“เส้นเล็กหมูน้ำใสไม่ถั่วงอกหนึ่ง พิเศษลูกชิ้นนะป้า!”
เมื่อมาถึงร้านน้ำแข็งไส ที่เป็นร้านประจำของพวกเขา สินธรก็ ไม่รอช้า มาถึงก็สั่งก๋วยเตี๋ยวก่อนใคร ในขณะที่เพื่อนคนอื่น สั่งแค่น้ำแข็งไส ตาคมเข้มมักจะมองไปที่แม่ค้าจำเป็นเมื่อเธออาสาทำ น้ำแข็งไสให้เพื่อน ลองถ้าเขาสั่งน้ำแข็งด้วยอีกคน ยายนี่ก็คงทำให้เขาถ้วยสุดท้าย แถมใส่น้ำหวานมาน้อย บางครั้งก็ลืมใส่ลูกจาก จนเขา ต้องโวยวาย ที่เป็นแบบนี้เพราะเธอไม่เคยใส่ใจเขานั่นเอง
“กินก๋วยเตี๋ยวตอนนี้ เดี๋ยวก็กินข้าวเย็นไม่ได้หรอก” ภัทรทิรา พูดขึ้น เมื่อยกชามก๋วยเตี๋ยวมาวางให้เด็กหนุ่ม
“เรื่องของเราป้ะ ไม่กินก็อย่าพูดมาก เอามา ไปทำน้ำแข็งให้ด้วย ใส่ลูกจากเยอะ ๆ น้ำแข็งไม่ต้องมาก เอาหวาน ๆ นะ”
“ทำเองเลยไหมล่ะ กินก๋วยเตี๋ยวให้หมดก่อนเถอะ” ภัทรทิรา หันมาเถียง เมื่อโดนคนเรื่องมากใช้งาน
“พูดมาก ไปทำมาเร็ว ๆ” สินธรตอบ แล้วหันมาสนใจชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าต่อ ก่อนจะอารมณ์เสียเมื่อเห็นว่าลูกชิ้นในชามหายไปหลายลูก
“ใครขโมยลูกชิ้นกู!” เสียงแหบพร่าคำรามลั่น เผ่าเพชรอมยิ้ม ในขณะที่ธาวินทร์ทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ แต่ปากยังเคี้ยวตุ้ย ๆ เพราะยัด ของกลางเข้าปากไปหลายลูก
“กูถามว่าใคร!” เมื่อสินธรเริ่มเสียงดัง ขโมยก็เริ่มร้อนตัว
“ไอ้เผ่า!” ธาวินทร์ตอบ ทั้ง ๆ ที่หลักฐานแทบจะพุ่งใส่หน้าเจ้าของ
“มึงเอาไปเหรอเผ่า” สินธรมองหน้าเผ่าเพชร พร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงปกติ อันที่จริงไม่ต้องถามก็รู้ว่าใครเป็นขโมยตัวจริง เพราะลูกชิ้นยังคาอยู่ในปากขนาดนั้น
“ใครเอาไปกูแช่งให้สอบตำรวจไม่ติด” สินธรไม่ต่อปากต่อคำ แต่กลับแช่งแทน
“ไอ้หมอก! แค่ลูกชิ้นแค่นี้ ถึงกับแช่งกันเลยเหรอวะ” ธาวินทร์โวยวาย
“อ้าว ไหนมึงบอกว่าไอ้เผ่าเอาไปไง” สินธรทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ พร้อมกับสาวเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก
“เออ! กูกินเอง มึงจะเอาคืนไหมล่ะ จะได้ล้วงให้”
