บทที่ 1 การโคจรมาพบกัน

เซทท์ บอส

~โรงเเรมชื่อดังระดับห้าดาว~

ร่างสูงโปร่ง สวมชุดสูตรสีน้ำตาล เนกไทสีส้มสด ที่กำลังย่างก้าวเข้ามาในโรงแรม อย่างสง่าผ่าเผยด้วยความมั่นอกมั่นใจเกินร้อย พร้อมเลขาคนสนิทที่เดินตามหลังเขาทุกฝีก้าว แววตามุ่งมั่นตั้งใจจับจ้องมายังพนักงานสาวสวยสองคนที่กำลังยืนเขินอาย เพราะรัศมีแห่งความหล่อเท่ ดูโก้เก๋มีระดับของผู้เป็นนาย เขาหยุดเดินอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเพ่งมองไปยังหล่อนทั้งสองด้วยแววตาเย็นชา

"ไม่ผ่าน ไล่เธอออกไปซะ"

"ครับท่านประธาน"

"ฮ่ะ..ฉันโดยไล่ออกเหรอเนี่ย ฮื้อๆไม่นะ ขอโทษค่ะ ท่านประธาน ฮื้อฮื่อ อึก!"

พนักงานสาวสวยยืนมองตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างงุนงง โอบกอดเพื่อนสาวด้วยความผิดหวังและเสียใจ โดยไม่ทราบสาเหตุว่าตนทำผิดอะไร

เลขาส่วนตัวมองพนักงานสาวที่ถูกไล่ออกเพียงเพราะแต่งตัวไม่เป็นไปตามกฎระเบียบของโรงแรมที่ระบุไว้ในข้อ 69 ว่า 'ห้ามทาเล็บมือสีแดง'เพราะท่านประธานไม่ชอบ!

"ขอโทษนะครับ ห้ามทาเล็บมือสีแดง อืม! ไปฝ่ายการเงิน รับเงินเดือนชดเชยสามเดือนซะนะครับ"เลขากระซิบเบาๆ พร้อมพยักหน้าด้วยความเห็นใจ แต่ตนก็ไม่สามารถช่วยอะไรหล่อนได้

"ฮื้อๆ ได้โปรดช่วยด้วยซิคะ คุณเลขา"

"......."

หล่อนทำสีหน้าออดอ้อนเรียกร้องความสงสารแต่ก็ไร้ประโยชน์ เพราะไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะ แต่เป็นครั้งที่ร้อยแล้ว หากพนักงาน ไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย ปฏิบัติตนนอกกฎเกณฑ์ที่กำหนดไว้แม้แต่นิดเดียว จะได้รับโทษที่ร้ายแรงก็คือถูกไล่ออกสถานเดียว เป็นเพียงน้ำจิ้มเท่านั้น เพราะของจริงมีอีกเยอะที่พวกเขาต้องยอมรับมันให้ได้ พนักงานทุกคนต้องท่องเอาไว้เลยว่า กฎเหล็กของโรงแรมแห่งนี้คือ 'ท่านประธาน'

"ทนได้ทน ทนไม่ได้ก็ไปซะ!"เซทท์พูดขึ้นกับตัวเองโดยไม่สนใจไยดีพนักงานสาวผู้นั้นเลยแม้แต่น้อย...

"คุณเซทท์ครับ วันนี้มีประชุมบ่ายโมงตรงกับห้างเซ็นทรัลเพรชตินั่มครับ"

"อืม"ผู้ชายที่ก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารบนโต๊ะมากมายที่ถูกส่งมาให้เขาเซ็นอนุมัติงานต่างๆ บ่งบอกถึงความมุ่งมั่น และใส่ใจในทุกรายละเอียดที่เกี่ยวข้องกับโรงแรมของตน

"ไล่คนที่พิมพ์เอกสารฉบับนี้ออกไปซะ!พิมพ์ตกไปหนึ่งคำ ไม่มีความรอบคอบเอาเสียเลย"

"ครับท่าน เอ่อ..แต่นี่คือเอกสารการรายการสั่งซื้อวัตถุดิบ"

"แล้วไง เกลียดนักทำงานชุ้ยๆ แบบนี้"

"เป็นงานแรกของนักศึกษาฝึกงานครับ ผมว่าแค่ตักเตือนก่อนจะดีกว่านะครับท่าน"

"นักศึกษาฝึกงานเหรอ แล้วทำไมฉันไม่รู้เลยว่ารับนักศึกษาฝึกงานเข้ามา ฮึ!"

