Ep.14 เผลอ

Ep.14 เผลอ

ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง สก๊อตเดินออกมาจากห้องน้ำส่วนตัวอีกด้านหนึ่งที่ติดกับห้องทำงาน บนร่างกายเเกร่งมีเเค่เพียงผ้าขนหนูที่ปกปิดส่วนล่างเอาไว้

สายตาคมกริบแสนเย็นชากำลังมองไปยังคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาจากบทรักที่เขาได้มอบให้ เวลาผ่านไปนานนับหลายชั่วโมงเเล้ว เเต่ยังไม่มีท่าทีว่าเธอจะขยับตัว หรือตื่นขึ้นมาสักที

สก๊อตจึงตัดสินใจเดินไปยังเธอ เเล้วทำในสิ่งที่ไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน มือมันลั่นไปเอง!

"เเม่งเอ๋ย!! ทำไมตัวร้อนอย่างนี้ว่ะ!!?" สก๊อตสบถคำออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

นี่เป็นครั้งเเรกที่คนอย่าง สก๊อต เรซเตอร์ ใช้หลังมือของตัวเองไปสัมผัสที่หน้าผากมนของผู้หญิงที่เพิ่งจะมีอะไรด้วย เพื่อเชคอุณหภูมิร่างกายของเธอ

"อือ…อือ" จู่ๆ เสียงของคนที่หลับไปนานพอสมควรก็พึมพำในลำคอออกมา

มาเฟียหนุ่มจึงผละตัวออกมาห่างๆ กลัวเธอลืมตาขึ้นมาเเล้วเห็นเขา

เขาเตรียมจะก้าวเดินออกไปอย่างไม่สนใจคนที่นอนป่วยอยู่ เเละเเล้วคำพูดบางอย่างเข้ามากระทบที่โสตประสาท ทำให้เขาหยุดเดินเเล้วหันหน้ากลับมา

"พ่อจ๋า เเม่จ๋า อย่าทิ้งตะวันไปน่ะ ฮือๆ" คนป่วยนอนร้องไห้ละเมอ พร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวล "ตะวันคิดถึงพ่อกับเเม่ที่สุดเลย"

พอมาเฟียหนุ่มได้ยินอย่างนั้น เลยตัดสินใจทำอะไรที่ตัวเขาเองไม่มีวันจะทำเเน่นอน

พรึ่บ!

เขาช้อนตัวของเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว เเล้วพาเดินไปยังห้องนอนส่วนตัวที่มีที่นอนขนาดคิงไซส์ ที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้เข้ามาก่อน

จากนั้นก็วางตัวเธอให้นอนลง ทั้งร่างกายที่เปลือยเปล่า เเล้วก็รีบห่มผ้าให้เพื่อปกปิดส่วนเว้าส่วนโค้งที่ตัวเขาเองเเทบจะห้ามใจไว้ไม่อยู่

"ฉันไม่ได้สงสารเธอหรอกน่ะ เเค่สมเพช!" สก๊อตพูดออกไปอย่างเย็นชา แต่ตรงกันข้ามกับหน้าอกข้างซ้าย เพราะมันได้กระตุกเพียงวูบหนึ่ง

เท้าหนากำลังจะหมุนตัวเดินไปทว่า...

พรึ่บ!

ร่างกายกลับต้องหยุดชะงัก เนื่องจากถูกคนตัวเล็กคว้ามือเขาเอาไว้ โดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป เธอดึงเขาอย่างเเรง ทำให้เขาเสียการทรงตัวเลยล้มไปนอนราบบนที่นอน

"เเม่จ๋า กอดตะวันที ตะวันคิดถึงอ้อมกอดของเเม่" เพราะคิดว่าเป็นเเม่ผู้ให้กำเนิด

เเก้มนวลเวลานี้ ถึงเเม้น้ำตาจะหยุดไหลเเล้ว เเต่ว่าคราบน้ำตายังคงมีอยู่บนใบหน้านวลน่ารัก

"ฉันเป็นเจ้าหนี้ ไม่ใช่เเม่เธอ"

หลังจากที่สก๊อตพูดจบ ทานตะวันก็เอาเเขนทั้งสองข้างไปกอดรัดเขาอย่างเเน่นราวกับงูเหลือมกำลังรัดเยื่อของมัน

จนทำให้ร่างกายของทั้งคู่อยู่ใกล้กันเเบบระยะประชิด เนื้อเเนบเนื้อ หน้าอกหน้าใจที่มีผ้าห่มผืนไม่หนามากปกปิดอยู่ เสียดสีกับลำตัวหนาที่เปลือยเปล่า ส่วนหน้านวลซบลงบนเเผงอกเเกร่งของเขาอย่างกับเเมวเหมียวขี้อ้อน

