บทที่ ๓/๒ ดอกไม้บานเพียงหนึ่งเดียว

     ฟ้าฝนกำลังจะลาจาก ส่งท้ายฤดูกาลด้วยสายลมหนาว เป็นสัญญาณเตือนให้เตรียมพร้อมกับเหมันต์ฤดู

    อวี่เทียนเหมยสวมเสื้อคลุมอยู่แล้วยังคิดว่าหนาวอยู่ดี ต่อมาเมื่อเจียถิงเอาผ้าอีกผืนมาคลุมเพิ่มให้ จึงรู้สึกอุ่นขึ้นมาบ้าง คนงามเหลียวมองรอบห้องหาสาวใช้อีกคน แน่นอนว่าไม่มีเสียงพูดเจื้อยแจ้วเข้าหู แสดงว่าเจ้าตัวไม่อยู่ในบริเวณนี้ “ซูผิงเล่า”

     “นางไปเอายามาให้คุณหนูเจ้าค่ะ” เจียถิงตอบกลับมา รู้ว่าเจ้านายมองหาอะไร

     อวี่เทียนเหมยพยักหน้าว่ารับรู้ มองตามสาวใช้ คุ้นชินแล้วกับการหางานทำอย่างไม่หยุดหย่อนของเจียถิง แม้ไม่มีงานให้ทำ เจียถิงก็จะไปหาอะไรสักอย่างมาทำจนได้  ปากของเจียถิงนิ่งสงบ ลมไม่มีโอกาสเข้าปาก หากไม่มีคนถาม แต่มือของเจียถิงตรงข้ามกัน เคลื่อนไหวตลอดเวลา

     แตกต่างจากซูผิงที่ไม่มีทางอยู่นิ่ง ยิ่งกับการสนทนาหาข่าวที่ชอบอ้างว่าทำไปเพื่อเปิดหูตาให้กว้างไกล หรือเรียกอีกอย่างว่าการซุบซิบนินทานั้น ดูจะเป็นงานหลักมากกว่าการดูแลเจ้านายอย่างอวี่เทียนเหมย ซูผิงอยู่ไม่ติดที่ วิ่งไปมาทั้งวัน อยู่นอกจวนมากกว่าในจวน แต่ไม่มีผู้ใดตำหนิจริงจังเสียที เพราะซูผิงซุกซนเพียงแค่ในจวน เมื่อก้าวเท้าออกไปพบปะผู้คน ซูผิงรักษาหน้าของจวนตระกูลอวี่ได้ดีกว่าเจ้านายเสียอีก

     สาวใช้ทั้งสองคนของอวี่เทียนเหมย ล้วนดียิ่ง !

     อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็กจนโต เจียถิงอายุมากกว่าสามปี อวี่เทียนเหมยและซูผิงอายุเท่ากัน เจียถิงจึงมีกิริยาสงบนิ่งดีกว่าทุกคน

     สิ่งใดอวี่เทียนเหมยเรียนรู้หรือพบเจอ เจียถิงกับซูผิงอยู่ร่วมด้วยเสมอ

ยกมือขึ้นมานับนิ้วดู ปีนี้อวี่เทียนเหมยอายุได้สิบเจ็ดปี เจียถิงอายุยี่สิบปี

     ต้าเฉวียนมีธรรมเนียมประเพณี เด็กสาวก้าวล่วงสู่หญิงสาวอายุสิบห้า แต่งงานครั้งแรกอายุไม่เกินสิบเจ็ดปี รอบแต่งงานครั้งที่สองไม่เกินยี่สิบปี หากบุตรสาวไร้สามารถไม่อาจหาคู่ครองได้ด้วยตนเอง บิดามารดาต้องวิ่งวุ่นติดกันตลอดเวลาสามสี่ปีนี้  ไม่เช่นนั้นบุตรสาวก็ต้องครองตัวเป็นโสดหรือไม่ก็ออกบวชสั่งสมบุญให้ได้มีคู่ครองในชาติหน้า

     อวี่เทียนเหมยจึงต้องแต่งเข้าวังหลวงให้ได้ ไม่มีข่าวการหมั้นหมายของบุตรีขุนนางในรุ่นราวคราวเดียวกันกับอวี่เทียนเหมยคนไหนถูกประกาศได้อย่างยิ่งใหญ่เทียบเท่านางอีกแล้ว!

