46

“ว๊าว...มันอร่อยมาก...ฝีมือของหนูสุดยอดมาก ๆ”

“จริงหราคะ...น้าเนเน่...มานี่สิคะ มาชิมแซนด์วิชของหนู”

โซอี้โบกไม้โบกมือเรียกภิณไลย์ญาให้เข้าไปหาพร้อมทั้งยื่นแซนด์วิชที่เมื่อหญิงสาวก้มลงดูก็เห็นว่าขนมปังวางซ้อนกันแบบไม่เป็นระเบียบ ไข่ ผักและเนื้อฉ่ำซอสทะลักออกมา ถึงอย่างนั้นเธอก็ยิ้มแต่ยังไม่ทันหยิบเข้าปากก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นว่า

“มารวมตัวกันอยู่ตรงนี้นี่เอง...มีประชุมอะไรกันเหรอคะ?” ลาริสาเดินเข้ามาทำให้ทุกคนหยุดชะงัก โดยเฉพาะคริส ท่าทีของเขาเหมือนตกใจและมันรบกวนความรู้สึกของคนเป็นภรรยาที่สังเกตเห็นอาการแปลก ๆ ของสามีนับตั้งแต่มี คนอื่น เข้ามาอยู่ในบ้าน แต่ลาริสาก็ยังยิ้มให้กับทุกคนแม้เป็นรอยยิ้มที่ภิณไลย์ญาก็รู้สึกได้ว่ามันค้านกับสายตาที่ฉายอะไรบางอย่างออกมา สักครู่คริสก็เอ่ยว่า

“ผมมาลองชิมแซนด์วิชของโซอี้ เธอทำอร่อยมาก”

“จริงเหรอคะ...เอ...ถ้าคุณน้าลาริสาอยากลองชิมด้วยจะได้มั้ยคะ?”

“ได้ซีคะ” โซอี้พยักหน้าและยื่นแซนด์วิชอีกอันให้ลาริสา ประกายตาของเด็กน้อยราวกับเปี่ยมล้นด้วยความภาคภูมิในผลงานของตัวเอง ลาริสาจ้องมองของในมือแล้วพูดว่า

“อืม...คุณน้าลาริสาว่า...ซอสมันเยิ้มเกินไปนะคะ ผักก็จัดไม่ค่อยสวย แบบนี้มันทำให้เนื้อดูเปื่อยไม่น่ากินเลยนะคะ”

พูดจบก็วางแซนด์วิชชิ้นนั้นลงในจานบนโต๊ะอาหาร ภิณไลย์ญาหันไปทางเด็กหญิงที่ตอนนี้สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นผิดหวังและดูเหมือนจะอับอาย ลาริสารีบพูดกลบเกลื่อนว่า

“ต้องขอโทษทีนะโซอี้ที่คุณน้าพูดอะไรตรงไปตรงมาแบบเนี๊ย แต่มันจะได้ทำให้หนูรู้จักปรับปรุงตัวเองไงจ๊ะ”

“แต่คุณอาคริสบอกว่ามันอร่อยนิคะ” โซอี้พูดไม่ค่อยเต็มเสียง ลาริสายิ้มและพูดกลั้วเสียงหัวเราะ

“มันเป็นการให้กำลังใจอย่างหนึ่งนะ แต่ผู้ใหญ่ที่ดีควรพูดความจริงกับเด็ก ว่ามั้ยคะคริส”

คำพูดของลาริสาทำให้ทุกคนในที่นั้นต่างก็ชะงักนิ่งกันไปตาม ๆ กันด้วยเฉพาะโซอี้ สีหน้าของเด็กน้อยวูบลง ดูเหมือนว่าภิณไลย์ญาจะเข้าใจมากที่สุดว่าเด็กหญิงกำลังรู้สึกอย่างไรแต่แล้วสักครู่ลาริสาก็หัวเราะกลบเกลื่อน

“แหม...ดูทำหน้าเขาสิโซอี้ คุณน้าลาริสาแค่จะบอกให้หนูเข้าใจเท่านั้นเอง ไม่ได้ตั้งใจจะว่าอะไรเลยนะแค่อยากให้หนูได้ลองปรับปรุงในการทำแซนด์วิชครั้งต่อไปไงล่ะคะ

