บทที่ 5 บทลงโทษ (1)

2 ชั่วโมงผ่านไป

"ตามที่ผมระบุไว้ ส่งเอกสารมาอีกครั้ง เลิกประชุมได้"

"ว่าแต่ทำไมสีหน้านายดูกังวลอะไรอยู่ มีอะไรหรือเปล่า"

กวินสั่งเกตเห็นท่าทางที่กระวนกระวายของเพื่อนรักที่ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน

"วันนี้มีพนักงานไปเอาอาหารแช่แข็งในห้องเย็นหรือเปล่า?"

"ไม่นะ! เห็นว่าเอาวัตถุดิบเข้าห้องครัวทุกสุดสัปดาห์ ว่าแต่นายถามทำไม เกิดอะไรขึ้น"

"........"

ปึง!!

เก้าอี้ถูกเท้าแกร่งเต๊ะเข้าสุดแรงอย่างไร้สติ ทำเอาอนาวินที่กำลังยื่นนิ่งอ้าปากค้างเหวอด้วยความตกตะลึง ในท่าทีที่ดูร้อนรนของเพื่อนรัก

เซทท์วิ่งสุดชีวิต โดยมีกวินวิ่งไล่หลังตามมาติดๆ ลูกค้าและพนักงานในโรงแรมต่างจับจ้องมายังบุรุษทั้งสอง

"นายนั่งวิน กลับไป ฉันรีบ"

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฮ่ะ!! "

"อย่าถามมาก ไว้อธิบายคราวหลัง"

เซทท์ขับรถ เหยียบคันเร่งสุดฤทธิ์เพื่อหวังให้ถึงจุดหมายโดยเร็วที่สุด ภายในใจกระวนกระวายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ชายหนุ่มพยายามควานหามือถือเพื่อติดต่อพนักงานที่โรงแรม ทว่าไม่มีใครรับสายเขา ยิ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัดแทบหายใจไม่ออก

"โธ่โว้ย!!!!"

ภายใต้เหตุการณ์เลวร้ายที่เขาเป็นผู้สร้างขึ้นเองกลับมือ สร้างความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ ภายในใจร้อนรุ่มดังไฟ แต่กลับถูกประโลมด้วยหยดน้ำ ที่เกิดขึ้นเพียงแค่นึกถึงใบหน้าชาไทยนั้น ที่บัดนี้คงหนาวเหน็บทั้งกายและใจไปด้วยไอเย็นในห้อง

'เอี๊ยด...' เสียงเบรกที่ดังขึ้นทำให้ยามรีบวิ่งหน้าตื่นมายังรถของผู้เป็นนายด้วยสีหน้าดูเป็นกังวล

"นายครับ ผมมีเรื่องจะสารภาพ"

"ค่อยคุย "

ชายหนุ่มรีบเร่งฝีเท้าตรงไปยังห้องเย็น อย่างเร็วรี่ ภายใต้สายตาของพนักงานทั้งหลาย ที่แอบมองตามด้วยความสงสัย ในท่าทีที่เปลี่ยนไปของนายตนเอง

"เขาวิ่งเหรอ!!" พนักงานต้อนรับถามเพื่อนสาวด้วยความตกตะลึง

"ใช่"

"แปลกมาก ตั้งแต่ทำงานที่นี่มาห้าปี ฉันยังไม่เคยเห็นคุณเซทท์ดูร้อนรนแบบนี้มาก่อนงงมาก "

"นั่นนะซิ!....."

สองสาวทำได้เพียงสงสัย ก่อนจะกลับไปทำหน้าที่ของตนต่อไป

"เกิดอะไรขึ้น! แล้วนี่ชาไทยหายไปไหน"ผู้ช่วยเชฟวิ่งเเจ้นเข้ามา ด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนกตกใจ ก่อนมองไปรอบห้องครัว เพื่อมองหาชาไทยที่ปกติจะยืนเตรียมเครื่องเคียงใกล้เขา

"เป็นอะไร ทำหน้าอย่างกับเห็นผี" เชฟอารท์ต้องผงะออกจากอาหารตรงหน้า จ้องไปยังผู้ช่วยเชฟที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามา

"ยิ่งกว่าผีซะอีก ท่านประธานไปห้องเย็น "

"แล้วไง..." เชฟหมวยย้ำขึ้น

"มันแปลกตรงที่เขาบอกให้ตามรถพยาบาลนี้และ!" สาวเสิร์ฟคนสวยเสริมขึ้น

"ฮ่ะ!!" ทุกคนอุทานพร้อมกันอย่างตกตะลึง จะออกจากห้องไปก็ไม่ได้ เพราะต้องจัดทำรายการอาหารที่ยาวเป็นหางว่าวให้ลูกค้าเสียก่อน

ประตูห้องเย็นถูกเปิดออก ชายหนุ่มวิ่งแจ้นเข้าไปด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด ความวิตกกังวลคืบคลานเข้ามาภายในส่วนลึกของใจ สายตาเพ่งมองชายหนุ่มที่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมห้อง สภาพร่างกายที่สั่นเทาด้วยความหนาว ทำให้หัวใจเขาอ่อนระทวยขึ้นมาทันที เมื่อเห็นสภาพที่อิดโรย ไร้สติของชาไทย เซทท์ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดอุ้มคนนั่งแน่นิ่งอย่างนุ่มนวลที่สุด ใบหน้าขาวซีดตอนนี้ได้ซุกมันเข้ากับแผ่นอกของชายหนุ่ม เหมือนลูกนกที่ไร้เรี่ยวแรงโบยบิน

เซทท์เร่งฝีเท้าจนสุดกำลัง เพื่อไปยังรถพยาบาลด้านหน้าที่จอดรออยู่

"ทำใจให้ดีไว้นะคุณ คุณต้องไม่เป็นอะไร"

"เป็นอะไรกับคนเจ็บค่ะ"

"เป็นคู่หมั้นครับ" เขาตอบกลับไปโดยไม่คิดอะไร เพียงหวังว่าตนนั้นสามารถไปดูอาการเขาให้หายกังวลใจก็เท่านั้น

"เชิญค่ะ"

เซทท์นั่งรถพยาบาลไปพร้อมกับชายหนุ่มที่นอนหมดสติ เขาเผยยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย

"นายไม่ยั่วโมโหฉัน..."

แม้จะรู้ว่าเรื่องทั้งหมดสาเหตุเป็นเพราะเขา แต่ด้วยทิฐิที่ตนมี ทำให้มองว่า เป็นเรื่องที่คนตรงหน้ารนหาที่ตายเองต่างหาก แม้อีกด้านหนึ่งของความรู้สึกมันจะขัดแย้งกัน ทว่าชายหนุ่มนั่งทบทวนความรู้สึกของตนที่เป็นห่วงเป็นใย จนได้คำตอบว่านั่นอาจเป็นเพราะกลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นมาแล้วกล่าวโทษเขา หากเป็นเช่นนี้ภาพลักษณ์ที่สร้างมาก็พังทลายลง

"แม่ครับ อย่าทิ้งผมไป ผมขอโทษ"

มือน้อยของเขาจับมือหนามากุมไว้ทาบตรงแผ่นอกกว้าง เซทท์สัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจ นิ้วเรียว ปาดน้ำใส ที่ไหลออกมาจากดวงตาที่กำลังปิดสนิท อย่างเผลอใจ เพราะอะไรกันที่ทำให้เขารู้สึกว่ามีเข็มนับร้อยคอยทิ่มแทงใจเช่นนี้...