     แม้สถานะของตนจะค้างเติ่งเข้าขั้นร่อแร่ อวี่เทียนเหมยก็ยังห่วงสาวใช้ ตัวของนางมีโอกาสเหลือเฟือ หากพยายามเข้าให้มากหน่อยย่อมสำเร็จ แต่เจียถิงไม่ใช่ เจียถิงผ่านพ้นช่วงอายุการแต่งงานทั้งสองครั้งแล้ว

     สาวใช้ทั้งสองของอวี่เทียนเหมย พูดโดยไม่อคติ ไม่ว่าจะใช้สายตาของใครมอง ล้วนเห็นไปในทิศทางเดียวกันว่า เจียถิงกับซูผิงนับเป็นสาวงาม คุณสมบัติอันควรจะมีล้วนมีครบถ้วน ดีไม่มีข้อติ ติดแค่ว่าเป็นสาวใช้

    อวี่เทียนเหมยเรียนรู้เรื่องใด บทกลอน ตำรามากมาย เจียถิงกับซูผิงต้องเรียนรู้ไปด้วย อาจจะไม่ถึงขั้นแตกฉาน แต่กล่าวได้ว่าศึกษามาไม่น้อยหน้าเหล่าบัณฑิต มีข้อห้ามสำคัญจากท่านพ่อ ต่อให้เป็นสตรี..ความรู้ห้ามด้อยน้อยไปกว่าใคร ด้วยว่าเป็นคนของจวนราชครู

     กิริยามารยาท ข้อควรและข้อห้าม ศาสตร์และศิลป์ คุณธรรมและคุณสมบัติ ครบถ้วนกระบวนความ หากใครกล้าเคลือบแคลงสงสัย ต้องเดินเท้าไปขอเข้าเฝ้าหยางลู่ไทเฮาที่เป็นผู้อบรมสั่งสอนด้วยพระองค์เอง

จะให้ไปบวชชีติดตามไปพร้อมกันกับนาง ไม่น่าเสียดายแย่หรือ !

     หากอวี่เทียนเหมยได้เป็นไท่จื่อเฟย ข้อดีแอบแฝงก็คือ เจียถิงกับซูผิงจะมีโอกาสได้แต่งงานกับบุรุษที่ดี ในฐานะนางกำนัลของไท่จื่อเฟย ไม่มีใครกล้าหยามเกียรติ

     อวี่เทียนเหมยนึกอยากพูดอะไรสักเล็กน้อย แต่กลับมีเสียงดังขึ้นมาขัดความตั้งใจเสียก่อน พอฟังดูแล้วก็ว่าเป็นเสียงของซูผิง ซูผิงร้องตะโกนมาตั้งแต่ปากทางเข้าห้อง “นายท่านและฮูหยินเชิญทางนี้เจ้าค่ะ”

     ที่แท้เป็นเสียงสัญญาณเตือนว่าให้เตรียมความพร้อมรอเอาไว้ล่วงหน้า เจียถิงวางงานในมือลง รีบกวาดสายตาหาความบกพร่องภายในห้องนอน จัดการความยุ่งเหยิงให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว จากนั้นเจียถิงจึงค่อยถอยหลังเดินห่าง เว้นที่ว่างให้พ่อแม่ลูกได้สนทนากัน

     “ท่านพ่อ ท่านแม่” อวี่เทียนเหมยตั้งท่าว่าจะลุกขึ้นทำความเคารพบิดามารดา บุพการีพลันโบกมือส่ายหน้าทัดทาน บอกให้นั่งลงตามเดิม

     “ร้องตะโกนได้ยินไปถึงหน้าจวน” ก่อนจะพูดธุระ อวี่ฮูหยินไม่ลืมตำหนิสาวใช้ของบุตรสาว หันไปมองคนที่มาด้วยกัน เห็นว่าผู้เป็นสามียังนั่งนิ่ง จึงพยักเพยิดบอกราชครูอวี่ไปว่า “ช้าอยู่ไย”