กลิ่นกายของเธอช่างหอมจนเขาเเทบทนไม่ไหว และไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน เขาเผลอสูดดมกลิ่นกายของเธออย่างลืมตัว นานเท่าไหร่ไม่รู้ จนเผลอเข้าสู่ห่วงนินทราตามเธอไป

พระอาทิตย์ขึ้นสาดส่องเเสงเหลืองอร่ามเข้ามาภายในห้องนอนขนาดใหญ่ ที่ไม่ได้ปิดผ้าม่านเอาไว้ บ่งบอกว่าเวลานี้ได้เช้าเเล้ว

"อืออ" เสียงงัวเงียของคนที่ยังไม่หายป่วยก็ดังขึ้น

ฉันรู้สึกเจ็บระบมไปทั่วตัว ไม่รู้เลยว่าไปทำอะไรมา แต่ที่รู้ๆฉันไม่ได้ไปออกกำลังกายมาแน่นอน

ใช้เวลาไม่นาน ฉันก็ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เเต่ทว่าพอลืมตาขึ้นได้ไม่นาน ฉันก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่เเล่นเข้ามาในโสตประสาทของฉัน เสียงอะไรกัน!?

ตึบ! ตึบ! ตึบ!

เเต่เป็นหวะที่ปกติ เเละไม่เเค่นั้น ฉันยังรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดอยู่เหนือศีรษะของฉันด้วย

พอเงยหน้าไปมองเท่านั้นเเหละ สายตาก็ปะทะเข้ากับดวงตาสีฟ้าครามคู่สวย ทว่ามันช่างเป็นดวงตาคู่สวยที่เเสนเย็นชาของไอ้บ้าที่กำลังจ้องมองมาที่ฉัน ฉันจึงรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เพื่ออยู่ให้ห่างจากไอ้คนที่มาพรากครั้งเเรกของฉันไป

"ไอ้คนเลว!! มานอนเตียงฉันได้ไง!!?" พอทานตะวันตื่นขึ้นมาก็ปากเก่งทันที โดยไม่มองไปรอบๆตัวเลยว่านี่ใช่ห้องนอนตัวเองหรือเปล่า

เพราะในทุกๆวันที่ทานตะวันตื่นเช้าขึ้นมา ก็จะอยู่บนเตียงของตัวเองเสมอ เธอเลยคิดว่าเตียงนุ่มๆเตียงนี้คือเตียงนอนของเธอเอง

"โดนฉันกระเเทกจนสมองเลอะเลือนไปเเล้ว?" สก๊อตจึงเลิกคิ้วถามด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

ได้ยินอย่างนั้น ภาพเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อวานก็ฉายขึ้นมาในความทรงจำ

เเต่ขณะที่มัวเเต่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานอยู่ สายตาของสก๊อตก็ไม่สามารถละจากภูเขาสองลูกนั้นไปได้

ตอนที่ทานตะวันลุกขึ้นมาพร่ามใส่สก๊อตนั้น มันทำให้ผ้าห่มที่ปกปิดจุดนั้นของเธอตกลงไปกองที่เอวคอด โดยที่เธอก็ไม่รู้ตัวเลย มันทำให้คนที่มองอยู่เกิดอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้งอย่างง่ายดาย

พอสติกลับมายังปัจจุบัน สายตาเธอก็สังเกตเห็นว่ามาเฟียหนุ่มนั้นมองมายัง...

"เห้ยยยย!! ไอ้บ้า!! ไอ้โรคจิต!! ไอ้ลามกสกปรก!!" ทานตะวันรีบเอาผ้าห่มมาปิดอย่างรวดเร็ว ในขณะที่พ่นคำด่าไม่ยั้งใส่ไอ้คนฉวยโอกาส มือของเธอก็เอาเเต่ทุบตีหน้าอกเเกร่งของเขาไปด้วย เขาจึงจับมือเธอไว้ไม่ให้ทำร้ายเขาได้อีก

"ตื่นมาก็ปากเก่งใส่เลยน่ะ เเละรู้ไหม? ไอ้คนที่เธอว่านี่ไง ที่ส่งเธอไปเยือนสวรรค์มานับครั้งไม่ถ้วน"

"ไอ้!!"

