7 กำราบให้เชื่องไว้ก่อน

“พี่กรจะดูแลน้องอย่างดี หักใจเสียเถิดเรื่องแม่น่ะ มันเป็นเคราะห์ เทียนรักษาตัวให้หายเร็ว ๆ ดีกว่านะ”

ไม่ทันที่จะให้คำตอบเขา ประตูห้องก็เปิดเข้ามา คุณนายแสงเดือนยืนอยู่ตรงหน้าประตูนั่นเอง ดวงตาในกรอบของเส้นดินสอที่เขียนเอาไว้จนเข้มเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นภาพเบื้องหน้า

แล้วเธอก็ถลันพรวดเข้ามาอีก เกือบจะติดเตียงทีเดียว เธอหวงลูกชายนัก เธอตีความเลยเถิดไปในทางไม่ดี

เดี๋ยวนี้ผู้ชายกับผู้ชายก็นะ

“กร…อะไรกันจ๊ะ”

แม้จะทอดหางเสียงได้ แต่น้ำเสียงของเธอก็กรุ่น ๆ อยู่

ภากรคลายมือออกหน่อยหนึ่ง แต่เธอก็จับตามองอย่างระแวงเต็มที

ก็เด็กที่นอนเจ็บอยู่นั่นน่ะมีเค้าว่าจะเป็นหนุ่มหล่อมาก นี่ก็น่าเอ็นดู ผิวพรรณหน้าตา แม้จะเป็นในยามบาดเจ็บ สะอาดหมดจด…จนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเด็กหนุ่มจากครอบครัวคนชั้นล่างยากจน…ผิวพรรณก็ดูสะอาดเกลี้ยงเกลา รูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอม

เธอกลัวนักกลัวว่าจะเป็นเรื่องผูกพันยืดเยื้อ และท่าทางภากรก็สำนึกผิดชัดแจ้งอยู่

ภากรอยากมีน้อง

ยิ่งเป็นน้องชายเขายิ่งอยากมี

“น้องกำลังตกใจ”

“เฮ้อ…มันน่าอยู่หรอกนะ…” เธอทำเสียงเนิบ ๆ “เรื่องนี้มันนับได้ว่าร้ายแรงสักหน่อย แต่ก็ยังโชคดีนะที่คนผ่านไปเจอเหตุการณ์เป็นคุณวิวัฒน์ ไม่อย่างนั้นเธออาจจะถูกรถคันนั้นถอยทับ ตายตามแม่…”

“แม่”

ภากรเรียกเสียงดังอย่างคาดไม่ถึง คุณนายแสงเดือนยังยิ้มได้หวานเจี๊ยบ…ยิ้มเหมือนเธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอพูดออกมามันไม่ถูกต้อง แล้วภากรก็ไม่อาจจะพูดได้มากไปกว่านั้น แม่เขาเป็นคนช่างพูด และเธอก็ไม่ค่อยจะสนใจด้วยว่าคนฟังจะรู้สึกอย่างไรกับคำพูดเรื่อยเจื้อยของเธอ

ในฐานะที่เป็นลูก เขาก็ไม่กล้าที่จะตำหนิเธอต่อหน้าคนอื่น ชายหนุ่มสำนึกในความเป็นลูกของตัวเอง แล้วตอนนี้เขาก็เหมือนมีชนักปักหลัง เขาวิงวอนต่อพ่อสำเร็จแต่กับแม่นั้นดูเหมือนจะไม่เต็มอกเต็มใจนักที่จะอุปการะเด็กคนนี้ เขาได้ยินเสียงแม่กับพ่อเถียงกันอย่างเคร่งเครียด แล้วแม่ก็ต้องยินยอมพ่อ เพราะพ่อเป็นหัวหน้าครอบครัว เป็นใหญ่ในบ้านมากกว่านั่นเอง

น้ำตาของรัฐยาเลยไหลไม่ยอมหยุด เขารู้โดยไม่ต้องมีการประกาศตัวอย่างเปิดเผยว่าคุณนายแสงเดือนไม่ชอบเขา

คุณนายคงไม่อยากให้สามีของเธออุปการะเขาให้สิ้นเปลือง

“แม่อยากพูดกับเทียนตามลำพัง”

เธอบอกกับลูกชาย “กรไปรอข้างนอกก่อนได้ไหม”

“ผมอยากอยู่ด้วย”

