บทที่ ๒/๓ ไร้ประโยชน์

     พูดช้า ๆ เสียงหนักแน่น ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ เขาเคยชินกับการพูดโดยไม่จำเป็นต้องคอยสังเกตสีหน้าของใคร เมื่อพูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน ฝนยังไม่หยุดตก สภาพนางเหมือนไก่ในน้ำแกง [1]เขาตัดสินใจทิ้งร่มในมือไว้ข้างตัวนาง เพียงแต่ปล่อยมือเร็วไปเล็กน้อย ร่มร่วงลงไปที่พื้น...ราวกับว่าเขาขว้างทิ้ง

     หาใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจ โม่เทียนอวี่หันหลังกลับไปหาเจี้ยนฉางและถางจี้ ยื่นมือไปรับร่มอีกคันจากองครักษ์ สายฝนต้องถูกตัวไม่น้อย เขาร่างกายแข็งแรงยังรู้สึกเย็น แล้วกับสตรีนางหนึ่งเล่า... สลัดความรู้สึกผิดออกจากใจได้ไม่หมด ออกคำสั่งกับเจี้ยนฉางว่า “เรื่องวันนี้อย่าได้แพร่งพราย”

     เจี้ยนฉางรับคำ โม่เทียนอวี่วางใจ ไม่ต้องพูดให้มากมาย โดยปกติเขาสงวนถ้อยคำยิ่งกว่าทองคำ มีวันนี้พูดมากไปกว่าทุกวัน ชี้แจงมุมมองของตนเองตามคำถามแล้ว เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรอีก เดินจากไปโดยไม่เหลียวหลัง

     กลับกัน….

     อวี่เทียนเหมยน้ำตาไหลพราก ไม่เคยรู้สึกว่าตนเองตกต่ำมากถึงเพียงนี้ เขากล่าวว่านางไร้ประโยชน์!

     สามคำนี้เด่นชัดในหู สลักลึกยิ่งกว่าคำว่าไร้ศักดิ์ศรี!

     ไม่รู้ว่าเพราะตากฝนนาน หรือเพราะถ้อยคำที่ได้ยิน สูญสิ้นทุกความรับรู้ ชาไปทั่วทั้งตัวครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบ โกรธมากทีเดียว...แต่สู้อับอายไม่ได้ สมเพชตนเองอีกไม่น้อย

     ขอบคุณฝนที่ตกกระหน่ำในวันนี้ น้ำตาของนางจึงไม่โดดเด่นมากนัก ร่มของเขาที่ทิ้งไว้ยังวางอยู่ข้างตัว อวี่เทียนเหมยไม่คิดว่าเป็นเพราะความรักที่ทำให้นางร้องไห้ นางแน่ใจอย่างยิ่งในข้อนี้

     เพียงแต่ความเสียใจเด่นชัด จนไม่อาจปฏิเสธ

     ระยะเวลาสิบปีกว่าปียาวนานชั่วกระพริบตาเดียว เวลาทั้งหมดที่ผ่านมา นางล้วนใช้ชีวิตโดยมีบุรุษผู้หนึ่งเป็นเป้าหมาย เรื่องราวมากมายของเขาถูกเล่าขาน...ล้วนดีมากกว่าร้าย ให้นางไร้ความรู้สึกกับเขาย่อมเป็นไปไม่ได้

     กับไท่จื่อ...อย่างน้อย คำกล่าวที่ว่าหลงใหลได้ปลื้ม น่าจะไม่ผิดนัก เขาคือชายในฝัน ไม่ใช่แค่สำหรับนาง ใต้หล้านี้...เขาคือที่หนึ่ง สตรีใดบุตรสาวจวนไหนตระกูลน้อยใหญ่เพียงใดไม่ชื่นชมเขาบ้าง

     แล้วกับนางซึ่งถูกประกาศว่า ภายภาคหน้าได้ร่วมผูกชะตาวาสนากับเขา  เบื้องต้นคือไท่จื่อเฟย ต่อไป...ก็ไม่พ้นตำแหน่งมารดาของแผ่นดิน!

     คนไม่เกี่ยวข้องยังชื่นชอบ นางซึ่งมีพันธะกับเขาเกี่ยวข้องกันตั้งแต่แรกเกิด ย่อมต้องรู้สึกมากกว่าหลายเท่า!

