ログインกลับมาอยู่ด้วยกันอีก เมื่อวันนั้นที่พร้อม------------------------------------------------ชายหนุ่มสูงโปร่งขายาวมาดเท่ ก้าวออกมาจากด้านในมายังจุดนัดพบภายในสนามบินซิดนีย์ เขากวาดสายตาไปทั่วกำลังมองหาสาวน้อยร่างบอบบาง เธอสัญญาจะมารับเพื่อเห็นหน้ากัน“สุราช... นี่ค่ะ” เสียงสดใสดังขึ้นข้างหลังกลุ่มคนที่มายืนรอรับ แก้มอมชมพูของเธอลอยเด่นมาแต่ไกล“ที่รัก... ไปทำอะไรมา สวยจนผมอดใจไม่ไหว...” เขากระซิบยั่วเธอ ขณะเดินออกไปยังลานจอดรถ บุญมีส่งหลานชายลูกครึ่งมาทำหน้าที่สารถีให้ครึ่งชั่วโมงต่อมาทั้งคู่มาถึงบ้านพักของลุงวิชพันธ์ซึ่งเป็นมรดกของแม่ท่าน ภูมิทัศน์หน้าบ้านหันหน้าไปยังอ่าวของเมือง ตกกลางคืนเห็นไฟระยิบระยับบนสองฟากฝั่ง“บ้านสวยมาก... ผมยังไม่เคยมาเลย” เขายืนหน้าบ้าน มองเห็นอ่าวไกลสุดตา น้ำทะเลเป็นสีฟ้าเข้มยามบ่ายใกล้พระอาทิตย์ตก สัมผัสได้ถึงลมเอื่อยๆ ต้องผิวน้ำเป็นริ้วๆ สุราชจูบไล้เรียวปากบางของอัญชนาอย่างยั่วยวนตรงหน้าบ้านนานมาก จนเธอเริ่มอึดอัด“เข้าบ้านก่อนนะ... ค่ำนี้ทานสลัดผักอโวคาโด มี spring roll ปอเปี๊ยะสด จำได้ไหม”“ความจำเกี่ยวกับคุณไม่เคยหาย ผมทิ้งอดีตช่วงเลวร้ายไปหมด หมอสะกดจ
ก่อนจากกันไกล ได้หวนมาหาความหวานกันอีกรอบ------------------------------------------------สุราชขอให้อัญชนามาเตรียมตัวที่เรือนทรงไทยสองคืนก่อนออกเดินทาง เขาขออนุญาตคุณปู่ก่อนแล้ว ช่วงเกือบเดือนที่ผ่านมาเขาได้เข้าคอร์สบำบัดรักษาอาการอารมณ์พลุ่งพล่าน ซึ่งที่ผ่านมาส่งผลกระทบทางจิตใจต่อการทำงานและกิจวัตรประจำวันการรักษาระยะเบื้องต้นนี้เขามุ่งมั่นกับมันอย่างเคร่งครัด และอาศัยการควบคุมตนเองด้วยสมาธิบำบัด หมอนิพนธ์ส่งเขาไปฝึกปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานกับพระอาจารย์สายเกจิชื่อดังคนหนึ่งอยู่เป็นระยะ เขาได้ฝึกกำหนดจิตเบื้องต้นแค่ระดับปฐมฌาน แต่สามารถทำให้จิตสงบได้มากขึ้น ระงับอารมณ์แปรปรวน และความคิดฟุ้งซ่านให้อยู่ในภาวะระลึกรู้ไม่ขาดสติ“สุราช...คะ พื้นอารมณ์คุณดีขึ้นมากแล้วนะ” อัญชนาบอกเขา ขณะเขากำลังตัดแต่งต้นไม้ในสวนรอบเรือนทรงไทย“ผมชอบมรดกชิ้นนี้ของคุณย่ามาก...มากกกก” เขาลากเสียงยาว จนเธอขำ“ฉันไม่เคยเห็นคุณทำอะไรแบบนี้มาก่อนจริงๆ นะ ดีใจมากที่ได้เห็นคุณปลูกต้นไม้ อยู่กับธรรมชาติแบบนี้ ฉันรักเรือนทรงไทยนี้มาก ตอนเด็กวิ่งเล่นรอบสวน ได้ยินเสียงคุณย่าเรียกฉันให้ขึ้นเรือนท่าน ให้ไปช่วยร้อยพวงมาลั
ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการที่ได้วางไว้นานแล้ว------------------------------------------------ปู่ประพันธ์รู้เรื่องจากป้ากังสดาลว่า สุราชก่อเรื่องยังหวนกลับไปบังคับอัญชนาให้ไปนอนกับเขาที่ห้องพักในโรงแรม และยังไปมีเรื่องอื้อฉาวถึงในคลับอีลีทของธนูนักการเมืองอาวุโสเสียงริงโทนดังขึ้นขณะเขากำลังจะออกจากร้านอาหาร เดินจับมืออัญชนาไปยังลานจอดรถ เพื่อจะพาเธอไปทำกิจกรรมเร่าร้อนกันอีกในคืนนี้ ข้ออ้างของเขาไม่สมเหตุสมผล เสียงป้ากังสดาลอยู่ในสายสั่งให้เขาพาอัญชนาไปบ้านคุณปู่ ท่านกำลังรอพบคนทั้งคู่อยู่ทันทีที่รถจอดตรงลานใกล้ทางเข้าประตูหน้าของตึกใหญ่ อัญชนาเปิดประตูลงไปก่อน ก้าวไปยืนรอเขาให้ลงมาเพื่อเดินเข้าบ้านพร้อมกัน เธอเดินเข้าไปพร้อมเขาเห็นทุกคนในครอบครัวนั่งอยู่โซฟารับแขก กำลังรออยู่เหมือนเมื่อวันนั้นที่เธอเดินทางมาพบท่านด้วยตนเองสุราชกับอัญชนาไหว้ทุกคนราวกับว่ากำลังมีงานเลี้ยงต้อนรับคนทั้งคู่ ย่าอุมาลุกเดินอย่างเชื่องช้ามาหยุดตรงหน้าสุราช เอ่ยเสียงแหบเบา...“ย่าอยากให้เราอย่าใช้อารมณ์ คุณปู่ท่านจะความดันขึ้น จำไว้นะ”“อัญชนาช่วยรั้งสุราชไว้ด้วย ... นายคนนี้ดื้อรั้นดึงดัน” คุณย่ามีสีหน้าไม่ส
ทั้งเขาและเธอยังถูกคุกคาม...ตามหลอนจากคนในอดีต------------------------------------------------ทันใดนั้นเองมือถือในมือของนางถูกมือหนาตะปบแย่งไปได้ มันถูกเหวี่ยงออกนอกห้องจนแตกกระจายแทบไม่เหลือซาก เขาสั่งให้เด็กหนุ่มพนักงานสามคนมาช่วยกันลากชายหน้าขาวที่กำลังคร่อมหญิงสาวอยู่บนเตียงออกไป เสียงด่าภาษาจีนอย่างหัวเสียดังลั่นห้อง ผู้หญิงในชุดชมพูบานเย็นส่งเสียงกรี๊ดดึงดันไม่ยอมท่าเดียว ขณะถูกเจ้าหน้าที่ดึงตัวออกไปจากห้องเช่นกัน“เลว... ทั้งอดีตผัวฉันและนังหน้าด้านเที่ยวแย่งผู้ชายไปทั่ว นังสารเลว!!!” ไอรินด่ากราด หันมาชี้หน้าสุราช และชี้ไปที่ผู้หญิงบนเตียง แล้วกรี๊ดลั่นจนแสบแก้วหู“หยุดได้แล้ว หยุดปากชั่วขยะแขยง ไปให้พ้น!!!” เขาโมโหตะคอกกลับดังลั่น“อ๋อ... คงเอามันสนุกกว่าใช่ไหม ถึงได้ลืมไอรินคนนี้” นางขึ้นเสียงแหว กรี๊ดอย่างไม่ยอมลดละ“ไปให้พ้น...พ้น ไปซะ...ก่อนผมจะ!!!” เสียงสุราชตะคอก หน้าแดงก่ำโกรธจนตัวสั่น ยกมือค้างอยากตบหน้านางไปสักสิบฉาดขณะถกเถียงกันอยู่นั้นเขากลัวว่าอัญชนาจะอับอาย จึงรีบไปหยิบเอาผ้าห่มขึ้นมา แล้วกระโดดขึ้นเตียงห่มร่างสั่นระริกที่งอตัวอยู่ ขณะกำลังหันไปเหลียวมองยังประ
