LOGINShare
อาบพิษ
Last Updated:
2025-03-17 08:34:37
Related chapters
หงส์ซ่อนน้ำตา พิษรัก
“ไม่มีอะไรน่าห่วงข้าชงไฉ่สบายดี”“ข้าจิ่นเกอเป็นกังวลกับอาการบาดเจ็บยิ่งนัก”“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอเป็นห่วงข้าด้วยช่างมีน้ำใจเสียจริง” ชงไฉ่พูดไปยิ้มไปนึกช่างน้ำหนักกับคำพูดของจิวซินจิวซินมองเยว่ฉีที่กำลังชงชาด้วยความอึดอัดอยากจะบอกแต่กลัวคำถามมากมาย ว่ารู้ได้อย่างไรว่ากระบี่อาบพิษและการดื่มชาเหตุใดทำให้พิษกำเริบหากจะบอกว่าเป็นเพราะบังเอิญก็ไม่สามารถโกหกเพราะรู้ดีแก่ใจว่าพิษชนิดนี้มีเพียงที่เหอตงหยวนเท่านั้นได้เยว่ฉียกชา มาวางตรงหน้าจิวซินและส่งให้กับชงไฉ่ จะทำอย่างไรไม่ให้ชงไฉ่ดื่มชา ชงไฉ่ยกชาขึ้นดอมดมกลิ่นหอม“องค์รัชทายาทข้าจิ่นเกอมีเรื่องสำคัญจะบอกท่านเหลือบมองเยว่ฉีชงไฉ่โบกมือให้เยว่ฉีออกไปก่อนวางแก้วชาลงบนโต๊ะ“ข้ามีบางอย่างคุยกับองค์ชายใหญ่เช่นกันเยว่ฉีเจ้าออกไปก่อน” เยว่ฉีเดินนวยนาดออกไปชงไฉ่หันกลับมาเลิกคิ้วแทนคำถาม จิวซินก้มมองมือตัวเองหาทางเอ่ยปากเพื่อให้ชงไฉ่ไม่ดื่มชาจนกว่าจิวซินจะสามารถหายาถอนพิษมาได้ซึ่งบัดนี้จิ่นฉินกำลังหายาถอนพิษอยู่ชงไฉ่ยกถ้วยชาขึ้นจรดริมฝีปากอีกครั้ง จิวซินถลาถึงตัวคว้าถ้วยชาไว้ชงไฉ่ใช้เพียงมือข้างเดียวยื้อแย่งพัลวันจิวซินต้องตามน้ำยื้อแย่งไม่หยุดชงไ
Last Updated : 2025-03-17หงส์ซ่อนน้ำตา เสแสร้ง
“องค์ชายจิ่นฉินมีเรื่องรบกวนคุณชาย” จิ่นฉินประสานมือตรงหน้าเมื่อเขามาพบจิ่นเกอในที่พัก“มีเรื่องใดจิ่นฉิน”“องค์ชายยาถอนพิษหนึ่งในพิษทั้งสี่ของเหอตงหยวนหรือไม่” จิ่นเกอขมวดคิ้ว“ผู้ใดต้องพิษหนึ่งในสี่ของเหอตงหยวน” ลู่ชิงเหลือบตามองจิ่นฉิน“องค์ชายเรื่องนี้ข้าน้อยเกรงว่าไม่อาจเปิดเผยแต่ต้องการยาถอนพิษโดยเร็ว”“เช่นนั้นข้าไม่คาดคั้นเจ้าแล้วจิ่นฉินข้าเชื่อว่าทุกการกระทำของเจ้ามีเหตุผลเสมอ แต่ยาถอนพิษมีเพียงเม็ดเดียวเท่านั้นเจ้าจงรักษามันให้ดีว่าแต่พิษหนึ่งในสี่คือพิษอะไร”“พิษชนิดนี้ถูกเคลือบอยู่ที่คมกระบี่องค์ชายรู้จักดี”“พิษจากดอกยี่โถและหญ้าพิษ พิษชนิดนี้มีผลต่อหัวใจหากใช้เพียงเล็กน้อยจะทำให้ชีพพรจรเต้นช้าลงและมีเสียงดังในหูเกิดกระสับกระส่ายไม่สามารถควบคุมตัวเองได้การผสมกันของพิษจากดอกยี่โถและหญ้าพิษในตำรับของเหอตงหยวนทำให้พิษนี้มีชื้อว่า พิษลืมตัว ไม่ทำให้ตายได้ในทีเดียวแต่หากพิษกำเริบถึงสามครั้งผู้ถูกพิษก็หามีชีวิตต่อไปได้ไม่ เพราะพิษชนิดนี้เมื่อกำเริบมักจะทำให้สุญเสียพลังลมปราณอย่างมหาศาลเลยทีเดียวตอนที่กำเริบไม่สามารถหักห้ามความผิดชอบชั่วดีได้โดยชอบธรรมจึงนับว่าเป็นพิษที่น่ากลัวห
Last Updated : 2025-03-19หงส์ซ่อนน้ำตา เสแสร้ง2
