6 นับจากนี้พี่จะดูแลเทียนเอง

เด็กคนนั้น…ยังเด็กมากทีเดียว เมื่อเขาเข้าไปใกล้เตียงแล้วมองเห็นถนัดเต็มสองตาของตัวเอง ดวงหน้าเรียว…ผมสีดำขลับหวีเปิดเห็นหน้าผากลาดมนสวย คิ้วดำเรียวไปจดหางตา…แล้วเมื่อมองต่ำลงมาอีกนิดเห็นดวงตานั้นแล้ว ภากรก็กัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้

เขาเห็นดวงตาแดงช้ำ เหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

น้ำตายังเต็มดวงตาด้วย

คงจะร้องไห้มาตลอดเวลา เพราะแม่ของเด็กหนุ่มตายแล้ว…ไม่มีกิริยาอื่นใดเมื่อเห็นเขา เพราะรัฐยาได้พบปะเจอะเจอคนหลายคน ที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย ทุกคนเข้ามาในห้องนี้ พูดโน่นพูดนี่กันมากมายจนถึงผู้ชายคนนี้ เขาคงจะแก่กว่าไม่กี่ปี หน้าตายังดูอ่อนกว่าทุกคนที่เดินเข้ามาแล้วเดินออกไป

“จะมาบอกอะไรเทียนอีกฮะ”

น้ำเสียงของเขาสั่นสะท้าน ริมฝีปากเริ่มเบะออกนิด ๆ

ภากรสงสารจับใจ…เขาไม่เคยมีความสงสารหนใดจะเท่าหนนี้ แล้วภาพหนึ่งก็ผ่านเข้ามาในความคิดของเขา ภาพของหญิงที่นอนเหยียดยาวอยู่บนพื้นถนนฉ่ำนองด้วยน้ำฝน มือยื่นไปจนสุดเหมือนจะไขว่คว้า เขายังจำภาพการตายของผู้หญิงคนนั้นได้

เขาโทษตัวเอง…ภากรนึกถึงว่าหากเขาแข็งต่อภคินีสักหน่อยไม่ปล่อยให้หล่อนเป็นคนขับรถ อุบัติเหตุที่พรากแม่ลูกจากกันชั่วชีวิตก็คงจะไม่เกิดขึ้น

“พี่…”

เขาตั้งตัวเองเป็นพี่…อยากให้ความอบอุ่น

อยากชดใช้ให้…ซึ่งมันคงจะทดแทนกันไม่ได้

รัฐยายังเด็ก การมีแม่เป็นสิ่งสำคัญที่จะประคับประคองชีวิตของเขาไปได้อย่างยาวนาน

และเด็กนี่ไม่มีพ่อ…เท่าที่เขารู้ แม่ของเขาเข้ามาตรวจสอบประวัติไปหนหนึ่งแล้ว

รัฐยาไม่มีใครอีกเลย มีกันแค่สองคนแม่ลูก สองชีวิต…ไร้ญาติขาดมิตรจริง ๆ

คุณแสงเดือนถึงกับออกปากว่าช่างแสนอนาถาเสียเหลือเกิน และหากคุณนายไม่เกรงใจสามีเป็นที่สุดแล้ว คุณนายคงจะโทร.บอกเพื่อนฝูงที่ทำงานด้านสังคมสงเคราะห์ให้รีบมารับรัฐยาไปเร็วไว…

“พี่ชื่อภากร…เรียกพี่กรก็ได้”

ชายหนุ่มยกเก้าอี้มาตัวหนึ่ง ตั้งลงใกล้ ๆ เตียง การมาปรากฏตัวของเขา ทำให้น้ำตาที่คอยที่จะหยาดรินจากดวงตาของรัฐยาเหือดแห้งไปได้ชั่วขณะหนึ่งแล้ว

เขากำลังฉงนฉงายกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมมีคนมากมายเข้ามาหา…หลังเกิดอุบัติเหตุแล้ว รัฐยารู้แต่ว่ารถชนแล้วหนี…มีผู้หวังดีผ่านมาพบเห็นพาเขามาส่งโรงพยาบาล แม่ของเขาตายไปแล้ว และเขายังต้องนอนอยู่ที่นี่ แม้แต่งานศพของแม่ เขาก็ยังออกไปไม่ได้ มีคนเข้ามาพูดกับเขา มีคนเวทนาเมื่อรู้ว่าเขาไม่มีญาติ มีแต่แม่ มีคนออกปากว่าจะรับอุปการะเขาไว้

