Ep.15 กลิ่นที่ตราตรึง

Ep.15 กลิ่นที่ตราตรึง

ทานตะวันที่กำลังยืนมองร่างกายตัวเองผ่านหน้ากระจกใสของห้องน้ำ บนเรือนร่างเต็มไปด้วยร่องรอยสีดอกทิวลิปแดงช้ำ จากการผ่านสนามรบที่เเสนจะปวดร้าวของเมื่อวานมา

เธอไม่กล้าแม้แต่จะสัมผัสร่องรอยพวกนั้น ที่ตากับยายเธอสังเกตไม่เห็น ก็เพราะเธอใส่เสื้อคลุมปกปิดเอาไว้

"ฉันไม่ใช่คนอ่อนเเอ ฉันจะยอมให้น้ำตาไหลเพราะไอ้คนเลวคนนั้น ฉันจะลืมทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นให้หมด" ทานตะวันพูดออกมาอย่างคนเข้มเเข็ง

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เธอจะไม่เก็บมาคิดให้ตัวเองเจ็บปวดอีก สิ่งที่เสียไปก็ปล่อยให้มันเป็นอดีตไป เธอจะอยู่กับปัจจุบันเท่านั้น ถือซะว่าได้ชดใช้เวรใช้กรรมไปเเล้ว

ยามราตรี

ครืด! ครืด!

"ว่าไงเเสงเหนือ?" พอเห็นว่าเป็นเบอร์ของเเสงเหนือ ฉันจึงกดรับ

"ทำไมเมื่อวานไม่ตอบเเชท ไม่รับสายฉัน รู้ไหมทั้งตายายเเก ท๊อปฟี่เเละฉันเป็นห่วงเเกขนาดไหน?" ฉันสัมผัสได้ทันทีเลย ว่าเพื่อนเป็นห่วงฉันขนาดไหน ฟังจากน้ำเสียงก็รู้

"ฉันคิดว่าเเกโดนลักพาตัว เกือบไปเเจ้งตำรวจเเล้วรู้ไหม?" เสียงในสายถูกเเทรกขึ้นมาเเต่เป็นเสียงของอีกคนมาพร้อมกับเสียงของท๊อปฟี่

"ฉันขอโทษ พอดีฉันยุ่งอยู่กับ เออ ฉันต้องไปเคลียร์เรื่องหนี้อ่ะ" สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจบอกเพื่อน

"หนี้?"

"อือ"

"เเล้วเป็น" ยังไม่ทันที่เพื่อนฉันจะพูดจบ ฉันรีบพูดเเทรกขึ้นอย่างรู้ทัน

"ฉันยังอธิบายให้พวกเเกฟังทั้งหมดตอนนี้ไม่ได้หรอก เเละอีกอย่างที่จะขอ ขออย่าบอกเรื่องนี้กับตาเเละยายฉันก็พอ" ฉันยังไม่อยากให้ตากับยายรู้ เพราะกลัวว่าท่านจะเป็นห่วง

"อือ เข้าใจเเล้ว" เเสงเหนือไม่ถามต่อให้ทานตะวันลำบากใจอีก เพราะเเค่นี้เธอก็ทุกข์ใจพอเเล้ว

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่พวกเเกช่วยเหลือฉันมาตลอด"

"ไม่เป็นไร ก็พวกเราเป็นเพื่อนเเกหนิ เพื่อนไม่ทิ้งกันอยู่เเล้ว"

"ขอบคุณเพื่อนรักทั้งสองมากๆน่ะจ๊ะ" ทานตะวันพูดด้วยรอยยิ้มหวานๆ ใบหน้าเธอเริ่มสดชื่นขึ้นมาเมื่อได้กำลังใจที่ดีจากเพื่อนๆ

"มะรืนนี้ ไปเที่ยวห้างด้วยกันน่ะ" เเสงเหนือเอ่ยชวนเพื่อนรักไปเที่ยวด้วยกัน เพื่อให้เธอไม่เครียดกับเรื่องหนี้มากจนเกินไป

"ไม่ไปทำงานหรอ?"

"วันหยุดจ๋า เเกลืมไปเเล้วหรอ?"

