ตอนที่ 10 โรคระบาด

ตอนที่ 10 โรคระบาด

ฝั่งด้านอี้หาน

หลังจากที่นางกินข้าวเสร็จได้เดินทางมาที่ห้องเครื่องพร้อมสาวใช้สามสี่คนที่เดินตามมาคอยดูแลและมีซูซูที่ยืนถือร่มตามหลังนางมาติด ๆ เพราะยามนี้แสงแดดเริ่มร้อน

“ว้าวนี่หรือห้องเครื่องช่างกว้างใหญ่จริง ๆ นี่ ” อี้หานตื่นเต้นกวาดสายตามองสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่ตรงหน้า สาวใช้ในห้องครับตกใจรีบพากกันออกมาต้อนรับแม้กระทั่งพ่อครัวใหญ่

“พระชายารองมีเรื่องอันใดถึงมาเยือนที่ห้องเครื่องหรือพะย่ะค่ะ หรือว่าอาหารที่กระหม่อมทำไม่ถูกปาก”

“มิใช่ มิใช่ท่านพ่อครัวมิต้องเป็นกังวลข้าแค่อยากมาเดินสำรวจดูในสิ่งที่ข้าต้องดูแลเท่านั้น พระชายาเสวี่ยหมิ่นมอบงานให้ข้าดูแลบันทึกการใช้จ่ายหลังจวน ข้าอยากรู้ว่าสิ่งของที่ซื้อในแต่ละครั้งต้องใช้เบี้ยอัฐเท่าไหร่ เท่านั้นเอง”

“เป็นเช่นนั้นเองหรือพะย่ะค่ะ พอดีวันนี้เป็นวันที่ของใช้ในครัวเรือนหมดพอดีพระชายาอยากจะออกไปที่ตลาดกับพวกกระหม่อมหรือไม่จะได้รู้ว่าของที่ใช้มีอะไรบ้างราคาเท่าไหร่พะย่ะค่ะ”

“ดีเลย ข้าเองก็อยากออกไปเปิดหูเปิดตา เช่นนั้นออกไปตลาดกันเถอะ” อี้หานกระปรี้กระเปร่าเมื่อได้ยินว่าจะได้ออกไปข้างนอกตั้งแต่ทะลุมิติมานางไม่เคยไปที่ใดเลยนอกจากเรือนตระกูลซูกับจวนอ๋องหวังหมิง 

           ขบวนเกี้ยวของอี้หานออกเดินทางออกจากจวน พร้อมกับสาวใช้ในห้องเครื่องที่ต้องมาช่วยกันถือของ ในตลาดผู้คนคึกคักเดินเลือกซื้อของกันมากมาย เมื่อมาถึงตลาดเกี้ยวได้หยุดเคลื่อนไหวเพราะต้องลงเดินเลือกของ อี้หานจึงบอกให้สารภีรออยู่ด้านนอกตลาด นางเดินดูของอย่างตื่นเต้นของที่ไม่เคยก็ได้เห็นขนมโบราณที่อยากลิ้มลองก็ได้ลอง รอยยิ้มของนางปรากฎตลอดเส้นทางที่เลือกซื้อของ ระหว่างซื้อของหูของอี้หานได้ยินชาวบ้านพูดคุยกันถึงเรื่องโรคระบาดในหมู่บ้านข้าง ๆ

“ข้าได้ยินมาว่าตอนนี้ที่หมู่บ้านใกล้ ๆ มีโรคระบาดเกิดขึ้นร่างกายมีตุ่มแดงขึ้นเต็มตัว ตัวร้อนจับไข้ไม่มีหนทางรักษาไม่นานนักตุ่มแตกกลายเป็นบาดแผลช่างน่ากลัวจริง ๆ ร่างกายผ่ายผอมลงเรื่อย ๆ ได้ยินมาว่าตายไปสองคนแล้ว ข้าจะไม่ไปที่หมู่บ้านนั้นสักพักเลยล่ะ ”

“จริงหรือ ? น่ากลัวจริง ๆ แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าโรคอะไร”

“ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ต่อจากนี้จะซื้ออะไรจะกินอันใดตรวจสอบดี ๆ ว่ามาจากที่นั่นหรือไม่ ไม่แน่อาจจะติดกันได้หากไปสัมผัส”

“อืม...ข้าจะตรวจสอบดูให้ดี” สตรีทั้งสองพูดคุยกันเดินผ่านอี้หานไป เมื่อนั้นใบหน้าของนางพลันเปลี่ยนสีดวงตาเป็นประกาย คิดแผนบางอย่างออกในทันที

“ซูซูข้าต้องการไปที่ร้านยาเจ้าพาข้าไปได้หรือไม่?”

“ท่านไม่สบายหรือเพคะ เช่นนั้นด้านหน้านู้นเพคะร้านขายยา”ซูซูชี้นิ้วไปด้านหน้าไม่ไกลนัก อี้หานจึงหันไปสั่งท่านพ่อครัวกับสาวใช้ให้ไปรอที่เกี้ยวก่อนนางขอไปซื้อยาสักครู่

“พวกเจ้าไปรอข้าที่เกี้ยวก่อนหรือผู้ใดต้องการซื้อของใช้ของตนเองก็ไปเลือกซื้อแล้วมาพบกันที่เกี้ยวอีกหนึ่งเค่อ”

“เพคะ /พะย่ะค่ะ”

อี้หานเดินตรงไปที่ร้านขายยา เข้าไปสอบถามเรื่องโรคระบาดกับท่านหมอทันที

“ท่านหญิงต้องการสิ่งใดหรือขอรับ” ท่านหมอมองอี้หานตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้งเนื้อผ้าที่นางสวมใส่อีกทั้งเครื่องประดับมากมายคงมิใช่สตรีธรรมดาแน่นอน

“ท่านหมอข้าต้องการรู้สิ่งหนึ่ง ท่านรู้หรือไม่โรคระบาดที่เกิดในหมู่บ้านใกล้ ๆ นั่นคือโรคอันใดกัน ”

“ข้าน้อยเองก็ไม่ทราบขอรับ เป็นโรคที่ไม่มีทางรักษาให้หายขาดได้ ยามนี้สำนักแพทย์หลวงกำลังนำไปตรวจและศึกษาวิธีการรักษา ข้าจึงไม่กล้าเข้าไปตรวจอาการด้วยตัวของข้าเองเพราะข้าก็แก่มากแล้ว ได้ยินว่าสามารถติดต่อกันหากสัมผัสโดยตรง” อี้หานคิดหาหนทางออกจากจวนของชินอ๋องได้แล้ว หากนางแสร้งเป็นโรคติดต่อชินอ๋องไม่กล้าเข้าใกล้และรังเกียจนาง เท่านี้เขาคงยอมปล่อยนางไปและมอบสินเดิมให้นางเพียงเท่านี้นางก็จะได้ออกไปใช้ชีวิตอย่างอิสระ ใช้เงินสินเดิมหาทางร่ำรวยเอง เพียงแค่คิดอี้หานก็มีความสุขจนล้นออกมาจากดวงตา ซูซูที่ตามมาด้วยเพียงเห็นก็เข้าใจว่านายหญิงของตนต้องมีแผนในใจอีกแล้วแน่ ๆ

“ขอบคุณท่านหมอนะเจ้าคะ ” เมื่อได้รู้ในสิ่งที่อยากรู้อี้หานก็รีบเดินออกไปจากร้านยาทันที

“พระชายาเพคะอย่าบอกนะเพคะว่าท่านมีแผนอีกแล้ว”

“ใช่แล้วซูซู แผนการครั้งนี้ข้าว่าสำเร็จแน่นอน เตรียมตัวเดินทางออกจากจวนชินอ๋องได้เลย ความปรารถนาของคุณหนูเจ้าจะสำเร็จแล้ว”

