เจ้่าของคอนโด

แดนไทยประชุมงานยุ่งตลอดทั้งวัน หลายวันที่เขาวนเวียนอยู่แต่กับเรื่องของไพลิน จนลืมงานคุณอำพลต้องนัดให้เขาเคลียร์งาน มีงานให้เขาเซ็นและต้องตัดสินใจหลายอย่าง ทั้งสองคุยงานกันที่สำนักงานทนายความ หนึ่งในงานนั้นก็คือเรื่องบริษัทฯของคุณพายัพ เป็นเรื่องใหญ่เขายอมรับว่าหนักใจมาก เขาได้ลงมือทำแล้วก็ต้องทำให้สำเร็จ ถ้าย้อนหลังไปได้เขาจะแนะนำธนาคารดีๆ ให้คุณพายัพไปกู้เงินเขาจะไม่ยอมให้คุณพายัพกู้เงินเด็ดขาด ได้แต่คิดทำอะไรไม่ได้แล้ว ตั้งใจจะโทรหาไพลินแต่ก็ไม่มีโอกาสเลย งานพัวพันจนทำให้เขาไม่ได้กลับไปนอนที่คอนโด

แดนไทยไปร่วมงานขอบคุณลูกค้าต่างชาติ เหมือนเดิมเขาไม่ยอมเปิดเผยตัวตนอยู่ดี ส่งผู้จัดการไปออกหน้าแทน แต่ตัวเองก็ยังคงวนเวียนอยู่ภายในงานนั้นโดยที่ทุกคนก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร สถานที่จัดงานอยู่ห่างไกลและอยู่คนละฝั่งกับคอนโดเขามาก บวกกับเขาดื่มหนักจนกลับไม่ไหว เพื่อความปลอดภัยผู้จัดการจองโรงแรมให้เขาพัก เพราะไม่อยากให้เขาขับรถกลับด้วยอาการมึนเมา เมาขนาดไหนเขาก็ไม่วายที่จะโทรหาไพลิน เหมือนเดิมหญิงสาวไม่รับสายไม่อ่านไลน์ แดนไทยหงุดหงิด

เด็กนั่นไม่รับสายและไม่อ่านไลน์เขาเลย น่าโมโหไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนหลีกหนีเขาแบบนี้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องวุ่นวายกับเด็กไพลินคนนี้ ตอบตัวเองไม่ได้เลย ในใจอยากเอาชนะเด็กนั่นให้ได้ อยากเห็นหน้าเด็กนั่นว่าจะทำหน้ายังไงถ้ารู้ว่าเขาเป็นใคร อีกใจก็ไม่อยากที่จะเปิดเผยสถานะจริงให้ไพลินรู้ แต่เงินของเขาก็สำคัญยังไงเขาก็ต้องเลือกเงินของเขาก่อน ทำไมเด็กไพลินต้องเกิดมาเป็นลูกของคุณพายัพด้วยนะ ถ้าไม่ใช่ลูกคุณพายัพอาจเข้าหาได้ง่ายกว่านี้

แดนไทยเพิ่งรู้จากคุณอำพลว่าคุณพายัพป่วยหนัก อาจมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน คงจะจริงในวันที่เขาเห็นคุณพายัพกับไพลินนัดเจอกัน สภาพของคุณพายัพวันนั้นแทบดูไม่ได้เลย เขาเข้าใจความรู้สึกสถานะของคุณพายัพ แต่จะให้เขายกหนี้ให้ทั้งหมด คุณพายัพก็ไม่หายป่วยจากโรคร้ายที่เป็นอยู่หรอก แล้วนี่ครอบครัวเขารู้หรือยัง เท่าที่คุณอำพลรายงานมา สองแม่ลูกนั่นยังคงใช้เงินกันอย่างฟุ้มเฟือยเหมือนเดิม เหมือนไม่รู้สถานการณ์และชะตากรรมของบริษัทฯเลย

แล้วไพลินล่ะ รู้หรือยังว่าพ่อของตัวเองไม่สบายและธุรกิจของพ่อกำลังจะล้มทั้งหมด เขาให้คุณอำพลตรวจดูทรัพย์สินของคุณพายัพแล้ว รวมทรัพย์สินทุกอย่างยังขาดอีกหลายล้านบาท คนอย่างเขาหรือจะยอม ไม่มีทางแน่นอนเขาไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น เกิดคุณพายัพไม่อยู่มีอันเป็นไป ทายาทต้องรับผิดชอบทุกคน