"สงสัยช่วงนี้สมองฉันไม่ค่อยประมวลผล เเฮร่ๆ" กลบเกลื่อนความอายของตัวเองด้วยการหัวเราะเเห้งๆ

"งั้นไว้เจอกันน่ะ เเต่ตอนนี้เเกไปนอนพักเถอะ"

"Ok" จากนั้นทานตะวันก็ไปนอนพักผ่อนเอาเเรง เพื่อสู้กับชีวิตในวันข้างหน้าต่อไป

หนึ่งวันต่อมา

ในห้องทำงานขนาดใหญ่ของมาเฟียหนุ่ม

สก๊อตนั่งเคลียร์เอกสารต่างๆอยู่ก็รู้สึกหงุดหงิด อย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างมันรบกวนจิตใจเขาอย่างหนัก ทำให้สมาธิไม่ค่อยอยู่กับเนื่อกับตัว

กลิ่นหอมจางๆของใครบางคนมันยังตราตรึงอยู่ไม่ไกล ส่วนเสียงหวานที่ชอบกวนประสาทก็ยังดังก้องโสตประสาทอยู่ไม่ไกลเช่นกัน

"นี่กูเป็นอะไรว่ะ!!?" สก๊อตรู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมาก เหตุเกิดจากอะไรตัวเขาเองก็ไม่ทราบสาเหตุนั้นเหมือนกัน พยายามหาเหตุผลก็ยังหาไม่พบ

"โถโว้ยย!!!" สก๊อตสบถคำออกมาด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดตัวเอง ที่ต้องมารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

"มีอะไรหรือเปล่าครับนาย?" เเซมที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู พอได้ยินเสียงเจ้านายหนุ่มตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย เลยรีบวิ่งไปดู

"มึงไปเอาน้ำหอมมาฉีดดับกลิ่นห้องนี้ให้กูที" คำตอบที่ได้รับทำเอามือซ้ายมึนงงอย่างมาก 'หรือนายจะไม่สบายว่ะ เเต่ก็เอาเถอะ'

"เอากลิ่นอะไรครับนาย?" เเซมจึงถามผู้เป็นนายว่าอยากจะได้กลิ่นอะไร เเต่คำตอบที่ได้รับ กลายมาเป็นคำถามซะงั้น

"เรื่องเเค่นี้มึงคิดเองไม่ได้?" 'อ้าวนายผมจะไปรู้ได้ไงว่าชอบกลิ่นอะไร?'

"งั้นเดี๋ยวผมจัดการให้ครับ"

"รีบๆจัดการซะ อีกอย่างมึงไปตามดูยัยเด็กเเสบนั้นด้วย เเล้วมารายงานกู" เเซมถึงกับงงกับสรรพนามที่ผู้เป็นนายใช้เรียกใครก็ไม่รู้

"เด็กเเสบ? ใครครับนาย?" เขาจึงเลือกที่จะถามว่าเธอคนนั้นคือใคร

พอมือซ้ายของเขาพูดอย่างนั้น มาเฟียหนุ่มถึงกับควันออกจากหู!!

"ไอ้ห่าเเซม!! มึงวอนโดนส้นตีนกูหรอ!!?"

"เปล่าครับนาย ผมจะจัดการตามที่นายสั่งเดี๋ยวนี้เเหละครับ" สายตาคู่นั้นที่มองมายังมือซ้าย

เปรียบเสมือนดั่งนกอินทรีล่าเหยื่อที่พร้อมจะจิกกินอย่างไม่ปรานี รู้ไม่รู้ ไว้ก่อนล่ะกัน

ตอนนี้ต้องรีบรับคำสั่งของเจ้านายไปก่อน เเค่คิดไอ้มือซ้ายคนนี้หายใจไม่เต็มปอด เลือดไปเลี้ยงสมองเเทบไม่ทัน เพราะมันช่างน่ากลัวซะเหลือเกิน

สก๊อตไม่สนอีกต่อไป เดินออกจากห้องทำงานไปอย่างหัวเสีย

ปัง!!!

"อึก!" ฉี่เเทบราด วิญญาณเเทบหลุดออกจากร่าง เเต่ยังดีน่ะที่ยังมีลมหายใจอยู่

"ไอ้เเซม ทำไมนายดูหัวเสียขนาดนั้นว่ะ?" มือขวาที่เพิ่งกลับมาจากทำธุระส่วนตัว 'ปลดทุกข์'

เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มเดินออกมาอย่างหัวเสีย เหมือนไปโกรธใครมาเป็นร้อยชาติ จึงถามเพื่อนสนิท

"กูไม่รู้ เเต่มึงพอจะรู้จักเด็กเเสบที่นายหมายถึงไหมว่ะ? กูไม่เข้าใจว่านายหมายถึงใคร?" เมื่อตัวเขาเองไม่รู้ว่าเด็กเเสบคนนั้นคือใคร จึงเอ่ยถามเพื่อนสนิทดู

"ฮ่าๆๆๆ เเสดงว่ามึงโดนนายดุมา?" เเม็กซ์หัวเราะเยาะเเซมอย่างกวนประสาท

"ไอ้สัส!! ดุอะไรล่ะ กูเกือบเอาชีวิตไม่รอด อย่าถามมาก รู้หรือไม่รู้?"

