บทที่ 51

หลังการกึ่งจะโดนบังคับจับมาบำเพ็ญประโยชน์ของหนิงซินจบลง หยางหยางซบหน้าลงที่ซอกคอหอมละมุน เขาหอบหายใจอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนเคลื่อนตัวขึ้นจุมพิต และจูบหน้าผากนางเบาๆ จากนั้นก็เช็ดทำความสะอาดร่างกายให้นาง ก่อนจัดท่าจัดทางให้นางนอนหนุนแขนเหมือนเคย

หนิงซินยังคงหอบหายใจน้อยๆ อยู่อีกพักใหญ่ หลังสงบใจลงแล้วถึงค่อยเอียงคอสบตา เลื่อนมือน้อยขึ้นสัมผัสแก้มเขาเบาๆ

หยางหยางกุมมือนั้นไว้

“อย่าทำแบบนี้ ข้าจะทำให้เจ้าต้องเจ็บ”

หนิงซินรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร ยามนี้นางไม่โกรธเกลียดชิงชังเขาแล้ว

ไม่ถูก อันที่จริงนางอาจมิได้โกรธเกลียดชิงชังเขาเลยตั้งแต่แรก

เฮยเซ่อเย่ว์สูญเสียเชื้อพระวงศ์แทบจะทั้งหมดเพียงเพราะการปรากฏตัวของนาง นางเข้าใจในความโกรธแค้นและความเกลียดชังที่คนแคว้นนี้มีต่อนางเป็นอย่างดี ฉะนั้น แม้ในตอนแรกนางจะเกลียดและกลัว แต่เมื่อลองใคร่ครวญดูอีกหนในระหว่างล้มป่วยเจียนตาย นางก็ละวางทุกสิ่งได้ด้วยความเข้าใจถึงเหตุและผลของสรรพสิ่ง

ดั่งที่ท่านอาจารย์ผู้ชราของนางและน้องสี่ในวัยเยาว์กล่าวไว้

‘ไม่มีผลใดปราศจากเหตุ เมื่อมีเหตุก็ย่อมต้องมีผล’

แม้ยามนี้นางจะยอมรับฟังคำสอนในอดีตของมารดา ทว่านางก็ไม่คิดจะละทิ้งความเชื่อของตนเองเช่นกัน นางเพียงเลิกตัดสินสิ่งต่างๆ โดยมองไปในทางที่ดีเสียหมด และหันมามองสิ่งละอันด้วยสายตาที่เป็นกลางมากขึ้น

หนิงซินหลุบตาลง ใคร่ครวญครู่เดียวก็ช้อนตาขึ้นกลับสบตา ตัดสินใจทำ ‘หน้าที่’ ของตนเองต่อไป

“อีกไม่เกินสองสามวันก็คงหายดีแล้ว ถึงตอนนั้นท่านค่อย...” หนิงซิน ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาทว่าหวานล้ำ ก่อนหลุบตาลงอีกครั้งแล้วซุกหน้าเข้ากับแผงอกกว้าง

อีกไม่เกินสามวันหลังจากนี้ เสด็จพ่อของนางย่อมต้องส่งสาสน์ตอบกลับมาอีกครั้ง ถึงตอนนั้น หากบิดายังดื้อรั้น นางก็ยินดีพลีกายเพื่อแคว้นป๋าย พยายามหว่านล้อมเขาดังที่เคยคิดเผื่อไว้ ใช้สิ่งที่สูญเสียไปแล้วของตนให้คุ้มค่ามากที่สุด

พลบค่ำ หลังเลี้ยงดูปูเสื่อสตรีของตนจนอิ่มหนำสำราญ หยางหยาง ก็ออกจากกระโจมพัก มุ่งหน้าสู่กระโจมบัญชาการเพื่อรับรายงานทั่วไปและสั่งการในเรื่องที่สำคัญ

ขณะเหล่าแม่ทัพนายกองกำลังรายงานเรื่องต่างๆ อยู่นั้น จู่ๆ อู่เฟิงซึ่งก่อนหน้านี้ถูกส่งไปเป็นทูตสงคราม ณ เมืองหลวงแคว้นป๋าย ก็รีบร้อนเข้ากระโจมมาคำนับตามลำดับยศศักดิ์ จากนั้นก็ชูราชสาสน์ขึ้นเหนือศีรษะ รายงานเสียงดังฟังชัด

“เรียนท่านแม่ทัพ ป๋ายอ๋องยอมตกลงเจรจาสงบศึกและยินยอมทำตามเงื่อนไขของฝ่ายเราทุกข้อ ทว่ายืนกรานขอเจรจาด้วยตนเอง โดยยินดีปฏิบัติตามที่ท่านแม่ทัพเคยกล่าวไว้ ยอมเปิดทางให้พวกเราเข้าเมืองหลวงแคว้นป๋าย โดยต้องการขอเวลาสามวันเพื่อเตรียมการดังเงื่อนไขของท่านแม่ทัพ”

