ตอนที่ 2

หมวย...อย่าดื้อ!

Writer : Aile'N

ตอนที่ 2

"14 กุมภา วันวาเลนไทนนนน์"

หลังจากสร้างเรื่องในคืนวันศุกร์และถูกพี่รหัสเทศนาไปยกใหญ่หมวยเล็กก็กลายเป็นคนดังในสื่อโซเชียลในสังคมมหาวิทยาลัยเป็นอย่างมากเพราะแอดมินเพจได้นำคลิปบางส่วนเอาไปลงและแจกวาร์ปให้คนเข้ามาติดตามไอจี จนทำให้ยอดคนติดตามของเธอพุ่งสูงแตะหลักหมื่น DM แทบแตก ส่วนใหญ่มักจะขอให้มาไลฟ์อีกบ่อยๆ ซึ่งเจ้าตัวก็ทำได้แค่อ่านเพราะถ้าให้ตอบทั้งหมดคงไม่เหลือเวลาไปทำอย่างอื่น

"หืม ทำไมมีดอกไม้กับตุ๊กตาขายเต็มหน้ามอเลยอ่า" เจ้าเด็กแก้มกลมเกาะกระจกรถหรูของพี่รหัสมองออกไปด้านนอกด้วยความสงสัย

"อ๊ะ 14 กุมภาวันวาเลนไทน์นี่นา" ขบคิดเพียงไม่นานหมวยเล็กก็นึกออก เพราะผ่านเหตุการณ์ที่มีพ่อค้าแม่ค้าขนดอกไม้ตุ๊กตามาขายเต็มหน้ามอในวันนี้ของทุกปี

งื้ออ~ ทำไมไม่มีน้องชินจังขายบ้างอ่า ขายแต่ตุ๊กตาหมี ใครเป็นคนกำหนดว่าต้องขายแค่ตุ๊กตาหมีเท่านั้นเนี่ย ไม่เฟี้ยวเลย

"จะตื่นเต้นทำไม แฟนก็ไม่มี" คนขับรถส่วนตัวเหลือบมองท่าทางตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ นั้นอย่างเอ็นดู แต่ปากกลับพูดไปอีกอย่าง

"เพื่อนพี่น้องก็ซื้อให้กันได้เหอะ แต่หมวยก็เข้าใจอะนะว่าพี่เสืออายุเยอะแล้ว คงไม่อินอะไรแบบนี้หรอก" หมวยเล็กหันมามองค้อนและยอกย้อนกลับอย่างเจ็บแสบ

"ห่างกันแค่ปีเดียวมั้ยล่ะ" ร่างสูงทำหน้าตึงทันทีที่ได้ยินคำว่าแก่ ปากมุบมิบๆ เถียงเก่งๆ มันน่าบีบให้ช้ำ จะได้เลิกเถียงคำไม่ตกฟากสักที

"ก็จริง แต่ทำไมชอบทำตัวเหมือนคนแก่ก็ไม่รู้ ทั้งขี้บ่น ขี้หงุดหงิด ขับรถก็ช้าเป็นเต่า" ได้ทีหมวยเล็กคนนี้ก็บ่นๆ ระบายความในใจออกมาเหมือนคนเก็บกด พี่เสือจะได้รู้ตัวและเลิกทำตัวเหมือนคนแก่เสียที

"หมวยเล็ก เดี๋ยวจะโดน" เสือปรามเสียงดุ คำก็แก่สองคำก็ขี้บ่น ก็เพราะเด็กมันดื้อแบบนี้ไง

"เนี่ยๆ พอพูดความจริงก็ชอบดุ" ไอ้เด็กทำแก้มพอง นั่งกอดอกสะบัดหน้าหนีอย่างคนไม่พอใจ ร่างสูงเพียงถอนหายใจเหนื่อยๆ ไม่ต่อล้อต่อเถียงอีก เขาขับรถเข้ามาจอดที่ตึกคณะฯ ก่อนเดินไปส่งหมวยเล็กที่โต๊ะประจำซึ่งมีเพื่อนๆ นั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"เฮียหวัดดีค่า/ครับ" เพื่อนๆ ของน้องต่างพากันยกมือไหว้เขาอย่างพร้อมเพรียง เสือพยักหน้ารับก่อนจะถูกน้ำเสียงเล็กๆ ของน้องรหัสดึงความสนใจไปจนหมด

"โอ้โห ขนมใครเนี่ย ทำไมได้เยอะจัง" หมวยเล็กมองกองขนม ดอกไม้และตุ๊กตาขนาดย่อมๆ บนโต๊ะหินอ่อนด้วยดวงตาเปล่งประกาย งื้อออ อยากกินช็อกโกแลตจังเลย

"ยังจะมีหน้ามาถามอีก ไปสร้างเรื่องอะไรไว้ล่ะ ถึงได้มีเอฟซีเอาของขวัญมาให้เยอะขนาดนี้" หลินพูดขึ้นด้วยความหมั่นไส้เล็กๆ

แน่นอนว่าหลังจากไลฟ์สร้างเรื่องนั้นเพื่อนๆ ได้ทักหาและพูดคุยถึงสาเหตุที่มันเกิดขึ้นแล้วเรียบร้อย อยากดุแต่เจ้าตัวงอแงขอไว้บอกว่าแค่พี่เสือคนเดียวก็สำนึกผิดแทบไม่ทันแล้ว เพื่อนๆ ก็เลยไม่ได้ว่าอะไรมาก แค่เตือนว่าอย่าไปดื่มที่ไหนคนเดียวแบบนี้อีก

"หืม เอฟซี?" หมวยเล็กทำหน้างงๆ

"ก็ของหมวยนั่นแหละ" ปูเป้ช่วยย้ำคำตอบ รอให้เจ้าตัวคิดได้เองคงไม่ต้องทำอะไรกันพอดี

"เอ๋? ของหมวยเหรอ" หมวยเล็กถามย้ำ น้ำเสียงฟังดูทั้งสงสัยและดีใจเมื่อได้รู้ว่าช็อกโกแลตที่หมายตาจะตกเป็นของหมวยแต่เพียงผู้เดียว

ไม่ใช่แค่คนตัวเล็กที่มีปฏิกิริยา คนตัวสูงข้างๆ ที่ยังไม่ไปไหนก็มีปฏิกิริยาเช่นเดียวกัน ตาคมหรี่มองขนมเหล่านั้น ก่อนหยิบขึ้นมาเนื่องจากมีการ์ดติดอยู่ ซึ่งในนั้นได้เขียนไลน์และเบอร์โทรไว้เสร็จสรรพ

"ไทป์"

"...ครับเฮีย" เจ้าของชื่อสะดุ้งน้อยๆ เมื่อได้ยินน้ำเสียงเย็นๆ เอ่ยเรียก

"เอาไปทิ้งให้หมด" คำพูดต่อมาของร่างสูงทำรุ่นน้องทั้งโต๊ะเลิ่กลั่กมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย

"เย้ย อะไรเนี่ย ของหมวยนะ จะเอาไปทิ้งได้ไง!" หมวยเล็กโวยวายและพยายามจะโกยทุกอย่างไว้กับตัวด้วยความหวงแหน

"กินหมดนี้แอดมิทแน่หมวย จะหวงทำไมเนี่ย ของใครก็ไม่รู้" เสือกดเสียงดุคนตัวเล็กอย่างไม่พอใจ ทุกคนรู้ว่าเขาทำแบบนี้ทำไมยกเว้นเจ้าตัวนั่นแหละ ชอบทำตัวน่าโมโหอยู่เรื่อย