     อวี่เทียนเหมยยิ้มอ่อนให้บิดาที่มีท่าทางแปลกตากว่าครั้งใด ดูออกได้อย่างชัดเจนว่า ท่านพ่อกำลังมีเรื่องกังวลใจ เพราะบิดาเหลียวมองหน้านางสลับกับมองหน้าท่านแม่ไปมา แล้วก็ไม่พูดอะไร นิ่งเงียบกันไปไม่นาน ท่านพ่อก็ถามนางมาหนึ่งประโยค

     “ให้พ่อกราบทูลฝ่าบาทดีหรือไม่” ราชครูอวี่มีใบหน้าไม่สู้ดีนัก ตัดสินใจตรงเข้าประเด็นในคราวเดียว

     อวี่เทียนเหมยรู้สึกดีใจอยู่บ้าง เมื่อสัมผัสได้ว่ายามกล่าวถึงเรื่องราวอันน่าอายของตนเองแล้ว นางนิ่งเฉยมากกว่าที่คาดเอาไว้ เรื่องนี้คงต้องยกความชอบให้ซูผิง ความช่างพูดของสาวใช้ ช่วยทำให้นางมีเวลาเตรียมใจในเบื้องต้น ป่านนี้คงรู้กันไปทั่วเมืองหลวงแล้ว ว่าบุตรสาวของราชครูอวี่ถูกองค์รัชทายาทปฏิเสธ แน่นอนว่าข้อความเหล่านั้นย่อมต้องก้าวล่วงมาถึงหูท่านพ่อท่านแม่

     “รู้แล้วหรือเจ้าคะ” อวี่เทียนเหมยถามอย่างเข้าใจในความหมาย ซึ้งใจในความห่วงใยของบุพการี น้ำตาของนางเอ่อคลอเล็กน้อย อย่างไรก็ต้องมีอารมณ์ร่วมบ้าง เพราะเป็นเรื่องของตน เหตุการณ์ที่เพิ่งเจอมา สะเทือนใจไม่น้อยเลย

     อวี่เทียนเหมยรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ง่าย ไม่ว่าสำหรับใครทั้งสิ้น กราบทูลที่บิดากล่าวนั้นหมายถึง การไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทแล้วขอยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย  อวี่เทียนเหมยเชื่อว่า ต่อให้เป็นท่านพ่อที่เป็นพระสหาย ผ่านเป็นร่วมตายกับฝ่าบาทมามากเพียงใดก็ตาม หากฝ่าบาททรงทราบถึงข้อความนี้  ไม่พ้นต้องทรงกริ้ว อวี่เทียนเหมยไม่อยากให้ฝ่าบาทและท่านพ่อต้องมาผิดใจกัน เพราะเรื่องของบุตร นางจึงต้องพึงระวังรักษาทั้งท่าทาง และคำพูดของตนเองเอาไว้ให้มาก

     อวี่เสียนพูดไม่ออก เห็นอวี่เทียนเหมยแล้วก็สงสารบุตรสาวจับใจ รู้สึกว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ชวนให้กระอักกระอ่วนเหลือเกิน เรื่องราวเบื้องหลังที่เพิ่งได้ฟังมา คำขู่เข็ญที่เพิ่งได้รับ ไม่ทำไม่ได้ ปฏิเสธไม่ได้ แต่หากปล่อยให้ดำเนินต่อไป บุตรสาวจะไม่มีความสุขมากกว่ามีความสุข

     อวี่ฮูหยินถอนหายใจ สามียึกยักไม่ได้ใจความเหมือนยามสอนลูกศิษย์ ทั้งพ่อและลูกล้วนสงวนท่าที โชคดีที่เหมยเหมยเข้าใจง่าย พูดสองสามคำก็เข้าใจถึงเจตนา อวี่ฮูหยินบอกบุตรสาวว่า “ฝ่าบาทเสด็จมา”