“ให้เอากองทัพเข้าไปก็ยังได้เช่นนั้นรึ?” หยางหยางเลิกคิ้วถาม

“ขอรับ” อู่เฟิงตอบเสียงดังฟังชัด

“ฮืม...ขออีกสามวัน...” เหล่าขุนศึกนายกองในที่ประชุมบ้างก็ลูบหนวดเครา บ้างก็เงยหน้ามองเพดานกระโจม บ้างเหลียวสบตากัน

 พวกเขาหลายคน โดยเฉพาะยิ่งแล้วตัวอู่เฟิงเอง ยอมรับว่าถึงแม้การณ์ครั้งนี้คล้ายจะสมความคิด กลับยากจะวางใจ

หยางหยางเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

ตั้งแต่ต้นจนถึงบัดนี้ พฤติกรรมของป๋ายอ๋อง ดูๆ ไปก็คล้ายการประวิงเวลาเพื่อรอคอยบางอย่างมากกว่า...

ทว่าปัญหาที่แท้จริงมิใช่ป๋ายอ๋องคิดทำสิ่งใด สำคัญคือฝ่ายกองทัพทมิฬพร้อมรับมือทุกเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นดีแล้วหรือไม่ต่างหาก

“พบพิรุธใดหรือไม่”

อู่เฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงตอบ

“ตามความเห็นของผู้น้อย เห็นทีครั้งนี้แคว้นป๋ายจะคิดไม่ซื่อเป็นแม่นมั่น ที่รับคำก็ล้วนแล้วแต่ผายลม[1]ทั้งสิ้น”

“ป๋ายอ๋องได้กล่าวถึงองค์หญิงรองหรือไม่”

“แม้จะยอมอ่านสารที่องค์หญิงเขียนส่งไปในนามท่านแม่ทัพ ทว่า...ไม่ขอรับ” อู่เฟิงตอบ สีหน้าอึดอัดใจ

อู่เฟิงเป็นผู้ยึดมั่นในคุณธรรม ชื่นชมผู้มีจิตใจกล้าหาญ รักชาติบ้านเมืองเป็นอย่างยิ่ง เห็นขุนพลของตนออกอาการเช่นนี้แล้ว หยางหยางก็พอคาดเดาได้ ว่าป๋ายอ๋องคงมิวายตัดพ่อตัดลูก ตัดสิ่งที่ตนเห็นว่าเป็น ‘ก้อนเนื้ออันน่าอัปยศ’ ของราชวงศ์สกุลอิ๋งทิ้งเสียแล้ว

เหอะ! ช่างน่าขันนัก! หากมิใช่เพราะก้อนเนื้อที่ป๋ายอ๋องรังเกียจนัก ยามนี้เมืองหลวงแคว้นป๋ายคงเหลือเพียงเถ้าถ่าน อย่าว่าแต่ถูกทำลายเกียรติยศลดศักดิ์ศรี ยามนี้ราชวงศ์สกุลอิ๋งคงเหลือเพียงศีรษะที่ปักอยู่บนปลายหอกเหนือกำแพงวังเท่านั้น ไม่แน่ว่ากระทั่งลูกตายังไม่เหลือ ถูกฝูงนกรุมจิกทึ้งทั่วทั้งร่างไปนานแล้วด้วยซ้ำ

หยางหยางขบฟันแน่น ถามเสียงลอดไรฟัน

“ตลอดระยะเวลาที่เจ้าอยู่ที่นั่น มีผู้ใดสอบถามเรื่องนางบ้างหรือไม่”

อู่เฟิงพอจะจับความรู้สึกผู้เป็นนายได้ เขาตอบอย่างอึดอัดใจ

“ไม่เลยขอรับ แคว้นป๋ายทำราวกับว่าพวกเขาไม่เคยมีองค์หญิงรองมาก่อน ผู้น้อยเห็นแล้วให้ปวดใจนัก”

หยางหยางฟังแล้วพลันกำหมัดแน่น ทั้งรังเกียจ ทั้งโมโห ทั้งสะท้อนใจ

คงเพราะป๋ายอ๋องและคนเหล่านั้นหยิ่งทะนงในเกียรติยศศักดิ์ศรี จึงมิอาจยอมรับเรื่องที่องค์หญิงองค์สำคัญของตนตกอยู่ในเงื้อมมือศัตรู กระทั่งเห็นสารจากนางก็ยังมิได้กล่าวถึงเจ้าตัวแม้เพียงครึ่งคำ ทำราวกับว่าไม่เคยมีเรื่ององค์หญิงรองออกจากวังหลวงมาก่อน

คนพวกนั้นทอดทิ้งนาง...

ช่างเป็นการเสียสละเสียเปล่าให้เหล่าผู้ไม่รู้คุณโดยแท้!

[1] หมายถึงพูดจาเหลวไหลไร้สาระ, โกหก, เพ้อเจ้อ