บทที่ ๒/๒ ไร้ประโยชน์

     พี่ชายของนาง อวี่เหวิน พี่ใหญ่เขาแต่งเข้าวังหลวงเป็นราชบุตรเขย นับแต่วันแต่งงานของเขา ทุกคนในจวนตระกูลอวี่ กระทำสิ่งใดก็ตาม ห้าในสิบส่วน ต้องไว้หน้าเขา พี่ใหญ่เปลี่ยนไปตามที่อยู่อาศัย จวนตระกูลอวี่เลี้ยงเขามา แต่ห้ามทำให้เขาอับอาย พี่ใหญ่ไม่ใช่คนตระกูลอวี่แต่แรก เป็นลูกบุญธรรมของท่านพ่อท่านแม่ เลี้ยงตัวได้แต่เลี้ยงใจไม่ได้ อวี่เหวินผู้ควรจะเป็นที่พึ่งให้น้อง ๆ ไม่มีแล้ว

     วันหน้าบิดาลาจาก ใครจะเป็นที่พึ่งให้ทุกคน หากไม่ใช่นาง...ตำแหน่งไท่จื่อเฟยจะช่วยให้จวนตระกูลอวี่ดำรงคงอยู่ได้ อวี่เทียนเหมยนึกถึงหน้าบิดามารดายามนางเดินตามพญามัจจุราช นางเหนื่อยหอบ หายใจรัวเร็ว รู้สึกร้อนทั้งที่ฝนยังตกลงมาไม่ขาดสาย เป้าหมายของนางยิ่งนางเดินช้า เขายิ่งเดินห่าง เขาเดินก้าวเดียวเทียบเท่านางเดินสามก้าว

     ใครเห็นเข้าคงได้หัวร่อ ขบขันว่านางวิ่งตามบุรุษไม่อายฟ้าดิน!

     ทางเดินทอดยาวออกไปไกลเหมือนไร้จุดสิ้นสุด ไท่จื่อนั้นราวกับว่าเขาเหาะได้ แม้มองจากที่ไกล ๆ อวี่เทียนเหมยยังต้องนึกชื่นชมในใจ เขาดูสง่างาม

     เขาสวมใส่อาภรณ์สีดำสนิททั่วทั้งตัว ดูจากเสื้อผ้าก็บ่งบอกแล้วว่าเขาเป็นนรกหรือสวรรค์ นางและเขากระทั่งเครื่องแต่งกายยังเลือกสวนทางกัน เขาเกล้าผมขึ้นสูงรวบตึง ไม่ปล่อยให้ผมหลุดรุ่ยไม่ถูกมัดแม้เพียงหนึ่งเส้น เครื่องประดับเพียงหนึ่งเดียวของเขาคือกวานไท่จื่อบนศีรษะ ไอดำแผ่เย็นยามเขาเดินผ่าน ทำให้ต้องขนลุกทั้งสรรพางค์กาย เขาดูเย็นชา เรียบง่าย สง่างามราวกับไม่อาจเอื้อม

     ใบหน้าของเขา…อวี่เทียนเหมยหยุดชะงักฝีเท้า แก้มสองข้างร้อนผ่าว รู้สึกมวนที่บริเวณท้องเล็กน้อย เมื่อนึกไปถึงแผลเป็นบริเวณใต้ตาด้านซ้ายของไท่จื่อ ใบหน้าที่มีตำหนิน่าดูนั่น ผนวกรวมเข้ากับแววตาคมเข้มดุดันสีดำสนิท ไม่ว่าใครก็ไม่ลืม

     อธิบายโดยง่าย ไท่จื่อเป็นบุรุษรูปงาม ผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง มีความทรงพลังอันแฝงไปด้วยกลิ่นอายอันตรายที่เย้ายวนใจ มากด้วยอิทธิฤทธิ์ในการปั่นหัวสตรีทั้งใต้หล้าให้ชวนฝัน เสน่ห์ลึกลับน่ากลัวคงจะทำให้หัวหมุนโดยง่าย ยินยอมเต็มใจอยู่ในห้วงความฝันต่อไป แม้ว่าจะเป็นฝันร้าย

     เห็นเขาแค่ชั่วกระพริบตา นางยังติดตราตรึงใจ พญามัจจุราช สมแล้วที่เป็นฉายา มองไปทางใดก็ไร้ความขาวสว่าง เห็นเพียงความดำมืดที่ขับเน้นให้เห็นว่าเขาหล่อเหลา กับบุรุษเขาฆ่าตัดหัว แต่กับนางเขาฆ่าโดยใช้วาจาให้ตัดใจ

     รู้ว่าอันตราย แต่ยังวิ่งตามอยู่ได้ คนงามกระพริบตาเรียกสติ นางต้องตามเขามาเพราะหน้าที่ไม่ใช่เพราะใบหน้าของเขา!