“องค์ชายสงบสติอารมณ์ไว้ ปล่อยข้าก่อน” ชงไฉ่กลับทำเป็นคลุ้มคลั่งหายใจหอยเหนื่อย“ไม่.ไม่.ไม่.ข้าไม่ไหวแล้ว ทรมานเหลือเกิน” ชงไฉ่กระชากอาภรณ์ของจิวซินออกอย่างแรงจิวซินยกมือขึ้นกางกั้นไว้ชงไฉ่กลับถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกบ้างจิวซินมองตาค้างนึกตกใจกับอาการของชงไฉ่ คาดไม่ถึงว่าพิษจะรุนแรงถึงขนาดนี้แม้จะเคยได้ยินมาบ้างแต่ไม่ค่อยรับรู้รายละเอียดเท่าที่ควรเพราะคนที่มีสิทธิ์จะใช้พิษชนิดนี้มีเพียงไม่กี่คนในเหอตงหยวนซึ่งนั่นก็ไม่ใช่จิวซินอย่างแน่นอน“คือ...คือองค์ชายใจเย็นๆ ตั้งสติให้ดีองค์ชายต้องต่อสู้กับมันให้ได้” จิวซินล้วงหยิบเอายาถอนพิษออกมาแต่ว่ายากเย็นเหลือเกินเพราะชงไฉ่รวบแขนไว้ไม่ให้ล้วงหยิบเอายาถอนพิษ“ไม่ใช่เรื่องน่ากังวลอะไร...หากเจ้าจะมีเมตตาให้ข้าได้ปลดปล่อยความทรมานนี้ เพียงแค่อย่าให้ข้าต้องทรมานอีกเลย ตอนนี้ข้าทรมานนัก” ชงไฉ่ตวัดร่างบางของจิวซินเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้งกอดรัดพัวพันทั้งจูบทั้งกอดพัลวันจิวซินแทบจะสำลักรสจูบดุเดือดนั้นเสื้อผ้าหลุดหลุยทั้งคู่ร่างใหญ่ทาบทับอยู่กับพื้นกดให้จิวซินอยู่ภายใต้อกกว้างขยับเขยื้อนไม่ได้ชงไฉ่นึกกระหยิ่มในใจอย่างน้อยตอนนี้เองรู้สึกว่าทุกอย่างช่างเป
Last Updated : 2025-03-19หงส์ซ่อนน้ำตา คำเย็นชาหรือเจ้าปกป้องใคร
“พี่สิบสองสบายดี และยังมีองค์ชายใหญ่อยู่ เป็นเพื่อน เช่นนั้นข้าฮุยเจินไม่รบกวนแล้ว ข้าขอลาไว้โอกาสหน้าข้าคงจะมาเยี่ยมท่านในคราวหลังจะดีกว่า” ฮุยเจินตัดบทก่อนจะยกมือคารวะจิวซินมองสบตากับชงไฉ่แบบลืมตัวเดินเลี่ยงออกมา แต่ชงไฉ่หาปล่อยให้โอกาสหลุดมือไม่“จะไปไหน ยังมิทันที่ข้าจะได้ดื่มชาจากเหอตงหยวน”“ท่านได้รับยาถอนพิษแล้วข้าไม่จำเป็นต้องอยู่อีกต่อไป”“ท่านห่วงใยข้าเช่นนี้บัดนี้ไยยอมถอยง่ายดาย” ชงไฉ่มองสบตาหวานซึ้ง จิวซินหลบตาเขินอายแต่เมื่อนึกขึ้นได้ก็เชิดลำคอตั้งตรง“ยาถอนพิษเป็นข้าที่ให้จิ่นฉินนำมาให้ท่านเมื่อหมอธุระแล้วก็ไม่จำเป็นต้องรั้งอยู่ที่ตำหนักชงหยวน” ชงยิ้มยียวน“เช่นนั้นข้าขอถามท่านองค์ชายใหญ่ เหตุใดท่านถึงรู้ว่าข้าถูกพิษ หรือว่าพิษนั้นเป็นสิ่งที่ชาวเหอตงหยวนรู้จักดี” ชงไฉ่เปิดเกมรุกในสิ่งที่อยากรู้จิวซินนึกหาคำแก้ตัว“คือข้าพอจะมีความรู้ด้านพิษบ้างเล็กน้อย” ชงไฉ่เลิกคิ้วสูง“เช่นนั้นเจ้าก็คงไม่ต่างจากหมอหลวงแล้วเหตุใดถึงรู้ว่าเป็นพิษชนิดใด”“ไม่ ไม่ไม่ เพียงแค่พอจะมีความรู้บ้างเท่านั้นข้าเพียงแต่คาดเดาตามความนึกคิดของตัวเอง” จิวซินก้มหน้าหลบสายตาคม ตอนนี้เองที่ชงไฉ่เริ่มรู
Last Updated : 2025-03-19หงส์ซ่อนน้ำตา พลิก