"หมวยก็ไม่ได้จะกินหมดนี่สักหน่อย เอาไปแบ่งเพื่อนๆ ก็ได้นี่นา ดีกว่าทิ้งนะ คนเขาอุตส่าห์ซื้อมาให้" หมวยเล็กเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ เรื่องอะไรจะทิ้งให้เสียของ พ่อแม่สอนหมวยตลอดว่าอย่ากินทิ้งกินขว้าง หมวยเป็นเด็กดีเชื่อฟังพ่อแม่นะ ไม่ได้เห็นแก่กินเลยจริงๆ

"อย่าเห็นแก่กินให้มันมากหมวย ของใครก็ไม่รู้" ร่างสูงยืนกอดอก หน้าตึงเหมือนอัดโบท็อกเข้าไปสิบเข็ม แถมแผ่ไอดำๆ ใส่หมวยอีกแล้ว!

"แล้วพี่เสือจะอะไรกับหมวยนักหนาเล่า มันสิทธิ์ของหมวยนะ" ใช่! เขาให้หมวยไม่ได้ให้พี่เสือสักหน่อย มีสิทธิ์อะไรมาทิ้งของหมวยเล่า หรืออยากกินด้วย? แต่ขอกันดีๆ ก็ได้นี่นา หมวยไม่ใช่คนขี้งกสักหน่อย

"โอมากาเสะ" เสือพูดเสียงนิ่ง จริงจังถึงขนาดยกเอาของโปรดน้องราคาเป็นหมื่นมาแลกกับขนมไม่กี่บาทพวกนั้น ดูสิว่าจะยังดื้ออยู่อีกไหม

"แต่..." หมวยเล็กมีท่าทีลังเล เพราะช็อกโกแลตก็อยากกินไม่แพ้กัน

"เลือก" ร่างสูงยื่นคำขาด

"ใจร้าย...หมวยจะทิ้งได้ยังไง" เจ้าเด็กทำเสียงงอแงไม่ยินยอม เพราะคนเขาอุตส่าห์ให้มา ต่อให้ไม่รู้จักกันก็เถอะ แต่จะให้เอาไปทิ้งได้ยังไง คนให้ต้องเสียใจมากแน่ๆ

"ก็ให้เพื่อนกินไป" เสือเริ่มหงุดหงิดขึ้นทุกทีเมื่อหมวยเล็กพูดไม่รู้ฟัง

"แต่...หมวยก็อยากกิน" เจ้าเด็กแก้มกลมเบะปากมองช็อกโกแลตในมือตาละห้อย

"เดี๋ยวซื้อให้" ร่างสูงไม่ยินยอม เขามองกดดันจนหมวยเล็กจำต้องยอมตัดใจในที่สุด

"...ก็ได้" คนตัวเล็กวางทุกอย่างลงบนโต๊ะอย่างคนสิ้นหวัง งื้อออ ลาก่อนน้องช็อกฯ เราคงมีวาสนาต่อกันเพียงเท่านี้จริงๆ T^T

"ก็แค่นั้น...แล้วพวกที่ให้เบอร์ให้ไลน์มาก็ไม่ต้องเสร่อแอดไปด้วย เดี๋ยวเจอพวกคนไม่ดีอีก" คนพี่พยักหน้าอย่างพึงพอใจเมื่อน้องยอมว่าง่าย ไม่วายสั่งกำชับเสียงเข้ม ใจจริงอยากดึงการ์ดพวกนั้นทิ้งด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าทำจริงก็จะดูออกตัวแรงจนเกินไป ทำได้แค่สั่งกำชับเพียงเท่านั้น

"สั่งเก่ง..." ปากเล็กๆ บ่นอุบอิบ ใบหน้าหงิกงออย่างขัดใจ แน่นอนว่าเขาได้ยินแต่ไม่ได้ว่าอะไร

