บทที่ 4 คำขู่ที่ใช้(ไม่)ได้ผล

ชาไทยผู้ที่มาทำงานตั้งแต่เช้ามืด ยืนยิ้มตรงมุมปากอย่างมีเลคนัย สายตามองไปยังเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ที่กำลังเดินตรวจตรา

"พี่ยามครับ"

"อ้าวน้องชาไทย วันนี้ทำไมมาแต่เช้ามืดล่ะครับ"

"ก็ผมจะตั้งใจมาหาพี่ยามนั้นละครับ"

"ฮื่อ! หาพี่ มีอะไรให้พี่ช่วยเหรอ น้องชาไทย"

"คืออย่างนี้ครับ...ซุบซิบๆๆ..." ชาไทยพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ยามนานสองนานภายในห้องเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ก่อนจะเดินออกมาด้วยรอยยิ้มกว้างถึงตา ภายในมือกำสิ่งของบางอย่างไว้แน่น ก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องเป้าหมายที่ตนต้องการ

ทางด้านเซทท์ที่เดินทางมาถึงโรงแรมเร็วกว่าทุกวัน เพราะต้องการเอกสารที่ใช้ในประชุมต่อที่โรงแรม สาขาสอง ที่ชายหนุ่มทุ่มสุดตัว ด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเอง เขาหันมาตัดพ้อกับผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเลขาคนสนิท

"เอกสารสำคัญนะ นายเป็นเลขาก็น่าจะเตรียมไว้ให้ฉันซิ! ไล่ออกเลย ดีไหมฮ่ะ"

"ไล่ตัวเองออกก่อนเถอะ! เพราะนายชวนฉันดื่มทั้งคืนยังกล้ามาโทษกันอีก "

"เอ่อ... ต้องฉลองกันหน่อย ฉันขโมยจูบแรกของหมอนั่นเลยนะ โคตรสะใจวะ"

"แน่ใจเหรอ...ว่าแค่สะใจไม่ใช่ว่านายชอบน้องชาไทยเข้าแล้ว"

"หยุดๆๆ ไม่มีทาง เดี๋ยวฉันขึ้นไปเอาเอกสารพูดมากน่ารำคาญ"

ชายหนุ่มเดินเข้าไปในลิฟต์ด้วยท่าทางหงุดหงิด ปล่อยให้เพื่อนสนิทผู้เป็นเลขาได้แต่ยืนอมยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

"ปากแข็ง เดี๋ยวก็รู้..."

~ห้องทำงานท่านประธาน~

ประตูห้องเปิดอ้าอยู่ ทำให้เซทท์ที่ยืนนิ่งอยู่ด้านนอก กังวลใจเล็กน้อย แต่เมื่อเขามองผ่านกระจกใส ยิ่งน่าตกตะลึงเข้าไปอีก

"นายเข้ามาทำอะไร เหรอว่า...เมื่อวานยังไม่ถึงใจหรือไง ฮึ!"

"ฮ่าฮ่า รสชาติจูบของคุณ" ชาไทยเดินเข้ามาแนบชิดผู้เป็นนาย แล้วกระซิบใกล้ใบหูของเขาเบาๆ

"ห่วยแตกมาก!!"

"อึก!"

"ผมมารอคุณ เพื่อที่จะต่อรอง"

"ต่อรอง...พูดอะไรของนาย"

"นี่คือคลิปเมื่อวาน ที่สุดแสนจะดูดดื่ม หากพนักงานทั้งโรงแรมรู้เข้า จะเกิดอะไรขึ้นน้า... ไม่อยากจะคิดเลย" เขามือถือที่มีคลิปวิดีโอ ได้จากกล้องวงจรปิด

"ฉันจะไล่ยามออกไปให้หมด"

"หากคุณไล่พวกเขาออกไป คลิปนี้ปลิวว่อนเน็ตแน่ เอาจริงๆ ผมไม่มีอะไรจะเสียหรอกนะ ก็แค่คนธรรมดา"

"เก่งนี่!..รู้ไหมว่า ทำไมพนักงานถึงได้กลัวฉันนัก ไม่มีใครกลัวยั่วโมโหฉัน "

"........"

"มานี่!!"

