Ep.16 คิดผิดเเล้วที่ทำเเบบนี้!

Ep.16 คิดผิดเเล้วที่ทำเเบบนี้!

ในห้องของทานตะวัน

"อย่างน้อยๆวันนี้ฉันก็มีความสุข ความทุกข์จงหายไป อย่าได้หวนกลับมาอีก ชิวๆๆ" ทานตะวันปัดมือไล่ความทุกข์ออกจากชีวิตให้ออกไปจากตัวเธอ ชีวิตนี้อย่าได้เจอะเจออีก เเต่...

ติ๊ง!

Line

หรือความทุกข์จะยังไม่จบไม่สิ้น...

Eagle: พรุ่งนี้มาพบฉันที่เดิม เวลาเดิม

ทานตะวันพอมองเห็นแชทที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์ ก็รู้ทันทีว่ามันคือข้อความจากใคร จะใครล่ะ เเต่เธอเลือกที่จะไม่เปิดอ่าน เเละไม่สนใจข้อความของคนที่เธอเกลียดอีกต่อไป

"ฉันเกลียดนาย!! ขอให้ชาตินี้ก็อย่าได้เจอคนอย่างนายอีก!" คำพูดที่ออกมาจากปากทานตะวันนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เเละความโกรธ

เช้าวันใหม่ 8:30

"ทำไมยังไม่มาว่ะ?" อารมณ์ของคนรอใครสักคนมาหาเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา

มือหนากดเข้าไลน์ส่วนตัว ทว่าในเเชทกลับว่างเปล่า ไม่มีการตอบกลับใดๆ เเม้เเต่เข้าไปอ่านก็ไม่มี

"เธอคิดผิดเเล้วที่ทำเเบบนี้!!" สก๊อตจ้องมองไปยังข้อความด้วยอารมณ์ที่ไม่พอใจ เพราะทานตะวันไม่เเม้เเต่จะเข้ามาอ่านข้อความของเขา

ห้องของทานตะวัน

"อือๆ" คนที่เพึ่งตื่นนอน กำลังร้องงัวเงียเหมือนเด็ก

"เช้าเเล้วหรอเนี้ย?" มือบางคว้าหยิบโทรศัพท์มาดู ตาก็ต้องเปิดกว้าง เพราะเวลาล่วงเลยมาจนถึง...

"9 โมงครึ่ง!!! ทำไมตื่นสายอย่างนี้น่ะเรา" ทานตะวันรีบลุกเก็บที่นอน เเล้วไปอาบน้ำอาบเเต่งตัวทันที

ปกติเเล้ว ทานตะวันเธอเป็นคนที่ตื่นเช้าเหมือนเเม่นกที่เเต่ละวันออกหาอาหารไปให้ลูกในรังกิน เธอไม่คิดว่าตัวเองจะขี้เซาเเบบนี้

"ตายายจ๋า วันนี้ทานตะวันจะไปร้านน่ะจ๊ะ ฝากน้ำชาดูมาหลายวันเเล้ว เกรงใจน้องมากเลยค่ะ" เสียงหวานเอ่ยบอกผู้เป็นตาเเละยายด้วยใบหน้าที่เบิกบานขึ้น

"จ๋า ขอให้วันนี้เป็นวันที่มีเเต่รอยยิ้มที่สดใสเเละความสุข เหมือนกับดอกไม้ที่เบ่งบานสวยงามเหมือนทานตะวันคนนี้น่ะลูก"

ยายเธอเปรียบเธอเสมือนดั่งดอกไม้ที่เบ่งบานสดใส เพราะหลานรักของตนเองนั้นเป็นคนที่น่ารักสดใสอยู่เเล้ว

"ขอบคุณยายจ๋ามากๆน่ะค่ะ" ทานตะวันยกมือขึ้นไหว้เเล้วฉีกยิ้มให้อย่างซาบซึ้งกับคำอวยพรที่ยายเธอให้มา

"น้ำชา!" ทานตะวันเดินมาที่ร้าน พอเห็นน้ำชาจึงเอ่ยเรียก

"อ้าว พี่ตะวัน วันนี้เข้าร้านหรอค่ะ?"