“โอ๊ย! รำคาญ เดี๋ยวกูมานะ โทร. . กลับบ้านแป๊บ” เผ่าเพชรบอกอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเดินไปที่ตู้โทรศัพท์ที่อยู่ใกล้ ๆ
“ตกลงไอ้เผ่ามันมีนัดกับลุงเพชรจริง ๆ เหรอวะ” สินธรถาม เมื่อเห็นเพื่อนค้นกระเป๋าหาเหรียญเพื่อไปหยอดตู้โทรศัพท์
“อืม... เห็นมันบอกแบบนั้นแหละ”
“เพราะยายวิวคนเดียวเลย ทำให้เผ่าเสียเวลา” สินธรโทษให้เป็นความผิดของภัทรทิรา เพราะถ้ายายนั่นยอมมากับเขา เผ่าเพชรคง ไม่เสียเวลา
“เผ่าไปไหนล่ะ” ภัทรทิราถาม เมื่อกลับมาที่โต๊ะแล้วไม่เจอ เผ่าเพชร
“มันบอกว่าจะไปโทร. หาแฟนมัน” สินธรตอบ รู้สึกสะใจเมื่อเห็นหน้าคนถามซีดลง
“ตกลงเผ่ากับเบญจวรรณ เป็นแฟนกันแล้วเหรอวิน” ภัทรทิราถามธาวินทร์เสียงอ่อย เพราะธาวินทร์เรียนห้องเดียวกับเผ่าเพชร ต้องรู้เรื่องนี้แน่นอน
“งั้นมั้ง” ธาวินทร์ตอบสั้น ๆ เพราะรำคาญภัทรทิราเหมือนกัน ที่มาคอยตามติดเผ่าเพชร พวกเขาอยู่ในช่วงวัยรุ่น แต่ต้องมีภัทรทิรา มาอยู่ในกลุ่มด้วย ชีวิตเลยไม่ค่อยโลดโผนเท่าไร เพราะภัทรทิราคอยจะฟ้องให้พ่อแม่พวกเขารู้
สินธรลอบมองคนที่เอาแต่สับน้ำแข็งในถ้วย ภัทรทิราชอบ เผ่าเพชร ข้อนี้เขารู้ดี รู้สึกสะใจที่เห็นเธอเสียใจ อยากให้เผ่าเพชร เป็นแฟนกับเบญจวรรณจริง ๆ ยายนี่จะได้น้ำตาเช็ดหัวเข่า
ไม่นานเผ่าเพชรก็เดินกลับ ในขณะที่ทุกคนอิ่มกันพอดี มีแต่ภัทรทิราคนเดียวที่ไม่ได้กินอะไร เพราะเอาแต่นั่งคิดเรื่องของเผ่าเพชร
ไม่มีใครพูดอะไร เมื่อต่างคนต่างแยกย้ายไปขึ้นรถของตัวเอง วันนี้ภัทรทิราต้องนั่งซ้อนท้ายสินธรกลับบ้าน เพราะทางบ้านบอกให้ เผ่าเพชรรีบกลับ เด็กหนุ่มจึงแยกกับเพื่อนตรงนี้ ธาวินทร์ก็แยกไป อีกทาง เพราะวันนี้ไม่ต้องตามเผ่าเพชรไปส่งภัทรทิรา
“นั่งดี ๆ ล่ะ รถมันแรง” สินธรบอก เมื่อภัทรทิราเดินมาถึง
รถมอเตอร์ไซค์ที่เขาคร่อมรออยู่“หมอกไปเถอะ เดี๋ยววิวโทร. ให้คนที่บ้านมารับ”
“เป็นบ้าเหรอ ทางเดียวกันก็ไปด้วยกันนี่แหละ จะทำให้คนที่บ้านเดือดร้อนทำไม” สินธรถามด้วยน้ำเสียงกระด้าง รู้สึกโมโหที่ภัทรทิรา ไม่อยากไปกับเขา
“ก็หมอกเป็นแบบนี้ วิวเลยไม่อยากยุ่งด้วยไง”
“เป็นไงวะ!”
“หมอกเป็นนักเลงไง วิวไม่ชอบ!”
“ทีไอ้เผ่าทำชอบ! ไอ้วินทำชอบ! รักเพื่อนให้มันเท่ากันหน่อยสิ!”
