บทที่ ๓/๑ ดอกไม้บานเพียงหนึ่งเดียว

     อวี่เทียนเหมยนอนหงายอยู่บนเตียง เงยหน้ามองเพดาน สีหน้าบางครั้งซีดเซียวกว่าคนป่วยไข้ปกติธรรมดา บางคราก็แดงก่ำขึ้นมาโดยไม่รู้เหตุผล ผ้าห่มหลายผืนถูกคลุมไว้บนร่างกายซ้อนทับกันไว้ให้ความอบอุ่น คนงามปวดเมื่อยไปทั่วทั้งตัวเพราะพิษไข้

     นับได้เจ็ดวันหลังจากวันนั้น นางไม่รอให้ฝนซารีบไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ตำหนักฉือหนิง ฐานที่มั่นอันคุ้นเคยหนึ่งเดียวของอวี่เทียนเหมยในวังหลวง  ไทเฮามีพระเมตตามากล้น พระราชทานเสื้อผ้าชุดใหม่ไหมล้ำค่าปลอบประโลมใจ คนงามมีใบหน้ายิ้มแย้มกลับจวน กลัวคนในครอบครัวเป็นกังวล ไม่ถึงหนึ่งชั่วยามอาการทรุด ล้มป่วยจนได้

     บิดามารดา เห็นสีหน้านางไม่ถามไถ่ อวี่เทียนเหมยไม่กล้าคาดเดา และไม่ได้บอกเล่าออกไปว่าเรื่องราวในวันนั้นเป็นอย่างไร ส่วนตัวแล้วเป็นคนไม่ชอบโกหก หากถูกถามขึ้นมาไม่พ้นต้องบอกตามจริง

     ยิ่งคิดยิ่งอาย อยากย้อนเวลากลับไปได้ รู้สึกว่าตนเองขาดการไตร่ตรองไม่น้อย หากกลับจวน วันหน้าค่อยไปพบ บางทีคงดีกว่า

    ‘โง่เขลายิ่งนัก’ มีเพียงคำก่นด่า สมน้ำหน้าตนเอง

     เอาเถิด…หากไม่ทำก็ไม่หายข้องใจ อย่างไรก็ย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้!

     ถอนหายใจอีกครั้ง หลับตาลงตั้งใจว่าจะพักผ่อนเพิ่มเติมอีกหน่อยก่อนจะมืดค่ำ เสียงเคลื่อนไหวภายนอกห้องดังขึ้น บ่งบอกว่ามีคนกำลังเข้ามา

จำเสียงฝีเท้าได้ ด้วยว่าคุ้นชิน อวี่เทียนเหมยไม่ได้ลืมตามอง คนเดินเข้ามาก็พูดว่า “คุณหนู”

     รออยู่นานก็ไม่พูดอะไรเพิ่มเติม อวี่เทียนเหมยลืมตาหันหน้าไปมองซูผิง สาวใช้คนสนิทส่งยิ้มกว้างให้ อวี่เทียนเหมยส่ายหน้าอย่างระอา ซูผิงรีบพูดว่า “ฝ่าบาทพระราชทานโสมล้ำค่าแก่คุณหนูอีกแล้วเจ้าค่ะ บ่าวได้ยินนายท่านกับฮูหยินกล่าวว่าเป็นโสมพันปี” สุ้มเสียงพูดตื่นเต้นยินดีจนสังเกตได้

     อวี่เทียนเหมยหัวเราะเบา ๆ นางไร้ความตื่นเต้นแล้ว ตั้งแต่ฝ่าบาททรงทราบว่านางป่วยไข้  คล้ายจะเป็นของขวัญปลอบใจในฐานะผู้ยุยงส่งเสริม หากนับอายุโสมที่ฝ่าบาทพระราชทานมาให้จากในวังหลวงคงได้ครบพันปีถ้วนพอดี นอกจากนี้ยังมีสมุนไพรของล้ำค่าหายากบำรุงร่างกายมากมายจนคร้านจะกิน

     อย่างไรก็เป็นยา หาได้มีความอร่อย!

     “ขอบพระทัยฝ่าบาท” ในใจบ่น แต่ปากขอบคุณด้วยความจริงใจ แม้จะไม่ได้อยู่ต่อหน้าพระพักตร์ อวี่เทียนเหมยก็ยังรู้สึกซาบซึ้งกับน้ำพระทัยของโอรสสวรรค์

     ช่างแตกต่าง!

     หวนคิดไปถึงคนที่อยู่ในห้วงคำนึงตลอดหลายวันมานี้ รอยยิ้มเริ่มเลือนหาย คิดถึงใบหน้าเขาครั้งใด ใจของนางก็คล้ายจะคันยุบยิบ อึดอัดใจไม่น้อย

     สายลมพัดผ่าน กลิ่นหอมลอยมาตามลม เจียถิงสาวใช้อีกคนเข้ามา เจียถิงแตกต่างจากซูผิง ถือเป็นสตรีน่าเอาเป็นแบบอย่างอยู่นางหนึ่ง ยามเจียถิงเดินย่างกราย เสียงเท้าสัมผัสพื้นอย่าหวังจะได้ยิน กิริยาไม่แตกต่างจากบุตรีขุนนางชั้นสูง สาวใช้ทั้งสองเป็นเพื่อนเข้าเรียนกับอวี่เทียนเหมยมาตั้งแต่เด็ก นับว่าค่าวิชาคุ้มค่าแล้ว

     อวี่เทียนเหมยเป่าลมออกจากปาก อยากไล่ความขมสามสี่ถ้วยในมือของเจียถิงออกไปให้พ้นหน้า เจียถิงถือถาดยาเข้ามาให้ สีดำสนิทบ่งบอกความขม ขมมากเท่าไหร่ก็ต้องดื่ม!