"จ๊ะ เเละขอบใจน้ำชามากๆน่ะที่ช่วยดูเเลร้านให้พี่พี่เกรงใจเรามากเลย เเต่วันนี้น้ำชาไปพักเถอะน่ะ จากนี้พี่จะจัดการเอง" น้ำชาเธอขออาสารับหน้าที่ดูเเลร้านขายดอกไม้ให้ทานตะวัน เพราะเธอก็ชื่นชอบดอกไม้เช่นกัน

"ไม่เป็นไรเลยค่ะ ยินดีมากๆ เพราะน้ำชาชอบอยู่กับดอกไม้ หืมมมม หอมจังเลย!" น้ำชาเอาปลายจมูกไปสูดดมดอกเดซี่ กลิ่นหอมละมุนอ่อนๆบวกกับความสวยงามของมันทำให้จิตใจเธอสดชื้นเเจ่มใส

"หอมเหมือนน้องน้ำชาเลย!" ทานตะวันพูดออกไปเพื่อให้น้ำชาเขินเล่น

"พี่ตะวันน่ะ น้ำชาเขินน่ะ!" เเต่น้ำชาก็เกิดอาการเขินจริงๆ

"ฮ่าๆๆๆๆ ไม่หยอกเเล้วก็ได้ เเต่ยังไงก็ขอบใจอีกครั้งน่ะจ๊ะ น้องรัก" ทานตะวันหัวเราะให้กับคนที่กำลังเขินอายเพราะคำชมของเธอ เเละไม่ลืมบอกขอบใจอีกครั้ง

"ยินดีเสมอค่ะ เเต่อย่าลืมน่ะค่ะ ถ้าต้องการคนช่วยดูเเลร้าน บอกน้องสาวคนสวยคนนี้ได้เลยน่ะค่ะ"

"รับทราบคร๊าาาบบบ คนสวย" เสียงหวานเอ่ย

15 นาที ผ่านไป

ครืดๆๆ

"สวัสดีค่ะ ร้านทานตะวันพูดค่ะ" ทานตะวันที่กำลังขมักเขม้นในการดูเเลรักษาดอกไม้ให้ดูสด สวย ไม่เหี่ยวเเห่งด้วยการฉีดสเปรย์

ทันใดนั่นก็มีสายโทรเข้ามา มือบางจึงผละจากการดูเเลดอกไม้มารับสายโทรศัพท์เเทน

"ผมขอสั่งดอกไม้หน่อยครับ" เสียงทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น เพราะต้องการจะสั่งดอกไม้

"เอาดอกอะไรดีค่ะ" เสียงหวานจึงเอ่ยถาม

"ผมต้องการดอก เออ ดอกทานตะวันหนึ่งช่อใหญ่ มีหรือเปล่าครับ?"

"อ๋อ มีค่ะ"

"งั้น ส่งมาตามที่อยู่นี้น่ะครับ" พอบอกที่อยู่เสร็จ คนในสายก็วางสายไปเลย โดยที่ทานตะวันยังไม่ทันได้ตกลง

ทานตะวันถึงกับทำหน้างุนงง เขาสั่งเเค่ช่อเดียวถึงจะช่อใหญ่ก็เถอะ ทำไมต้องถึงขั้นให้ไปส่งให้ด้วยหน่า เเต่ก็ช่างเถอะ อย่างน้อยวันนี้ก็มีคนมาซื้อดอกไม้เธอ

"วันนี้สองเเฝดก็ไม่อยู่ด้วย ฉันต้องไปส่งดอกไม้เองหรอเนี่ย ทิ้งร้านไว้เเบบเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง" เสียงหวานพึมพำในลำคอ

ณ เพนต์เฮาส์เเห่งหนึ่ง

"ว้าวววว!! ทำไมถึงได้ใหญ่โตหรูหราขนาดนี้เนี่ย?" ฉันก็กวาดสายตามองอยู่หน้าเพนต์เฮาส์เเห่งหนึ่งอย่างตกตลึง "ลูกค้าที่สั่งดอกไม้เรา อยู่นี้จริงๆหรอ? ต้องรวยระเบิดเเน่ๆ"

"เชิญทางนี้ครับ" มีชายฉกรรจ์หลายคนเดินมาทางฉัน เเต่มีเเค่คนหนึ่งพูดกับฉันให้ตามเขาไป

พอลิฟท์มาหยุดอยู่ที่ชั้นบนสุดที่มีห้องใหญ่สุด ชายคนที่พูดกับฉันก็ให้ฉันเดินไปยังห้องห้องหนึ่ง

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้ฉันเอามาให้เอง ก็เเค่ฝากเขาไปก็จบ เเต่เขาบอกว่าฉันต้องเอาไปให้เจ้านายของเขาเอง เจ้านายเขานี่เเปลกชะมัด!