“เช่นนั้นข้าก็ควรจะยืนอยู่ในที่โล่งเพื่อให้สายลมปะทะร่างให้ชุ่มฉ่ำใจ” เจียวซือคิดในแบบของนาง อย่างที่เคยกระทำมาตลอด จิ่นเกอส่ายหน้าหลายวันมานี้เขาต้องคอยพาเจียวซือท่องเที่ยวไปตามที่ต่างๆ แม้จะฝืนใจบ้างหากแต่ความร่าเริงมีชีวิตชีวาของเจียวซือ กลับทำเขาอดเผยรอยยิ้มบ้างตามประสาด้วยลู่ชิงนางไม่เคยมีความร่าเริงตามวัยหากแต่อ่อนหวานแช่มช้อยตามแบบหญิงงามในวังหลวงทั่วไปอาจเป็นเพราะลู่ชิงเติบโตมาอย่างนางในทั้งหลายแต่เจียวซือ นางมีความดื้อรั้นและร่าเริงเพราะเป็นองค์หญิงที่ถูกเลี้ยงดูมาการเอาอกเอาใจมาตลอด ไม่เคยสัมผัสกับความกลัดกลุ้มใดใดในโลกผิดกับลู่ชิงที่แววตาหม่นโศกอยู่ตลอดเวลา“ตามใจองค์หญิงข้าไม่อาจชี้แนะสิ่งใดได้มากกว่านี้” เจียวซือเบะปากด้วยท่าทีไม่แยแสคำพูดของจิ่นเกอ“ท่านติดค้างหนี้สุราข้าบุญคุณต้องทดแทนความแค้นต้องชำระวันนี้ต้องอยู่เป็นสหายร่วมดื่ม จนกว่าข้าจะพอใจ” จิ่นเกอเผลอยิ้มกับคำพูดของเจียวซือ“แล้วคู่หมั้นขององค์องค์ชายใหญ่จิ่นเกอคนนั้นเล่าไม่มีติดค้างสิ่งใดบ้างหรือ” ถามเพราะอยากรู้ความเป็นไปของจิวซินที่เข้าไปอยู่ในวังหลวง แต่เจียวซือกลับคิดเป็นอื่น“คุณชายถามเพราะว่าห่วงว่าข้าจะส
Last Updated : 2025-03-21หงส์ซ่อนน้ำตา พลิกสถานการณ์
“ลูกถวายพระพรเสด็จพ่ออายุยืนหมื่นปี” ขันทีเฒ่าประสานมือคารวะก่อนจะเดินออกไปยืนฟังข้างๆ อย่างสงบเสงี่ยม“ลุกขึ้นเถิด” ต่อหน้าพระพักตร์ที่เรียบเฉยหากสายตายังคงอ่อนโยนเสมอ“กงกง บอกลูกเกี่ยวกับพระประสงค์ของเสด็จพ่อลูกจึงมาทูลขอเสด็จพ่อทบทวน”“เจ้าคิดว่าควรเป็นเช่นไร ในเมื่อตำแหน่งรัชทายาทรั้งอยู่ที่เจ้า เจ้าสิบสองแล้วเหตุใดถึงต้องปฏิเสธสิ่งที่พ่อจงใจให้เจ้าทำ”“ลูกเพียงแต่คิดว่าหน้าที่ราชทูตสมควรเป็นของพี่ห้ามนเมื่อเสด็จพ่อให้พี่ห้าจัดการเกี่ยวกับเรื่องสานสัมพันธ์กับแคว้นอื่นมาตลอดเสด็จพ่อเคยบอกลูกว่าสักวัน หน้าที่ที่พี่ห้าทำจะช่วยส่งเสริมลูกและไห่ตงหยวนให้แข็งแกร่งแล้วทำไมต้องผลักไสให้ลุกไปยังแคว้นห่างไกลเช่นนั้นหรือว่าเสด็จพ่อทรงเห็นว่าการที่เสด็จพ่อประชวรครั้งนั้นมีพี่ห้าอยู่ดูแลไม่ห่างทำให้องค์รัชทายาทอย่างลูกไร้ความหมาย” ไห่หยวนฮ่องเต้รู้สึกตกใจกับคำพูดของชงไฉ่หากแต่กงกงก้มหน้ายิ้มด้วยความสมใจในความคิดของขันทีเฒ่าพิษลืมตัวคงจะออกฤทธิ์แล้วคอยดูผลที่จะตามในไม่ช้า“ไห่ชงไฉ่ เช่นไรเจ้าลืมตัวไปหรือไรว่าพ่อเป็นฮ่องเต้ในเวลานี้มิใช่เจ้าที่รั้งเพียงตำแหน่งองค์รัชทายาท“ฝ่าบาทองค์รัชทายาทพูด
Last Updated : 2025-03-21หงส์ซ่อนน้ำตา ความจริงภายใต้สภาพไร้อาภรณ์
“555เจ้าสิบสองเจ้านี่ช่างเหมือนแม่ไม่มีผิด เจ้าสามารถพูดให้คนทำในสิ่งที่เจ้าต้องการได้เช่นนี้แล้วข้าคงไม่ต้องฝึกปรือเจ้าเรื่องการทูตแล้วละมั้งในเมื่อเจ้าทำการทูตแบบเจรจาได้ดีเช่นนี้”“เสด็จพ่อทรงกล่าวชมลูกเกินไปแล้วทุกอย่างเป็นเพราะเสด็จพ่อสั่งสอนลูกมา อาศัยการฝึกปรืออีกนิดหน่อยแต่ก็ยังด้อยกว่าเสด็จพ่อที่ทรงพระปรีชาที่สุดในแผ่นดิน”“555วันนี้นับว่าข้าสมใจในสิ่งที่ตัดสินใจ มาวันนี้ตำแหน่งรัชทายาทของเจ้าไห่ชงไฉ่นับว่าคู่ควรที่สุดตั้งแต่ข้าตัดสินใจมอบมันแก่เจ้าหากแม่เจ้ายังอยู่ข้าคงต้องตกรางวัลแก่นางที่สามารถมอบลูกชายที่องอาจฉลาดหลักแหลมให้แก่ข้า555” ชงไฉ่เองรู้สึกว่าครั้งนี้เขาเป็นต่ออย่างเห็นได้ชัดศัตรูในที่ลับเผยตัวออกมา และยังสามารถเรียกความมั่นใจจากไห่หยวนทำให้ตำแหน่งรัชทายาทไม่มีสั่นคลอนต่อนี้ไปคงถึงแผนการสำคัญ ที่เขาต้องเดินหมากอย่างรัดกุมไม่มีช่องโหว่ให้เห็นเหลือบตามองขันทีเฒ่าที่ก้มหน้าก้มตาไม่เอ่ยคำใดตามวิสัยที่สมควรจะเป็นเมื่ออยู่ต่อหน้าฮ่องเต้องค์ชายห้าฮุยโม๋เดินลัดเลาะยังตำหนักบูรพาใจจดจ่ออยู่ที่จิวซินในฐานะองค์ชายใหญ่ก็ในเมื่อคนของเขาส่งรูปวาดขององค์หญิงรองจิวซินและองค์ชาย
Last Updated : 2025-03-21หงส์ซ่อนน้ำตา ความจริงในสภาพไร้อาภรณ์2
“มีบางอย่างที่พี่ห้าต้องการคำตอบจากท่านเช่นเดียวกับข้า” สายตาพราวที่จ้องมองทำเอาจิวซินหนาวยะเยือกชงไฉ่ย่างสามขุมเข้าหาจิวซิน“วันนี้หากไม่รู้ความจริงข้าจะไม่ไปไหน” จิวซินตาโตชงไฉ่เดินเข้าประชิดตัวของจิวซินที่เงอะงะทำอะไรไม่ถูก จ้องมองชงไฉ่นิ่งไม่อาจคาดเดาการกระทำ ชั่วพริบตากระบี่ในมือของชงไฉ่ถูกชักออกจากฝักจิวซินตั้งท่ารับเพลงกระบี่เต็มตัว ทว่าชงไฉ่กลับตวัดปลายกระบี่รวดเร็วปานสายฟ้าผมยาวที่ถูกมัดเกล้าหลุดหลุยยาวเต็มแผ่นหลังกระบี่ยังตัดเฉือนอาภรณ์ที่จิวซินสวมใส่ขาดวิ่นร่วงหลุดไปกองกับพื้น จิวซินใช้มือบางปกปิดร่างกายที่เกือบจะล่อนจ้อนมีเพียงชั้นในสีขาวบางเบาปิดบังร่างสวยสะคราญเนินอกอวบอิ่มตั้งชัน ภายใต้สายตาตกตะลึงของชงไฉ่ เข้าประชิดกายหมายกอดรัดไม่ให้หลบหนีทว่าจิวซินกลับดิ้นรนสุดฤทธิ์บัดนี้รู้แล้วว่าความลับไม่อาจเป็นความลับอีกต่อไปเมื่ออาภรณ์บุรุษมิได้ปกปิดร่างกายอรชร ความอับอายก่อให้เกิดอารมณ์ขุ่นมัวตามมา“ปล่อยข้าท่านทำกับข้าเช่นนี้ไม่ได้” น้ำตาไหลริน ชงไฉ่ตกใจเล็กน้อยปล่อยอ้อมแขนที่กอดรัดแน่นแต่ยังคงประคองกอดไว้ จิตใจโอนอ่อนจูบซับน้ำตา ที่ไหลรินเป็นทาง“ข้าไม่มีทางเลือกเพียงแต่อยาก
Last Updated : 2025-03-23
Latest chapter
หงส์ซ่อนน้ำตา จบแล้ว
“ข้ามาลาท่านทั้งสอง บัดนี้ทุกอย่างสงบเรียบร้อยกงกง ถูกตัดสินโทษประหาร ขุนนางทั้งหลายสวามิภักดิ์กับฝ่าบาทอย่างจริงใจ ขุนนางนอกลู่นอกทางถูกกำจัด ฮุยเจินไม่ใช่พี่ห้าฮุยโม๋ที่จากไปไร้คำล่ำลา” รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากบาง“น้องสิบสามเจ้าช่างเหน็บพี่ห้าหากเขายังอยู่ที่นี่ไม่สู้เจ้าต้องโดนฝ่ามือซัดเข้าเป็นแน่”“ฝ่าบาท และฮองเฮา ฮุยเจินขอให้ท่านทั้งสองครองคู่กันตราบนิรันดร์มีองค์ชายน้อยเมื่อไหร่ส่งข่าวให้ ข้าทราบด้วย” ชงไฉ่ประคอง จิวซินให้หันหน้าไปทางฮุยเจิน“เจ้าสิบสามเจ้าดูสะใภ้ เจ้าสิ เอาแต่เมินเฉยไม่สดใสเช่นนี้นางจะมีแก่ใจมีประสูติกาลองค์ชายน้อยให้ข้าหรือ”“ฮุยเจินเชื่อว่าท่านทั้งสองเพียงแค่ใกล้ชิดกันอีกไม่นานเหกินรอ จริงไหมพี่สะใภ้”จิวซินยิ้ม“ข้าขอเวลาลืมเรื่องเจ็บช้ำทั้งหมดที่ไม่อาจปล่อยวางรวมทั้งเรื่องของเสด็จพ่อ และเหอตงหยวน”“หลายอย่างแม้จะขุ่นเคืองแม้จะยังไม่เข้าใจแต่อีกไม่นาน ข้าเชื่อว่าด้วยความจริงใจและความรักที่ฝ่าบาทมีต่อพี่สะใภ้จะทำให้ทุกอย่างคลี่คลาย”“ข้าต่อแต่นี้สัญญาว่าจะดูแลและรักเจ้า เพื่อชดเชยสิ่งที่เจ้าเสียไป” สบตาจิวซินนิ่งไม่สนใจว่าฮุยเจินอยู่ตรงนั้น จนกระทั่งฮุยเ
หงส์ซ่อนน้ำตา จบ
กงกงเฒ่าแสยะยิ้มน่าเกลียด“ดีดีฝ่าบาท พระทัยกว้างดั่งแม่น้ำ เช่นนั้นแล้วข้ากงกงคงไม่ต้องกังวลสิ่งใดอีกแล้ว” กระชากผมของจิวซินให้ลุกขึ้นจิวซินกัดฟันแน่นแม้จะรู้สึกเจ็บปวด จินฉิ่นและชงไฉ่สะอึกเข้าใส่“ไม่มีเหตุผลใด ที่ข้าจะปล่อยนางไปรวมทั้งฝ่าบาทและเจ้า” ชี้มือไปที่จินฉิ่น“เจ้าคนทรยศ” มีดสั้นถูกจ่อที่คอหอยของจิวซิน“กงกงท่านปล่อยนางเสีย ข้าพร้อมแล้ว” จินฉิ่นปาดกระบี่คมกริบลงบนคอของตัวเองอย่างไม่รอช้า ชงไฉ่ถลาเข้าแย่งกระบี่เสียงอึกอักแววตาเศร้าสร้อยเหลือบมองจิวซินชึ่งบัดนี้ดิ้นรนสะบัดตัวพร้อมกับเสียงร้องห้ามไม่ให้จินฉิ่นทำเรื่องที่คาดไม่ถึง” กงกงปล่อยจิวซินลงไปกองกับพื้นจิวซินทรุดตัวลงข้างจินฉิ่นที่นอนนิ่งส่งเสียงอึกอักฟังไม่ได้ศัพท์ น้ำตาร่วงรินจากดวงตาของจิวซินเป็นสายจินฉิ่นฝืนยิ้ม“องค์หญิงจินฉิ่นผิดจนไม่อาจอภัย อยุ่ข้างกายท่านเพื่อคอยส่งข่าวคราวให้กับกงกงความผิดนี้มีเพียงโทษตายเท่านั้น”“ไม่ไม่ไม่ ข้าแทบไม่เหลือใครแล้วท่านยังทิ้งข้าได้ลงคอ”“องค์หญิงมีฝ่าบาทมี จิ่นเกอพี่ใหญ่ของท่าน ฮุยโม๋และฮุยเจินที่รักหวังดีกับท่านความเจ็บปวดและแค้นเคืองใดใดขององค์หญิงของให้ตายไปกับจินฉิ่น ข้ารู้ด
หงส์ซ่อนน้ำตา บทส่งท้าย
“ท่านประเมินเราต่ำไปหรือเปล่า” กงกงเฒ่าขมวดคิ้วองครักษ์ที่เคยภักดีบัดนี้กลับแปรพักตร์ ล้อมกรอบใกล้ชงเข้ามาเรื่อยๆ บุรุษร่างกายกำยำกระชากลากถูร่างหนึ่ง เข้ามาคุกเข่าเบื้องหน้าชงไฉ่ เขม่นมอง จิวซินอ้าปากค้างนึกสงสารเยว่ฉีขึ้นมาทันใด เยว่ฉีที่ถูกปิดปากสนิทไม่ให้ส่งเสียงกงกงเฒ่าแสยะยิ้มกระชากผม เยว่ฉีให้เงยหน้า“ฝ่าบาท พระชายาที่ฝ่าบาทลืมเลือนที่ฝ่าบาทไม่ต้องการข้ากงกงอาสาจัดการนางให้แล้วขอเพียงฝ่าบาท มอบบัลลังก์สูงส่งของไห่ตงหยวนแก่ข้า” เยว่ฉีน้ำตาไหลพราก มองชงไฉ่ด้วยความรู้สึกเจ็บซ้ำ“เจ้าก็รู้ว่าข้าชงไฉ่ไม่เคยมีใจให้นางมาก่อน” ขอเพียงถ่วงเวลาไว้ก่อนแม้ไม่มีใจก็ใช่เขาต้องการให้นางตายแต่ช้าไปเสียแล้วมีดสั้นคมกริบในมือตวัดเพียงสายลมผ่าน เลือดสีแดงฉานทะลักออกมาจากลำคองามระหงไร้การร่ำลาใดใดจากเยว์ฉี ชงไฉ่เบิกตาโพลงคาดไม่ถึงว่ากงกงเฒ่าจะกล้าลงมือทั้งๆ ที่เลี้ยงดูเยว่ฉีมาแต่เล็ก เยว่ฉีทรุดกายลงพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ยังไหลรินชงไฉ่ซ้อนร่างของเยว่ฉีไว้ จิวซินเผลอตัวลุกขึ้นผลักกงกงเฒ่าเต็มแรงจนเซทรุดลงไป ดีที่องครักษ์ชั่วหลายคนรับไว้ทันมือสั่นเทาด้วยความโกรธชี้หน้าจิวซิน“จับนางไว้ ข้าจะให้นางไ