     พูดคุยกับเขาให้ได้ถือเป็นหน้าที่ หากสมหวังดังตั้งใจค่อยนับเป็นกำไร อวี่เทียนเหมยสูดลมหายใจเข้าลึก แรกเริ่มเดินก้าวเท้าเร็ว ๆ รักษาท่าทีบัดนี้เปลี่ยนเป็นกึ่งเดินกึ่งวิ่งแทน ความพยายามเป็นผล หรืออาจจะเป็นเพราะว่านางละทิ้งสิ้นแล้วกับการเดิน เปลี่ยนมาวิ่งแทนอย่างไม่สนสายตาผู้ใด มองตามคราใด เขาก็ไกลออกไปเรื่อย ๆ

     “ไท่จื่อเพคะ”

     “ไท่จื่อ”

     “โม่เทียนอวี่ไท่จื่อ”

     นางอยู่ใกล้จนมั่นใจว่าเขาได้ยิน เรียกแล้วเขาก็ไม่ยอมหัน ราวกับว่าในวังหลวงแห่งนี้มีไท่จื่ออยู่สิบคน ไม่ใช่เขาแล้วเป็นใคร ตำแหน่งไท่จื่อเป็นของแจกันตามทางเดินหรือ!

     เขาแสดงเจตนาว่าไม่อยากสนทนาอย่างโจ่งแจ้ง นางตะโกนออกไปอีกครั้งเสียงดังกว่าเดิมว่า “โม่เทียนอวี่ไท่จื่อ!”

     เมื่อนั้น…

     เรียกสามครั้งไม่หัน ครั้งที่สี่เขาจึงยอมหันหน้ากลับมามองนาง

     อวี่เทียนเหมยไม่สงวนท่าทีแล้ว วิ่งหน้าตั้งไปหาเขา ทว่าไหนเลยนางจะกล้าหอบหายใจต่อหน้า เหงื่อไหลพรากเพียงใด อวี่เทียนเหมยก็ไร้เสียง นางจ้องหน้าเขาไม่ยอมละสายตา กลัวว่าหากคลาดไปเพียงเสี้ยว เขาจะหายไปอีก

     เขาหยุดรออยู่ชั่วครู่ สตรีน่ารำคาญพยายามควบคุมลมหายใจ คงไม่อยากแสดงอาการเหนื่อยให้เห็น ยืนจ้องหน้าเขาด้วยท่าทีไม่น่าดู จะพูดก็ไม่พูดเช่นนี้ ไม่น่าเกลียดกว่าเดิมหรือ

     โม่เทียนอวี่ใช้โอกาสนี้กวาดสายตามองคนงามตั้งแต่หัวจรดเท้า ‘นึกว่าพวกจิตรกรวาดแต่งแต้มเสริมเติมแต่ง เห็นใบหน้าจึงรู้ว่าที่แท้งามกว่า’ โม่เทียนอวี่ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ชอบใจ

     ไม่ชอบใจที่นางงดงาม !

     เหตุใดจะต้องมีเหตุผลให้หยุดคิดในเมื่อตัดสินใจไปแล้ว!

     ไหนเลยจะชื่นชอบตัวเองยามนี้ รับรู้ถึงความรู้สึกแปลกไปอันรู้แก่ใจว่าเป็นเพราะเหตุใด เพื่อให้ใจแน่วแน่ไม่แปรผัน โม่เทียนอวี่หันหลังกลับ เดินห่างออกไปทันที

     อวี่เทียนเหมยหายเหนื่อยทันควัน จะวิ่งก็ไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว จึงก้าวเท้ายาวเดินตามเขาไปต่อ ไม่กล้าเรียกขานดังเช่นเมื่อครู่ เห็นกับตาอยู่ว่าเขาไม่พอใจ

     เขารู้ว่านางเดินตาม เช่นเคยยังเร่งฝีเท้า เดินไปจนสุดทางเดิน เส้นทางต่อไปไร้หลังคากันเม็ดฝน ต้องใช้ร่มไม่เช่นนั้นก็เดินฝ่าฝนไป องครักษ์ข้างกายเขายื่นร่มในมือให้ผู้เป็นนาย ก่อนจะเดินออกไปท่ามกลางสายฝนและไม่แม้จะหันหลังกลับมามอง

     อวี่เทียนเหมยกำลังชั่งใจ ระลึกรู้ตัวว่าตนเองสวมใส่อาภรณ์สีขาว หากเปียกน้ำขึ้นมาแน่นอนว่าจะเกิดภาพไม่น่าดู ควรจะล้มเลิกดีหรือไม่!

     มีความลังเลทว่าเท้ากลับก้าวเดินต่อ เจียถิงสาวใช้คนสนิทคว้าชายเสื้อนางไว้ อวี่เทียนเหมยหันไปมอง เจียถิงส่ายหน้าคัดค้าน อวี่เทียนเหมยจับมือสาวใช้ออกห่าง ตัดสินใจได้แล้ว เหนื่อยต่อไปอีกหน่อยย่อมดีกว่าหยุดกลางทาง มีแต่ต้องตามไปเท่านั้น “เจ้ารออยู่นี่ หาผ้ามาให้ข้าสักผืน” สิ้นคำสั่งซูผิงสาวใช้อีกคนข้างหลังวิ่งกลับไปทางเดิม สาวใช้เจียถิงคนทัดทานรู้ว่าห้ามไม่ได้ เจ้านายไม่ถามความเห็น เก็บมือประสานไว้ รอตามคำสั่ง

     อวี่เทียนเหมยมองไปด้านหน้า เห็นเขายืนนิ่งถือร่มรออยู่กลางสายฝน เข้าใจได้ว่าเขามีเจตนาท้าทายตน...กล้าเดินฝ่าฝนไปหาเขาหรือไม่ ตั้งใจแต่แรกแล้วว่าอย่างไรก็ต้องตามเขาไป คนงามจับจ้องไปยังเป้าหมาย ก้าวเท้าออกไปไร้ลังเล