54

นิโคลัสปล่อยมือจากแขนของเธอ เขาล้วงมือทั้งสองลงในกระเป๋ากางเกงและยืนอยู่ตรงหน้าภิณไลย์ญาด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย วันนี้เขาดูหล่อเหลาคมเข้มอยู่ในชุดสูทภูมิฐานซึ่งก็เป็นภาพชินตาของภิณไลย์ญาเมื่อกลับมาอยู่ในเมืองหลวงแตกต่างจากตอนที่อยู่ฮาวาย เขามักสวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์ดูสบาย ๆ มันก็ควรจะเป็นเช่นนั้น ในเมื่อเขาเป็นถึงประธานบริหารซาเวียร์กรุ๊ปซึ่งเป็นบริษัทใหญ่โต นิโคลัสคงแต่งตัวแบบปอน ๆ อย่างคนธรรมดาทั่วไปไม่ได้ในเวลาที่เขาอยู่ท่ามกลางแวดวงนักธุรกิจในเมืองหลวงแบบนี้ ขณะนั้นเขาถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“วันนี้เป็นการจัดงานมอเตอร์โชว์ครั้งใหญ่ ผมจะพาโซอี้ไปเพื่อจะได้เป็นการเปิดตัวกับพวกเพื่อน ๆ และหุ้นส่วนว่าผมมีลูกสาว”

“ฉันคิดว่าโซอี้คงไม่ทำให้คุณผิดหวังหรอกค่ะเพราะจริง ๆแล้วเธอเป็นเด็กที่น่ารักแล้วก็ช่างพูดมาก ตอนนี้ลูกสาวของคุณเริ่มปรับตัวในสังคมใหม่ได้แล้ว”

“และคุณก็ต้องคอยดูแลลูกสาวของผมในงานนี้ด้วย”

“ฉันรู้หน้าที่ของตัวเอง ฉันไม่ลืมหรอกค่ะว่าจะต้องทำอะไรและปฏิบัติตัวยังไงตามคำสั่งของคุณ”

“ผมว่านี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาประชดประชันกันแบบนี้ ผมไม่ได้หาเรื่องคุณหรอกนะเนเน่ เพียงแต่ผมอยากจะให้คุณเข้าใจว่าโซอี้ไม่เคยออกงานสังคมที่มีผู้คนเยอะแยะมากมายผมกลัวว่าเธอจะตื่นคน”

“โซอี้มาอยู่ที่นี่ก็เป็นการปรับตัวกับคนในครอบครัวก็ถือว่าเธอได้รู้จักและพูดคุยกับคนมากขึ้นกว่าตอนอยู่ที่ฮาวายนะคะ”

“ถึงยังไงผมก็ยังเป็นกังวลอยู่ดี โซอี้มาอยู่ที่นี่ได้เจอกับคนมากขึ้นก็จริงแต่ก็เป็นคนในครอบครัว สิ่งที่ผมเป็นกังวลก็คือการที่เธอต้องพบกับคนแปลกหน้ามาก ๆ”

“โซอี้ยังเด็กมากนะคะ เธอคงไม่ต้องปรับตัวอะไรมากถึงขนาดนั้นและมันก็ไม่ใช่สิ่งที่น่ากังวลเลยถ้าหากว่าเธอจะยังไม่ชินกับการอยู่ท่ามกลางผู้คนเยอะ ๆ”

บทที่ 23

พูดจบเธอก็เดินผ่านหน้าเขาไปแต่แล้วภิณไลย์ญาก็ต้องหยุดชะงักอยู่แค่ที่ประตูเมื่อนิโคลัสเดินตามมาและคว้าข้อมือของเธอไว้ เขาดึงตัวเธอเข้าไปในอ้อมกอดดันร่างเล็กจนหลังของเธอชนกับบานประตูและยังไม่ทันที่เธอจะอ้าปากพูดอะไรเขาก็ก้มหน้าลงมาหาอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มประกบปิดปากของเธอเอาไว้แน่น บดบี้ริมฝีปากร้อนบนปากนุ่มโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวมันเป็นจูบเร่าร้อนที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมากและทำให้ภิณไลย์ญาสั่นสะท้านไปหมด เธออ่อนยวบลงแทบจะในทันที นิโคลัสจูบเธอเนิ่นนานก่อนที่เขาถอนริมฝีปากออก ภิณไลย์ญาถึงกับสำลักลมหายใจตัวเอง เธอปาดร่องรอยเปียกชื้นบนปากนุ่มและพูดว่า