"คอยดูให้พี่ด้วย อย่าให้รับของจากคนแปลกหน้าอีก" ร่างสูงหันไปกำชับเพื่อนๆ ของน้องอีกที เพราะรู้ดีว่าลับหลังเขาเจ้าตัวดื้อแค่ไหน ต่อหน้ายังเถียงคอตั้งขนาดนี้

"หอหีบ วอแหวน งองู สะกดแบบนี้ครับ" ไทป์พูดพร้อมยิ้มล้อคนอายุมากกว่า

"เรื่องกูน่า ไปละ...เดี๋ยวตอนเย็นมารับ" เสือตอบเด็กหนุ่มก่อนหันไปบอกน้องรหัสประโยคท้ายแล้วเดินจากไป

"งื้ออออ อะไรของเขาเนี่ย นิสัยไม่ดีเลย ทำแบบนี้ได้ยังไง คนเขาอุตส่าห์มีน้ำใจเอาขนมมาให้" หมวยเล็กทรุดตัวลงนั่งและบ่นเสียงงุ้งงิ้งให้เพื่อนฟัง ปากเล็กเริ่มเบะ แก้มพองออกจนเป็นก้อนกลม

"เฮียเขาหวง ไม่อยากให้หมวยรับของจากคนอื่น" หลินบอกออกไปตรงๆ

"หวง? หวงทำไม เป็นพ่อหมวยหรือไง" หมวยเล็กเอียงคอถามด้วยความสงสัย เป็นอะไรถึงมาหวงอะ พ่อแม่ยังไม่หวงเลย

"โอ๊ย แกนี่นะ" หลินถอนหายใจอย่างปลงๆ พูดขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวก็ไม่รู้จะยังไงแล้วนะ

"งื้อออ หมวยอยากกินอะ ขอกินด้วยได้ม้าย" เรื่องหวงถูกเมินไปในทันทีเมื่อเห็นเพื่อนหยิบขนมที่อดีตเคยเป็นของเธอขึ้นมาแกะ มือเล็กๆ เลยตรงเข้าไปเกาะไหล่เพื่อนอ้อนขอขนมกินบ้าง

"ไม่" ปูเป้ปฏิเสธทันทีแบบไม่ต้องคิด

"นิดเดียวน้าา ถ้าทุกคนไม่พูดพี่เสือก็ไม่รู้หรอก นะนะ" หมวยเล็กทำหน้าตาน่ารักเข้าอ้อน เป็นจุดอ่อนที่เพื่อนๆ มักพ่ายแพ้ให้กับเธอทุกครั้ง

"ใครจะอยากฆ่าตัวตาย ถ้าเกิดเฮียเขามารู้ทีหลัง" หลินพูดพลางทำท่าขนลุกขนชัน

"อะไรอะ ทุกคนเป็นเพื่อนหมวยนะ ไปเข้าข้างคนอื่นได้ยังไง งอนแล้ว!" พอลูกอ้อนใช้ไม่ได้ผล หมวยเล็กก็เบะหนักพาลงอนเพื่อนๆ ตามพี่รหัสไปอีกคน

"อย่าทำตัวอดอยากน่าหมวย เดี๋ยวตอนเย็นเฮียก็พาไปเลี้ยงโอมากาเสะแล้ว ล้างท้องรอไม่ดีกว่าเหรอ เดี๋ยวกินไม่คุ้มนะ" ปูเป้พยายามโน้มน้าวให้เพื่อนคล้อยตาม ซึ่งก็ดูเหมือนจะได้ผล

"ก็ได้ หมวยจะกินให้กระเป๋าแบนเลย คอยดู!" เจ้าเด็กแก้มกลมเข่นเขี้ยวฟัน หมายมั่นตั้งใจว่าจะกินให้ได้เยอะที่สุด กินให้คนเลี้ยงหมดตัวไปเลย ซึ่งเพื่อนๆ ก็ได้แต่มองอย่างไม่ใส่ใจเพราะตัวแค่นี้จะเอาอะไรมากินจนเขาหมดตัวก่อน พี่มันรวยจะตาย เหมาหมดร้านขนหน้าแข้งเขายังไม่ร่วงเลยหมวยเอ๊ย!