“ใช่ค่ะคุณน้าลลิสาแค่อยากจะสอนให้โซอี้เข้าใจว่าแต่ละคนก็จะรู้สึกต่ออาหารที่ตัวเองกินแตกต่างกันไป”

ภิณไลย์ญากล่าวเสริมขึ้น เธอพยายามดึงบรรยากาศอันรื่นรมย์ในการสนทนาของทุกคนให้กลับมาอีกครั้ง คริสเข้าไปจับมือเด็กหญิงเอาไว้

“คุณน้าลาริสาก็มีฝีมือการทำอาหารที่เก่งกาจมาก ๆ คุณน้าน่ะทำอาหารอร่อยมากนะ”

“แล้วไหนอาคริสบอกว่าแซนด์วิชของหนูอร่อยที่สุดยังไงล่ะคะ”

“ใช่จ้ะมันอร่อยเพราะว่าอาคริสชอบกินรสชาติแบบนี้ไงเอาอย่างนี้ไหมเดี๋ยวว่าง ๆ จะให้คุณน้าลาริสาช่วยสอนหนูทำขนมพวกคุกกี้แล้วก็ขนมที่เด็ก ๆ ชอบกิน โซอี้จะได้รู้จักทำอาหารแบบใหม่ ๆ ไงล่ะจ๊ะ”

คำพูดของคริสทำให้สีหน้าของโซอี้ดีขึ้น เห็นได้ชัดว่าหนูน้อยดูมีกำลังใจมากกว่าเดิม ทุกคนยิ้มให้โซอี้ ลาริสาก็ยิ้มให้เช่นเดียวกันแต่ภิณไลย์ญาก็สังเกตได้ว่าท่าทางภรรยาของคริสจะไม่ได้ชื่นชมการทำอาหารของเด็กหญิงตัวน้อยมากสักเท่าไหร่สักครู่ป้าเจนนี่ก็เอ่ยขึ้น

“นี่ถึงเวลาที่คุณหนูโซอี้ต้องไปอาบน้ำแล้วนะคะแล้วเดี๋ยวก็จะได้กินข้าวกลางวันยังไงล่ะคะ”

โซอี้พยักหน้าและเดินตามป้าเจนนี่ขึ้นไปยังชั้น 2 ภิณไลย์ญาหันมายิ้มกับคริสและลาริสาก่อนเธอพูดว่า

“ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“คุณเนเน่”

เสียงของลาริสาทำให้ภิณไลย์ญาชะงักก่อนที่เธอจะเดินตามโซอี้และป้าเจนนี่กลับขึ้นไปบนชั้น 2 เธอหันกลับมา ลาริสาเอ่ยว่า

“บางทีการเลี้ยงเด็กเราไม่ควรสปอยเขามากจนเกินไปนะคะ นี่เป็นคำแนะนำของดิฉันสำหรับคุณเนเน่ที่เป็นพี่เลี้ยงของโซอี้ ฉันเข้าใจว่าเด็กต้องการกำลังใจแต่การที่เราให้ความชื่นชมเขามากเกินไปมันจะทำให้เขามองไม่เห็นจุดบกพร่องของตัวเองค่ะ”

“โซอี้ยังเล็กมากเลยล่ะค่ะคุณลาริสา ส่วนตัวแล้วดิฉันคิดว่าการที่เราชื่นชมมันไม่ได้หมายความว่าเราจะสปอยหรือว่าทำให้เขาเหลิงหรอกนะคะแต่มันจะทำให้เขามีกำลังใจมากกว่า”

“แต่ฉันว่านิคเขาคงจะไม่ได้ชื่นชอบการเลี้ยงเด็กแบบนี้แน่ ๆ เลยล่ะค่ะเพราะฉันรู้จักเขา พี่ชายของคริสเป็นนักธุรกิจ เขาทำงานใหญ่ ๆ มากมาย เป็นคนที่เด็ดขาดและจริงจังมากคงไม่ชอบแน่ ๆ ถ้าเกิดว่าลูกสาวของเขาจะได้รับการเลี้ยงดูเหมือนไข่ในหินแลได้รับคำชื่นชมอยู่ตลอดเวลาแบบนี้”