แดนไทยกลับมาที่คอนโดนึกโมโหที่โทรหาไพลินแล้วไม่ยอมรับสาย ทักไลน์ก็ไม่ตอบดูเหมือนว่าจะบล็อคไลน์เขาด้วย สายๆ มาบล็อกเบอร์เขาอีก นึกเสียดายที่ไม่ได้ขอเบอร์ของยายจันไว้ เขาเคาะประตูห้องของไพลินจนเจ็บมือโชคดีที่ชั้นนี้กลางวันไม่มีคนอยู่ ไม่งั้นคงมีคนโผล่หน้าออกมาด่าเขาแน่ๆ เหมือนเดิมไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นเจ้าของคอนโดทั้งหมดนี้ ในฐานะที่เป็นเจ้าของคอนโดและเป็นเจ้าหนี้เขามีสิทธิ์เปิดห้องของลูกหนี้ แดนไทยโทรหาคุณอำพลทันที

“คุณอำพลให้ใครก็ได้เอากุญแจห้องของไพลินขึ้นมาให้ผมหน่อยด่วนด้วยนะ”

ไม่ถึงสิบนาทีแดนไทยก็เข้ามาอยู่ในห้องของไพลินที่เวลานี้เงียบสนิท ไม่มีคนอยู่เขาเดินดูทุกห้องของทุกอย่างในห้องเป็นระเบียบอยู่แล้วไม่มีอะไรผิดปกติ แสดงว่าสองยายหลานไม่อยู่ ไปไหนกัน เขาเดินเข้าห้องที่ยายจันพักทุกอย่างดูเรียบร้อยเตียงถูกคลุมไว้อย่างดี เดินเลยไปที่ห้องไพลินมุ้งผ้าฝ้ายสีขาวยังคงกางคลุมเตียงใหญ่ไว้ นึกแปลกใจว่านอนห้องแอร์ทำไมกางมุ้ง แปลกใจแต่ก็นึกขำ ภายในห้องทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ตู้เสื้อผ้าพับแขวนเรียงสีอย่างเป็นระเบียบ ส่วนมากเป็นกางเกงยีนเสื้อเชิ้ตสีขาว สียีน ผ้าถุงเสื้อผ้าลูกไม้ชุดนอนเสื้อแขนยาวกางเกงขายาว พับแยกกันไว้อย่างเป็นระเบียบ หนังสือเยอะมากดูว่าเด็กไพลินอ่านหนังสือทุกแนว

เขาสะดุดตากับหนังสือเย็บปักถักร้อยที่มีแบบถักลายต่างๆ เต็มไปหมด รวมถึงผืนที่ถักแล้ว พับซ้อนกันอยู่ในตู้ มีหลากหลายสี ส่วนมากเป็นสีขาว ใกล้กันมีภาพวาดหลายใบตั้งเรียงรายมีทั้งเสร็จแล้วและยังไม่เสร็จ เด็กนี่นอกจากทำงานบัญชีแล้ว ยังมีความสามารถทำงานพวกนี้ได้ด้วยเหรอ ดูมีความเป็นกุลสตรีจริง หายากมากในปัจจุบันนี้ ดูอย่างเรื่องทำความสะอาดบ้าน เขาถูกใจมาก ยิ่งมาเห็นงานถักของเด็กนี่ ยิ่งชอบใจ แสดงว่าเป็นคนใจเย็นใจนิ่งมาก

เขาเดินสำรวจรอบห้องไม่มีสิ่งใดผิดปกติ แล้วสองยายหลานหายไปไหนกัน หรือว่าทั้งสองคนกลับต่างจังหวัดแล้ว ที่รู้มาไพลินลาออกจากงานแล้วนี่นา แดนไทยกดโทรศัพท์หาคุณอำพลอีกครั้ง เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าของห้องนี้ไปไหน ไม่อยากพบหน้าพูดจากับเขาขนาดนี้เลยเหรอ นี่ขนาดยังไม่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าหนี้ยังขนาดนี้ หนีฉันเหรอไพลินคิดว่าจะหนีได้ถึงไหนกัน ยังไงก็ต้องมาตกลงเรื่องหนี้สินกันอยู่ดี