“คุณเป็นใครฮะ”

ถามเขาอย่างพิศวง พิศดูเขา เห็นเป็นผู้ชายหนุ่มที่หน้าตาดีมากคนหนึ่ง และกิริยาก็ยัง

สุภาพอย่างมากอีกด้วย ผิวของเขาสะอาดใส บอกถึงชีวิตความเป็นอยู่ที่สุขสบาย เสื้อผ้านั่นก็บ่งบอกเช่นกัน

แม้รัฐยาจะไม่มีเสื้อผ้าราคาแพง ๆ ยี่ห้อดังแต่เขาก็บอกได้ว่าใครอยู่ในฐานะระดับใด

“พ่อของพี่ คุณวิวัฒน์อยากจะอุปการะเทียน” เขาเรียกหล่อนอย่างสนิทสนม “ท่านรู้เรื่องที่เทียนเจออุบัติเหตุ ท่านสงสารเทียน”

พ่อเขา…รัฐยานึกออกแล้ว ชายวัยสี่สิบตอนปลาย ท่าทางสง่าภูมิฐาน น่าเคารพนับถืออย่างยิ่ง ผู้ชายคนนั้นไม่ค่อยจะพูดอะไรมากนัก พูดสั้น ๆ แต่กระชับได้ใจความครบถ้วน ไม่เหมือนกับผู้หญิงอีกคนบอกว่าชื่อ ‘แสงเดือน’ และรัฐยาก็จดจำได้แม่นยำว่า คนติดตามมาด้วยเรียกว่า ‘คุณนายแสงเดือน’

เธอมองเขาด้วยแววตาไม่พอใจนัก แต่ก็คงจะเกรงใจสามี รัฐยารู้ตัวเหมือนกัน เขาก็ไม่อาจจะทำตัวให้เป็นภาระต่อใครได้

“เทียนไม่กล้าขนาดนั้นฮะ มันมากเกินไป แค่นี้…” เขากวาดตาไปรอบ ๆ ห้อง…เป็นห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนที่รัฐยารู้ว่าค่าห้องมันแพงเหลือเกิน เขาอยากกลับบ้าน…แม้บ้านจะไม่มีแม่อีกแล้ว แต่นั่นเป็นที่ของเขาอย่างแท้จริง แต่ก็ยังไปไม่ได้ เพราะยังมีขาสองข้างที่บาดเจ็บ เขาเพิ่งผ่าตัด เขายังเดินไม่ได้

รัฐยาเองก็หวาดกลัวว่าเขาจะเดินได้เหมือนเดิมอีกหรือไม่

มีรอยแผลใต้เข่าลงไป…มันดูน่ากลัว เห็นรอยแผลนั่นแล้ว และยังรู้รสชาติของความเจ็บปวดจากบาดแผลนั้นอีกด้วย

“เทียนอยากไปหาแม่”

น้ำเสียงหวนละห้อย…จนเขาต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“เทียนไปไม่ได้…เทียนเดินไม่ได้” เสียงของเขาดังขึ้น แล้วเนื้อตัวของเขาก็ไหวสะท้าน รัฐยาร้องไห้อีกแล้ว ภากรลุกจากเก้าอี้ผวาเข้าไป…เขาไม่เคยมีน้อง…แต่เขาก็รู้จักวิธีปลอบโยนผู้อ่อนแอกว่า

พ่อสอนเขาให้เป็นลูกผู้ชายอย่างเต็มตัว เขาโอบกอดร่างบอบบางเอาไว้ ในใจของเขามีแต่ความสงสารเท่านั้น แม้จะชดเชยให้อย่างไร เขาก็รู้ว่าไม่อาจจะเยียวยาความบอบช้ำของรัฐยาได้ ไม่ว่าจะทางกายที่เกิดบาดแผลให้เห็นชัด หรือทางใจที่รอยแผลกัดลึกมองไม่เห็นด้วยสายตา

“โอ๋…”

มือเขาแตะที่แผ่นหลังนั้น ในเสื้อของคนไข้ที่ทางโรงพยาบาลมีให้สวมใส่…ลูบเบา ๆ

“ไม่ต้องกลัว เรื่องร้าย ๆ มันผ่านไปแล้ว…พี่จะดูแลเทียนเอง คุณพ่อบอกแล้วว่าจะรับเทียนเป็นลูก จะเป็นน้องของพี่ไงล่ะ”

โชคดีอย่างนั้นหรือ โชคดีที่มาถึงหลังจากโชคร้ายได้ผ่านพ้นไปหยก ๆ