7

บลูมขับรถไปจอดแล้วปลอมตัวเพื่อไปห้องพักของเมีย ทีแรกเขาจะไม่ให้เธอมาด้วยแต่ว่าเธอไม่ยอม สุดท้ายเลยปลอมตัวมาด้วยกันและที่นี่มีสายของพวกมันอยู่เพื่อรอโอกาสแน่นอน เราสองคนทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วขึ้นลิฟต์ไปตามปรกติเหมือนคนอื่นทั่วไป จนกระทั่งประตูลิฟต์เปิดในชั้นที่เมียอยู่สัญชาตญาณป้องกันตัวและวิเคราะห์ทุกอย่างก็เริ่มต้นอีกครั้ง ห้องที่อยู่ใกล้กับเธอต้องมีสายของพวกมันอยู่เพื่อหาของที่ต้องการ 

“วันเกิดพี่เหรอ?”

“อื้ม” 

“ตั้งรหัสแบบนี้ใครจะเข้าได้” 

“ก็ยังมีคนเข้าได้นี่”

“ไปกันเถอะ รีบหาของแล้วจะได้ไปเที่ยวต่อ” 

“อยากไปเที่ยวจนตัวสั่นแล้ว” 

“แค่เดินเล่นห้างทั่วไปต้องตื่นเต้นขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ก็วันนี้ไปกับผัวนี่! ทุกครั้งฉันไปกับเพื่อนตลอด หรือไม่ก็ไปกับพี่ต่อ” 

“อยากได้อะไรก็ชี้เอาเลยนะ” 

“รหัสอยู่ในห้องนอน” 

“อย่าให้เห็นว่ามีของผู้ชายล่ะ!” 

เธอมองรอบๆห้องด้วยความไม่ไว้วางใจแล้วมองพี่บลูมที่ล็อกประตูแล้วหยิบปืนออกมาทันที เขาเดินนำเธอแล้วกวาดสายตามองทุกอย่างด้วยความระมัดระวังมาก เราเดินเข้ามาในห้องนอนที่มีร่องรอยการรื้อค้นเมื่อไม่นานมานี้ เธอรีบเดินไปที่เตียงนอนแล้วค้นหารหัสที่จดเอาไว้ในหนังสือเล่มโปรด ตอนนั้นเธอไม่ได้คิดว่าเรื่องนี้มันจะบานปลายมาถึงขนาดนี้เลยไม่ได้ใส่ใจมาก ถ้าเธอรู้ว่าเรื่องมันจะแย่มากคงจะส่งไปเก็บที่อื่นแทนแล้วล่ะ เธอเปิดหน้ากระดาษอยู่เกือบสิบนาทีก็เจอ 

“พี่บลูมแขนหน่อย” 

“ข้างนี้ยังไม่มีรอยสักพอดี” 

“ห้ามถูออกจนกว่าจะเข้าได้นะ” 

“ยังไงเราก็อาบน้ำด้วยกันไม่ใช่เหรอ ถ้าพี่เผลอถูกแรงก็ห้ามสิ” 

“จะอยู่อาบน้ำกับฉันกี่วันห่ะ?” 

“จนเมียเบื่อหน้ามั้ง” 

เธอกำลังจะหัวเราะแต่ว่าผัวกลับยกมือมาปิดปากให้เงียบ ก่อนจะจับมือให้ค่อยๆลุกจากเตียงหาที่ซ่อน เขาจับมือเธอแน่นก่อนจะพาเธอไปในห้องน้ำ ผ่านไปไม่ถึงนาทีมีเสียงเดินเข้ามาในห้องนอนและกำลังคุยกันแผ่วเบา เสียงผู้ชายเบามากจนฟังไม่ออกว่าคุยอะไรกันแน่ พี่บลูมจับปืนแน่นก่อนจะค่อยๆปล่อยมือออกแล้วเอาเธอไปซ่อนในตู้เก็บของที่ไม่ได้ใหญ่พอจะให้ผู้ชายตัวโตอย่างเขาเข้าไปได้ 

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นห้ามออกมาเด็ดขาดนะฟีนด์” เขากระซิบบอกเธอแผ่วเบา

“แต่ว่า…” เธอกำลังจะแย้งแต่ว่าเขาจ้องหน้าด้วยแววตาดุมาก แล้วจูบที่หน้าผากหนักๆก่อนจะบอกเพิ่มเติม

“พี่จะล่อมันออกไปเอง นี่ปืนของพี่เก็บเอาไว้เผื่อเกิดอะไรไม่คาดคิดขึ้น หรือถ้าพี่พลาดท่าก็หนีไปซะอย่าให้ถูกใครจับได้เด็ดขาด แล้วนี่กุญแจรถของพี่ ฟีนด์ขับออกไปรอพี่ที่…เชอร์รี่บาร์ บอกพนักงานว่าจองห้องพักกับมาดามเชอร์รี่เอาไว้แล้ว นี่บัตรสมาชิกของพี่ ส่งให้เขาแล้วเขาจะพาไปที่ปลอดภัย พี่จะไปหาที่นั่นเอง”

“ถ้าพี่บาดเจ็บล่ะ!” 