     เหตุการณ์ในวันนี้เกินความคาดหมายไปมาก ยากที่สตรีคนหนึ่งยากจะรับมือไหว เขาไม่เคยปฏิเสธดังนางว่า จนวันพบเจอหน้า นางได้ยินเขากล่าววาจากับหู

     หนึ่งคือผิดหวัง สองไม่แพ้กันคือโกรธเคือง สามไม่พ้นเสียใจที่ต้องรู้สึกมากกว่าทุกความรู้สึกอื่น ผสมปนเปกันจนระบายออกมาเป็นน้ำตา แน่ชัดว่า ขัดใจทั้งยังผิดหวังในตนเองมากกว่าสิ่งใด

     อวี่เทียนเหมยร้องไห้เสียงดัง มั่นใจว่าเสียงฝนจะกลบเสียงร้องไห้ของนางได้ นางมีโอกาสร้องไห้ไม่มากนัก ขอร้องไห้ให้เต็มที่กับครั้งนี้!

     ไม่คาดคิด ไม่คาดฝัน ไม่ได้อยู่ใจแผนการที่เตรียมรับมือ 'ไม่ผิดเลย อวี่เทียนเหมยที่เจ้าจะร้องไห้' นางคิดปลอบใจตนเอง

     ก่อนหน้า...หากมีสักหนึ่งเสี้ยวที่เขาแสดงสัญญาณว่าไม่พอใจ นางจะไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย

     เขามีทางเลือก แตกต่างกับนาง

     สำหรับองค์รัชทายาทที่มีความชอบอย่างเขา การเลือกสตรีเคียงคู่ย่อมเป็นสิทธิ์ หนึ่งความชอบของเขากับความยิ่งใหญ่ของต้าเฉวียน ผลงานเป็นที่ประจักษ์ องค์หญิงสักหนึ่งแคว้น หากเขาให้มาเป็นเพียงผู้งามตาน่าเคารพเฟิ่งอี๋[2]ก็ย่อมได้

     เขาไม่นึกสงสารนางบ้างหรือ ถูกจับจองให้เขาตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา ลมหายใจแรกยังไม่สูดรับอากาศ ก็ถูกประกาศแล้วว่ามีคู่

     อวี่เทียนเหมยรู้ดีสุดท้ายแล้วต่อให้ไม่ยินดีเพียงใด เขาย่อมต้องยินยอม ผ่านมาถึงขั้นนี้แล้ว จะทำสิ่งใดได้...เพื่อให้ภายภาคหน้าสงบสุข นางก็ควรต้องถามให้ชัดเจน

     ใช่ว่าหวังเคียงคู่รักมั่นดังนกยวนยาง ปรารถนาเป็นหงส์ได้ความเมตตาจากมังกรเช่นเขาเท่านั้นก็พอ แรกเริ่มเขาก็ไม่ไว้หน้า ต่อไปถามหาสิ่งใดจะได้รับ นางย่อมต้องกังวลใจ

     ด้วยพระเมตตาของฝ่าบาท นางแต่งกับเขาได้แน่นอน แต่ตำแหน่งไท่จื่อเฟยที่ไม่เคยคิดว่าจะหลุดมือกลับดูท่าจะห่างไกล จะให้ทำอย่างไรได้ ยังไม่ทันแต่งก็ถูกลดขั้นเสียแล้ว

     นางไร้ประโยชน์

     จริงดังเขาว่า ต้าเฉวียนนั้นถามแซ่ก่อนถามชื่อ

     อวี่เทียนเหมยรู้สถานะตนเอง บิดานางมีเพียงตำแหน่งราชครู ไร้ตระกูลหนุนหลัง มีข้อเหนือกว่าขุนนางอื่นหนึ่งขั้นคือ เป็นพระสหายของฮ่องเต้

     มีเพียงเท่านี้...

     ดีพร้อมอย่างไร ไร้ตระกูลหนุนหลัง มีแต่หัวไม่มีหาง หน้าบ้านกว้างใหญ่ หลังบ้านไม่มีพื้นที่ ก็ไร้ประโยชน์

     ถามว่าทำไมนางถูกหมั้นหมาย เหตุผลเบาบางยิ่งนัก เพราะคำทำนายจากพระสนมเว่ย เว่ยเฟยพระมารดาของไท่จื่อ คำทำนายว่า นางและเขามีวาสนาผูกเส้นผมด้ายแดงสอดประสาน

     ด้ายแดงที่นางละเมอเพ้อพกตามประสาเด็กสาว ถูกตัดให้ขาดไม่เหลือเยื่อใยด้วยวาจาของคนมีชะตาเคียงคู่ ทำนบน้ำตาก่อตัวตั้งแต่ได้ยินคำว่า นางไม่เหมาะสม ไม่คู่ควร

     สวรรค์...