"เด็กเเสบที่นายหมายถึง คือ คุณทานตะวัน วาริรินทร์ ที่เพิ่งเจอไปวันก่อนๆไง"

"คนนั้นน่ะหรอ? เด็กเเสบ กูไม่อยากจะเชื่อ!" เเซมทำหน้าตาอย่างงงๆ เพราะเขาไม่คิดเลยว่า เด็กเเสบที่ผู้เป็นนายหมายถึงคือ ทานตะวัน

"ไม่เชื่อ ก็ต้องเชื่อคร๊าาาบบ"

"เออๆ งั้นกูไปทำงานที่นายสั่งก่อนล่ะ ไม่งั้นกูได้ขิตจริงๆเเน่ กลัวมึงไม่มีใครคบ"

"หึ" มือขวาอย่างเเม็กซ์ได้เเต่หัวเราะเพื่อนในลำคอ

ณ ห้างเเห่งหนึ่ง

มีสามคนเพื่อนรักนั่งทานอาหาร เเละสนทนากันไปด้วยอย่างมีความสุข

"นี่พวกเเก ฉันไปเข้าห้องน้ำเเปบน่ะ" เเสงเหนือรู้สึกปวดหนักอย่างมาก จึงเอ่ยบอกเพื่อนๆ

"ให้ไปเป็นเพื่อนไหม?" ทานตะวันจึงเอ่ยถาม

"ขอบใจ เเต่ไม่เป็นไร ไปก่อนน่ะ ไม่ไหวเเล้วจริงๆ" เเสงเหนือส่ายหน้าไปมา บ่งบอกว่าอะไรบางอย่างกำลังจะหลุดออกมาเเล้ว

พรวด!

วิ่งเร็วกว่าเเสง ก็เเสงเหนือนี่เเหละ!

"โอ้ยย! อะไรเข้าตาฉันเนี้ย!!" ทันใดนั้นทานตะวันก็ร้องเสียงโหยหวน เพราะมีบางอย่างเข้าตาเธอ

"ไหนขอดูสิ" เป็นท๊อปฟี่ที่เข้าไปช่วยดูให้เธอ

เเฉะ! เเฉะ!

เสียงชัตเตอร์จากอีกมุมหนึ่ง

Line

ติ๊ง!

Sam: [ส่งรูปภาพ]

Eagle: [เปิดอ่าน]

มือหนาบีดเข้าหากันเเน่น มาเฟียหนุ่มกัดฟันกรอดๆด้วยความไม่พอใจ เมื่อเห็นรูปที่ไอ้มือซ้ายส่งมาให้ เป็นรูปที่ร่างบางที่เขาเคยจับกระเเทกเมื่อวานก่อนนั่งอยู่กับผู้ชายคนอื่น เเต่ เเค่นั้นไม่พอ ผู้ชายคนนั้นยังเอามือมาสัมผัสที่บริเวรใบหน้าเธออีก

"โดนฉันกระเเทกผ่านไปไม่กี่วัน วันนี้ก็เอาผู้ชายคนใหม่เเล้ว ฉันคงประเมินเธอต่ำไป ทานตะวัน วาริรินทร์" เขาเน้นเสียงที่ชื่อของคนตัวเล็กอย่างหนักๆด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

"เธอได้เจอดีเเน่!" น้ำเสียงที่เปล่งออกมาของมาเฟียหนุ่มเต็มไปด้วยความไม่พอใจ พร้อมกระชากลมหายใจที่ใครๆก็ไม่ปราถนาที่จะได้ยิน

"ป่ะพวกเรากลับกันเถอะ วันนี้พอหอมปากหอมคอล่ะ" ท๊อปฟี่กล่าว

"เออ งั้นก็ได้ ไว้วันหลังมาสนุกกันใหม่" เพราะวันนี้ไม่ใช่เเค่มากินข้าวอย่างเดียว ทั้งสามคนเพื่อนซี้พากันไปเล่นเกม ดูหนัง ช๊อปปิ้งตามประสาวัยรุ่น

"เเน่นอนเพื่อนรัก"

ไร่เเสงตะวัน

"สวัสดีค่ะ/สวัสดีค่ะตายาย งั้นพวกหนูขอตัวกลับก่อนน่ะค่ะ ไปน่ะตะวัน" พอมาส่งทานตะวันเสร็จสองเพื่อนรักไม่ลืมโบกมือลาตายายของเพื่อนเเละทานตะวัน

"ขับรถถึงบ้านปลอดภันน่ะลูก" ตายายของทานตะวันไม่ลืมที่จะให้คำอวยพรเพื่อนๆของเธอ

"ค่ะ/ค่ะ" เเสงเหนือขานรับ ท๊อปฟี่ก็เช่นกัน