากอย่างไม่จริงจังนัก แต่การที่เขาล้มลงไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายมีทีท่าว่าจะหยุด ทำให้ธีลินทนไม่ไหวรีบวิ่งไปผลักผู้ชายพวกนั้นออกให้พ้นจากรัศมีของชายหนุ่ม

"พอได้แล้ว!"

ทว่าการกระทำของเธอทำให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสิ้นคิดขึ้นมาในทันที เมื่อเป้าหมายถูกเปลี่ยนมาที่เธอแทน เธอมองกลุ่มผู้ชายที่เดินเข้ามาหาเธอขณะประคองอาคิราขึ้นมาด้วยร่างกายที่สั่นเกร็ง

"ไหนคุณบอกว่ามีคุณอยู่ไม่มีใครทำอะไรฉันได้ไง พะ…พวกนั้นจะเข้ามาแล้วนะ ทำอะไรหน่อยสิ" ธีลินเอียงใบหน้าไปกระซิบเบาๆ ข้างหูชายหนุ่ม พลางกระตุกแขนรบเร้าขอความช่วยเหลือจากเขาด้วยความหวาดกลัว

"วันนี้พอแค่นี้"

"ครับนายน้อย"

สิ้นสุดคำสั่งของอาคิรากลุ่มชายร่างกำยำก็พากันทยอยเดินออกไปทีละคนจนภายในห้องใต้ดินเหลือเพียงแค่เขากับเธอสองคน

"ถ้าขี้ขลาดขนาดนั้นจะวิ่งพรวดพราดเข้ามาทำไม"

"ก็ใครจะไปรู้ล่ะถ้าพวกนั้นฆ่าคุณขึ้นมาจริงๆ ล่ะ" ธีลินผ่อนลมหายใจออกมาเต็มปอดเมื่อในห้องไม่มีใครแล้ว

"ฉันตายไปก็เข้าทางเธอไม่ใช่เหรอ"

"ฉัน…ฉันกลัวคุณตายแล้วไม่ได้ค่าจ้างต่างหาก"

"ไม่ต้องห่วงถ้าฉันตายก่อนยังไงเธอก็ได้ค่าจ้างตามที่ทำสัญญาไว้ แต่ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอก เพราะฉันยังใช้งานไม่ทันคุ้มค่าตัวเธอเลย" อาคิราบอกพลางจับมือเล็กขึ้นมาสูดดมราวกับฆาตกรโรคจิตจนธีลินรู้สึกขนลุกชันในทันที

"ต่อให้ตายก็ต้องจ่ายสามเท่านะคะ" ธีลินรีบดึงมือออกพร้อมกับพยายามเบี่ยงประเด็น "เจ็บไหม ไปหาหมอไหมคะ" เธอหันกลับมาเห็นคราบเลือดบนใบหน้าของเขาจึงเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองในกระเป๋ามาซับเลือดให้อย่างเบามือ

อาคิราไม่ตอบอะไรกลับมาเขายืนนิ่งให้คนตัวเล็กซับเลือดให้ทั้งที่ปกติแล้วเขาแทบจะไม่เคยสนใจแผลเพียงเล็กน้อยแค่นี้เลยด้วยซ้ำ

"ทำไมถึงปล่อยให้พวกเขาทำแบบนั้นล่ะ"

"เธอว่าคนที่จะดูแลเธอได้ดีที่สุดคือใครถ้าไม่ใช่ตัวเอง ถ้าฉันไม่เรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดป่านนี้ฉันตายไปนานแล้วคงไม่ใช่แค่มองไม่เห็น"

"อย่าบอกนะว่า…"

"โดนสะเก็ดระเบิด"

คำตอบสั้นๆ ของอาคิราทำให้ธีลินเงียบไป เธอเงยหน้ามองดวงตาเลื่อนลอยของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกเห็นใจที่เขาต้องแบกรับหน้าที่อันตรายนี้เอาไว้ถึงแม้นี่จะเป็นเส้นทางที่เขาเลือกเองก็ตาม ลำพังคนธรรมดาแค่ต้องใช้ชีวิตในความมืดก็ยากอยู่แล้ว แต่เขากลับต้องอยู่ในความมืดภายใต้ความอันตรายที่ไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่

"ไปหาหมอไหมคะ"

"ไม่ต้อง"

"งั้นขึ้นไปทำแผลข้างบนกันเถอะค่ะ" ธีลินบอกพร้อมกับประคองอาคิราขึ้นไปด้านบน

เธอเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้เขาที่ห้องนั่งเล่น ธีลินตั้งใจทำแผลให้เขาอย่างชำนาญจนมาเฟียหนุ่มเกิดคำถาม

"ทำให้คนอื่นบ่อยเหรอ?"

"คงงั้นมั้งคะ ทำวันเว้นวันเลยก็ได้มั้ง"

"ทำให้ใคร"

"ตัวเองบ้าง น้องชายบ้าง ส่วนใหญ่ก็น้องชายค่ะวัยรุ่นเลือดร้อนชอบไปตีกับคนอื่นเขา" ธีลินเล่าเรื่องราวที่ไม่น่ายินดีเหล่านี้ออกมาได้อย่างเต็มภาคภูมิ เพราะเธอรู้ดีว่าน้องชายเธอต่อยตีไปเพื่ออะไร

"เธอดูมีความสุขที่น้องชายเป็นนักเลงนะ ให้มาทำงานกับฉันไหมล่ะ?"

"ต่อยกับพ่อเลี้ยงกับเป็นลูกน้องมาเฟียมันต่างกันค่ะ ถึงน้องฉันมันจะชอบกวนประสาทไปบ้าง แต่ฉันก็อยากให้เขาอยู่รอดโตไปอย่างปลอดภัย" ธีลินปฏิเสธคำชวนของอาคิราแบบติดตลกราวกับไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

"ทำไมต้องไปต่อยกับพ่อเลี้ยง"

"ก็เขาเป็นคนไม่ดีไงคะ ถ้าดีก็คงไม่ถูกต่อย"

"งั้นฉันโดนสะเก็ดระเบิดโดนคนหมายหัวอยู่ทุกวันก็คงเลวในสายตาเธอเหมือนกันใช่ไหม"

"ให้ตอบตามความเป็นจริงหรือตอบเพราะหน้าเงินคะ ฉันมีให้สองคำตอบ"

"งั้นฉันฟังทั้งสองคำตอบ"

"ให้แค่คำตอบเดียวค่ะ" ธีลินบอกขณะเก็บอุปกรณ์ทำแผลลงกล่องยา

"งั้นฉันเลือกตามความจริง"

"ก็ใช่ค่ะ ขึ้นชื่อว่ามาเฟียคงไม่ใช่คนดีหรอก"

"งั้นเธอก็ต้องกลัวฉันให้มากๆ สิ ไม่ใช่ทำเหมือนไม่กลัวฉันแบบนี้" มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

"ใครบอกว่าฉันไม่กลัวคุณคะ มีใครบ้างอยู่ใกล้มาเฟียแล้วจะไม่กลัว เพียงแต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นเท่านั้นเอง ถ้ามีตัวเลือกให้ฉันไปจากตรงนี้ได้…ฉันก็จะไป"

"แล้วถ้าฉันไม่ให้เธอไปล่ะ?"