"เอ่อ..คนเชนฝากเข้ามาครับ กำชับผมว่า..จะแจ้งท่านเองครับ"

"เหรอ...อ๋อ! เด็กเส้นพี่เชนนี่เอง เด็กสมัยนี้ก็ร้ายไม่เบา ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อสิ่งที่ต้องการ ทุเรศสิ้นดี หึหึ"

"แล้ว..ไล่เชฟออกด้วย รีบเปิดรับสมัครเชฟคนใหม่ให้เร็วที่สุด ขอคนที่รักการทำอาหารอย่างแท้จริง ไม่ใช่สักแต่จะทำโดยไม่คำนึกถึงผู้บริโภคแบบนี้"

"สาเหตุครับท่าน"

"รับซื้อวัตถุดิบไม่ตรงตามมาตรฐานของโรมแรง เงินเบิกจ่ายก็ไม่ตรงกับรายการสั่งซื้อวัตถุดิบ พวกเนรคุณกินบนเรือนขี้รดบนหน้าฉันซะงั้น"

" กินบนเรือนขี้รดบนหลังคาครับ..แต่สุภาษิตใหม่ก็จ๊าบดีนะครับท่าน แฮร่ๆ.."

"ก็มันจริงหรือนายจะเถียง ฮึ!"

กวินเพื่อนสนิทคนเดียวของเขายืนอมยิ้มชอบใจในความโก๊ะของเพื่อนตัวดี บทจะร้ายก็ร้ายซะหาใครเทียบไม่ได้ บทจะดีก็ดีจนใจหาย ด้วยเหตุนี้ทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจทำงานที่แห่งนี้ พร้อมอยู่เป็นเพื่อนคู่คิดไปนานๆ นั้นเพราะเขารู้ว่าเซทท์เจอผ่านเรื่องร้ายๆมามากมาย กว่าจะมาถึงวันนี้ได้..

ห้องครัวของโรงแรม

ทุกคนต่างวุ่นวายกับการทำหน้าที่ของตน ห้องทำอาหารที่กว้างใหญ่ สะอาดตาทุกซอกทุกมุม ไร้ซึ่งฝุ่นละออง เครื่องใช้ ถูกจัดวางเป็นไว้อย่างเป็นระเบียบ ที่สำคัญพวกเขาคัดสรรวัตถุดิบที่สดใหม่เท่านั้น แลดูประณีต ทะนุถนอม เรื่องการทำอาหารราวกับเป็นลูกรักที่ต้องคอยโอบอุ้มดูแลจนถึงฝั่ง ฝั่งที่ว่า ก็คือกระเพาะน้อยของเหล่าลูกค้าวีไอพีอย่างผู้ที่เข้ามาใช้บริการโรงแรมแห่งนี้นั้นเอง แถมทุกคนก็มีความขมักเขม่น มุ่งหมั่นตั้งใจ อย่างเห็นได้ชัดซึ่งไม่แปลกใจเลยที่ขึ้นชื่อว่าเป็นโรงแรมอาหารเลิศรส ระดับห้าดาวเบอร์หนึ่งของประเทศ แต่ทว่าปากพวกเขาก็ไม่วายนินทาผู้เป็นนาย

"ท่านประธานโรงแรมอย่างเขา ก็ไม่เคยแคร์ความรู้สึกใครอยู่แล้ว ทุกอย่างต้องได้มาตรฐานตามที่ตนต้องการเสมอ"

"ทนได้ทนจ้า ทนไม่ได้ก็เชิญ นี่ไงนิสัยคุณเขาล่ะ เฮ่อ! ชีวิตของเขาทุ่มเทให้กับงาน! เงิน! แล้วก็เงิน! จะรวยเพื่ออะไรหว่า!! ตายไปก็เอาไปไม่ได้อยู่ดี เนอะ!"

"อืม! แถมมีฉายาว่าประธานไร้หัวใจ ฮ่าฮ่าเหมาะสมดีนะว่าไหมพวกเรา"

"ฮ่าฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะของทุกคนดังสนั่นห้องพร้อมกันอย่างชอบอกชอบใจ พนักงานในห้องครัวต่างนินทาผู้เป็นนายอย่างสนุกปาก โดยไม่สนใจชายหนุ่มที่ยืนเตรียมวัตถุทำอาหารอย่างเงียบสงบ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงเวลาเสิร์ฟมื้อเที่ยงแล้ว

"นี่ ข่าวใหญ่ๆ เชฟหวังถูกไล่ออก"

"ฮ่ะ!! เอาอีกแล้ว เข้ามาตรวจโรงแรมทุกครั้ง

เป็นต้องมีคนโดนไล่ออกทุกครั้ง วันนี้กี่คนแล้วล่ะ?"