"ปล่อยผม ปล่อยผม ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย"

สีหน้าแววตาที่ดุดัน ราวกับเพชฌฆาตที่ไร้ความประณี มันแปรเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด สร้างความหวาดกลัวต่อคนเบื้องหน้า เขาไม่น่าไปกระตุกความเหี้ยมโหดที่หลับใหลไปนานแสนนานให้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง

ชาไทยโดนกระชากแขนอย่างสุดแรง เขี้ยวเล็บของใครอีกคนจิ๊กไปยังแขนนุ่มนั้น โดยไม่สนใจว่าท้องจะเจ็บปวดแต่อย่างไร ท้องฟ้ารับรู้ได้ถึงความร้อนระอุที่เกิดจากอารมณ์โทสะของชายหนุ่มตรงหน้า เพราะตนเองได้ไปสะกิดแผลใจของฝ่ายตรงข้ามเสียแล้ว แผลใจที่ไม่ควรเตะต้อง แผลใจที่ทำให้เขาโกรธ และเกลียดยิ่งนัก คือการใช้วิธีการเบ๊คเมย์ โดยเฉพาะคนที่เคยโดนมาแล้วอย่างเขา

"ปล่อยนะคุณ ผมเจ็บ"

"ชอบนักใช่ไหม วิธีต่ำช้าแบบนี้ นายยังรู้จักฉันน้อยไป กล้าเบ๊คเมย์คนอย่างฉันเหรอ ลองไปอยู่ในห้องเย็นสักหน่อย เพื่อจะคิดอะไรที่สร้างสรรค์กว่านี้ คิดว่าเป็นคู่หมั้นแล้วฉันจะยอมก้มหัวให้เหรอ ฮ่ะ!!!!" เสียงตะคอกสุดเสียงทำให้อีกคนได้ยืนนิ่งเป็นลูกนกในกำมือ

เขาเปิดประตูห้องเย็นออก ไอเย็นเพียงศูนย์องศาพวยพุ่งออกมา ทำให้ชาไทยรู้ทันทีว่างานนี้เขาทำผิดพลาดไป ก่อนที่ตนโดนผลักให้เข้าไปด้านในของห้องเย็นอย่างไร้ความเมตตา

ตึง!!

ก่อนที่ประตูจะถูกปิดลงอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด

"นายยังรู้จักฉันน้อยไป"

"คุณคิดว่าผมจะอ้อนวอนขอร้องคุณ เหรอ จำไว้เลยว่า หากผมตาย ผมก็จะเป็นผีคู่หมั้นที่วนเวียนหลอกหลอนคุณอยู่ดี"

'พูดอะไรออกไปชาไทย!! อย่าเยอะ! เดี๋ยวก็ตายจริงหรอก' ชาไทยได้แต่มโนภาพที่ตัวเองตายอย่างโดดเดี๋ยวภายในห้องเย็นแห่งนี้

"หึหึ อวดดีนัก!" ชายหนุ่มขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน เปลวไฟแห่งโทสะแผดเผาในหัวใจ จนยากที่จะฉุดคิดได้ว่า สิ่งที่ตนได้กระทำลงไปนั่นมันโหดร้ายเกินไป เขาเดินจากไปอย่างไม่ไยดี ปล่อยให้คนด้านในได้นั่งกอดเขาด้วยเย็น

"ไปกันเถอะ!!"

"ไหนเอกสารล่ะครับ คุณประธาน"

"ไม่จำเป็น!!"

ท่าทีที่ดูเปลี่ยนไปทำให้เพื่อนหนุ่มใจหายวาบขึ้นมาทันที สัมผัสได้ถึงอารมณ์ร้ายที่เกิดขึ้นอีกครั้งของเพื่อนสนิท

"ว่าแต่...ทำไมเอาเอกสารแค่นี้ ใช้เวลาเป็นชั่วโมงว่ะ"

"....." ไร้เสียงตอบกลับ มีเพียงแววตาที่ดุดัน เย็นชา นั่นยิ่งทำให้กวินขนชุดคิดขึ้นมาได้ว่า อาการเหล่านี้จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น...วันที่เซทท์โดนเพื่อนรักอีกคนหักหลัง ก่อนที่มันจะหนีหายไป ไม่มีคำบอกลาหรือ คำขอโทษจากเขา ปล่อยให้เขาเก็บความทรงจำเลวร้ายไว้เพียงลำพัง คลิปลับที่ทำให้คนหนึ่งแทบตายทั้งเป็น

การประชุมเริ่มขึ้นเหล่าหัวหน้าฝ่ายงานต่างๆ นำเสนอความคิดเห็นในการปรับปรุงโรงแรมให้ครอบคลุมในทุกด้าน เซทท์ตั้งใจฟังการนำเสนอครั้งนี้ และเเลกเปลี่ยนความคิดเห็น ข้อเสนอแนะจนลืมไปว่าเขาได้ปล่อยให้ใครคนหนึ่งต้องอยู่ท่ามกลางความหนาวยะเยือก สุดแสนทรมาน ภายในห้องเย็น ที่ไร้ซึ่งผู้พบเห็น