“นิค...นี่คุณทำอะไร เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า คุณเองนั่นแหละที่จะเสียหาย”

“ไม่มีใครมาตอนนี้หรอกและนี่ก็เป็นสิ่งที่ผมมีสิทธิ์จะทำนี่ไม่ใช่เหรอ”

“คุณอยากจะทำอะไรก็ได้แต่คนอื่นเขาจะคิดยังไงที่เห็นคุณทำกับฉันแบบนี้”

“คุณเป็นสิทธิ์ของผมนะเนเน่ ผมมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรแบบไหนกับคุณตามความพึงพอใจของผม ลืมสัญญาระหว่างเราแล้วเหรอ”

“ฉันไม่ลืม แต่ที่นี่ไม่ใช่ฮาวาย ที่นี่เป็นบ้านของคุณ คุณต้องคิดด้วยว่าถ้าคนในครอบครัวของคุณมาเห็นคุณกับฉันแบบนี้เขาจะต้องมองไม่ดีแน่ ๆ”

“ที่คุณเป็นกังวลอยู่เนี่ยคงไม่ได้เป็นกังวลว่าใครจะคิดไม่ดีกับคุณมากไปกว่าน้องชายของผมอย่างนั้นสินะ”

“นี่คุณกำลังหาเรื่องฉันอีกแล้วนะคะ ฉันแค่ไม่อยากให้คนในบ้านนี้รู้สึกไม่ดีถ้าเขารู้ว่ามีเรื่องชู้สาวระหว่างเจ้าของบ้านกับพี่เลี้ยงเด็ก และที่สำคัญคุณเป็นคนมีชื่อเสียงอยู่ในวงสังคมไม่คิดบ้างเหรอคะว่ามันจะเป็นเรื่องน่าอายขนาดไหนถ้าเขารู้ว่าคนมีเกียรติอย่างคุณมายุ่งกับผู้หญิงอย่างฉัน”

“ผมไม่สนใจเรื่องคนอื่นหรอกนะ สิ่งที่ผมสนใจก็คือสัญญาระหว่างเราถ้าหลังจากนี้คุณไม่เป็นคนบิดพลิ้วมันซะก่อน”

“ฉันไม่...”

เธอพูดไม่ทันจบประโยคปากอิ่มสวยก็ถูกครอบครองด้วยปากได้รูปอีกครั้ง นิโคลัสบดเบียดปากของเขาบนปากของเธอเหมือนคนบ้าคลั่ง เขาเบียดตัวเข้าหาและทำให้ภิณไลย์ญาปั่นป่วนไปหมด เธอกดเกร็งหน้าท้องเหมือนมีบางอย่างไหลวนอยู่กลางลำตัว ความเคร่งเครียดของเขาที่ขมวดรัดแน่นอยู่ตรงแก่นกลางบดเบียดอยู่ใต้ท้องน้อยของเธอ มันดูราวกับว่าเขากำลังจุดไฟร้อนที่มันอาจลามไหม้และผลาญทุกสิ่งทุกอย่างให้วอดวายหากว่าเธอไม่ส่งเสียงดังออกมาและทำให้เขาต้องหยุดชะงักตัวเองลง ภิณไลย์ญารีบผละห่างเมื่อนิโคลัสถอนริมฝีปากออก เธอใช้หลังมือขยี้ปากที่บวมเจ่อ โชคดีที่วันนี้เธอทาลิปกลอสบางเบา นี่ถ้าเป็นลิปสติกสีแดงที่เธอชอบทาเวลาออกงานมอเตอร์โชว์หน้าตาของเธอคงดูไม่ได้แน่ ๆ