บทที่ 23 พี่แทนกลับมาแล้ว

บทที่ 23

บุษยาเดินอ่อนระโหยมากกว่าทุกวันเมื่อได้ยินชื่อของเจ้าหนี้จากปากของทนายความ มือบางไม่สวยงามเหมือนก่อนกำซองเอกสารจนแน่นยับย่น เธอเดินขึ้นบันไดหน้าบ้านแล้วเลี้ยวไปยังห้องครัว

หยุดมองป้าพรพิศที่ยังวุ่นอยู่หน้าเตาคนเดียว ตั้งแต่เกิดวิกฤตเธอต้องลดรายจ่ายทุกทางทำให้ตอนนี้ภายในบ้านเหลือป้าพรพิศและเด็กที่ไว้คอยกวาดถูทั่วไปอีกหนึ่งคนเท่านั้น

“อ้าว คุณบัวกลับมาแล้ว ป้ายังทำกับข้าวไม่เสร็จเลยค่ะ”

บุษยาวางเอกสารลงบนโต๊ะพร้อมกระเป๋าก่อนนั่งลง เธอพยายามนิ่งคิดประโยคที่จะถามป้าพรพิศ

“คุณบัวเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

พรพิศหันกลับมาจากเตา ร่างผอมหยิบจานมาแล้วเทผัดเผ็ดปลากะพงลงไปแล้วนำมาวางบนโต๊ะ หลังจากนั้นจึงนั่งลงที่เก้าอี้ตัวถัดไป

“ป้าพิศคะ ป้าพิศอยู่กับบัวมากนานมาก บัวรักและเคารพป้าพิศเหมือนกับแม่แท้ ๆ ของบัว บัวอยากจะถามป้าพิศตรง ๆ บัวอยากให้ป้าพิศตอบบัวตรง ๆ เหมือนกันนะคะ”

เธอสังเกตใบหน้าของป้าพรพิศเจื่อนลงเล็กน้อย ทำให้เธอรู้ว่าป้าพรพิศทราบเรื่องของพสุธาแล้ว แต่จะมากขนาดไหนนั้นคงต้องถามดู

“คุณบัว ป้าอยู่ที่นี่มานานก่อนที่คุณบัวจะเกิด แล้วพอคุณบัวเกิดป้าก็เป็นคนช่วยเลี้ยงดูคุณบัวมาตลอด ป้าเองก็รักคุณบัวดั่งเป็นลูกสาวของป้าคนหนึ่ง ป้าอยากให้คุณบัวรู้ว่า ป้าไม่มีทางทำร้ายคุณบัวค่ะ”

พรพิศมองมืออันหยาบกร้านของบุษยาที่มือของเธอกุมไว้ เป็นเวลาเจ็ดปีมาแล้วที่คุณบัวทำทุกอย่างเพื่อคนในบ้าน

“ป้าพิศทราบหรือเปล่าคะว่าพี่แทนกลับมาแล้ว”

พรพิศเงยหน้าขึ้นจากมือ ใบหน้าของบุษยาเคร่งเครียดยิ่งกว่าครั้งไหนและซีดเซียว เธอบีบมือบุษยาแน่นขึ้นอีก

“ทราบค่ะคุณบัว แทนมาหาป้าเมื่อหลายวันมาแล้ว ตอนนั้นคุณบัวไปทำงานค่ะ”

“แล้วป้า ป้าพิศไม่บอกบัว?”

บุษยาชะงักไปเล็กน้อย คิ้วขมวดอย่างไม่เข้าใจ

“คุณบัวคะ วันที่แทนมา แทนอยากจะพาป้าไปจากที่นี่ แต่ป้าไม่ไป ป้าทิ้งคุณบัวไปไม่ได้ แต่ที่ป้าไม่บอกคุณบัวเพราะว่าป้าเองยังไม่แน่ใจว่านอกจากที่แทนพูดจะพาป้าไป ยังมีอย่างอื่นอีกหรือเปล่า”

เธอเข้าใจป้าพรพิศทันที ถ้าเธอเป็นป้าพรพิศเธอเองก็คงไม่บอกเช่นกัน เพราะพสุธาเปลี่ยนไปมาก กร้าวกระด้างเด่นชัดผสมความโกรธแค้น

“คุณบัวเจอแทนแล้วเหรอคะ แล้วแทนว่ายังไงบ้าง”

“เปล่าค่ะป้าพิศ แต่บัวเห็นพี่แทนแค่ไกล ๆ ค่ะ เลยกลับมาถามป้าพิศก่อน ป้าพิศไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ บัวคิดว่าพี่แทนคง คงไม่ได้คิดอะไรกับบัวแล้วค่ะ เรื่องสมัยเด็ก ๆ มันนานมาแล้ว เผลอ ๆ พี่แทนคงมีภรรยาไปแล้ว”

“คุณบัวคะ ป้ามีเรื่องที่ปิดบังคุณบัวมาตลอด คุณบัวมีสิทธิ์โกรธป้า เกลียดป้า เมื่อป้าเล่าให้ฟัง แต่ป้าอยากให้คุณบัวรับรู้ว่าที่ป้าทำไปเพราะไม่อยากให้คุณบัวเสียใจ”

บุษยาเอียงใบหน้าหวานมองป้าพรพิศอย่างจริงจัง นี่ยังมีเรื่องแปลกประหลาดใจอะไรอีกที่เธอต้องพบเจอในวันนี้

“แทนเขากลับบ้านมาเมื่อเจ็ดปีก่อน วันเดียวกับวันหมั้นของคุณบัวค่ะ”

“ป้าพิศ!!”