"ห้าคนแล้วค่ะ เห็นว่าเกือบจะรวมน้องชาไทยไปด้วยนะ!"

"....."

ชายหนุ่มหยุดนิ่งทันทีเมื่อได้ยินว่ามีตนรวมอยู่ด้วย เขาไม่เคยคิดว่าวันแรกของการฝึกงาน เกือบจะได้ถูกไล่ออกกลางคัน ขืนเป็นเช่นนี้ตนเรียนไม่จบแน่ๆ

ชาไทย เป็นนักศึกษาชั้นปีที่สี่มหาลัยกรุงเทพหลักสูตรเชฟอินเตอร์ เพราะไม่ว่าจะสมัยไหนอุตสาหกรรมนี้ก็ยังได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก แต่ไม่ใช่เหตุผลที่เขาเลือกเรียนหลักสูตรนี้ เพราะใจที่รักการทำอาหารต่างหากล่ะ! ยิ่งได้ทำตามใจต้องการ เขายิ่งมีความสุข

"ผมด้วยเหรอครับ อิอิ ว่าแต่สาเหตุที่คิดจะไล่ผมออกคือ...^^"

"จุ๊ๆ รู้แล้วเงียบไว้เหยียบไว้เลยนะชาไทย นายพิมพ์เอกสารตกหนึ่งคำ" พี่กัสผู้ช่วยเชฟกระซิบบอกผม

"อ่อ...ไม่เป็นไรครับเรื่องนิดเดียวเอง อิอิ"

"ข่าววงในบอกว่า..ท่านประธานคิดว่านายคือเด็กในสังกัดของคุณเชน...คงไม่โกรธใช่ไหม!"

"ม..มะ..ไม่โกรธครับ แฮร่ๆๆ ไม่โกรธสักนิด ว่าแต่ห้องประธานอยู่ไหนครับ? อิอิ"

"ชั้นสิบ ทำไมเหรอ"

"ขอบคุณมากครับ"

"......"

ชายหนุ่มส่งวัตถุดิบในมือทั้งหมดให้ผู้ช่วยเชฟก่อนจะเดินออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำเอาผู้ช่วยเชฟยืนงงงวย ขนลุกซู่แบบแปลกๆภายในใจของชาไทยตอนนี้รุ้มร้อนดั่งไฟ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเหมือนคนละคนกับก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

"เด็กในสังกัดของพี่เชนเหรอ! ชิ!จะดูถูกกันมากเกินไปซะแล้ว"

ชายหนุ่มหยุดเดินทันทีเมื่อถึงที่หมาย แววตาตาแดงก่ำ ความโกรธเคืองเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน

"คุณนะ! อ่าว! ไม่อยู่เหรอ" ห้องทำงานที่ว่างเปล่าไร้ผู้ที่ต้องการจะเจอ ตั้งใจขึ้นมาด้วยอารมณ์โทสะล้วนๆ ดวงดีไปนะท่านประธาน

"นายเป็นใคร"

"เอ๊ะ! ดีล่ะ"

ชายหนุ่มหันหน้าไปมองที่มาของเสียงหมายจะฟาดฟันคารมสักหน่อย แต่เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งให้เขาจุ๊บแก้มอุ่นๆ ช่างหอมละมุนเหลือเกิน เล่นยื่นหน้ามาใกล้ตนซะขนาดนี้ ไม่โดนก็บ้าแล้ว

"ทำอะไรของคุณเนี่ย! เลขา! เลขา..ไล่ไอ้หมอนี่ออกซะ!"

"คุณเซทท์ จะไล่ใครออกอีกละครับ อ้าว...น้องชาไทย..."

คุณเลขารู้จักผมดีเพราะเป็นคนที่คุณเชนสั่งให้ไปรับมาฝึกงานทุกวัน เนื่องจากเป็นทางผ่านกลับบ้านของคุณเลขาอยู่แล้ว

"เหตุผลครับคุณเซทท์ ขอดีๆ หน่อยครับ"

"มันจุ๊บแก้มผม ดีพอไหม" ชายหนุ่มกระซิบบอกเลขาซึ่งเพื่อนที่สนิทในคราเดียวกันอีกด้วย

"ฮ่ะ!! ชาไทยเอ่ย...เรียนไม่จบแน่งานนี้"

"เดี๋ยวซิ ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ มันเป็นอุบัติเหตุ"

"ชิ! คิดจะจับฉันอีกคนใช่ไหมไร้ยางอาย ฝันไปเถอะ!!!" ท่านประธานอย่างเขาใครๆ ก็อยากได้มาครอบครองนอกจากจะดูดีมีระดับแล้ว หน้าตาก็หล่อเลิศไม่แพ้ เชน และ เซนต์ พี่ชายและน้องชายของตน

"ให้ตายซิความคิดสกปรกนี่ได้ใครมานะ ขอตัวล่ะครับ!"