เมื่อได้เวลาทุกคนก็พากันขึ้นเรียน ระหว่างนั้นก็มีผู้คนเข้ามาพูดคุยเอาของมาให้หมวยเล็กเพิ่ม แต่ก็ถูกเพื่อนๆ ยึดไปจนหมด กระเพาะน้อยๆ ของหมวยเลยว่างเปล่า ไม่มีเศษเสี้ยวของหวานอยู่ในนั้นเลยแม้แต่ชิ้นเดียว น้ำตาลในเลือดต่ำมากส่งผลให้นั่งหน้างอทั้งวันจนถึงเวลาพัก

"อ้าว เฮีย" เสียงเพื่อนๆ ทักทายใครบางคนดังขึ้นระหว่างนั่งทานข้าวเที่ยงกัน หมวยเล็กเพียงเหลือบตามองเล็กน้อย ก่อนสะบัดหน้าหนีไม่สนใจ เพราะยังงอนเรื่องเมื่อเช้าไม่หาย

"อะ" ช็อกโกแลตยี่ห้อดังถูกยื่นมาตรงหน้า ตากลมหลุบมอง แต่ไม่ยอมรับ

"ไปเซเว่นมันติดมือมา" เสืออ้างออกไปนิ่งๆ ทั้งหลิน ปูเป้และไทป์ต่างมองหน้ากันไปมา เพราะช็อกโกแลตยี่ห้อนี้มันไม่มีขายในเซเว่นจ้าพ่อ ไม่เนียนจ้า

"....." หมวยเล็กยังคงเงียบ ไม่สนใจของโปรดในมืออีกฝ่าย

"ไม่กิน? งั้นทิ้ง..."

"งื้อออ" พอร่างสูงชักมือกลับ มือเล็กๆ ก็รีบคว้าช็อกโกแลตมาจากมือเขา ก่อนเอาไปซ่อนไว้เพราะกลัวจะถูกแย่งกลับ แต่ยังคงทำหน้าบึ้งตึงใส่คนพี่อยู่

"หึ..." เสือกระตุกยิ้มขำ วางมือโยกหัวน้องเบาๆ ก่อนเดินจากไป

"ช่วยด้วย น้ำตาลขึ้น" หลินกุมอกล้อเลียนขึ้นมาอย่างอดใจไม่ไหว

"ขนมติดมือแพ๊งแพงเนาะ" ปูเป้ก็เอาด้วย กินข้าวกะเพรายังไงให้รู้สึกเลี่ยนก็คิดดู

"ดูมัน ทีงี้ล่ะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่" หลินเบ้ปากใส่เพื่อนด้วยความหมั่นไส้ เพราะยังกินข้าวไม่อิ่มหมวยเล็กก็แกะช็อกโกแลตเข้าปากเสียแล้ว ตอนเขายื่นให้ล่ะทำเป็นเล่นตัว

"ไม่ได้ดีใจที่เฮียเขาซื้อให้เนื่องในวาเลนไทน์นะ แต่ดีใจที่ได้กินของหวานสักที" ปูเป้ว่าขำๆ ใครซื้อให้จะไปสำคัญอะไร แค่ได้กินก็พอแล้ว

"รอมันรู้ตัวว่าเขาชอบ เหมือนรอนายกลาออก กูล่ะท้อ" หลินกุมขมับอย่างปลงๆ

"คนหนึ่งก็ปากแข็ง รู้สึกอะไรก็ไม่พูดตรงๆ อีกคนก็ซื่อ มันจะลงเอยกันได้ยังไงวะ นึกไม่ออก" ปูเป้ขบคิด แต่ไม่ว่ายังไงก็นึกภาพตอนสองคนนี้เป็นแฟนกันไม่ออกเลยจริงๆ

