ตอนที่ 2 อดีตของอาจารย์หนุ่ม

ตอนที่ 2 อดีตของอาจารย์หนุ่ม

บริษัท

“เช้าวันจันทร์ผ่านไป เมื่อไหร่จะถึงวันศุกร์สักที”เสียงของหนึ่งเดียวบ่นข้างๆจนแอบรำคาญเล็กน้อยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะสิ่งที่มันพูดคือเรื่องจริง ผมเองก็รอวันศุกร์เพราะเป็นวันแห่งสุดสัปดาห์ที่ชอบที่สุด

“ดาว มึงไปไหนต่อ”

“กูน่าจะลับหอเลย”ผมตอบหนึ่งเดียวไป แต่ความจริงวันนี้ผมไม่มีแผนจะไปไหนหรอกครับอาจจะไม่มีที่ไปก็ว่าได้

“เออๆ อีก 20 นาทีก็เลิกงานละ งานมึงเสร็จแล้วใช่ไหม”หนึ่งดียวถามพร้อมจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ของผม

“วันนี้พี่ออมลา กูเลยสบายหน่อยไม่มีงาน ไม่วุ่นวาย”การทำงานมันไม่ได้ยากหรอกหากเราเข้าใจจุดงานตนแต่สำหรับผมสิ่งที่มันยากคือหัวหน้านั่นแหละครับวุ่นวายรายวันจนผมรู้สึกปวดหัวและอยากถึงเวลาเลิกงานเร็วๆ

“อือ กูคงไปโรงพยาบาล”

“หือ ไปหาใคร”ผมเอียงคอถามเพื่อนสนิทเพราะสงสัยว่ามีใครป่วยหรือเปล่าแต่ก็ไม่ได้คำตอบเพราะหนึ่งเดียวมีสายเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของมันก่อนและเดินออกไปจากโต๊ะทำงานผมทำเหมือนการพูดคุยเมื่อครู่มีผมเป็นอากาษเท่านั้น

17:00 น.

มหาวิทยาลัย

“เอาล่ะเด็กๆ ท้ายคาบตามสัญญาจะมีสอบเก็บคะแนน”สิ้นเสียงอาจารย์ประจำวิชานักศึกษาต่างพากันร้องอย่างคร่ำครวญเพราะไม่อยากสอบ

“อาจารย์ครับบ สอบยากไหม”เด็กนักศึกษาผู้ชายหลังห้องตะโกนถาม

“ไม่ยาก แต่ที่ยากคือพวกคุณหลับในคาบผมไงครับ ข้อสอบทุกอย่างก็อยู่ในสิ่งที่ผมสอนทั้งนั้น”อาจารย์น่านฟ้าพูดและทำให้นักศึกษาคนอื่นพากันออกเสียงขำเพื่อนคนนั้น

“เอาล่ะๆๆ แจกข้อสอบนะ ห้ามลอกกันมา เพราะข้อสอบครั้งนี้ผมสุ่มข้อ ซึ่งพวกคุณจะได้ข้อสอบไม่เหมือนกัน”น่านฟ้าพูดก่อนจะให้เวลานักศึกษาทำข้อสอบท้ายคาบเป็นเวลา 30 นาที

30 นาทีผ่านไป

“อาจารย์คะ หนูมาส่งข้อสอบค่ะ”นักศึกษาคนหนึ่งเดินมาส่งข้อสอบเป็นคนแรก น่านฟ้าก็ยื่นมือรับข้อสอบก่อนจะพยักหน้าให้นักศึกษาคนเดิม

“โอเค ครับไปได้”น่านฟ้าพูดแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเงยใบหน้าขึ้นก็เจอสายตาแปลกๆจากนักศึกษาอีกคนที่นั่งด้านหน้าซึ่งใกล้กับตำแหน่งโต๊ะอาจารย์

“อาจารย์พูดกับใครเหรอคะ”นักศึกษาคนที่มองเขาด้วยสายตาแปลกใจได้เอ่ยปากถาม

“นักศึกษาที่นั่งตรงนั้นไง เขาส่งข้อสอบแล้วก็เดินออกไปแล้ว”

“อา…อาจารย์ ทำหนูตกใจนะคะ”เป็นอีกครั้งที่นักศึกษาสาวทำหน้าตกใจ

“เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“เปล่าๆค่ะ หนูอาจจะไม่เห็นเพื่อนที่นั่งตรงนั้นเอง อันนี้ข้อสอบค่ะอาจารย์ หนูขอตัวก่อนนะคะ”เด็กนักศึกษารีบเดินมาส่งข้อสอบแล้วก็คว้ากระเป๋าเดินออกไปทันที ทิ้งไว้แต่อาจารย์หนุ่มที่มองตามหลังด้วยความงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้สนใจใดๆเพราะเริ่มมีนักศึกษาทยอยส่งข้อสอบจนหมดทุกคน เขาจึงเก็บเอกสารและสื่อการสอนทุกอย่างเพื่อเดินกลับห้องพักอาจารย์