ทั้งเขาและเธอยังถูกคุกคาม...ตามหลอนจากคนในอดีต---------------------------------------คืนนั้นดร.ปริญและอัญชนาถูกคุกคามตามหลอน ขณะยังคุยกันฟินๆ อยู่นั้น ประตูถูกผลักเข้ามาโดยทั้งคู่ไม่ทันตั้งตัว“Hi… My Angel Un นางฟ้าอัญของผม ทำไมมาอยู่ที่นี่ ... Oh...oh!!! ดร.ปริญ” น้ำเสียงหนุ่มฮ่องกงเยาะหนุ่มไทยข้างเธอ“Why here? ยังไงมาที่นี่ สวัสดีครับ” ดร.ปริญมีสีหน้าแปลกใจ จึงทักทายตามมารยาทไม่กี่วินาทีประตูถูกผลักเข้ามา โทนเสียงสูงเสียดสีแหว...เข้ามาทันที“โห...ต๊ายตาย แม่หม้ายเนื้อหอม เลิกกันยังไม่ถึงอาทิตย์ มาเอาหนุ่มดีกรีดอกเตอร์” แววตาท้าทายดูถูกอัญชนา“ขอโทษนะครับ... เชิญออกไปเดี๋ยวนี้ ห้องนี้วีไอพีนะครับ คนที่ไม่ได้รับเชิญไม่ควรเข้ามาวุ่นวาย” ชายหนุ่มยืนขึ้นปะทะหน้าหนุ่มฮ่องกง จ้องตากันอยู่ชั่วอึดใจ หนุ่มจีนหน้าขาวจึงหันหลังกระชากข้อมือสาวที่ตามเข้ามา ผลักประตูก้าวออกไปกับเสียงลอดออกมาจากไรฟันดังฟุดๆดร.ปริญหันหน้ามายิ้มกับอัญชนา ยกแก้วไวน์จิบต่อ“เราคุยกันถึงไหนครับ...” ชายหนุ่มมีมารยาทมาก“ค่ะ... กำลังถามกันว่า เราเคยมีใครไหมในอดีต”“ผมชอบคุณ...ตรงดี ผู้หญิงบางคนอย่างที่คุณเห็นกับแจ็ค
ความสุขจากการเป็นอิสระ ช่วยฟื้นฟูหัวใจที่อ่อนล้า แม้จะรู้สึกขาดอะไรไปบางอย่างก็ตาม------------------------------------------------อัญชนาได้กลับไปทำงานที่บริษัทประกันภัยของคุณพ่อเต็มเวลา เธอมีความสุขที่ได้เป็นอิสระจากเขา ไม่ต้องรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ตัดสินใจได้ทันทีว่าจะต้องเดินหน้าต่อไปกับการหาผู้ถือหุ้นรายใหม่เพชรลดาเสนอให้คุณธนูเข้ามาซื้อหุ้นอีกครึ่งหนึ่งต่อที่ประชุมคณะกรรมการบริหารในสัปดาห์ถัดมา มติของที่ประชุมเป็นเอกฉันท์ อรรถพล...คุณพ่อของเธอประกาศลาออกจากตำแหน่งประธานบริษัท และให้คณะกรรมการเลือกผู้ดำรงตำแหน่งคนใหม่ในการประชุมครั้งถัดไประหว่างนี้อัญชนาจะช่วยทำหน้าที่แทนคุณพ่อไปพลางๆ แต่ละวันหมดไปกับการประชุมขอรายละเอียดเพื่อผู้บริหารคนใหม่ ซึ่งคุณธนูจะเข้าประชุมครั้งถัดไปในวันศุกร์ที่จะถึง เพื่อลงมติคัดเลือกผู้ดำรงตำแหน่งคนใหม่“คุณเพชร... ยินดีด้วยนะคะ คุณกับคุณวิราชได้กลับไปคืนดีกันแล้ว” อัญชนาเอ่ยขึ้นก่อนชวนสาวน้อยหน้าหวาน ที่เข้ามาอยู่ในตำแหน่งผู้ช่วยประธานบริษัท ออกไปกินข้าวมื้อเที่ยงด้วยกันแถวในเมือง“วันนี้ เพชรนัดดร.ปริญมาทานข้าวด้วยนะคะ” เพชรลดายิ้มอย่างเบิกบาน หน้า