“พี่เจ็บจนชินแล้ว แต่พี่ให้เมียเจ็บอีกไม่ได้”

“สัญญานะว่าจะมาก่อนค่ำ”

“พี่สัญญา พี่รักฟีนด์นะ” 

เขาจูบที่หน้าปากของเธอก่อนจะปิดประตูตู้เก็บของทันที แล้วหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงของตกแตกชัดเจน เสียงตวาดและด่ากันไม่หยุด เธอสะดุ้งทุกครั้งที่ประตูห้องน้ำถูกกระแทกและน้ำเสียงตะคอกลั่นก็น่ากลัวมาก พี่บลูมมีคนเดียวเอง แถมยังเอาปืนมาให้เธอทั้งที่เขาควรจะใช้เพื่อปกป้องตัวเองให้ปลอดภัย พวกนั้นมีกันตั้งสองคนแล้วแบบนี้เขาจะสู้ไหวไหมล่ะ 

แต่สิบนาทีผ่านไป 

ตอนนี้ทั้งห้องเงียบสนิทแล้ว 

เธอค่อยๆคลานออกจากตู้เก็บของที่ไม่น่าเชื่อว่าจะยัดตัวเองเข้าไปได้ แล้วค่อยๆย่องออกมาดูห้องนอนที่นับว่ายับเยินเหมือนผ่านสงครามมาอย่างหนักเลย มีรอยยิงแต่น่าจะใช้ปืนที่เก็บเสียง เธอค่อยๆย่องออกไปแล้วปลอมตัวใหม่อีกครั้งเพื่อที่จะไม่มีใครจับได้ จากนั้นเปลี่ยนจากรองเท้าส้นสูงเป็นผ้าใบเผื่อวิ่งหนีจะได้ง่ายขึ้นด้วย เธอเปิดตู้เซฟหยิบเอาปืนมาพกมาเพิ่มอีกกระบอกแล้วจากนั้นก็รีบไปตามที่พี่บลูมสั่ง 

เชอร์รี่บาร์ไม่ได้แค่ขายเหล้าสินะ

น่าจะขายอย่างอื่นด้วย 

บัตรสีดำสนิทไม่มีอะไรมากนอกจากคิวอาร์โค้ด พอสแกนเข้าได้ก็ต้องใส่รหัสซึ่งเธอไม่รู้จริงๆว่าคืออะไรกันแน่ แต่มันมีให้แตะลายนิ้วมืออยู่เลยลองใช้นิ้วโป้งของตัวเอง เธอทำได้เพราะพี่บลูมน่าจะตั้งค่าหรือทำอะไรสักอย่างโดยไม่บอกกันอีกแล้ว มีแผนที่ทางไปขึ้นมาหน้าจอโทรศัพท์ทันที

เธอขับรถตามแผนที่ไปโดยที่ไม่มีใครขับรถตามมาสักคัน นั่นแสดงว่าพวกนั้นตามพี่บลูมไปกันหมด ผ่านไปราวๆหนึ่งชั่วโมงครึ่งก็มาถึงบาร์ที่ตอนกลางวันขายกาแฟกับเครื่องดื่มธรรมดาทั่วไป ลูกค้าก็มีบ้างแต่ไม่มาก ดูไม่น่าจะอันตรายอะไรเลยด้วยซ้ำ พอตกดึกถึงจะขายเหล้า นับว่าเป็นบาร์ที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยก็ว่าได้

แต่ว่าที่นี่ดูธรรมดามากเกินไปนะ 

ปลอดภัยจริงเหรอ

“ทางนี้ค่ะคุณลูกค้า” 

“เราจะไปที่ไหนคะ?” 