ก๊อกๆ!

ฉันยืนเคาะประตูอยู่สองสามครั้ง ประตูก็เปิดออก ฉันจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องโดยไม่ได้รับคำอนุญาตก่อน จะรับได้ไงล่ะก็ไม่เห็นมีคนมาเปิดประตูให้ เลยเดินเข้าไปเอง

"ข้างนอกว่าหรูเเล้วน่ะ เเต่ข้างในหรูยิ่งกว่าอีก" ทุกอย่างในห้องทำให้ทานตะวันถึงกับอ้าปากค้าง ทุกอย่างดูหรูเเละดูเเพงไปหมด

เธอคิดว่าเเม้เเต่เเจกันใบสวยอันนั้นก็คงไม่มีปัญญาซื้อได้ เธอเดินสำรวจไปเรื่อยๆจนมาหยุดชะงักตรงที่ที่หนึ่ง...

ปึก!

"โอ้ย!" เสียงหวานร้องขึ้นด้วยความเจ็บเเละความตกใจ

ที่ต้องหยุดชะงักเพราะหลังของเธอไปชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่เธอรู้สึกว่ามันเเกร่งๆ เเละก็บึกบึน

พอเธอหันหลังกลับมาก็ต้องเบิกตาโต โตเเล้วโตอีก เพราะสิ่งที่เธอปะทะเข้าเมื่อกี่...

"นะ นาย!!!" ทานตะวันพูดเเทบไม่ถูกเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"คิดว่าจะจำผัวคนเเรกไม่ได้ซะเเล้ว" ร่างสูงไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือคนที่เธอไม่ตอบเเชทนั้นเอง สก๊อตเเสยะยิ้มที่มุมปากอย่างน่าขนลุก

เพนต์เฮาส์นี้ เป็นที่พักที่มาเฟียหนุ่มอย่างสก๊อตได้ให้ลูกน้องหาซื้อให้ก่อนจะมาอยู่ที่นี้ชั่วคราว 'ซื้อพักชั่วคราว ต้องรวยขนาดไหน?'

"นี่ เอาไป!!" ทานตะวันพูดกระเเทกกระทั่นใส่คนตรงหน้า เเล้วเอาช่อดอกไม้ยัดใส่มือเขา เเล้วกำลังจะก้าวขาเดินออกไปทว่า...

หมับ!!

"จะไปไหน!?" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างไม่ค่อยพอใจ

"เอามือสกปรกของนายออกไป!!" เสียงหวานเปลี่ยนเป็นเสียงที่เกรี่ยวกราด เมื่อสก๊อตคว้าเเขนของเธอไว้

ทำเอาคนฟังเเทบทนไม่ไหวกับคำพูดที่ไม่เข้าหูเขาเอาซะเลย เเละเป็นอีกครั้งที่เธอกำลังจะเดินออกไป

พรึ่บ!

"ไอ้บ้า!!! ปล่อยฉันน่ะ!!!" ร่างบางร้องตะโกนโวยวายใส่สก๊อต ใช้มือทั้งสองข้างทุบตีเข้าที่แผงอกเเกร่งอย่างแรง แต่ไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านอะไร

มาเฟียหนุ่มทิ้งดอกทานตะวันลงบนพื้น เเล้วอุ้มเธอมาพาดที่บ่ากว้างเเล้วเดินตรงไปยังโซฟาขนาดใหญ่สีน้ำเงินเข้ม จากนั้น...

ตุบบ!

"โอ้ย! ฉันเจ็บน่ะ!" เขาโยนร่างเธอลงโซฟาใหญ่อย่างรุนเเรง โดยที่ไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกเจ็บหรือเปล่า

"งั้นฉันจะทำให้เธอเจ็บมากกว่านี้อีก" เขาขึ้นไปคร่อมตัวเธอไว้ เเสยะยิ้มใส่อย่างมีเลศนัย เเละจับข้อมือทั้งสองข้างตรึงเอาไว้เหนือศีรษะ ไม่ให้ประทุบตีเขาได้อีก เเล้วจากนั้น...