"ไม่เกินปีนี้หรอก เดี๋ยวเฮียเขาก็จบแล้ว ไม่มีเวลามาตามหวงเหมือนเดิมแล้ว ถ้าไม่รีบหมาคาบไปแดกแน่" ไทป์ที่เงียบฟังอยู่นานพูดขึ้นบ้าง เมื่อก่อนก็ไม่น่าห่วงเท่าไรหรอกแต่ตอนนี้หมวยเล็กเริ่มเป็นที่รู้จักมากขึ้นแล้ว แต่ละคนที่เข้ามาหาก็หน้าตาดีๆ กันทั้งนั้น เทียบกับหน้าโหดๆ ของพี่รหัสแล้ว เด็กสามขวบยังรู้เลยว่าควรจะชอบใครมากกว่ากัน

ขณะที่เพื่อนๆ พากันเคร่งเครียดกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ หมวยเล็กกลับกินข้าวสลับกับช็อกโกแลตหน้าตาระรื่นไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ

กินเสร็จทุกคนก็กลับไปเรียนต่อในช่วงบ่ายจนถึงเวลาเลิกเรียน เมื่อเดินลงมาถึงชั้นล่างก็เจอพี่รหัสกับแก๊งเพื่อนนั่งคุยกันรออยู่ พอเขาเห็นกลุ่มน้องๆ ก็ลาเพื่อนและเดินเข้ามาหา เพื่อนๆ ของหมวยเล็กเองเห็นแบบนั้นก็พากันแยกย้ายกลับ

"อะไร ยังไม่เลิกงอนอีกหรือไง" เสียงทุ้มถามขึ้นเมื่อยังคงเห็นคนตัวเล็กทำหน้าบูดบึ้งเหมือนเดิม

"ไม่รู้ ไม่คุยกับคนนิสัยไม่ดี" เจ้าเด็กแก้มพองสะบัดหน้าเดินหนีไปที่รถอย่างรวดเร็ว เสือไม่ได้พูดอะไรแค่เดินตามไปขึ้นรถและขับออกไปยังจุดหมาย

"โอ้โหหหห~" หมวยเล็กหมุนตัวสามร้อยหกสิบองศาด้วยความตื่นเต้น รู้สึกว้าวซ่ากับความหรูหราและการตกแต่งร้านช่วงเทศกาลวาเลนไทน์ของร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่พี่รหัสพามาจนไม่สามารถละสายตาได้ เจ้าเด็กหันซ้ายหันขวาจนคอแทบเคล็ด มือเล็กๆ นุ่มๆ คู่นั้นเกาะแขนแกร่งเขย่าด้วยความตื่นเต้นไม่หยุด ลืมไปเลยว่าเคยงอนกันมาก่อน

ห้องที่เสือจองไว้เป็นห้องไพรเวทเพื่อความเป็นส่วนตัว ฝั่งที่ติดกับแม่น้ำเป็นกระจกใสสามารถนั่งกินไปชมวิวยามค่ำคืนไปด้วยเพลินๆ บรรยากาศภายในห้องถูกตกแต่งด้วยดอกไม้และหลอดไฟวอร์มไลท์สุดโรแมนติก ที่เขาลงทุนจองห้องแพงๆ บรรยากาศดีๆ แบบนี้ก็เพื่อหวังเอาใจเจ้าเด็กแก้มกลมข้างๆ นั่นแหละ เป็นแผนพามาเดทวาเลนไทน์แบบเนียนๆ ตามประสาคนปากแข็ง

"สวัสดีค่าคุณเชฟ ฝากท้องน้อยๆ ของหมวยเล็กด้วยนะค้าาา" คนตัวเล็กยิ้มแป้นแล้นทักทายเชฟที่ยืนรออยู่ตรงบาร์อย่างน่ารัก ทำใครบางคนคิ้วกระตุกยิกๆ ด้วยความไม่พอใจ แต่ก็รู้ว่าเชฟไม่ได้ผิดอะไร เป็นที่คนของเราล้วนๆ ที่ไปทำตัวน่ารักใส่ ก็เลยพยายามไม่ถือสา

"สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับนะครับ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าแพ้อะไรมั้ยครับ" เชฟทักทายทั้งคู่เล็กน้อย และเริ่มทำหน้าที่ในทันที

"ไม่แพ้ค่า หมวยชนะมาตลอดเลย" หมวยเล็กยิ้มกว้างจนตาหยี เรื่องของกินหมวยจะแพ้ได้ไง เกิดมาชาติเดียว (เพราะไม่รู้ว่าชาติหน้ามีจริงหรือเปล่า) หมวยต้องกินได้ทุกอย่างในจักรวาลนี้ อิอิ

"ครับผม แล้วคุณผู้ชายล่ะครับ" เชฟยิ้มรับอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันไปถามอีกคนที่มาด้วยกัน พยายามมองไม่เห็นสายตาขุ่นเคืองที่น่าจะมีสาเหตุมาจากความน่ารักของคนตัวเล็กที่เผื่อแผ่มาถึงเขา

"ไม่ครับ" เมื่อได้คำตอบ เชฟก็เริ่มทำอาหารให้ทีละคำพร้อมกับอธิบายรายละเอียดของวัตถุดิบในแต่ละคำให้ฟังไปด้วย

"อื้มม อาย่อยม๊าก คุณเชฟสุดยอดด" เจ้าเด็กเคี้ยวปลาดิบเต็มปากจนแก้มตุ่ย กินไปร้องอื้อหือยกนิ้วให้เชฟไปแทบทุกคำ ทำตัวดุ๊กดิ๊กเหมือนเด็กใครเห็นเป็นต้องเอ็นดู เช่นเดียวกับคนที่มีสถานะเป็นเพียงพี่รหัสที่แทบจะไม่สนใจอาหารของตัวเองเลย มัวแต่เพลิดเพลินกับการนั่งมองน้องกินและยิ้มเหมือนคนเสียสติ

"หือ? พี่เสือไม่กินเหรอคะ นั่งยิ้มอยู่ได้" ระหว่างรอเชฟรังสรรค์คำต่อไปหมวยเล็กก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าในจานของพี่รหัสยังมีซูชิวางอยู่ราวสองสามชิ้น

"เห็นหนูกินก็อิ่มแล้วค่ะ" พี่เสือยิ้มหล่อ อารมณ์เอ็นดูยังคงตกค้างเลยเผลอทำตัวแพรวพราวออกไปโดยไม่รู้ตัว

"เนี่ย พูดจาแก่ๆ อีกแล้ว" แต่แทนที่คนโดนจีบจะเคอะเขิน เจ้าตัวกลับทำหน้าแหยงๆ เหมือนเห็นหมาเดินมาอึให้ดูตรงหน้า มันขนาดนั้นเลยเนอะ...

"แก่ยังไง คำก็แก่สองคำก็แก่" เสือถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากเอ็นดูก็เริ่มจะขุ่นเคือง เพราะโดนช็อตฟีลจนหน้าชาอยู่บ่อยครั้ง

"ก็ตอนเด็กๆ พ่อหมวยก็พูดกับหมวยแบบนี้ คะขา หนูอย่างนั้นหนูอย่างนี้ พ่อหมวยตายแล้วก็จริงแต่หมวยก็ไม่ได้อยากมีพ่อเพิ่มนะ" หมวยเล็กบอกพี่รหัสด้วยสีหน้าท่าทางจริงจัง ไม่ได้หรอก หมวยต้องรีบเบรกก่อนที่พี่เสือจะอยากเป็นพ่อหมวยจริงๆ ให้มองภาพเขาซ้อนทับกับตาสมศักดิ์หมวยรับไม่ได้!