“แล้วพระชายาจะไปอยู่ที่ใดหรือเพคะ หากท่านจะแสร้งเป็นโรคมิใช่แต่ชินอ๋องจะรังเกียจท่านจะกลับเรือนตระกูลซูคงมิได้เพราะคนเหล่านั้นคงหวาดกลัวติดโรคระบาดเช่นเดียวกัน”

“ผู้ใดบอกว่าข้าจะกลับเรือนตระกูลซูเล่า ข้าตัดขาดแล้วไม่มีทางหันหลังกลับ ข้าจะใช้สินเดิมซื้อที่สร้างกระท่อมหลังเล็ก ๆ อยู่กับเจ้าสองคน ส่วนเรื่องทำมาหากินค่อยคิดหลังจากออกจากจวนชินอ๋อง” ซูซูถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ไม่เข้าใจในสิ่งที่นายหญิงทำสักนิด ทุกวันนี้ก็สุขสบายอยู่แล้วจะออกไปจากจวนอ๋องให้ทุกข์เพราะเหตุใดกัน

     เมื่อกลับมาถึงจวนพ่อครัวได้ให้บันทึกการซื้อของแก่อี้หาน นางเดินกลับห้องพรางครุ่นคิดเรื่องทำอย่างไรให้เกิดอาการผื่นแดง จนนางเหลียวไปเห็นดอกโบตั๋น รีบสั่งให้ซูซูไปเอามาให้ทันที

“ซูซูเจ้าไปเอาดอกโบตั๋นมาให้ข้าที”

“เอามาทำไมหรือเพคะ”

“ก็ทำให้เกิดผื่นนะสิ ข้าแพ้เกสรดอกโบตั๋นเพียงแค่ได้กลิ่นใบหน้าหรือแม้แต่ผิวกายของข้าจะเกิดผื่นแดงระเรื่อเต็มไปหมด”

“เช่นนั้นไม่เป็นอันตรายกับท่านหรือเพคะ ”

“ไม่หรอก ข้าแพ้ไม่รุนแรงแค่มีอาการผื่นคันเท่านั้น เจ้ารีบไปเอามาให้ข้าเถอะ อย่าถามให้มากความ”

“เพคะ “ ซูซูทำตามคำสั่งไปเอาดอกโบตั๋นมาให้ อี้หานได้สิ่งที่ต้อง

การแต่ยังไม่ให้ซูซูเอามาใกล้ตนเอง เอาไว้ช่วงใกล้ตะวันตกดินค่อยเอาดอกไม้มาสูดดม     

           ต่อจากนั้นนางได้เอาบันทึกคราวก่อนมาเปรียบเทียบกับของใช้ที่ไปซื้อกันในวันนี้ สินค้าของใช้ที่ซื้อมาราคาเหมือนเดิม แต่ทำไมการเบิกจ่ายไม่เหมือนในใบบันทึก จะมีการเบิกจ่ายมากกว่าที่ซื้อมาทุกครั้ง อย่างนี้พ่อครัวต้องรู้เห็นด้วยหรือเพราะเขาเป็นคนมาเบิกจากและลงชื่อเขาทุกครั้ง ยิ่งคิดยิ่งมีเรื่องให้สงสัยเต็มไปหมด อี้หานจะต้องสืบให้รู้ให้ได้แต่แล้วนางก็วางหนังสือลงพร้อมถอนหายใจ

"เฮ้อ...ทำไมต้องคิดให้ปวดหัวด้วยล่ะ ในเมื่ออีกไม่นานข้าจะออกไปจากจวนนี้แล้ว ใครจะทำอะไรก็ช่างสิไม่เห็นสนใจเลย ซูซูเราออกไปเดินเล่นนอกตำหนักกันเถอะอีกไม่กี่วันข้าจะได้ออกจากที่นี่แล้ว ต้องร่ำลาที่นี่สักหน่อย ”

“เพคะ” ทั้งสองพากันเดินเล่นหน้าตำหนักอากาศยามบ่ายลมพัดเย็นสบาย อี้หานไม่คิดอะไรนอกจากแผนการที่กำลังจะเกิดในค่ำคืนนี้