“ว่ายังไงคุณอำพล ได้เรื่องไหม” เสียงของเขาที่ดังอยู่แล้วดังมากกว่าเดิมตอนนี้ใจเต้นแรงเพราะโมโห

“คุณไพลินพายายกลับบ้านแล้วครับ เมื่อเช้านี่เอง”

“ส่งที่อยู่มาให้ผมหน่อย เดี๋ยวนี้เลย แล้วทำยังไงก็ได้ให้ไพลินต้องกลับมากรุงเทพฯด่วนที่สุด”

ไม่ถึงห้านาทีคุณอำพลส่งที่พิกัดบ้านสวนของยายจันมาให้แดนไทย เขาไม่ต้องเตรียมอะไรมากออกจากห้องของไพลินตรงไปที่รถของตัวเองทันที นึกโมโหไม่เคยมีใครปฏิเสธเขาแบบนี้ เด็กนั่นเห็นเขาเป็นอะไร อยากจะเห็นหน้าตอนที่ต้องใช้หนี้แทนพ่อเหลือเกิน ว่าจะทำหน้ายังไง แดนไทยจับจีพีเอสเขาออกเดินทางทันทีไม่เกินสองชั่วโมงหรอก โมโหจนเกือบระงับใจตัวเองไว้ไม่ได้ จะสักเท่าไหร่เชียวคิดเหรอว่าจะจบ ไม่มีทางหรอก นี่ยังไม่เริ่มเลย แล้วถ้าไพลินไม่มีเงินมาใช้หนี้แทนคุณพายัพแล้วเขาจะทำยังไงต่อไป

หลังส่งรายละเอียดและประสานงานให้เจ้านายเรียบร้อย คุณอำพลถอนหายใจอย่างโล่งอก และมีความกังวลกับบางอย่าง รู้สึกสงสารคุณไพลิน เจ้านายเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ คุณอำพลรู้ว่าถ้าแดนไทยไม่พอใจหรือถ้าโกรธสิ่งใด สิ่งนั้นหรือคนๆ นั้นจะไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่ๆ นึกถึงหน้าตาของผู้หญิงที่ชื่อไพลิน รูปร่างหน้าตาสวยดูนิ่งๆ ดูนิสัยแล้วแตกต่างจากคุณสายสมรและสายทิพย์มาก เขาไม่ค่อยชอบใจนัก ที่เจ้านายมุ่งเน้นไปที่ไพลินดูว่าไม่ถูกต้องนัก ควรที่จะตามหนี้กับคุณสายสมรมากกว่า และถ้าเจ้านายเขาคิดไปไกลเกินคำว่าลูกหนี้ คุณไพลินจะอยู่ในสถานะอะไร คิดมาถึงตรงนี้เขาก็ได้แต่ถอนหายใจ เรื่องของเจ้านายเขาก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น ช่วยอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ภาวนาเอาใจช่วยลูกสาวคุณพายัพ

ที่บ้านสวนยายจันนอนพักเอนหลังอยู่บนตั่งไม้ตัวใหญ่ ลมพัดเย็นสบายยายจันกำลังจะเคลิ้มหลับอีกหน

“ยายจ๋าพายต้องเข้ากรุงเทพฯด่วน ที่ทำงานเก่าโทรมาบอกว่าเจ้านายต้องการงานด่วน เป็นงานที่พายเคยทำไม่มีใครรู้งานตรงนี้เท่าพาย”

“เอ่า...ทำไมเพิ่งโทรมาล่ะลูก นี่เพิ่งมาเมื่อวานเอง ต้องกลับไปอีกแล้วเหรอ”

“พายว่าจะออกพรุ่งนี้แต่เช้าค่ะจะพาชมพูไปด้วย งานเสร็จก็ว่าจะกลับเลยชมพูจะช่วยขับรถกลับค่ะยาย”

“ถ้าจะไปก็ต้องไปลูกไม่ต้องห่วงยาย กับข้าวกับปลาก็มีอยู่แล้วชมพูซิเหนื่อยแย่วันมะรืนต้องทำงานอีก”