เขาบอกเรียบ ๆ ไม่รุนแรง แต่ก็บอกความเป็นคนรั้นและดื้ออยู่พอสมควร แต่ไม่ออกมาในรูปแบบแข็งกร้าวจนมองเป็นก้าวร้าวมากนัก คุณนายข่มใจอย่างยากเย็นเอาการอยู่ แต่ในที่สุดก็จำต้องยินยอม ดูเหมือนว่าจะทั้งเรื่องลูกเรื่องผัวเป็นเรื่องที่เธอจะต้องยอมพ่ายแพ้ไปหมด

ชัยชนะจากลูกจากผัวเป็นเรื่องที่ทำได้ยากมาก

“คุณวิวัฒน์เขาจะจัดการงานศพให้แม่เธอด้วย เขาเป็นคนใจดีอย่างนี้แหละ ไม่อยากให้กลายเป็นหน้าที่ของมูลนิธิสองแห่งแย่งชิงกัน แบบลากกันไปลากกันมา”

คราวนี้รัฐยาร้องไห้โฮ เสียงของเขาทำให้คุณนายนิ่วหน้าแล้วเอ็ดเขาแรง ๆ

“นี่…เธอ…โตแล้วนะจ๊ะ รู้จักหักห้ามใจเสียบ้างซิ มีเสียงเท่าไหร่ก็แผดเข้าไป…”

“แม่ฮะ…ภากรท้วงด้วยเสียงอ่อน ๆ ยังเกรงใจเธอ ไม่กล้าจะขึ้นเสียงด้วย ทั้งที่แม่เขาพูดแบบนั้นมันไม่ถูกต้องเอาเสียเลย รัฐยากำลังอยู่ในภาวะที่จิตใจย่ำแย่มาได้ยินคำพูดแบบนี้เข้า เขายิ่งทรุดหนักทางใจไปกว่าเดิมอีกมากนัก

เธอยกมือโบกห้ามลูกชาย ประกายจากเพชรลูกกลมใหญ่บนนิ้วกลางวูบวาบจับตา

“เราโตกันแล้ว ความจริงเป็นยังไงก็ต้องพูดกัน…เธอก็อายุสิบหกแล้ว” เธอนั่งลงบนเก้าอี้ที่ลูกชายนั่ง “ฉันชอบอะไรก็ตรงไปตรงมาสักหน่อย ฉันมานี่ก็จะมาบอกเรื่องงานศพแม่เธอ แล้วก็เรื่องเธอ คงจะต้องอยู่โรงพยาบาลไปจนกว่าบาดแผลจะหาย ค่ารักษาพยาบาลคุณวิวัฒน์เขาจะจ่ายเอง…เขาเป็นคนชอบทำบุญจ้ะ ปีนึง ๆ น่ะ เขาอุปการะเด็กหลายคน ทั้งเด็กกำพร้า เด็กยากจน มีปัญหา…นี่จะมีเธอเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง เขาน่ะเวทนาเธออยู่มากนะ”

ภากรรู้สึกว่ายิ่งแม่พูด เขาก็จะทนไม่ได้มากขึ้น สิ่งที่เขาจะทำได้ดีที่สุด โดยไม่เสียความเป็นลูกที่ดีไปก็คือเดินออกไปเสียจากห้องนี้ และนั่นทำให้คุณนายแสงเดือนยิ้มอย่างผู้ชนะออกมาได้ในที่สุด

ภากรออกไปสักคน เธอจะพูดได้มากกว่าเมื่อครู่ อย่างน้อยเธอจะต้องกำราบให้เด็กคนนี้เจียมเนื้อ เจียมตัวเอาไว้ สามีของเธอมีท่าทีใจอ่อนเป็นอันมากกับเด็กคนนี้ อยากจะอุปการะส่งเสียกัน…ทั้งที่ไม่ควรจะทำถึงขั้นนั้น นี่หากไม่ติดว่ารถยนต์คันนั้นเป็นของลูกชาย แล้วคนขับก็คือภากรละก็…เธอจะต่อสู้สุดฤทธิ์นั่นเทียว

แต่เพื่อให้เรื่องรถชนนี้เงียบกริบเหมือนคลื่นกระทบฝั่ง ไร้ร่องรอยทั้งปวง เธอจำเป็นต้องเห็นดีด้วยกับสามี

“เธอจะต้องอยู่รักษาตัว แล้วก็อยู่ในความอุปการะของเขากับฉัน…เธอจะได้เรียนหนังสือต่อไปตามเดิมจนกว่าเธอจะดูแลตัวเองได้…เธอจะรู้รายละเอียดเพิ่มเติมถึงเงื่อนไขที่เขาจะอุปการะเธอ เราจะทำเหมือนที่เราทำกับเด็กคนอื่น ๆ”