     อวี่เทียนเหมยเงยหน้ามองท้องฟ้า ยามนี้มืดมิดไร้ดวงอาทิตย์ เม็ดฝนหยดเข้านัยน์ตา นางทำสิ่งใดผิดหรือ ล้วนลิขิตมาให้นางหมดสิ้น ไม่ฝ่าฝืน ก้มหน้ายอมรับชะตา เหตุใดจึงลงโทษนางให้แต่งกับบุรุษที่ดีพร้อมทุกสิ่ง เสียเพียงแต่ปาก

     กล่าววาจาราวกับผายลม!

     ที่แท้...

     เพิ่งรู้ได้ในตอนนี้ นางร้องไห้เพราะความคับแค้นใจ!

     ละอายใจแก่ตนเหลือเกิน เขาทำกับนางถึงเพียงนี้ ถามนางว่ายังอยากแต่งกับเขาหรือไม่ นางก็ยังตอบว่าอยาก

    หน้าไม่อาย

    ไร้ยางอาย

     ‘แล้วถ้ามัวแต่อาย ตำแหน่งไท่จื่อเฟยจะยังเป็นของนางอยู่หรือ’

     อวี่เทียนเหมยสะบัดศีรษะ นางชักจะตากฝนนานจนเลอะเลือน เถียงกับตนเองเป็นเรื่องราว

     เอาเถิด...

     ชีวิตต้องทิ้งเบื้องหลังเอาไว้ จึงจะเดินไปสู่เบื้องหน้าได้

     ‘เขาต้องชดใช้’

     นางคิดในใจพร้อมกับก้มลงไปหยิบร่มที่เขาโยนทิ้งไว้บนพื้น จับไว้แน่น

สมรสพระราชทาน นางจะทำให้เขาเป็นผู้กราบทูลร้องขอจากฝ่าบาท

     นางจะไม่คู่ควร ไม่เหมาะสม

     เขาจะยินยอม ไม่ยินดี

     นางจะไม่มีศักดิ์ศรี ไร้ประโยชน์มากเพียงใด

     อวี่เทียนเหมยมั่นใจ องค์รัชทายาทฐานะสูงส่ง แต่ฝ่าบาทซึ่งเป็นฮ่องเต้ย่อมสูงส่งมากกว่า

     อย่างไรเสีย เขาก็ไม่ได้พูดออกมาสักคำว่า ‘ไม่แต่งกับนาง’

     จะรีบร้อนตัวไปเพื่อสิ่งใดกัน แรงสนับสนุนจากฝ่าบาทผู้เป็นใหญ่กว่าใครในใต้หล้า ไม่ต้องสงสัยให้มากความ ฝ่าบาทย่อมส่งเสริมนาง

     นางไร้ประโยชน์ แต่เขาจะไร้คำปฏิเสธ!

     ถือเสียว่า เริ่มต้นใหม่นับแต่บัดนี้

     ไม่แต่งกับเขา นางจะแต่งกับใครได้!

     อวี่เทียนเหมยน้ำตาเหือดแห้ง ใบหน้ายังเปียกชื้นเช่นเดิม นางตากฝนมากเสียจนเพิ่งจะรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว ดูท่าคืนนี้ไม่พ้นต้องจับไข้

     เจตนาไม่กางร่ม มือกำแน่นจนเห็นข้อนิ้วมือขาว ต้องเก็บเอาไว้เตือนใจ

     วันนี้ถือว่าไม่สูญเปล่าเท่าใดนัก อย่างน้อยก็ได้รู้จักเขาเพิ่มขึ้น

     คนงามสูดน้ำมูก ใช้มือข้างที่ว่างลูบใบหน้า เหลียวกลับไปด้านหลังตรงทางเดิน เห็นสาวใช้สองคนกำลังวิ่งมาหาพร้อมร่มและผ้าผืนใหญ่

     นางยิ้มท่ามกลางสายฝน ผ้าถูกยื่นมาห่มคลุมตัวเอาไว้ ลุกขึ้นยืนด้วยความมั่นคง ก่อนจะเดินกลับ อวี่เทียนเหมยไม่ลืมหันไปมองยังทางที่ไท่จื่อเดินจากไปเมื่อครู่ หลังคาตำหนักบูรพาอยู่ในสายตา นางหมายมาดในใจ

     ‘นางจะรับคำขอโทษจากเขาผู้เป็นเจ้าของตำหนักบูรพา ด้วยตำแหน่งไท่จื่อเฟยเท่านั้น!’

[1] เปียกไปทั้งตัว

[2] ตำแหน่งพระชายาในองค์รัชทายาท ขั้น ๙  ชั้นเอก มีความหมายว่า "ผู้งามตาน่าเคารพ" สามารถแต่งตั้งได้ ๒๔ คน