ตอน 6

       เด็ก ๆ พากันขึ้นเขาเกือบสิบคน  พวกเขาช่วยกันถือกับดักหลายอันที่หนิงจิ้งทดลองทำแล้วนำไปวางเอาไว้ตามจุดต่าง ๆ ที่คิดว่าสัตว์ป่าจะเข้ามาติดกับดัก  หลังจากวางแล้วพวกเขาก็ลงจากเขาไปแล้วตอนเย็นค่อยมาดูว่ามีกับดักอันใดล่าเหยื่อได้บ้าง

       เด็ก ๆ ที่เคยชินกับการหาของป่ายังชวนหนิงจิ้งไปหาผลไม้อร่อย ๆ กินกันก่อนลงเขาด้วย  หนิงจิ้งกับหนิงเจิ้งตัวน้อยที่มาด้วยต่างก็แปลกใจไม่น้อยที่เด็ก ๆ ทุกคนยอมเล่นกับพวกเขาเช่นนี้  หนิงจิ้งจึงพาน้องชายเดินตามพวกเขาไปเก็บผลไม้ได้มาไม่น้อย  พวกเขานัดกันช่วงบ่ายว่าจะมาดูกับดักกันอีกครั้ง  ให้พวกเขามาตามที่เรือนได้เลยหากจะขึ้นเขา  เด็ก ๆ รับปากกับหนิงจิ้งว่าจะไปเรียกเขาแน่นอน

       หลังจากแยกย้ายกันกลับบ้านแล้วหนิงจิ้งกับหนิงเจิ้งก็นำผลไม้อร่อยๆ ไปให้กับท่านปู่ท่านย่า  ทั้งสองคนต่างชมเชยหลานชายเสียมากมายเพื่อให้กำลังใจพวกเขา  โชคดีที่ทั้งสองคนยอมเล่นกับเด็ก ๆ ในหมู่บ้าน  ไม่อย่างนั้นเขาคงจะเป็นห่วงพวกเขามากไปกว่านี้แน่

       กระทั่งถึงช่วงบ่ายที่พวกเขานัดกัน หนิงจิ้งกับหนิงเจิ้งก็มารอทุกคนอยู่หน้าประตูเรือนแล้ว  พวกเขาพากันขึ้นเขาไปดูกับดักก็พบว่าแต่ละอันนั้นมีทั้งไก่ป่า หมูป่าตัวน้อย ไหนจะกระต่ายป่าอีกหลายตัว  นับว่ากับดักของหนิงจิ้งนั้นใช้ได้ดีจริง ๆ พวกเขาต่างช่วยกันขนสัตว์ป่าหลากหลายกลับลงเขาไปอย่างมีความสุข  ส่วนหนิงจิ้งกับหนิงเจิ้งนำมาเพียงกระต่ายป่าสองตัวเพื่อเลี้ยงไว้เล่นเท่านั้น  พวกเขาไม่อยากกินมันด้วยความสงสาร

       หนิงซวนหยวนยังสอนหลาน ๆ ด้วยว่าหากไม่มีสิ่งใดทดแทนเนื้อเหล่านี้  พวกหลานก็ต้องจำใจกินมันในสักวันอยู่ดี  แต่ในเมื่อตอนนี้พวกเขาไม่อยากที่จะกินมันเขาก็จะไม่บังคับหลาน ๆ ให้กินสิ่งที่พวกเขาล่ามาได้

สิบปีผ่านไป

       หนิงซวนหยวนที่เห็นว่าหลานชายโตแล้วก็อยากหาคู่หมั้นคู่หมายให้กับหนิงจิ้ง  เพียงแต่เขาไม่ชอบหญิงสาวในหมู่บ้าน  ความจริงหนิงจิ้งนั้นชอบพอกับลูกสาวสำนักคุ้มภัยในเมืองได้สักพักแล้ว แต่เขาไม่กล้าบอกท่านปู่  ในเมื่อตอนนี้ท่านปู่อยากให้เขาแต่งงานเขาจึงบอกความจริงท่านปู่ไปเพื่อที่ท่านจะได้เป็นผู้ใหญ่ไปสู่ขอนางให้กับเขาได้นั่นเอง  เขายังวางแผนที่จะกลับไปแก้แค้นให้กับพ่อแม่ที่เมืองหลวง  ดังนั้นคนที่จะช่วยปกป้องเขาได้ดีที่สุดคือภรรยาของเขานั่นเอง

       เรื่องนี้เขาเคยคุยกับนางก่อนที่จะเริ่มศึกษานิสัยใจคอกันและกันว่าเขามีความแค้นที่จะต้องกลับเมืองหลวง  หากนางไม่กล้าไปด้วยเขาก็จะไม่โทษนางเลย  แต่กลับกลายเป็นว่านางอยากไปกับเขาทุกที่ และสัญญาว่าจะช่วยเขาทุกทางที่นางทำได้  หนิงจิ้งฝึกวรยุทธกับนางได้หลายท่าแล้ว ท่าที่พวกสำนักคุ้มกันเคยสอนเมื่อก่อนเขาก็ฝึกร่างกายมาโดยตลอดจนกระทั่งบังเอิญรู้จักนางที่กำลังถูกลูกชายเจ้าของบ่อนกำลังจะลวนลามเขาจึงเข้าไปช่วย  แต่กลับกลายเป็นนางจัดการคนพวกนั้นเสียจนไม่กล้ากลับมาพบนางอีก  นับตั้งแต่วันนั้นทั้งสองก็ติดต่อกันมาตลอด  เขายังขอท่านปู่ไปฝึกวรยุทธกับสำนักคุ้มภัยในเมืองด้วยตนเอง  ส่วนน้องชายของเขากลับไม่ชอบเรื่องพวกนี้  แต่ชอบทำสวนสมุนไพรกับท่านปู่แทน