"...กูก็ไม่ได้อยากเป็นพ่อมั้ยวะ" คนที่อยากเป็นผัวไม่ได้อยากเป็นพ่อถึงกับนั่งกุมขมับถอนหายใจอย่างคนปลงตก

"อะไรนะคะ" พี่เสือพึมพำอะไรคนเดียวก็ไม่รู้ คุยกับแม่ซื้ออีกแล้ว

"เปล่า"

หมวยเล็กพยักหน้ารับอย่างงงๆ พออาหารมาก็เลิกสนใจ ตั้งหน้าตั้งตากินต่ออย่างอารมณ์ดี เสือที่หมดอารมณ์อยากอาหารทำได้เพียงยกมือห้ามเชฟให้เสิร์ฟแค่คนตัวเล็กเพียงคนเดียว ส่วนตัวเขาทำเพียงนั่งมองน้องกินอย่างมีความสุข อารมณ์นอยด์ๆ ในตอนแรกหายวับไปเพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มน่ารักของเจ้าเด็กอีกครั้ง มันเป็นน่าเอ็นดูมากจนต้องยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปถ่ายคลิปน้องเอาไว้ ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยิ้มแป้นใส่กล้องอีกต่างหาก

เมื่ออิ่มจากของคาวก็ตบท้ายด้วยของหวานล้างปาก จังหวะนั้นดอกไม้ช่อใหญ่ที่ร่างสูงสั่งไว้พนักงานก็นำมาส่งให้ถึงห้อง เพราะรู้สึกเขินเกินไปเสือจึงยื่นให้หมวยเล็กโดยไม่พูดอะไร

"เอ๋? ให้หมวยเหรอคะ" คนที่กำลังจิ้มผลไม้คำโตเข้าปากรีบเคี้ยวรีบกลืนก่อนจะถามออกไปอย่างงงๆ

"ใช่ แฮปปี้วาเลนไทน์" ตาคมหลบตากลมแป๋วด้วยความประหม่าเล็กน้อย พอทำอะไรที่มันไม่เป็นตัวของตัวเองมันก็จะทำตัวล่กๆ เหมือนตอนนี้

"สวยจังเลยยย...แต่กินไม่ได้อะ" หมวยเล็กหอบเอากุหลาบขาวช่อโตมากอดไว้ ก่อนมองนิ่งแล้วบ่นออกมาอย่างนึกเสียดาย

"หมวย มันจะอยากกินทุกอย่างไม่ได้มั้ย" เสียงทุ้มเริ่มฟังดูแข็งๆ เอะอะก็จะกินท่าเดียว ไม่ได้ดูเลยว่าคนเขาพยายามสร้างบรรยากาศหวานๆ แทบตาย

"แฮ่ๆ ก็ช่อใหญ่ขนาดนี้ต้องแพงมากแน่ๆ เลย ทำอะไรก็ไม่ได้ เหมือนเอาเงินไปทิ้งเลยอ่า" หมวยเล็กพูดออกมาตามที่ใจคิด เนี่ยนะถ้าเอาเงินไปซื้อช็อกโกแลตต้องได้เป็นลังแน่ๆ เลย กินได้ทั้งเดือน แต่นี่ดอกไม้สดสองสามวันก็คอตกแล้ว งื้ออ เสียดายตังงง

"มันจะไม่มีความสุขทางใจบ้างเลยหรือไง" ร่างสูงถามกลับเสียงนิ่ง อะไรมันจะซื่อได้ขนาดนั้น ทำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้สึกอะไรอีก

"งื้อออ มีสิคะ พี่ชายซื้อให้หมวยทั้งที" หมวยเล็กยิ้มแป้นเอาใจ

"...."

..

..

..

..

น้ำหยดลงหินทุกวัน หินบอกเป็นได้แค่พี่ชาย 5555 พี่เสือสู้ๆ