สี่น้ำ

ในฐานะหลานสาวของคุณแม่บ้านเก่าแก่ของตระกูลพิริยะวัฒน์ ทิพย์อัปสรจำต้องเข้ามารับหน้าที่เป็นพยาบาลจำเป็นให้คุณหญิงบัวระวงค์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะคุณป้าของเธอได้ให้คำสัญญากับคุณหญิงเอาไว้ตั้งแต่เธอเริ่มเข้าเรียนปีหนึ่ง

ด้วยทุนการศึกษาจากคุณหญิงทำให้เธอสามารถเรียนจบด้านพยาบาลมาได้โดยไม่ต้องลาออกกลางคัน หลังจากบิดามารดาประสบอุบัติเหตุตายจากไปพร้อมกันทั้งคู่ในวันที่เธอเพิ่งเข้าเรียนพยาบาลได้แค่เทอมเดียว  

เพราะความช่วยเหลือของคุณป้า และความเมตตาจากคุณหญิง จึงทำให้เธอมีวันนี้ได้ เธอระลึกถึงบุญคุณของสองท่านนี้เสมอ เมื่อได้รับการร้องขอให้มาทำงานที่คฤหาสน์พิริยะ เธอจึงตอบตกลงโดยทันที

“คุณหญิงท่านประสบอุบัติเหตุหนักพร้อมกับสามีเมื่อ 4 ปีก่อน สามีของท่านเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ ส่วนตัวท่านได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงส่งผลให้ร่างกายอ่อนแอ มีโรครุมเร้าเจ็บป่วยกระเสาะกระแสะมาตลอด”

“น่าสงสารท่านนะคะ ว่าแต่ 4 ปีมานี้ ใครเป็นคนดูแลท่านอยู่ล่ะคะ”

“นับไม่ได้ จำชื่อก็ไม่ค่อยจะได้ เพราะไม่เคยมีพยาบาลคนไหนอยู่ได้นานเกิน 3 เดือน”

“อ้าว ทำไมล่ะคะ หรืออาการของคุณหญิงท่านหนักหนามาก”

“เธออารมณ์ร้ายมากน่ะ อาละวาดฟาดงวงฟาดงา  เห็นอะไรก็ไม่พอใจหงุดหงิดไปหมด จึงไม่เคยมีพยาบาลคนไหนอดทนได้นาน แม้จะมีเงินเดือนที่สูงกว่าทำงานในโรงพยาบาลเอกชน จนตอนนี้ เราหาคนมาดูแลท่านแทบไม่ได้ ป้าเลยต้องลงมาทำเอง แต่แกก็เห็นแล้วนี่ทิพย์ ว่าป้าก็แก่มากแล้ว งานในครัวก็ยังต้องดูแล ก็เลยอยากให้แกไปช่วยหน่อย ยังไงคุณหญิงท่านก็มีบุญ”

“หนูรู้ค่ะป้า” หญิงสาวจับมือญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ไว้แน่น พี่สาวของมารดาที่เธอได้อาศัยพึ่งพามาเกือบทั้งชีวิต “ถึงหนูจะชอบงานที่โรงพยาบาลจังหวัดมาก แต่หนูก็เต็มใจที่จะไปทำงานที่บ้านพิริยะวัฒน์ บ้านนั้นมีบุญคุณกับหนู หนูไม่เคยลืมเลยค่ะป้า”

“ขอบใจนะ”

“หนูต่างหากที่ต้องขอบคุณ”

“แต่ยังไงแกก็ต้องเตรียมใจไว้หน่อย เพราะคุณหญิงท่านไม่ใช่เล่นๆ ขนาดลูกชายทั้ง 4 คนของท่านก็ยังไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้เลย”

“คุณหญิงท่านมีลูกชาย 4 คนเลยหรือคะ”