       หนิงซวนหยวนเพิ่งรู้ว่าหลานชายชอบพออยู่กับลูกสาวสำนักคุ้มภัยจึงได้แต่ทำตามที่เขาต้องการ  เขาส่งแม่สื่อไปขอแลกวันเดือนปีเกิดพร้อมกับส่งของหมั้นไปให้  ด้านสำนักคุ้มภัยเองเพิ่งรู้ว่าหนิงจิ้งเป็นคนรวยก็ตอนนี้ คราแรกพวกเขาคิดว่าเขาเป็นเพียงคุณชายบ้านนอกคนหนึ่งเท่านั้น  แต่ตอนนี้ในเมื่อเรื่องราวมาถึงขั้นนี้แล้วและลูกสาวเขาเองก็ต้องการแต่งงานกับหนิงจิ้ง  พวกเขาที่เป็นครอบครัวจึงได้ส่งวันเดือนปีเกิดแลกกันกับแม่สื่อและรับของหมั้นมาไว้เป็นสินเดิมให้ลูกสาวคนเดียวของเขา  โดยไม่รู้เลยว่าเด็กทั้งสองคนอยากไปอยู่ที่เมืองหลวงหลังแต่งงาน

       หลังหมั้นหมายแล้ว  หนิงจิ้งก็ยังคงฝึกฝนวรยุทธที่เรียนมาอย่างไม่ว่างเว้น  เขาไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้ภรรยา  รวมทั้งสิ่งประดิษฐ์เพื่อปกป้องตัวเองในหลายปีนี้ที่เขาสร้างขึ้นมาก็สามารถใช้งานได้ดี  เขายังสร้างเผื่อภรรยาเอาไว้ด้วยไม่น้อยเช่นกัน  ครานี้เขาจะใช้แซ่ฮวงของภรรยาแทนแซ่หนิงของเขาอีกด้วยเพื่อป้องกันความผิดพลาดหากว่าเรื่องราวลุกลาม ท่านปู่กับน้องชายจะได้ไม่มีผลกระทบไปด้วย  ซึ่งเรื่องนี้ฮวงเหมยอี้เห็นด้วยกับเขา  นางพร้อมที่จะสู้ไปกับเขาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่แรก

       หลังแต่งงานได้สามวัน  พวกเขากลับไปเยี่ยมบ้านเดิมของภรรยาและบอกว่าจะเดินทางไปเมืองหลวงในอีกไม่กี่วันนี้  ด้านฮวงผานผู้เป็นพ่อจึงได้ส่งคนคุ้มกันให้ลูกสาวไปสิบคนเพื่อที่จะได้ช่วยเหลือนางกับสามีที่เมืองหลวง  หากมีสิ่งใดเขายังให้นางส่งจดหมายมาบอกแล้วเขาจะรีบไปช่วย

ฮวงเหมยอี้ร้องไห้อย่างดีใจที่พ่อของนางรักนางมากขนาดนี้  นางยังสัญญาว่าจะดูแลตัวเองและสามีให้ดีรวมทั้งจะกลับมาเยี่ยมท่านบ่อย ๆ เท่าที่ทำได้

       ส่วนหนิงซวนหยวนพอรู้ว่าหลานชายจะไปเมืองหลวงเขาก็มอบหยกพกที่ญาติฝ่ายแม่ของหนิงจิ้งเคยให้เอาไว้ให้กับเขาเพื่อแสดงตัวเป็นเจ้าของทรัพย์สิน  ส่วนป้ายหยกตระกูลหนิงนั่นเอาไว้สำหรับเข้าไปพักในจวนหนิงเท่านั้น  ความจริงหนิงซวนหยวนไม่อยากให้หลานชายไป  เพียงแต่หลานเขาโตแล้วย่อมมีความคิดเป็นของตนเอง  เขายังกำชับหลานชายว่าหากมีสิ่งใดให้ส่งจดหมายมาบอกเขาจะช่วยเหลือหลานชายอย่างแน่นอน

       สามวันหลังจากนั้นหนิงจิ้งและฮวงเหมยอี้ก็ออกเดินทางพร้อมคนคุ้มกันสิบคนไปยังเมืองหลวง  สิ่งของพวกเขามีเพียงไม่มากนัก อย่างไรที่จวนตระกูลหนิงก็มีของมากมายที่พวกเขาไม่ได้นำมาด้วย  พวกเขายังได้รับคำอวยพรและการส่งพวกเขาออกจากเมืองของฮวงผานและหนิงซวนหยวนอีกด้วย  ใช่ว่าพวกเขาไม่ห่วงเด็กทั้งสองคน  เพียงแต่พวกเขาโตแล้วย่อมอยากที่จะไปเปิดหูเปิดตาที่อื่นบ้างในความคิดของฮวงผาน  หากลูกสาวเขาอยากกลับมาเมื่อไหร่นางก็คงมาเองนั่นแหละ