EP16.ยัยทะลึ่ง

“โอเค..ทางโล่ง...เฮ่อ ทำไมรู้สึกเหมือนเป็นแมวขโมยยังไงก็ไม่รู้...ไม่เห็นต้องทำตัวมีพิรุธขนาดนี้เลย...ว่ากันตามจริง มันก็ยังไม่ถึงขั้นนั้นนี่นา...เวอร์จิ้นยังอยู่กับเราเหมือนเดิม ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”

พยาบาลสาวรีบกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองที่ห้องนอนของคุณหญิงบัวระวงค์ โดยพยายามทำตัวเป็นปกติทุกอย่าง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ทั้งที่ในใจกำลังเศร้า

เธอรอจนกระทั่งคุณหญิงหลับในช่วงสองทุ่ม ซึ่งเป็นเวลานอนปกติของท่าน เธอก็ออกจากห้องนั้นมา ด้วยสีหน้าเหมือนคนมีความหนักอกหนักใจเสียเต็มประดา

“อะ...” ในที่สุด เธอก็ได้พบกับคนที่ทำให้เธอเซ็งทั้งวันจนได้ เขาจอดรถเข็นรออยู่หน้าห้องนอนมารดา สีหน้าเข้มขรึมเย็นชา จ้องมองจ้องเธอด้วยสายตารู้สึกผิด

“เธอกลับมาขอคืนดีกับผม”

“อ้อ...” ทำไมเธอใจแป้ว แต่ก็ต้องฝืนยิ้มอย่างยินดีให้แก่เขา “ดีใจด้วยนะคะ สงสัยฉันคงไม่ต้อง...”

“ขอโทษด้วย แต่คุณช่วยลืมทุกอย่างวันนี้ไปได้มั้ย”

เธออึ้งไปเลย ไม่คิดว่าจะโดนเทรวดเร็วขนาดนี้

“อะ...อืม...ค่ะ...คุณ...”

เขาพูดแค่นั้น ก่อนจะหันหลังให้เธอ แล้วรถเข็นก็พาเขาห่างจากเธอไปจนสุดทาง เขากลับเข้าห้องนอนใหญ่ทางปีกซ้ายของคฤหาสน์ ส่