“ไม่เป็นไรค่ะยาย พูอยู่เวรดึกค่ะไปได้สบายมาก”

“งั้นก็ตามนั้นล่ะลูก ถ้าจะไปก็ต้องไปทำให้มันเสร็จๆ เดี๋ยวเอาพวกผลไม้ไปฝากเพื่อนๆ ด้วยนะ”

“พายโทรหาลุงปานให้เตรียมไว้ให้แล้ว พรุ่งนี้เช้ามืดจะเอามาส่งค่ะ”

"งั้นเดี๋ยวพายทำกับข้าวไว้หลายๆ อย่างทำเยอะหน่อย ยายจะได้อุ่นกิน เผื่อว่าพายทำงานไม่เสร็จ แต่จะพยายามให้เสร็จแล้วจะกลับเลย"

ไพลินกับบัวชมพูช่วยกันทำอาหารเย็น ยายจันนอนดูทีวีอย่างสบายใจบนตั่งหลังจากที่เมื่อกลางวันสานตะกร้าที่ทำค้างไว้ตั้งแต่เมื่อเดือนที่แล้วเสร็จไปหนึ่งใบ ปล่อยให้หลานสาวทำกับข้าวกันสองคนในครัว ต่างจังหวัดแบบนี้พอมืดก็มืดเลย มีเพียงแสงไฟจากเสาไฟฟ้าที่ส่องสว่างระหว่างเส้นทาง และไฟที่ติดตามหน้าบ้านของแต่ละหลัง ไม่เหมือนในกรุงเทพฯที่สว่างไสวตลอดทั้งคืน ยายจันที่กำลังจะดูทีวีเพลินสงสัย เมื่อเห็นแสงไฟจากรถส่องเข้ามาภายในบริเวณบ้าน

“หนูพายรถใครมาลูกดูเหมือนว่าจะมาบ้านเรานะ “

“เดี๋ยวพายไปดูเองค่ะยาย สงสัยลุงปานเอาผลไม้มาให้แน่เลยค่ะ เอ....แต่ว่าลุงปานบอกว่าจะเอามาให้พรุ่งนี้เช้านี่นาทำไมรีบจัง”

ไพลินเปิดไฟใต้ถุนและรอบรั้วบ้านก่อนที่จะวิ่งลงไปดูรถที่จอดอยู่หน้ารั้วบ้าน เข้าใจว่าเป็นลุงปานเอาผลไม้มาให้เธอ ลุงปานคงเปลี่ยนใจรั้วห่างจากตัวบ้านประมาณห้าสิบเมตร ไม่ใช่รถกระบะของลุงปาน แต่เป็นรถเก่งคันใหญ หญิงสาวยืนนิ่งเมื่อมองสบตากับคนที่อยู่ภายในรถถึงจะมองผ่านกระจก แต่เธอจำสายตาคมกริบและดุนั้นได้ดี

แดนไทยเปิดไฟหรี่จ้องมองมาที่ไพลิน ใจเขาเย็นลงมากแล้ว ภาพผู้หญิงตรงหน้าปล่อยผมยาว ใส่เสื้อผ้าลูกไม้สีขาวแขนกุดเข้ารูปเผยต้นแขนขาวเรียว ใส่ผ้าถุงปาเต๊ะลายแบบทางใต้ยาวถึงตาตุ่ม เขายอมรับว่าไพลินหุ่นดีมาก ไม่ได้แต่งเติมเสริมส่วนไหนเลย ธรรมชาติล้วนๆ รู้ว่าจะต้องเจอแต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้ เวลาที่อยู่ใกล้เด็กนี่เขาทำตัวไม่ค่อยถูกรู้สึกประหม่าบ่อยครั้ง

ไพลินทำตัวไม่ถูกยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่คิดว่าเขาจะมาถึงที่บ้านยาย คิดว่าไม่ค่อยปกติแน่นอน มีหลายคำถามผุดขึ้นในหัวของเธอ หญิงสาวสูดลมหายใจยาวเดินไปเปิดประตูรั้วบ้าน

แดนไทยเคลื่อนรถเก๋งคันใหญ่ของเขาไปจอดใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างๆ รถของไพลิน