หงส์ซ่อนน้ำตา หัวใจรักไม่เคยเปลี่ยน
สวมกอดอีกครั้งทว่าครั้งนี้หยาดน้ำตานองหน้าคราวนี้ชงไฉ่ไม่แกะมือออก“เจ้าไม่คู่ควรกับหัวใจรักของข้าในเมื่อทุกสิ่งที่เจ้าทำล้วนทำไปด้วยความริษยาและเห็นแก่ตัว”“ฝ่าบาทยังไม่ตอบหากเยว่ฉี....หายไป”“หากเจ้าหายไป ในหัวใจข้าไม่เคยโกหกความรู้สึกตัวเอง ข้า...ไม่เคยรู้สึกอะไร” เยว่ฉีหยุดสะอื้นไห้ประเมินคำตอบที่ได้รับผิดไป ผู้คนบางคนเขาดีกับเราเพียงแค่ เขาเป็นคนดีหาใช่เขารู้สึกดีกับเราไม่“ปล่อยข้าเถิดเยว่ฉี ในเมื่อข้าไม่มีใจให้เจ้าเหตุใดต้องเหนี่ยวรั้งข้าให้หัวใจเจ้าเจ็บปวด” คราวนี้เยว่ฉีกับสะอื้นหนักกว่าเดิมชงไฉ่ยกมือขึ้นโอบไหล่เยว่ฉี“ข้าไม่กล่าวโทษไม่ตำหนิไม่ลงโทษเพียงแค่เจ้า หยุดคาดหวังในตัวข้า...หยุดรอ...หยุดทำทุกอย่างเพื่อให้ข้าไม่พอใจมากไปกว่านี้เรื่องราวที่ผ่านมาข้าจะปล่อยมันไปกับความทรงจำที่หายไป” จิวซินเดินเลาะเลีบยออกมาข้างนอกมือข้างหนึ่งชูขึ้นรองรับเกล็ดหิมะบางเบามือบางสีแดงระเรื่อด้วยความหนาวเย็น เสื้อคลุมสีงาช้างงดงามขับผิวนวล บรรยากาศรอบตัวแม้ชวนให้ล่องลอยทว่าภาพที่เห็นตรงหน้าชงไฉ่โอบกอดเยว่ฉีที่สะอื้นไห้กับทำให้จิตใจห่อเหี่ยว ไม่มีวาจาใดใดหลุดออกมามีเพียงการหันหลังเดินกลับไปยังท
หงส์ซ่อนน้ำตา หากย้อนเวลาได้
"ไม่ช้าเจ้าก็จะได้รู้ว่าทุกอย่างที่ข้าทำ หาใช่การจงใจไม่แต่เป็นเพียงความโง่งมที่ไร้ซึ่งเจ้าคอยบงการ"ชงไฉ่ไม่อาจหลีกหนีคำว่า ผิดต่อจิวซินไปได้ก็ในเมื่อเขาเองที่ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในวังวนของความทุกข์จนเปิดโอกาสให้เยว่ฉีสามารถทำให้เขาตกเป็นทาสของพิษลืมเลือนได้อย่างไม่ยากอาภรณ์บุรุษของจิวซินที่เขาเก็บไว้อย่างดีถูกเยว่ฉีนำไปเผาทำลายความคับแค้นใจนี้ชงไฉ่ไม่อาจให้อภัยเป็นสามีภรรยยากันเจ็ดชาติต้องรอถึงอีกร้อยปีกว่าจะได้เป็นภรรยากันอีกครั้งชงไฉ่คิดว่าเขากับเยว่ฉีหมดวาสนาต่อกันแล้ว คงต้องรออีกร้อยปีถึงจะกลับมาเป็นสามีภรรยากันอีกครั้งเรียกว่าสิ้นรักหรือไร? ....หรือว่าเขาไม่เคยรักนางความรักกับหลงต่างกันอย่างไรความหลงอยากครอบครองยึดเหนี่ยวเป็นเจ้าของ ไม่สนใจคำห้ามปรามหรือทัดทานหากความรักคือการ ยอมทุกอย่างเพื่อให้เขาเป็นสุขและอยากเห็นรอยยิ้มของคนที่รัก รอยยิ้มนั้นย่อมทำให้เขามีความสุขความรักคือการ ทนรอคอยแม้เขาไม่แยแส ความรักทำให้โลกที่หม่นเศร้าสดใส ความรักทำให้ใบหน้าอมทุกข์กลับกลายเปี่ยมสุขในชั่วพริบตาความรักไม่อาจบรรยายได้ภายในเวลาอันสั้นหากแต่เขารับรู้ว่ามันมากมายจนคณานับได้ท่วมท้นอยู
