บทนำ

"ไม่ผ่าน ไล่เธอออกไปซะ"

"ครับท่านประธาน"

"ฉันโดยไล่ออกเหรอเนี่ย ฮื้อๆ ขอโทษค่ะ ท่านประธาน ฮื้อๆ ทำไงดี เธอฉันผิดอะไร อึก!"

พนักงานสาวสวยยืนมองตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างงุนงง โอบกอดเพื่อนสาวด้วยความผิดหวังและเสียใจ โดยไม่ทราบสาเหตุว่าตนทำผิดอะไร

เลขาส่วนตัวมองพนักงานสาวที่ถูกไล่ออกเพียงเพราะแต่งตัวไม่เป็นไปตามกฎระเบียบของโรงแรมที่ระบุไว้ในข้อ 56 ว่า 'ห้ามทาเล็บมือสีแดง'เพราะท่านประธานไม่ชอบ!

"ขอโทษนะครับ เล็บสีแดง อืม!"

"ฮื้อๆ คุณเลขาช่วยด้วยซิคะ"

หล่อนทำสีหน้าออดอ้อนเรียกร้องความสงสารแต่ก็ไร้ประโยชน์ เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะ แต่เป็นครั้งที่ร้อย หากพนักงานไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย ปฏิบัติตนนอกกฎเกณฑ์ที่ตั้งไว้แม้แต่นิดเดียวก็มีโทษที่ร้ายแรง คือการไล่ออก ก็แค่น้ำจิ้มเท่านั้นเพราะของจริงมีอีกเยอะที่ต้องยอมรับมัน พนักงานทุกคนต้องท่องเอาไว้เลยว่ากฎเหล็กของที่แห่งนี้คือ 'ท่านประธาน'

"ทนได้ทน ทนไม่ได้ก็ไปซะ"เซทท์พูดขึ้นกับตัวเองโดยไม่สนใจไยดีพนักงานหญิงคนนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

"คุณเซทท์ครับ วันนี้มีประชุมบ่ายโมงตรงกับห้างเซ็นทรัลเพรชตินั่มครับ"

"อืม"ผู้ชายที่ก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารบนโต๊ะมากมายที่ถูกส่งมาให้เขาเซ็นอนุมัติงานต่างๆ

"ไล่คนที่พิมพ์เอกสารฉบับนี้ออกไปซะ!พิมพ์ตกไปหนึ่งคำ ไม่มีความรอบคอบเอาเสียเลย"

"ครับท่าน เอ่อ..แต่นี่คือเอกสารการรายการสั่งซื้อวัตถุดิบ"

"แล้วไง เกลียดนักทำงานชุ้ยๆ แบบนี้"

"เป็นงานแรกของนักศึกษาฝึกงานครับ ผมว่าแค่ตักเตือนก่อนจะดีกว่าครับท่าน"

"นักศึกษาฝึกงานเหรอ แล้วทำไมฉันไม่รู้เลยว่ารับนักศึกษาฝึกงานเข้ามา ฮึ!"

"คนเชนฝากเข้ามาครับ"

"อ๋อ! เด็กเส้นพี่เชน เด็กสมัยนี้ก็ร้ายจริงนะ ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อสิ่งที่ต้องการ ทุเรศสิ้นดี หึหึ"

"ไล่เชฟออกด้วย รีบเปิดรับสมัครเชฟคนใหม่ให้เร็วที่สุด ขอคนที่รักการทำอาหารไม่ใช่สักแต่จะทำโดยไม่คำนึกถึงคนบริโภค"

"สาเหตุครับท่าน"

"รับซื้อวัตถุดิบไม่ตรงตามมาตรฐานของโรมแรง เงินเบิกจ่ายก็ไม่ตรงกับรายการสั่งซื้อวัตถุดิบ ไอพวกเนรคุณกินบนเรือนขี้รดบนหัวฉันซะงั้น"

" สุภาษิตใหม่จ๊าบดีนะครับท่าน"

"ก็มันจริงหรือนายจะเถียง ฮึ!"

ชายหนุ่มส่งวัตถุดิบในมือทั้งหมดให้ผู้ช่วยเชฟก่อนจะเดินออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำเอาผู้ช่วยเชฟยืนงงงวย ขนลุกซูแบบแปลกๆ

ภายในใจของชาไทยตอนนี้รุ่มร้อนดั่งไฟ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเหมือนคนละคนกับก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

"เด็กของพี่เชนเหรอ! ชิ!จะดูถูกกันมากเกินไปซะแล้ว"

ชายหนุ่มมาหยุดตรงหน้าห้องท่านประธานยืนหน้าประตูด้วยดวงตาแดงก่ำ ความโกรธเคืองเริ่มปะทุขึ้นอีกครั้ง นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน

"คุณนะ! อ่าว! ไม่อยู่เหรอ" ห้องทำงานที่ว่างเปล่าไร้ผู้ที่ต้องการจะเจอตั้งใจขึ้นมาด้วยอารมณ์โทสะล้วนๆ ดวงดีไปนะท่านประธาน

"นายเป็นใคร"

"เอ๊ะ! ดีล่ะ"

ชายหนุ่มหันหน้าไปมองที่มาของเสียงหมายจะฟาดฟันคารมสักหน่อย แต่เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งให้เขาจุ๊บแก้มอุ่นๆ นั่นเสียได้ เล่นยื่นหน้ามาใกล้ซ่ะขนาดนี้ไม่โดนก็บ้าแล้ว

"ทำอะไรของคุณเนี่ย! เลขาไล่ไอ้หมอนี่ออกซ่ะ!"

"คุณเซทท์ จะไล่ใครออกอีกละครับ อ้าวชาไทย"

..........

เชนพี่ชายคนโตของตระกูลพิทักษ์เมฆา ประธานห้างเซนทรัลเพชรตินั่มสาขาทั่วเมืองไทย หน้าตาดี นิสัยดี พูดจาไพเราะ ร่าเริงสดใส ผิดกับน้องชายทั้งสอง คนรองทิฐิเยอะมาก ส่วนคนเล็กก็ดันเย็นชาสุดๆ เพราะเขาคนนี้ ชาไทยถึงได้มีที่ฝึกงานดีๆ แบบนี้

"เอ่อ...คือ...เอ่อ...ผมนะถูก..."

"จุ๊ๆ เดียวพี่ชายคนนี้จัดการให้ สบายใจได้"

เหมือนมองตาแล้วรู้ใจ ชายหนุ่มคนพี่ต่างจากคนน้องจอมหลงตัวเองราวฟ้ากับดิน ชาไทยเผยยิ้มกว้างออกมาด้วยความอบอุ่นใจ

ห้องทำงานประธานโรงแรม

"นายทำแบบนี้กับน้องชาไทยไม่ได้!"

"ทำไม หรือเพราะหมอนั่นเด็กนายละซิ ฮึ!"

"ฮึ! เด็กนายต่างหากล่ะ"

"ผมไม่ใช่พี่นะ สงสารคนไปทั่ว ออกไปได้แล้ว อย่างไรหมอนั้นต้องออกไปจากที่นี่"

"ชาไทยคือคู่หมั้นของนาย ตามพินัยกรรมที่พ่อกำหนดโรงแรมจะตกเป็นของนาย ทันที เมื่อแต่งงานกับน้องชาไทย หึหึ พ่อนี่ตายแล้วก็ยังหาเรื่องสนุกๆมาให้พวกเราจนได้ ว่าไหมน้องพี่ ฮ่าฮ่า"

"อึก! พูดบ้าอะไรเนี่ย"

"หึหึ ไม่ชอบก็ต้องชอบนะเจ้าน้องรองของพี่"