สินธรเริ่มเสียงดัง เพราะไม่พอใจที่ภัทรทิราเรื่องมาก
“ใครทำวิวก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ!” ภัทรทิราเถียง
“ชอบไอ้เผ่าใช่ไหม!” อยู่ ๆ สินธรโพล่งคำนี้ออกมา
“อะไรนะ!” ภัทรทิราตกใจ เมื่อสินธรถามมาแบบนี้
“ชอบไอ้เผ่าใช่ไหม” สินธรถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาคมเข้มจ้องหน้าภัทรทิราเขม็ง
“จะบ้าเหรอ ใครจะคิดแบบนั้น” ภัทรทิราเถียง แต่ไม่ยอมสบตาเด็กหนุ่ม
“โกหก! คิดว่าเราไม่รู้เหรอ ว่าวิวคิดอะไรอยู่”
“วิวจะกลับบ้านแล้ว หมอกจะไปส่งวิวไหม” ภัทรทิราตัดบท เพราะไม่อยากให้สินธรคาดคั้นอะไรไปมากกว่านี้
“ขึ้นมาสิ” สินธรก็ไม่เล้าหลือ เพราะรู้ว่ายังไงภัทรทิราก็ไม่ยอมรับ
รถมอเตอร์ไซค์ Rc80 คันงามบิดออกไปจากหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวอย่างแรง เมื่อคนขับรู้สึกไม่พอใจคนที่นั่งซ้อนท้าย
ภัทรทิรายอมซ้อนท้ายสินธรมาดี ๆ มือบางเกาะกระเป๋าไว้ ทั้งสองข้าง ไม่ยอมกอดเอวคนขับ สินธรยกยิ้มมุมปากให้กับอาการ ของเธอ… ทีตอนซ้อนท้ายไอ้เผ่ากอดเอวมันซะแน่นเลยนะ
ช่วงนี้ต้นคูนที่ขึ้นข้างทางพากันออกดอกจนเหลืองไปทั้งต้น สลับกับสีม่วงของดอกตะแบกที่พากันออกดอกจนม่วงไปทั้งต้นเช่นกัน ทำให้สองข้างทางดูร่มรื่นสวยงาม
ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ที่มากระทบผิวเนื้อ ปลุกให้ร่างบางที่หลับมายาวนานตื่นขึ้น ดวงตากลมโตกะพริบถี่ ๆ เพื่อไล่เลียงเรื่องราว ใบหน้าสวยเห่อร้อน เมื่อนึกได้ว่าระหว่างเธอกับสินธร เกิดอะไรบ้าง แล้วมันก็ไม่ใช่ครั้งเดียว คนเลวนั่นใช้กำลังบังคับเธอในห้องน้ำ หลอกล่อให้เธอกินข้าวกินยา แล้วเขาก็ทำเรื่องอย่างว่ากับเธออีก ทั้งบนโต๊ะนั่น บนเตียงนี่ แม้แต่ขอบหน้าต่างตรงนั้น เขาก็ไม่เว้น ใบหน้าสวยแดงก่ำ เมื่อมองไปยังจุดที่เขาทำเรื่องลามกกับเธอ ก่อนจะยกมือลูบใบหน้าตัวเอง “จะเอาหน้าไปไว้ไหนล่ะวิว... ทำไมใจง่ายแบบนี้” หญิงสาวซุกหน้าลงกับหมอนใบใหญ่เมื่อถูกความอายเล่นงาน เธอปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง ครั้งแรกเขาใช้กำลังกับเธอจริง ๆ แต่ครั้งสอง สาม สี่ และ... เขาแทบไม่ต้องทำอะไรเลย เธอเต็มใจ ไม่สิ... เธอสมยอม ไม่ ๆ เธอยินยอมพร้อมใจไปกับเขา“ไม่ ๆ ๆ ๆ ๆ” ภัทรทิรากรีดร้อง เมื่อไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าตัวเอง ก่อนจะใช้หมอนปิดหน้า โชคดีที่ตอนนี้คนหื่นไม่ได้อยู่ในห้อง เธอจึงหายใจได้ทั่วท้อง ทันทีที่เท้าบางย่ำลงบนพื้นความเจ็บหน่วงก็เข้าเล่นงานไปทั่วท้องน้อย ฝืนเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว
สินธรหรี่ตามองเข้ม เพราะรู้ดีว่าเข้มหมายถึงคนที่นอนอยู่ บนเตียงของเขาต่างหาก“ผมห่วงเจ้าของฟาร์มครับ แม่บอกว่าตั้งแต่มาถึง คุณหมอกยังไม่ปล่อยคุณวิวออกมาจากห้องเลย”“ป้านิ่มทำตัวสอดรู้ตั้งแต่เมื่อไร มึงแอบดูกูใช่ไหม!”“โวะ! อย่างผมเนี่ยนะจะแอบดู แม้แต่ปลายผมผมยังไม่กล้าแตะคุณวิวเลยครับ”“ดี ของของกู ถ้ากูหวงใครก็ห้ามมอง”“คุณหมอกก็พูดเกินไป เดี๋ยวไอ้พวกนี้ก็กลัวจนหัวหด มันก็ต้องมองบ้างสิครับ คุณวิวเป็นคนนะครับ ไม่ใช่แมว จะได้ใส่กระเป๋าหิ้ว ไปไหนด้วยได้”“รำคาญ! กูจะเข้าไปที่สายธาร ถ้าวิวตื่นพาไปส่งด้วย”สินธรพูดก่อนจะเดินออกไป สายธารคือธารน้ำขนาดใหญ่ที่ไหลผ่านไร่ของเขาแล้วไปรวมตัวกันเป็นน้ำตกที่ไร่แสงตะวัน “เปลี่ยนบรรยากาศเหรอครับ” เข้มเอ่ยล้อเลียน “ไอ้เข้ม!” ชายหนุ่มหันมาชี้หน้าเข้ม ก่อนจะโดดขึ้นหลังม้า ที่คนงานเตรียมมาไว้รอ“แล้วต้องทำไงวะ” เข้มพูดกับตัวเอง เพราะงงกับคำสั่งเจ้านาย ห้ามมอง ห้ามเข้าใกล้ แล้วจะพาคุณวิวไปส่งยังไง“จำไว้นะ ผู้หญิงคนนั้นคือนายหญิงของเรา พวกมึงต้องเคารพเธอ ให้เหมือนที่ทำกับคุณหมอก ห้ามแตะต้องเธอแม้แต่ปลายเล็บ”เข้มหันไปสั่งลูกน้อง ก่อนจะเ
สินธรยืนมองคนร่างบางที่หลับสนิท ก่อนจะฝังจมูกลงไปบนแก้มเนียนอย่างแสนรัก ใช้หลังมืออังหน้าผากแล้วยิ้มกว้าง เมื่อความร้อนลดลง ขยับผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาจนถึงคอ เพราะรู้ดีว่าคนที่นอนใต้ผ้าห่มมีแค่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งใส่ไว้แค่ตัวเดียวนิ้วแกร่งปัดเส้นผมที่ปรกหน้าคนหลับไปเกี่ยวไว้ข้างหู ก่อนจะ ฝังจมูกลงมาอีกครั้ง“กูรักมึงจังเลยวิว นี่กูไม่ได้ฝันใช่ไหม” สินธรพูดกับตัวเอง ก่อนจะขำเบา ๆ ปีนี้เขาอายุเท่าไรแล้วนะ ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนสิบสี่อีกครั้ง หัวใจฟูคับอกเมื่อได้เป็นเจ้าของเธอคนนี้ คนที่เขารัก ตั้งแต่รักเป็น...ร่างสูงเดินออกไปนอกห้อง ก่อนจะสั่งอะไรบางอย่างกับคน เฝ้าหน้าประตู แล้วเดินทอดน่องลงไปด้านล่าง ยกมือลูบต้นคอ แก้เก้อ เมื่อสบเข้ากับสายตาคาดโทษของป้านิ่มที่มองนิ่งมาที่เขา“มีอะไรจะสารภาพไหมคะ” ป้านิ่มถามแล้วถอยหนี เมื่อคนหนุ่มทำท่าจะเดินเข้ามากอด“ไม่ต้องมาอ้อนเลยค่ะ ถ้าคุณหมอกเป็นเด็ก ป้าจะหวดให้ ก้นลายเลย ทำไมทำแบบนั้นกับคุณวิวคะ” ป้านิ่มไม่อ้อมค้อม นางรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างหนุ่มสาว“ผมรักวิว” สินธรตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เพื่อยืนยันความจริงใจที่
คำพูดของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวอายจนหน้าชา ร่างบางพยายามขืนตัว เธออยากไปจากตรงนี้ หนีไปจากสายตาคู่นั้นที่มองเธออย่างหิวกระหาย ร่างสูงเป็นฝ่ายขยับสะโพกเอง เมื่อหญิงสาวทำท่าจะลุกหนี ใช้สองมือจับยึดเอวคอดเอาไว้ แล้วขยับจังหวะให้เร็วขึ้น ภัทรทิรากัดปากเพื่อข่มความเสียวซ่านที่ก่อตัวขึ้น ก่อนจะขยับสะโพกขึ้นลงเมื่อต้านธรรมชาติของร่างกายไม่ไหว สินธรยิ้มให้คนที่พยายามต่อสู้กับอารมณ์ของตัวเอง สะโพกสอบบดอัด ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนลง เมื่อภัทรทิราเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ มือแกร่งจับเอวคอด ปล่อยให้เธอเป็นคนกำหนดจังหวะเอง ใบหน้าสวยแหงนขึ้นพร้อมกับส่งเสียงคราง เมื่อถูกคลื่นพิศวาสโถมเข้าใส่ มือบางกดลงที่หน้าท้องแกร่ง