“อาจารย์น่านฟ้า เย็นนี้มีแผนไปที่ไหนไหมครับ พวกเราจะชวนไปกินมื้อเย็นกัน”อาจารย์อีกท่านที่รุ่นราวคราวเดียวกันกับน่านฟ้าพูดชวน

“ไม่ดีกว่าครับเย็นนี้ผมมีนัดแล้ว ไว้วันหลังนะ”น่านฟ้าพูดปฏิเสธเพราะเย็นนี้เขาตั้งใจจะไปคาเฟ่เผื่อได้พบเจอกับบุคคลที่แสนหยิ่งและเย็นชาเหลือเกิน ทั้งที่เขาเฝ้ามองและพยายามเข้าหาทำความรู้จักมานับหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยได้มีโอกาสเลย

เมื่อช่วงเวลาเย็นมาถึงน่านฟ้าไม่รอช้ารีบเก็บกระเป๋าทำงานก่อนจะขับรถมายังคาเฟ่ตรงสวนมหาลัยเพื่อรอใครบางคนและเป็นไปตามคาดเขาได้เจอกับคนร่างเล็กหรือนับดาวคนที่เขาอยากทำความรู้จักจริงจังสักที

“ในที่สุดคุณก็มา นับดาว”น่านฟ้าเอ่ยปากทักทาย

“ครับ รอผมเหรอ?”นับดาวชี้ไปที่ตัวเองพร้อมใบหน้างงๆ

“ครับ จะว่าอย่างนั้นก็ได้”น่านฟ้าพูดความจริงออกไปเพราะเขาอยากทำความรู้จักกับคนตรงหน้าจริงๆ

“อื้อ”นับดาวตอบสั้นๆก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ในสวนที่ทั้งสองพากันเดินเข้ามาและไม่ได้พูดอะไรกันเลยจนน่านฟ้าเป็นฝ่ายต้องชวนคุยเสียเอง

“วันนี้งานเยอะไหมครับ”

“ไม่ครับ”นับดาวตอบ

“แต่หน้าคุณดูเหนื่อย มีอะไรระบายกับผมได้นะครับ”

“ความในใจของผมไม่มีใครเข้าใจหรอกครับ”

“ไม่ลองพูดจะรู้ได้ไงว่ามีคนไม่เข้าใจครับ ผมคนนึงจะเข้าใจคุณเอง”น่านฟ้าเริ่มรุกอีกคนกลับแต่ก็แอบใจห่อเหี่ยวเพราะดูเหมือนนับดาวไม่หลงกลแถมยังถอนหายใจใส่เขาเบาๆอีกด้วย “ปกติเวลาผมหยอดใครไม่เคยพลาดเลยนะ คุณเป็นคนแรกที่ทำผมใจหล่นถึงตาตุ่ม”

“ผมผ่านเรื่องเสียใจมาเยอะแล้วครับ บางทีตายไปแล้วแต่ก็มีโอกาสฟื้นกลับอีก ผมเลยเฉยๆกับเรื่องพวกนี้ ขอโทษนะครับ”นับดาวตอบ

“รักครั้งก่อนของคุณหนักมากเลยเหรอครับ”

“ครับ เขาหายไปจากผม โดยไม่บอกไม่กล่าวใดๆเลยจนตอนนี้ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าควรไปต่อเพื่อรอ หรือควรหยุดแล้วเริ่มใหม่”น่านฟ้าสังเกตเห็นสีหน้าของนับดาวที่มีแต่ความว่างเปล่าในนั้น

“แต่ผมรู้สึกว่าคุณได้คำตอบนั้นแล้วนะ เราไม่ควรรอใครนานๆจนทำให้พลาดโอกาสดีๆไป”

“หึหึ ผมไปดีกว่าจะค่ำแล้ว ขอตัวนะครับ”

“เดี๋ยวสินับดาว จะกลับแล้วเหรอครับ ไปทานข้าวด้วยกันก่อนไหมหรือ ให้ผมไปส่งนะฝนจะตกแล้ว”น่านฟ้าหาสารพัดข้ออ้างเพื่อรั้งอีกคนให้อยู่กับเขานานๆ แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะนับดาวโบกมือลาแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

“อะไรของเขากันนะ แล้วผมจะได้เจอคุณอีกเมื่อไหร่กัน”น่านฟ้าถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเดินกลับไปที่รถเพื่อขับกลับบ้านที่อยู่ย่านใจกลางเมือง

“กลับมาแล้วเหรอลูก หิวข้าวไหม”เมื่อเดินเข้ามาในบ้านก็เจอคุณพ่อและคุณแม่นั่งรอลูกชายคนเดียวกลับมาจากทำงานตรงโซฟาในห้องรับแขก