     อวี่เทียนเหมยตกใจอยู่บ้างเมื่อได้ยิน เหลือบตาไปมองซูผิง สาวใช้กลับส่ายหน้าว่าไม่รู้ ตกใจทว่าไม่ได้แปลกใจมากเท่าใดนัก โอรสสวรรค์เสด็จมาที่จวนตะกูลอวี่บ่อยครั้ง เพื่อให้ความอึดอัดใจหายไป อวี่เทียนเหมยส่ายหน้าพร้อมกับพูดว่า “ไม่ยกเลิกเจ้าค่ะ ตั้งใจไว้แต่แรกอย่างไร ต้องเป็นอย่างนั้น เพียงแต่…” อวี่เทียนเหมยลุกขึ้นยืน คุกเข่าลงไปที่พื้น ก้มหน้าลงต่ำ บอกบิดามารดา “บุตรสาวทำเรื่องน่าอาย”

     “เหมยเหมย” อวี่ฮูหยินรีบประคองบุตรสาว ปลอบโยนด้วยข้อเท็จจริง “เจ้าไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ทั้งหมดล้วนอยู่เหนือการควบคุม เราต้องจำยอมแล้วแต่แรก ใครจะไปคิดว่าจะมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น จงจำไว้ ไม่ว่าใครจะว่าอย่างไรก็ตาม สำหรับแม่ เจ้าทำดีที่สุดแล้ว”

     อวี่เทียนเหมยน้ำตาร่วงเผาะ เมื่อน้ำตาไหลแล้วก็ไหลไม่หยุด อยากจะพูดอะไรสักอย่าง เพื่อไม่ให้บิดามารดาต้องเป็นกังวลเพราะตนเอง คำพูดมากมายกลับถูกยับยั้งเอาไว้ เพราะการร้องไห้ อวี่เทียนเหมยร้องไห้ด้วยความทุกข์ระทมในใจที่เก็บสะสมเอาไว้ ไม่ระบายออกไปสักที อดก่นด่าตนเองไม่ได้ ‘ทำให้ท่านพ่อท่านแม่เป็นห่วงอีกแล้ว’

     พอเห็นน้ำตาบุตรสาว อวี่เสียนก็เบือนหน้าหนีในทันที รู้สึกว่าตนทนมองต่อไปไม่ได้ หัวอกคนเป็นบิดา ทุกข์เหลือเกินเมื่อเห็นบุตรสาวไม่มีสุข

     ราชครูอวี่นึกถึงไปองค์รัชทายาท ไท่จื่อนับเป็นศิษย์ชั้นเอก ในฐานะราชครู เขาเป็นอาจารย์ของอีกฝ่ายตั้งแต่อายุได้ห้าขวบ อยู่สนามรบตะเข็บชายแดน ไกลเพียงใดก็ดั้นด้นตามไปสอน หนึ่งปีพบหน้าพญามัจจุราชมากกว่าฮูหยินของตนเสียอีก แล้วไยศิษย์รักจึงไม่ไว้หน้ากัน ไม่เห็นแก่ความดีเลยแม้แต่น้อย อวี่เสียนมคำด่ามากมาย ทว่าทำได้เพียงแค่ กัดฟันพูดว่า “หากไม่ยินดี ข้าก็ไม่ยินดี ยกเลิกเสียแต่วันนี้”

    “ยกเลิกไม่ได้” อวี่ฮูหยินทัดทานอารมณ์ของสามี เห็นต่างอย่างชัดเจนกับถ้อยคำเมื่อครู่ ทั้งในฐานะมารดาและสตรีด้วยกันอวี่ฮูหยินคิดว่าตนเองรู้ใจบุตรสาว อวี่เทียนเหมยเงียบขรึมไปเลย แล้วยังแสร้งว่ามีรอยยิ้ม มีหรือที่คนเป็นแม่จะแยกแยะไม่ได้ อวี่ฮูหยินเข้าใจอย่างชัดแจ้ง กับความตั้งใจของบุตรสาว คิดคำนวณในทุกทางหาทั้งเหตุและผล หากยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย เป็นผลร้ายมากกว่าดี