หงส์ซ่อนน้ำตา ความขมขื่นใดใดไม่อาจแบกรับไว้เพียงผู้เดียว
“ไม่ไม่ไม่..ไม่ ข้าคือเลี่ยงเฟิ่งที่สามารถทำทุกอย่างตามใจตัวเอง....ไม่ใช่จิวซิน” ลืมตาตื่นเวลาดึกสงัดชงไฉ่ฟุบหน้าข้างๆ แท่นนอนกุมมือของจิวซินไว้แน่น อากาศข้างนอกหนาวเหน็บชงไฉ่ขยับตัวกอดอกด้วยความหนาวลืมตามองจิวซิน“เจ้าได้สติแล้ว” ชงไฉ่ลนลานรินชาใส่ถ้วย พยุงจิวซินลุกขึ้น จ่อถ้วยชาที่ริมฝีปากจิวซินเหลือบตามองก่อนจะจิบชาช้าๆ ชงไฉ่ยิ้มใช้มือปัดเส้นผมที่ลงมาละใบหน้างาม“นอนไปเสียนานจนข้าใจหายว่าเจ้าจะไม่ฟื้น จิวซินยังคงนิ่ง“เจ้ารู้ไหม ฟู่โม๋ติดตามมาที่นี่เพื่อ มาหาเจ้าโดยเฉพาะ” แววตาเป็นประกายตื่นเต้นชงไฉ่หลุบตามองพื้นรู้สึกน้อยใจ“ฟู่โม๋อยู่ที่ไหน ฟู่โม๋แต่เดิมเป็นคนของไห่ตงหยวนบัดนี้เมื่อเจ้าไม่สบายเขากำลังต้มยาให้เจ้าอยู่” จิวซินพยักหน้าชงไฉ่คิดถึงคำพูดของฮุยโม๋ที่ให้เขาปิดบังตัวตนของฮุยโม๋เพื่อว่าจะได้ขุดรากถอนโคนขันทีเฒ่าที่มีอำนาจล้นมือในตอนนี้และค่อยๆ พยายามฟื้นความทรงจำของจิวซินไปพร้อมกับยาของฮุ่ยโม๋“ฟู่โม๋ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา จะคิดค้นยาถอนพิษชนิดต่างๆ โดยที่ฮุยเจินคอยสนับสนุน เราอยู่ที่เหอตงหยวนแม้จะไม่สบายนักแต่ว่าก็มีสุขไม่น้อยสหายแสนดีอย่างฮุยเจิน คอยสนับสนุนเราสองคนทุกอ
หงส์ซ่อนน้ำตา ข้าจดจำแต่เจ้าลืมเลือน2
“ฝ่าบาทหยู่เยียนอยู่ที่นี่แล้ว” ชงไฉ่ลืมตาขึ้นขึ้นช้าๆ จ้องมองหยู่เยียน ก่อนจะผุดลุกขึ้นนั่งดึงมือออกจาการเกาะกุม หยู่เยียนตกใจ“เจ้าเป็นใครชิงซา นำนางออกไป” เสียงประตูเปิดออกตามแรงตวาดของชงไฉ่ที่บงบอกอารมณ์ว่าโมโห ชิงซาลนลานเข้ามาข้างในเมื่อเห็นว่าหยู่เยียนอยู่ตรงนั้นก็คุกเข่าลงทันที“ฝ่าบาทข้าน้อยสมควรตาย”“นำนางออกไปเดี๋ยวนี้”“นางผิดอะไรอย่างรังแกนางอีกเลย” เลี่ยงเฟิ่งปกป้องหยู่เยียนซึ่งบัดนี้มองมาที่เลี่ยงเฟิ่งเพื่อขอให้ช่วยชงไฉ่หันหน้ามองไปที่เลี่ยงเฟิ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ห่างออกไป ชงไฉ่ถลาเข้าไปโอบกอดเลี่ยงเฟิ่งด้วยความรู้สึกรักและถวิลหา“จิวซินเจ้าอยู่นี่แล้ว เจ้ายังไม่ตายข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน” เลี่ยงเฟิ่งตัวแข็งทื่อ ยังงงงันกับคำกล่าวของชงไฉ่“ใครกันจิวซิน” แววตาขมขื่น“จิวซินก็คือเลี่ยงเฟิ่ง เจ้าคือจิวซินของข้า” เลี่ยงเฟิ่งถอยห่างออกมาช้าๆชงไฉ่ยังคงกอดเลียงเฟิ่งไม่ยอมปล่อย“เจ้าลืมเลือนข้าไปเสียสิ้นแล้ว บอกข้าทีว่าเจ้าคือจิวซินคนเดิม ของข้า”“ข้าเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเลี่ยงเฟิ่งที่ถูกฝ่าบาทหลอกลวง หาใช่แม่นางจิวซินที่แม้แต่ยามไม่ได้สติฝ่าบาทยังพร่ำเพ้อถึงนางคนนั้นไม่”“ไย