     ดื่มยาหมดไปสองถ้วย อวี่เทียนเหมยขยับตัวนั่งให้ถนัด ครึ่งทางแล้ว คนงามรีบกลั้นหายใจ กลืนยาที่แม้จะเติมน้ำตาลเข้าไปไม่น้อยเพื่อให้ง่ายต่อการดื่ม แต่ยากจะทำใจอยู่ดี ความขมไม่น้อยด้อยลงเลย

     คล้ายจะจับไข้อีกครั้งเพราะกินยา อวี่เทียนเหมยไม่ทันได้ขนลุก เจียถิงยื่นยาถ้วยสุดท้ายมาให้อย่างรวดเร็ว  อวี่เทียนเหมยคว้าถ้วยยามากระดกเข้าปากในคราวเดียว ก่อนจะหันไปมองเจียถิงตาเขียว อีกฝ่ายยิ้มน้อย ๆ ก้มหน้าพูดโดยไม่สบตาว่า “ตำรับนี้ใส่น้ำตาลไม่ได้เจ้าค่ะ”

     ซูผิงเอาผ้ามาซับเหงื่อให้เจ้านาย อวี่เทียนเหมยไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เพียงแต่คิดว่า วันนี้นางต้องหายป่วยได้แล้ว ไม่เช่นนั้น เห็นจะได้จับไข้ยิ่งกว่าเดิม จากไข้กายเป็นไข้ใจ หากต้องดื่มยารสชาติเช่นนี้ทุกสามเวลาของวัน

     อวี่เทียนเหมยนั่งหลังตรง ผมยาวเรียงตัวสวยไม่ต่างจากไหมชั้นดีปกคลุมไปทั่วไหล่บาง ใบหน้าซีดขาวเริ่มมีเลือดฝาด เทียบกับวันแรก ๆ ที่ป่วย ดูเหมือนยาจะได้ผลดีดังว่า อวี่เทียนเหมยรู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมา กระแอมไอหนึ่งที เสียงหวานแหบเล็กน้อยยามถามสาวใช้ทั้งสองคนว่า “วังหลวงเป็นอย่างไรบ้าง”

     ใจจริงอยากจะถามว่า ‘องค์รัชทายาทเป็นอย่างไร’ ก็นึกกระดาก แม้อยู่ต่อหน้าสาวใช้ที่เห็นกันมาแต่เล็กจนโตก็ตามเถิด

     ถามหนึ่งตอบสอง มองตารู้ความหมาย เจียถิงเก็บถ้วยชา หาข่าวไม่ใช่ความถนัดส่วนตัว ขอรับหน้าที่ในส่วนของการดูแลคุณหนูเป็นหลักดีกว่า

     ซูผิงคนชอบยุ่ง เจ้ากรมหาข่าวประจำจวนตระกูลอวี่คันปากอยากพูด แต่ยังไว้ท่าทีกลั่นแกล้งเจ้านายเล็กน้อย สาวใช้แสร้งเอาผ้าห่อโสมที่ถือมาอวดคุณหนูเมื่อครู่ช้า ๆ ไม่ยอมพูดออกมาสักที

     อวี่เทียนเหมยรู้ทัน ในเมื่อไม่พูดก็ไม่ถามต่อ หูผึ่งรอให้เรียกจนเห็นได้ชัดเจนโดยไม่ต้องสังเกต ไหนเลยจะยอมอ่อนข้อให้ ผู้เป็นนายนั่งนิ่ง ๆ มองเจียถิงทำงานแทน ไม่หันไปหาซูผิงแม้แต่น้อย

     “คุณหนู!” ซูผิงอัดอั้นใจทนไม่ไหวร้องเรียกเสียงสูง อวี่เทียนเหมยกับเจียถิงสบตากัน หัวเราะออกมาอย่างขบขัน คนคันปากอยากพูดปานนั้น แม้ไม่ถามอย่างไรก็ต้องเล่า 

     ซูผิงรู้ว่าตนถูกแกล้งก็หัวเราะร่วมไปด้วย ไม่ได้โกรธเคือง ยื่นโสมที่ถูกผ้าห่อเอาไว้มิดชิดเรียบร้อยแล้วส่งให้เจียถิง รีบเดินไปหยิบเก้าอี้มาสองตัว ตั้งหนึ่งตัวไว้ให้เจียถิงอีกฝั่ง ส่วนเก้าอี้อีกตัวนำมานั่งเอง

     อวี่เทียนเหมยเห็นท่าทีสาวใช้ รู้ได้ทันทีว่ามีหลากหลายเรื่องราวมาเล่าให้ฟัง พอได้ฟังความซึ่งนำมาเล่าโดยซูผิง อวี่เทียนเหมยใบหน้าแห้งเหี่ยว ไม่รู้จะชื่นชมหรือตำหนิซูผิงดี การหาข่าวของสาวใช้นั้น ละเอียดเหมือนนั่งอยู่กลางจวนของผู้ถูกกล่าวถึงทั้งหลาย ใกล้ไกลเขาคิดเห็นเช่นไร รู้ไปหมดทุกเรื่อง!

     ล้วนแต่เป็นเรื่องที่ชวนให้หัวใจอยู่ไม่สงบทั้งสิ้น…