"ว่าฉันอีกที ฉันจะกระเเทกเธอจนถึงชาติหน้าเเน่!!!" ทานตะวันรู้ดีว่าคำพูดที่ออกมาจากปากของเขามันไม่ใช่เรื่องโกหก “เพราะฉันไม่ใช่คนอ่อนโยน เธอก็เจอมาแล้ว”

"....." ความเงียบถูกปกคลุมอย่างอัตโนมัติ

"หึ" เป็นเสียงหัวเราะที่ทำให้ขนตามร่างกายลุกขึ้นได้อย่างง่ายดาย

"ฉันเกลียดดดนาย!!!" มาเฟียหนุ่มไม่ได้สะทกสะท้านอะไรกับคำด่าของร่างบาง

"ตามสบาย" ใครสนล่ะ แล้วเขาก็เดินลอยหน้าลอยจากไป

"โอ้ยย!! ทำไมเจ็บเเบบนี้เนี้ย!! ซี๊ดดด!" เเค่ทานตะวันก้าวขาลงจากเตียงก้าวเดียวเท่านั้นเเหละ ความเจ็บก็เล่นงานจุดหวงเเหนของเธออย่างเจ็บปวดทันที

เเต่เวลานี้ต้องทิ้งความเจ็บปวดนี้ไปก่อน ทานตะวันรีบจัดการนำชุดที่หล่นอยู่เเถวนั้นมาสวมใส่

เเต่เสื้อของเธอได้ขาดวิ่นด้วยน้ำมือของคนที่พรากความบริสุทธิ์ไปจากเธอเเล้ว เหลือเเต่กางเกงยีนที่ยังอยู่รอดปลอดภัย

เพียงเเต่เสื้อมันใส่ไม่ได้เเล้ว เธอไม่รู้จะทำไง สายตาเหลือบไปเห็นตู้เสื้อผ้า จึงรีบก้าวเดินไปเปิดเเล้วหยิบเสื้อตัวสีขาวที่มีขนาดใหญ่จนถึงหัวเข่าเอามาใส่ทันที

จากนั้นทานตะวันรีบขึ้นรถเเทกซี่กลับบ้านไปทันที เพราะตากับยายของเธอต้องเป็นห่วงมากเป็นเเน่ที่เธอหายไปทั้งคืน

มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเเล้วเปิดดู สายเข้ามากมายได้โทรเข้ามา เเละเสียงเเชทอีกหลายข้อความเด้งขึ้นมาเเข่งกัน จนไม่รู้จะตอบอันไหนก่อนดี เเต่ที่รู้ตอนนี้ ต้องรีบถึงบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

แต่ก่อนที่เธอจะถึงบ้าน เธอแวะเข้าร้านสะดวกซื้อร้านหนึ่งเพื่อซื้อยาแก้ลดไข้ และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือยาคุมกำเนิดแบบฉุกเฉิน แล้วรีบกินทันทีก่อนที่จะถึงบ้าน เเต่พอทานตะวันมาถึงบ้านไม่ทันได้หายใจหายคอ

"ตะวัน! ไปไหนมา ตากับยายโทรหาทั้งวันทั้งคืน ทำไมไม่รับสาย?" เธอไม่รู้จะตอบคำถามข้อไหนก่อนดี

"เออ คือ พอดีเเบตหมดน่ะจ๊ะ เเละก็ตะวันไปบ้านเด็กกำพร้าที่เคยช่วยหาเงินบริจาคให้น่ะจ๊ะ เเต่ไม่ต้องถามนะจ๊ะว่าทำไมไม่กลับบ้าน เพราะตอนที่ตะวันจะกลับมันดึกมากเเล้ว คุณป้าที่ดูเเลพวกเด็กๆเลยขอให้ตะวันนอนที่นั้นด้วยจ๊ะ"

ทานตะวันรีบหาข้ออ้างมาปิดปังทันที เธอรู้สึกเสียใจไม่น้อยที่ต้องมาโกหกผู้มีพระคุณที่เลี้ยงเธอมาจนโต

"จริงหรอ?" ยายเธอเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย

"จะ จริงสิจ๊ะ"

"งั้นก็ขึ้นไปอาบน้ำ อาบท่าเถอะลูก"

"รับทราบจ๊ะ" ทานตะวันพยายามพูดด้วยรอยยิ้ม เพื่อไม่ให้ยายของเธอสงสัยอะไรในตัวเธออีก

ทานตะวันรีบขึ้นไปยังห้องนอน เธอรู้สึกโล่งอกเป็นอย่างมากที่ตากับยายของเธอไม่ถามต่อ จากนั้นเธอจึงรีบเข้าห้องน้ำ เพื่อชำระสิ่งสกปรกที่ติดตัวมา...