บุษยาดึงมือออกจากมือเหี่ยวย่น นั่นตอบคำถามให้เธอได้หลายอย่าง สิ่งที่พสุธากำลังทำอยู่คือการกลับมาแก้แค้น ทั้งแก้แค้นพ่อของเธอ และตัวเธอเอง

“นายหัวบัญชรทำให้แทนต้องไปอยู่บนเรือเถื่อนสามปี แต่แทนรอดชีวิตกลับมาได้ เขาไม่ให้ป้าบอกคุณบัว ซึ่งในวันนั้นป้าเองก็เห็นด้วยเพราะเป็นวันหมั้นของคุณบัว”

พรพิศสูดลมหายใจกลั้นน้ำตาคนแก่ที่ใกล้รินไหล

“แต่พอเกิดเรื่องกับนายหัวและคุณนาย บ้านเราก็มีเหตุการณ์มากมายให้แก้ปัญหาจนป้าไม่อยากบอกคุณบัว ไม่อยากเพิ่มปัญหาให้กับคุณบัวจนที่สุดป้าก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทจนกระทั่งเห็นแทนอีกครั้งค่ะ”

“ป้าพิศ ไม่ต้องร้องไห้นะคะ ถ้าพี่แทนจะพาป้าพิศไปอยู่ด้วย ป้าพิศไม่ต้องเกรงใจบัวหรือเป็นห่วงบัว บัวอยู่ได้ค่ะ ป้าพิศเองลำบากเพราะบัวมามาก ควรได้สบายเสียที พี่แทนค่อนข้างรวยแล้ว เขาไม่มีทางทำให้ป้าต้องลำบาก”

“ไม่หรอกค่ะ ป้าไม่ไปไหน จะอยู่กับคุณบัว”

“ป้าคะ!”

“เอาเถอะค่ะ เราจะมานั่งเศร้าร้องไห้แบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ คุณบัวไปล้างหน้าล้างตาเตรียมลงมาทานข้าวเย็นดีกว่า แล้วจะได้แวะเรียกคุณบุหลันด้วยค่ะ คลุกทำงานในห้องตั้งแต่กลางวันแล้ว”

บุษยาลุกขึ้นตามแรงดันของป้าพรพิศให้ร่างของเธอออกจากห้องครัว แต่ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป เธอหันกลับมาหาป้าพรพิศ

“ป้าพิศคะ บัวอยากให้ป้ารับปากบัวเรื่องหนึ่งค่ะ ป้าอย่าพูดเรื่องของบัว เรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านหลังนี้ให้พี่แทนฟังนะคะ ถือสะว่าบัวขอร้อง”

“ทำไมคะคุณบัว”

“เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะพ่อของบัว บัวจะจัดการเองค่ะ”

บุษยาไม่รอให้ป้าพิศรับปาก เดินขึ้นไปบนบ้านทันที ความคิดยังวกวนถึงพสุธา เธอไม่กล้าบอกป้าพรพิศว่าพสุธาได้ทำบางอย่างเกี่ยวกับสวนยางรวมไปถึงบ้านหลังนี้

หนี้จำนวนมหาศาลเกินกว่าที่เธอจะชำระได้ทันเวลา อันที่จริงเธอคาดว่าเธอคงไม่สามารถชำระได้เลยต่างหากแม้ว่าจะต้องทำงานส่งทั้งชีวิต

ดวงตาหวานหม่นแสงมองไปยังบ้านเก่าทรุดโทรมของคนงานตรงริมหน้าต่างห้องนอนหลังจากที่เข้ามาแล้ว ภาพความทรงจำของคืนนั้นตราตรึงประทับอยู่ในหัวใจจนยากจะลืมเลือน

พรุ่งนี้เธอจะขึ้นไปหาพสุธาและเจรจาต่อรอง ถ้าเขาต้องการบ้านหลังนี้จริง ๆ เธอคงต้องย้ายออก เงินเก็บที่มีอาจไม่พอ แต่เธอยืมบุหลันมาใช้ก่อนได้

ร่างผอมบางสะท้านเบา ๆ เมื่อนึกถึงนัยน์ตาสีฟ้า เธอต้องทำให้ได้ อย่าทำให้เขาเห็นความอ่อนแอเด็ดขาด พสุธาถูกกระทำมามากพอแล้วเธอต้องอย่าทำให้เขาเดือดร้อนใจ ถ้าเขาต้องการบ้านเธอก็ยินดีจากไป