“สวัสดีค่ะ คุณมาทำไมคะมีธุระแถวนี้หรือคะแล้วมาบ้านยายถูกได้ยังไงคะ”

ไพลินยกมือไหว้แดนไทย ถามคำถามรัวๆ เมื่อแดนไทยก้าวขาลงมาจากรถบอกไม่ถูกว่าเขารู้สึกอย่างไงเธอเดาอารมณ์เขาไม่ถูก

แดนไทยรับไหว้ เขาจ้องมองไพลินไม่วางตานึกพยายามข่มความรู้สึกหลากหลายอย่างเอาไว้ในใจ

“หนูพายใครมาเหรอลูก ตาปานหรือเปล่า” เสียงยายจันร้องถามหลานสาวเมื่อเห็นว่าข้างล่างเงียบ

“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าต้องรับทุกครั้งแล้วมาทำไมไม่บอก”

“เอ่อ...ฉัน” ไพลินพูดอะไรไม่ออกเหมือนอะไรมาปิดปากไว้

“แล้วไม่คิดจะเชิญฉันขึ้นบ้านเลยรึไง”

ไพลินเดินนำหน้าเขาขึ้นบ้าน นึกโมโหตัวเองที่พูดไม่ออก

“สวัสดีครับยาย”

“เอ่าคุณแดนไทย มาได้ยังไงค่ำๆ มืดๆ ยายก็ว่ารถใครมา นั่งๆ ก่อนคุณ” ยายดูตื่นเต้นมากเมื่อเห็นว่าคนที่เดินตามหลังไพลินมา เป็นแดนไทยไม่ใช่แค่ยายเท่านั้นบัวชมพูที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าครัวก็แปลกใจเหมือนกัน ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน รูปร่างที่สูงใหญ่เสียงดังก้องกังวาน หน้าตาน่ากลัวมากกว่าน่าดู แล้วเขามาทำไมที่บ้านสวน ดูท่าทางเพื่อนสนิทของเธอตกใจมากกว่ายินดี

“บังเอิญผมมาทำงานแถวนี้ครับยาย เห็นว่าบ้านยายอยู่แถวนี้เลยแวะ คิดว่าจะขอนอนค้างสักคืนครับ ผมขับรถกลับไม่ไหวแน่มืดแล้วด้วย”

“ไม่เป็นไรหรอกคุณ พักเสียที่นี่แหละไหนๆ ก็มาแล้ว พอดีเลยหนูพายกับเพื่อนกำลังทำกับข้าว กินข้าวเย็นเสียด้วยกันเลย”

“หนูพายเอาน้ำมาให้คุณเขาหน่อยซิลูกยืนนิ่งอยู่ทำไมล่ะ หนูพูด้วยมานี่ซิลูกมารู้จักคุณเขาไว้ คุณแดนไทยเขาเป็นเพื่อนบ้านคอนโดที่กรุงเทพฯของหนูพาย” ยายจันแนะนำเสร็จสรรพดูว่าจะชอบใจที่จะได้มีเพื่อนคุย

บัวชมพูยกมือไหว้แดนไทยด้วยท่าทางงงๆ เธอคิดว่ามันแปลกๆ ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ๆ เพื่อนสนิทของเธอก็ท่าทางแปลกๆ”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ นี่คุณบัวชมพูที่เป็นพยาบาลเพื่อนคนเดียวของไพลินใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ” รู้อีกว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของไพลิน บัวชมพูยิ่งมั่นใจว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ๆ แล้วเขาคิดอะไรกับเพื่อนของเธอ บัวชมพูคิดว่าเขาไม่น่ามาทำงานอย่างที่บอก

“รบกวนด้วยนะครับ ผมเป็นเพื่อนบ้านของไพลินเอง”

“ดิฉันขอตัวไปทำกับข้าวต่อก่อนนะคะ ใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ”

ไพลินยกน้ำดื่มมาให้แดนไทยแล้วขอตัวเข้าไปทำกับข้าวกับบัวชมพูต่อ อาการตอนนี้ของเธอเหมือนไม่มีสติไม่เชื่อสิ่งที่เขาบอกกับยายว่ามาทำงานแถวนี้ แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าบัวชมพูเป็นเพื่อนเธอ หญิงสาวใจไม่ดีเลยเขามีเจตนาอะไรกันแน่