"เดี๋ยวใครอนุญาตมิทราบ?"

"ผมอนุญาตตัวเองได้..."คิดได้ไงว่ะชาไทย ซวยแน่ๆ งานนี้

"ถ้าโดนไล่ออกคงเรียนไม่จบแน่ๆ ช่างปากกล้าเสียจริง"

"เชอะ! ช่างหัวมันซิ"พูดออกมาได้อย่างไรชาไทยนายบ้าไปแล้ว อะไรเข้าสิงนาย! ออกไปซะ ชิ้วๆๆ ชายหนุ่มคิดว่าตนต้องออกจากห้องนี้ไปก่อนจะพลั้งปากพูดอะไรที่ส่งผลต่อการฝึกงานของตน จะหาที่ฝึกงานที่ดีกว่าโรงแรมแห่งนี้ มันไม่ง่ายเอาเสียจริง

"เดี๋ยว..!"

"ปล่อยไปเถอะเซทท์ถือว่าฉันขอนะ"

"อยู่ในงานคุณเลขา"

"ครับ! ท่านประธาน..."

ชายหนุ่มเดินเข่าอ่อนมาหยุดตรงหน้าลิฟต์คิดว่างานนี้ไม่รอดแน่ๆ หากเป็นอย่างนั้นจะทำอย่างไรดี!

"ซวยแล้ว หาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆ ชาไทย"

"อ่าว...น้องชาไทย"

"พี่เชน..."สวรรค์ช่างเมตตาเสียจริง แววตาชายหนุ่มเปล่งประกายอย่างมีความหวังอีกครั้ง

เชน พี่ชายคนโตของตระกูลพิทักษ์เมฆา ประธานห้างเซนทรัลเพชรตินั่ม ทุกสาขาทั่วเมืองไทย หน้าตาดี แถมนิสัยก็ดี พูดจาไพเราะ แถมยังร่าเริงสดใส ผิดกับน้องชายทั้งสอง คนรองทิฐิเยอะมาก ส่วนคนเล็กก็ดันเย็นชาสุดๆ เพราะเขาคนนี้ ชาไทยถึงได้มีที่ฝึกงานดีๆ แบบนี้ได้

"เอ่อ...คือ...เอ่อ...ผมนะถูก..."

"จุ๊ๆ เดียวพี่ชายคนนี้จัดการให้ สบายใจได้"

เหมือนมองตาแล้วรู้ใจ ชายหนุ่มคนพี่ต่างจากคนน้องจอมหลงตัวเองราวฟ้ากับดิน ชาไทยเผยยิ้มกว้างออกมาอย่างอบอุ่นหัวใจ

ห้องทำงานประธานโรงแรม

"นายทำแบบนี้กับน้องชาไทยไม่ได้!"

"ทำไม หรือเพราะหมอนั่นเด็กพี่ละซิ ฮึ!"

"ฮึ! เด็กนายต่างหากล่ะ"

"อะไร!! ผมไม่ใช่พี่นะ ที่เที่ยวสงสารคนไปทั่ว ออกไปได้แล้ว อย่างไรหมอนั้นต้องออกไปจากที่นี่"

"ชาไทย คือคู่หมั้นของนาย ตามพินัยกรรมที่พ่อระบุไว้ว่า โรงแรมจะตกเป็นของนาย ทันที เมื่อแต่งงานกับน้องชาไทย หึหึ พ่อนี่ช่างร้ายเสียจริงจากเราไปตลอดกาล ยังหาเรื่องสนุกๆ มาให้นาย พ่อรักนายมากนะ ว่าไหมน้องพี่ ฮ่าฮ่า"

"อึก! พูดบ้าอะไรเนี่ย ผมไม่ชอบเด็กนั่นเลย"

"หึหึ ไม่ชอบก็ต้องชอบนะเจ้ารองของพี่ ฮ่าฮ่า"

"ทนได้ทน ทนไม่ได้ ก็ไปซะ!

แต่ไม่ใช่นาย....ชาไทย"