11 เทียนเป็นลูกไม่มีพ่อ

วิถีชีวิตของเขาแตกต่างออกไป เมื่อทอดสายตามองดูรอบ ๆ ตัวมันคือสิ่งที่รัฐยาไม่เคยมีมาก่อนเลยในชีวิตนี้ มันเหมือนฝัน….แล้วเขาก็จะตื่นในเร็ว ๆ นี้ ตื่นลืมตายอมรับความจริงว่าทั้งหมดที่เห็นและครอบครองเป็นเจ้าของอยู่มันไม่ได้เป็นของเขา แต่ส้มก็ปลุกภวังค์นึกคิดของเขากลับคืนมา เด็กหนุ่มกระพริบตาถี่ ๆ กับตัวเองเมื่อได้ยินน้ำเสียงของส้ม

“คุณหิวไหม?”

สรรพนามที่ส้มเรียกเขาทำให้รัฐยาขนลุก เขาได้รับการยกย่องมากเกินไป

“พี่ไม่ต้องเรียกเทียนว่าคุณหรอก”

เขาบอกความจริงใจออกมา ส้มมองอย่างฉงน เด็กหนุ่มที่ส้มเห็นรูปงามนักแม้จะดูเศร้าสร้อย ส้มได้รับการบอกเล่ามาว่าเพราะเด็กนี่เป็นกำพร้า ไม่มีพ่อและแม่ก็ถูกรถชนตาย ท่านไปเจอเข้าเลยรับมาอุปการะส่งส้มมาเป็นคนใช้ส่วนตัว

ท่าทางของเขาดูอ่อนโยน จริงใจนัก

“ไม่เป็นไรค่ะ”

ส้มได้รับการอบรมมาแล้วอย่างดี คุณนายแสงเดือนไม่ชอบให้สาวใช้กระด้างกระเดื่องกับเธอ และส้มก็อยู่บ้านนี้ได้นานปีด้วยความอดทนของตัวเอง ส้มเป็นคนเรียนรู้ไวและค่อนข้างจะเงียบขรึมไม่พูดไม่จามากนัก

“ให้เทียนเรียกพี่ส้มก็แล้วกันนะ….”

เมื่อส้มไม่ยอม รัฐยาก็สรุปในที่สุด อาหารของเขาถูกจัดขึ้นมาบนห้อง….จานชุดสวย และช้อนส้อมที่เข้าคู่กันงดงาม มันทำให้เขาคิดถึงบ้าน แม้จะไม่ได้มีจานสวยช้อนส้อมสวย แต่แม่ก็เป็นคนพิถีพิถันพอสมควรในเรื่องความเป็นอยู่ แม้จะยากจนแม่ก็ใช้จานกระเบื้องลวดลายดี ช้อนส้อมที่เข้าคู่กัน แม่ฝึกฝนเรื่องนี้ให้รัฐยาเสมอ….แม่อ้างว่ามันเป็นสิ่งดี ๆ ที่เรียกกันว่ามารยาทและเขาก็ควรเติบโตขึ้นอย่างงดงาม

คิดถึงแม่ น้ำตาของรัฐยาก็พรูลงมา เขาไม่มีแม่อีกแล้ว

“อ้าว….”

ประตูห้องเปิดเข้ามา นายดำรงนั่นเอง เห็นส้มลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อย รัฐยายกมือปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วก่อนจะยกมือไหว้ “นั่นกินข้าวกับน้ำตาเสียแล้วหรือ”

เขาเห็นเด็กวัยอ่อนกว่าลูกชายตัวเองถนัดตาเดี๋ยวนี้เองหลังจากไม่เคยมองอย่างพิจารณามาก่อน นี่เองที่เมียเขาโวยวายมากมายนักว่าเด็กคนนี้จะเป็นชนวนแห่งความยุ่งยากได้

เด็กหนุ่มรูปงามที่คงจะงามได้มากกว่านี้หากวัยเพิ่มมากขึ้น เขารู้สึกสมเพช เพราะอายุยังน้อยเหลือเกิน ไม่มีทั้งพ่อทั้งแม่…

ไม่มีพ่อเพราะหาไม่ได้

ไม่มีแม่เพราะถูกรถชนตาย

คุณนายแสงเดือนเองก็โวยวายหนักในเรื่องที่รัฐยาไม่มีพ่อ เธอกลัวว่ารัฐยาจะเติบโตเหมือนลูกไม่มีพ่อทั่วไป คือเอาดีไม่ได้

แต่นายดำรงคิดว่าเขาจะอบรมสั่งสอนเด็กคนนี้ให้ได้ดีจงได้

เขาจะรับภาระเกี่ยวกับเด็กคนนี้เอง…เขามีแต่ลูกชายคนเดียว อยากมีลูกมากกว่านี้แต่ก็ไม่มีเอง เขาเป็นคนยกย่องให้เกียรติหญิงที่เป็นภรรยา นายดำรงจึงไม่ได้ยกย่องหญิงคนอื่นขึ้นมาอีก เขามีคุณนายแสงเดือนคนเดียว และถึงจะมีผู้หญิงอื่นบ้าง ก็ไม่เรียกว่าเป็นเมียเขาด้วย และนายดำรงเองก็ทำหมันมานาแล้ว เพื่อตัดปัญหา เขาไม่อยากให้ภากรมีปัญหา เขาเห็นมามากพอควรกับการที่ลูกต่างเมียต่างแม่และอิจฉาริษยากันเองให้เสียไปถึงสภาพจิตใจ

เขาหวังในตัวภากรมาก…เขาอบรมภากรมาตามวิธีของเขา ให้ภากรเป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง การต่อสู้ชีวิตอย่างโชกโชนของเขาทำให้เขาเหนื่อย และเขาไม่อยากให้ภากรเหนื่อยเหมือนเขา…ไม่อยากให้ลูกต้องสู้สารพัดแบบนั้น เขาเพียงแต่หวังให้ภากรรับสืบทอดต่อจากเขา เท่านั้นก็พอแล้ว

นี่เขาคิดจะปลูกฝังรัฐยาอีกคนหนึ่ง เขามองเด็กหนุ่มแล้วประเมินในเวลาอันสั้นว่าเด็กคนนี้พร้อมจะรับการสอนสั่งดี ๆ

เขาจะทำให้แกร่งพอเอาตัวรอด เพราะรัฐยาไม่มีใครอีกแล้ว ญาติพี่น้องไม่มียื่นมือเข้ามา

ส้มยกเก้าอี้มาให้เขา

นายดำรงนั่งลง “ทำใจเสียเถิด ความตายมันเป็นเรื่องสามัญมีเกิดก็มีตาย อย่าเอาชีวิตของตัวที่เหลือไปอาดูรให้มากความ ยังต้องก้าวไปอีกไกลทำตัวเองให้ดีที่สุด”

“แต่เทียนเคยมีแม่”

เถียงแบบเด็ก ๆ เสียงยังสั่น

เขาไม่ยิ้ม ดวงหน้ายังวางเฉย แต่ดวงตาของเขาค่อนข้างเมตตาปรานีทีเดียว

“อยากมีพ่อบ้างไหมล่ะ”

เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน รัฐยาจ้องเขาเขม็ง

“แม่บอกว่าเทียนไม่มีพ่อ….และคงจะไม่มีไปตลอด”