ขยับสะโพกขึ้นลงรับกับแรงบดอัดที่คนใต้ร่างสวนขึ้นเป็นจังหวะ ปากบางขบเข้าหากันเพื่อกั้นเสียง เมื่อความเจ็บที่เกิดขึ้นในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านลามไปทั่วทุกขุมขน“วิว... ดีใช่ไหม ชอบท่านี้ใช่ไหม อา”ไม่มีเสียงตอบ... มีเพียงจังหวะที่เริ่มเร็วขึ้น เมื่อหญิงสาว ปล่อยตัวไปตามอารมณ์“วิว... อา วิว... แน่นมาก เสียวไปหมดแล้ว แรงอีกวิว อีกนิด วิว... อา” สินธรครางลั่น เมื่อคนด้านบนขยับสะโพก
สินธรจับยึดเอวบาง ก่อนจะรูดกางเกงออกจากช่วงขา เรียว สาบานว่านี่คือกางเกงยีน ทำไมมันถึงถอดออกง่ายนัก ชายหนุ่มคิด เมื่อขว้างมันออกไปให้พ้นทาง“หมอก!” ภัทรทิรากรีดร้อง ก่อนจะใช้มือปิดของสงวนทั้งบน และล่าง ใบหน้าสวยแดงก่ำเมื่อถูกมองอย่างสำรวจไปทั่วทั้งตัว ดีที่ยังมีน้ำและฟองสบู่อยู่เต็มอ่างจึงพอพรางตาได้บ้าง“ว้าย! หมอก!!” ร่างบางห่อตัว เมื่อชายหนุ่มเปิดน้ำออกจากอ่าง ก่อนจะตะกายหนี เมื่อร่างสูงโจนเข้าใส่“วิว อย่าดิ้น!” สินธรดุ เมื่อคนตัวเล็กยังดิ้นไม่หยุด“ปล่อยน้ำออกทำไม!”“กูอยากเห็นมึงทั้งตัว เมื่อคืนจับยัดส่งเดช ไม่เห็นอะไรสักอย่าง เห็นแต่นม!”“นี่! หยุดพูดเลยนะ” หญิงสาวกรีดร้อง เมื่อคนหน้าด้านพูดจาลามกใส่“วิว มึงเสียงดัง เดี๋ยวคนก็แห่กันเข้ามาหรอก กูไม่ได้ล็อกประตูนะ อยากโชว์หรือไง”“ไม่ ๆ ไม่โชว์ ไม่เอาอะไรทั้งนั้น หมอก... วิวอาย...”“วิว มึงอ้อนเก่ง กูไปไหนไม่รอดเพราะคำว่าวิวนี่แหละ”พูดจบชายหนุ่มก็ยิ้มกว้าง คำอื่นมีเป็นร้อย ๆ คำ ไม่ชื่นใจเท่า คำว่า ‘วิว’ ที่หญิงสาวใช้เรียกแทนตัวเอง“นมสวยว่ะ มึงทำมาหรือเปล่า” ชายหนุ่มพูดขึ้น ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อมองปทุมถันคู่งามตรงหน้า
สินธรหัวเราะก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดน้ำใส่อ่าง บีบครีมอาบน้ำใส่แล้วตีน้ำให้เกิดฟอง ทำเหมือนตอนเด็ก ๆ ที่ป้านิ่มล่อให้เขาลงกะละมังน้ำ เพื่อปกปิดของสงวนให้พ้นจากสายตาคนขี้อาย“อ๊ะ ไม่เห็นอะไรแล้ว หันมาเถอะ”ภัทรทิราอยากจะกรีดร้อง ไม่เห็นอะไรเนี่ยนะ ไอ้อะไร ๆ ของเขาน่ะ เธอเห็นไปเต็มตาแล้ว“ถ้าช้า ไม่ปล่อยกลับบ้านนะ”คำพูดของชายหนุ่มเป็นเหมือนสวิตช์ปิดเปิด เพราะทันทีที่พูดจบ ร่างบางก็หันกลับมา ก่อนจะเดินลากเท้ามายืนข้าง ๆ อ่าง“จะสระผมไม่ใช่เหรอ พิงมาสิ” บอกก่อนจะไปยืนด้านหลัง คนที่นอนหลับตาอยู่ในอ่าง สินธรทำตามอย่างว่าง่าย พิงศีรษะไปที่ขอบอ่าง เพื่อให้หญิงสาวสระผมให้ ภัทรทิราไม่รอช้า เปิดฝักบัวแล้วรดลงไปที่ศีรษะทุยสวย ก่อนจะสอดมือเข้าไปในกลุ่มผมนุ่มที่ยาวระต้นคอ บีบแชมพูลงบนเส้นผม แล้วลงมือบีบนวดเบา ๆ ในหัวสมองขบคิด ถ้าวันนี้เธอไม่ได้มาที่นี่ ใครจะทำหน้าที่นี้ให้เขา มือบางชะงักค้าง เมื่อใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กกระถินลอยเข้ามาในหัว ใช่... เขาคงใช้เด็ก คนนั้น เพราะตอนที่เธอเข้ามา เขากำลังจะ... เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ดวงตากลมโตก็ลุกวาว“วิว หยุดทำไม กำลังสบายเลย” สินธรร้องถาม เมื่อห