“คุณบลูมจองห้องพักคืนนี้ไว้แล้วค่ะ ทางนี้” 

เธอเดินตามพนักงานที่มีท่าทางแปลกๆ แววตาเหมือนเป็นมิตรแต่สังเกตเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างรวดเร็ว เธอเข้าไปในบาร์จากนั้นก็ส่งบัตรของพี่บลูมให้ พนักงานอีกคนเข้ามาแทนที่แล้วพาเธอขึ้นลิฟต์ที่ลงไปชั้นล่างอยู่เพียงไม่กี่นาทีก็มาถึงแล้ว ที่นี่มีห้องพักไม่เยอะมากและไม่หรูเลย แต่ก็อยู่ได้และน่าจะปลอดภัยมากพอสมควรด้วยมั้ง เธอเดินเข้าห้องพักด้วยความมึนงงนิดหน่อยเพราะมันดูธรรมดาจนไม่น่าเชื่อว่าจะปลอดภัย แล้วนั่งบนเตียงก่อนจะส่งข้อความบอกให้เขารู้ว่าอยู่ที่ไหน 

ผ่านไปสิบนาทีแล้วพี่บลูมยังไม่ตอบ 

มันเกิดอะไรขึ้นนะ 

เธอพยายามจะสงบจิตใจแต่ว่าทำไม่ได้เลย ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไรยิ่งรู้สึกว่าในใจมันร้อนรนมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว สุดท้ายเลยเลือกจะไปอาบน้ำเผื่อจะทำให้สงบมากยิ่งขึ้นและออกมาก็ยังไม่เจอใครเลยสักคน ในขณะที่กำลังจะหยิบโทรศัพท์กดเบอร์โทรหาประตูห้องก็เปิดเข้ามาพอดี

“พี่บลูม!!”

“ปลอดภัยใช่ไหม?” 

“อื้ม แล้วพี่ล่ะ?” 

“เจ็บตัวนิดหน่อย พึ่งอาบน้ำเหรอ?” 

“อื้ม” 

“บ่ายนี้พี่คงจะพาออกไปไหนไม่ได้นะ เดี๋ยวค่ำๆเราค่อยออกไปดินเนอร์กัน โอเคไหม?” 

“ได้สิ แล้วถืออะไรมาเยอะแยะเลย” 

“ซื้อขนมมาฝาก โน๊ตบุ๊คเครื่องใหม่ แล้วก็ของมาทำแผลด้วย” 

“เจ็บหนักเหรอ!?” 

“นิดหน่อย”

“ฉันทำแผลไหม?” 

“ทำเป็นเหรอ?” 

“เป็นสิ” 

“งั้นกินขนมรอก่อน พี่อยากอาบน้ำล้างเหงื่อออกก่อน แล้วมาให้เมียทำแผลก่อนจะนอนพัก” เขาวางของทุกอย่างลง แล้วก้มลงไปจูบหน้าผากเมียแผ่วเบาให้สบายใจและซ่อนความเจ็บให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อที่เมียจะได้ไม่เครียดมาก 

บลูมเดินไปถอดเสื้อผ้าในห้องน้ำแล้วจัดการตัวเองไม่นาน พอเดินออกมาตั้งใจว่าจะหยิบเสื้อผ้ามาใส่ก็หายไป เขาจำเป็นต้องเดินออกแล้วจากห้องน้ำแล้วมองหน้าเมียที่ยึดทุกอย่างไป เธอก็กอดอกมองเหมือนว่าเขาทำผิดมากอย่างนั้นแหละ ทุกสิ่งที่ทำก็เพื่อฟีนด์คนเดียวทั้งนั่น 

“แก้ผ้าตรงนั้นแหละ” 

“จะปล้ำพี่เหรอ?” 

“จะดูต่างหากว่าเจ็บตรงไหนบ้าง เสื้อผ้าพี่รอยเลือดเยอะขนาดนี้”

“ไม่คิดว่าจะเป็นเลือดพวกมันมั้งเหรอ?” 

“สองรุมหนึ่งนะ!” 

“ห้ามตกใจล่ะ” เขาถอดชุดคลุมอาบน้ำออกแล้วเดินไปหาเมียที่ทำตาลุกวาวด้วยความตกใจหรืออยากกินไส้กรอกก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน เขาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอจากนั้นก็หมุนตัวให้เมียดูร่องรอยบาดแผลที่เกิดขึ้นจากการต่อสู้ซึ่งนับว่าไม่ได้สาหัสหรอกสำหรับเขา แต่สำหรับเธอมันอาจจะมากพอสมควรและที่ผ่านมาเขาแทบไม่เคยอยู่กับเมียในตอนที่เจ็บหนักเลยสักครั้ง เลือดที่เปื้อนเสื้อเยอะมากก็ผสมกันเพราะพวกมันก็บาดเจ็บหนักเหมือนกัน มันสองคนไม่น่าจะใช่ลูกน้องโดยตรง แต่น่าจะถูกจ้างมาเพื่อรอเวลาฆ่าโดยเฉพาะ