“ครับ ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับเดี๋ยวมาทานกับข้าวอร่อยๆจากคุณคนสวยคนนี้”น่านฟ้าคว้าแก้มนุ่มของคนเป็นแม่มาหอมเบาๆเพื่อแสดงความรัก

“อ้อนเก่งแบบนี้แม่จะปล่อยไปให้ลูกสะใภ้ในอนาคตได้ไงเนี่ย ทำใจยากจริงๆ”

“ฮ่าๆ ให้ผมขายออกเถอะครับ”

“ไปๆๆ อาบน้ำได้แล้ว พ่อเขารอทานข้าวอยู่”น่านฟ้าเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านเพื่อชำระกายและเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อผ้าสบายๆใส่

//พรึ่บ//

“หื้ม อะไร”น่านฟ้ามองกล่องเหล็กที่ล่วงหล่นลงมาสภาพภายนอกดูเก่าเหมือนเก็บมาหลายปีและตัดสินใจเปิดออกแต่ก็พบว่าภายในกล่องมีเพียงดอกไม้เหี่ยวเฉาหนึ่งดอก

“โอ๊ย…ปวดหัวอีกแล้ว”มือหนากุมขมับทั้งสองข้างของตนเล็กน้อยเพราะอาการเก่ากำเริบอีกแล้ว

//ฟ้า แม่เข้าไปได้ไหมลูก//เสียงคุณแม่เรียกอยู่หน้าห้องก่อนจะเปิดประตูเข้ามาเมื่อไม่ได้รับเสียงตอบรับจากลูกชายของเธอ

“ฟ้า! เป็นอะไรลูก”คนเป็นแม่ตกใจเมื่อเห็นสีหน้าของน่านฟ้าไม่สู้ดีนัก

“ไม่เป็นไรแล้วครับ ฟ้าแค่ปวดหัวเล็กน้อย”น่านฟ้าพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อหวังไล่อาการปวดในตอนนี้

“อาการเดิมกำเริบแล้วใช่ไหม อาหมอเคยบอกแม่ไว้ถ้าปวดหัวหรือเจ็บตรงแผลเก่าให้กลับไปตรวจดูอาการอีกรอบ”แม่ของน่านฟ้าพูดด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรครับ ฟ้าโอเคแล้ว”

“ตั้งแต่ฟ้าประสบอุบัติเหตุในคราวนั้น แม่กับพ่อก็ใจไม่ดีเลยจริงๆ กลัวเสียฟ้าไป”คนเป็นแม่พูดพร้อมน้ำตาคลอเบ้าตาสวยเล็กน้อย เธอมีลูกชายเพียงคนเดียวซึ่งเป็นหัวแก้วหัวแหวนให้กับเธอ หลังจากเกิดเหตุเมื่อหลายเดือนก่อนทำให้เธอไม่สบายใจและเป็นห่วงลูกชายมาก

“แม่ครับ กล่องนี้คืออะไรครับ ฟ้ามองแล้วก็ปวดหัวขึ้นมาแบบดื้อๆ”น่านฟ้ายื่นกล่องเหล็กให้แม่ของตนดู

“แม่ผิดเองที่ปล่อยทิ้งไว้ กล่องใบนี้เป็นของคนรักเก่าลูกที่เขาให้มา”

“คนรัก? ผมเคยมีเหรอครับ”น่านฟ้าถามด้วยความไม่เข้าใจ เพราะเขาจดจำเรื่องราวพวกนี้ไม่ได้เลย

“ฟ้า ตอนนั้นที่ลูกหลับไปเพราะได้รับกระทบกระเทือนสมองอย่างรุนแรงทำให้ความทรงจำสูญหายไปช่วงสามปีที่ผ่านมาตอนนั้นลูกคบหากับเด็กคนนึงพอเขารู้ว่าลูกเกิดอุบัติเหตุเขาก็ทิ้งกล่องใบนี้ไว้ให้แม่แล้วก็เดินไปตามทางของตัวเองโดยไม่รอฟ้าแล้ว”น่านฟ้ารู้สึกเจ็บปวดตรงขมับทั้งสองข้างอีกครั้งเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นจากคนเป็นแม่

“แล้วเขาไปอยู่ที่ไหนครับ”

“แม่เองก็ไม่ทราบอะไรเลย เขาทิ้งฟ้าไปแล้ว ช่างมันเถอะลูก แม่ไม่อยากให้ฟ้าไปพบคนแบบนั้นอีก อยากให้ฟ้าเริ่มต้นใหม่กับชีวิตที่เคยผ่านความเป็นความตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ทำเพื่อแม่ได้ไหม”

“ผมขอโทษนะครับแม่ที่เคยทำให้แม่เป็นห่วงในตอนนั้น”น่าฟ้าเลือกทิ้งความสงสัยในตัวแฟนเก่าของตนเพราะตอนนี้เขากำลังจะเจอความรักครั้งใหม่ถึงแม้นับดาวจะเย็นชาใส่เขาไปบ้างก็ตาม

“ไปทานข้าวกันเถอะลูก ส่วนกล่องแม่ทิ้งให้เองนะ”

“ครับ”น่านฟ้าตอบพร้อมยื่นกล่องเหล็กให้คนเป็นแม่ไป

วันอังคาร 09:00 น.