หงส์ซ่อนน้ำตา ข้าจดจำแต่เจ้าลืมเลือน2
เยว่ฉีใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโมโหสุดขีดทว่าไร้การโต้ตอบ ชิงซาเสียอีกกลับสงบนิ่งอย่างน่าประหลาดใจ แววตาดั่งเปลวไฟของเยว่ฉีไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลี่ยงเฟิ่งเข้าไปข้างใน ฟู่โม๋ใช้ผ้าปิดหน้าไม่ให้เห็นใบหน้าส่วนล่างมีเพียงตาคมกริบที่ให้เห็น แสดงอาการดีใจที่เห็นเลี่ยงเฟิ่ง แต่เลี่ยงเฟิ่งหาสนใจเขาไม่ถลายังแท่นนอนซึ่งบัดนี้ชงไฉ่นอนไม่ได้สติอยู่ตรงนั้น ใจของฟู่โม๋ไหววูบ เลี่ยงเฟิ่งไม่แม้แต่ชายตามองเขา“ฝ่าบาท ท่านเป็นอะไร” ประโยคคำถามที่ไม่ได้คำตอบ ฟู่โม๋ขยับตัวจะตอบแต่ทว่าบางอย่างบอกเขาให้เงียบเดินหลบออกมาช้าๆ ดวงตาเศร้าหมอง ชิงซามองด้วยสายตาที่เข้าใจบางอย่างแจ่มแจ้ง หากจะเห็นใจใครสักคนคนนั้นควรจะเป็น ฝ่าบาท หรือว่าเขาควรจะเห็นใจทุกผู้ทุกคนรอบกายชิงซาถอนใจเบาๆเลี่ยงเฟิ่งกุมมือ ชงไฉ่แน่นน้ำตาร่วงกราว ชงไฉ่หลับตาสนิทไม่มีทีท่าจะได้สติกลับมา“แม่นางเลี่ยงเฟิ่งฝ่าบาททรงพระประชวรด้วยฤทธิ์ยาถอนพิษร้ายในตัวฝ่าบาท ที่สะสมมานาน”“พิษอะไร”“พิษชนิดนี้เราเรียกมันว่าพิษลืมเลือนทำให้ผู้ที่ถูกพิษไม่สามารถจดจำเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตได้ หากไม่ได้รับยาถอนพิษแต่พิษชนิดนี้อยู่ในร่างกายฝ่าบาทมานานการถอนพิษจึง
หงส์ซ่อนน้ำตา ข้าจดจำแต่เจ้าลืมเลือน
หันมองชิงซาที่พยักหน้าสนับสนุนคำพูดของฮุยโม๋“ข้ากลัวเหลือเกิน ว่าจะลืมเลือนใครบางคน” ชิงซายิ้มอ่อนโยน“ฝ่าบาทเชื่อใจพี่ห้าของพระองค์เถิด ครั้งนี้ทุกอย่างจะต้องจบลงโดยดี”“ทุกอย่างที่ทำเพราะพี่ห้าหวังดีฝ่าบาทโปรดวางพระทัยและเชื่อใจในพี่ห้าคนเดิมของฝ่าบาทด้วย”ชงไฉ่กรอกยาลงไปในลำคออย่างรวดเร็วเหมือนกลัวตัวเองจะเปลี่ยนใจ ต่อจากนั้นบังเกิดความปั่นป่วนจนแทบทนไม่ไหว สมองเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ใช้มือกุมศีรษะจนล้มลงทั้งยืนความทรงจำเก่าใหม่วิ่งแล่นอยู่ในหัว ฮุยโม๋สกัดจุดให้ชงไฉ่คลายความเจ็บปวดทรมาน ชิงซาช่วยพยุงตัวชงไฉ่ยังแท่นบรรทม“ตามหมอหลวงชิงซา ปกปิดการกลับมาของข้าเสียด้วย ต่อแต่นี้ให้เจ้าเรียกข้าว่าฟู่โม๋จนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลาย บอกกล่าวแก่ทุกคนแค่เพียงฝ่าบาทร่างกายอ่อนเพลียต้องการพักผ่อนและยาบำรุง” ชิงซารับคำโดยดี รีบรุดออกไปตามหมอหลวง“พระชายาฝ่าบาททรงพระประชวร”“ดีอย่างน้อยตอนนี้เราก็ยังมีเวลาจัดการกับนางงูพิษ หยู่เยียน ก่อนที่ฝ่าบาทจะแต่งตั้งให้นางเป็นสนม”“พระชายา ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องทรงไป ดูแลฝ่าบาท” หยู่เยียน เดินนวยนาดใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเข้ามาคุกเข่าเบื้องหน้า