“อาจารย์คะ วันนี้มีสอบท้ายคาบไหม”คลาสเรียนของเช้าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแต่เต็มไปด้วยคำถามจากนักศึกษาที่กลัวการสอบเก็บคะแนนเป็นอย่างมาก

“ข้อสอบของผมไม่ได้ยากเลยนะครับ”น่านฟ้าส่ายใบหน้าของตนเบาๆกับความกลัวของลูกศิษย์ตน

“ไม่ยากของอาจารย์แต่ยากสำหรับพวกหนูนี่สิคะ”

“เอาล่ะๆ กลับไปนั่งที่เตรียมเอกสารหรือสื่อการเรียนได้แล้วครับ วันนี้ผมให้เป็นคะแนนความขยันแทนแล้วกัน ใครมาเรียน ผมให้ 2 คะแนน มีเพื่อนเรียกเพื่อนมานะครับเช็คชื่อท้ายคาบ”เมื่ออาจรย์พูดจบเสียงนักศึกษาต่างพากันดีใจที่วันนี้ได้คะแนนมาอย่างง่ายดายจากอาจารย์หนุ่มสุดหล่อของพวกเธอ

17:00 น.

ในวันทำงานความรู้สึกแต่ละวันช่างผ่านไปยากเย็นเหลือเกิน น่านฟ้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้นถึงแม้ภายนอกเขาดูเป็นคนขยันในในความเป็นจริงก็ย่อมมีนิสัยเกียจคล้านกันอยู่แล้ว

“ทำไมไม่สดชื่นเลยครับ”เพื่อนอาจารย์ด้วยกันสังเกตเห็นใบหน้าของอาจารย์น่านฟ้าจึงอดทักไม่ได้

“ไม่มีอะไรครับ ผมก็แค่คิดเรื่องสอนไปเรื่อยเปื่อย”น่านฟ้าพูดแต่ความจริงแล้วเขาไมได้คิดเรื่องงาน ภายในใจของน่านฟ้าตอนนี้กำลังคิดถึงใบหน้าหวานของนับดาวต่างหาก

นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้วที่เขาไม่เจอนับดาว ไม่ว่าจะไปดักรอตรงคาเฟ่หรือตรงเก้าอี้ในสวนที่พบเจอกันบ่อยครั้งแต่ก็ไร้วี่แววอีกคน น่านฟ้าพยายามคิดว่าคนที่เขาเฝ้ารอนั้นอาจจะยุ่งเรื่องงานจริงๆจนไม่มีเวลา พยายามปลอบใจตนเองว่าอีกคนไม่ได้รังเกียจหรือไม่อยากเจอเขา

“นั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”น่านฟ้าพูดก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องทำงานไป

ภายในใจของน่านฟ้าตอนนี้กำลังคิดถึงใบหน้าสวยของนับดาวและเป็นใบหน้าที่เขารู้สึกคุ้นเคยนี่หรือเปล่าที่เรียกว่าพรหมลิขิต เมื่อคิดมาถึงตรงนี้น่านฟ้าก็อดที่จะยิ้มไม่ได้เลยจริงๆที่มีความคิดเหมือนเด็กวัยรุ่หัดรัก

“คุณกำลังทำให้ผมเป็นบ้า นับดาว”เท้ายาวได้ก้าวเดินไปตามทางถนนเพื่อมุ่งตรงไปยังสวนที่เจอกับอีกคนบ่อยครั้งและได้แต่หวังว่าวันนี้ต้องได้เจอแต่เมื่อรอนานแล้วนานเล่าผู้คนก็เดินผ่านไปหลากหลายไม่มีวี่แววจะเห็นนับดาวเลย ความรู้สึกของน่านฟ้าในตอนนี้หน่วงเต็มหัวใจ

“คุณไปที่ไหนนะนับดาว หรือผมต้องยอมแพ้”เสียงถอนหายใจดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจกลับบ้านไป วันนี้อากาศดีแล้วแท้ๆน่านฟ้าตั้งใจจะชวนนับดาวไปทานมื้อเย็นริมแม่น้ำเจ้าพระยาร้านชื่อดังที่เขารู้จัก แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะไม่เจออีกคนเลย…

TBC