Mag-log inShare
บทที่ 5 เปิดใจ 2/2
Huling Na-update:
2025-04-15 16:17:22“กูบอกพี่เขาไปแล้ว แต่พี่เขาขอโอกาส” ลมหนาวก้มหน้าพูดเสียงเบา จนตังแทบจะไม่ได้ยิน
“เฮ้อ เอาใจช่วยละกัน” ตังถอนหายใจ เพราะคิดว่าในอนาคต จะต้องเกิดปัญหาอะไรสักอย่างแน่ ๆ ตัวเขาก็คงได้แต่เอาใจช่วยเพื่อน ให้ผ่านมันไปได้ละกัน
ห้างสรรพสินค้า AC
วันนี้เป็นวันที่ลมหนาวนัดเลี้ยงข้าวซัน ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ลมหนาวมาก่อนเวลาเล็กน้อย นั่งเล่นโทรศัพท์ดูนี่ดูนู่นไปเรื่อย จนไม่ได้สนใจว่า มีใครมายืนจ้องอยู่สักพักแล้ว
“หวัดดีครับน้องวายุวัส เล่นโทรศัพท์ไม่สนใจพี่เลยนะ”
ลมหนาวสะดุ้งทันที เพราะตกใจที่มีคนมายืนพูดใกล้ ๆ พอเงยหน้ามองก็เป็นรุ่นพี่ ที่นัดเลี้ยงข้าวไว้นั่นเอง
“ขอโทษครับพี่ซัน นั่งครับนั่ง” ลมหนาวรีบเชิญให้รุ่นพี่นั่งทันที เมื่อรุ่นพี่นั่งลง ลมหนาวก็ขอเมนูอาหาร จากพนักงานมาสั่งอาหารทันที โดยให้รุ่นพี่เป็นคนเลือก แต่รุ่นพี่บอกให้ช่วยกันเลือก
ระหว่างนั่งรออาหาร ลมหนาวก็ชวนรุ่นพี่คุยถึงเรื่องที่ผ่านมา ที่ตัวเขาจำไม่ได้ เผื่อเขาจะได้นึกอะไรออกบ้าง เพราะซันเป็นคนเดียวที่เขาเจอหน้าแล้ว มีภาพปรากฏขึ้นมาให้เห็น แม้จะจับภาพเหตุการณ์ไม่ได้ก็ตาม
“เราน่ะ เวลาเจอพี่ทีไร เดินชนพี่ตลอดเลย สามครั้งได้มั้ง พี่ก็เลยจำเราได้” ซันเริ่มเล่าเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ได้เจอรุ่นน้องจอมซุ่มทันที
“ทำไมผมซุ่มซ่ามขนาดนี้เนี่ย พี่เจ็บตัวแย่เลย” ผมเมื่อได้ฟังที่ซันเล่า ก็รู้สึกอายตัวเองขึ้นมาทันที
“ที่เจ็บตัวอะ เรามากกว่า พี่แทบไม่เป็นไรเลย” ซันพูดไปยิ้มไป
“เอ้า เป็นงั้นไป” ผมรู้สึกอายนิดหน่อย ที่ไปชนพี่ซัน แต่ตัวเองเจ็บแทน
“เออ พี่จะถามเราหลายรอบละ ว่าเราชื่อเล่นว่าอะไร พี่จะได้เรียกถูก” เพราะที่ผ่านมาซันเรียกแต่คนตรงหน้าว่า น้อง เท่านั้น
“ผมชื่อลมหนาว เรียกผมว่า หนาว ก็ได้ครับ” ผมบอกชื่อเล่นออกไป
“ชื่อลมหนาวเหรอ แปลกดีนะ แต่ก็เพราะ” ซันพูดแล้วก็ยิ้มนิด ๆ
ลมหนาวมองรอยยิ้มคนตรงหน้า รอยยิ้มมีเสน่ห์ รับกับดวงตาสีนิลคู่งาม ที่ราวกับว่ามีแรงดึงดูด แม้เผลอมองเพียงนิด ก็ยากที่จะต้านเสน่ห์นี้ได้
หนึ่งในคนเหล่านั้น ก็คงมีตัวเขาอยู่ด้วย
ตึก ๆ ตึก ๆ ตึก ๆ หัวใจไม่รักดี นี่เป็นครั้งที่สองแล้วมั้ง ที่ตัวเขาเกิดอาการแบบนี้ ร่างกายตอบสนองคนตรงหน้า
พิเศษกว่าคนอื่น
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน อาหารก็ทยอยมาเสิร์ฟ ทั้งสองกินไปคุยไป จนลมหนาวเริ่มรู้สึกว่า รุ่นพี่คนนี้ก็ไม่เลว ดูน่าคบหา พูดคุยด้วยแล้วสนุก ไม่ได้รู้สึกอึดอัด จนถึงเวลาเรียกเก็บเงิน ลมหนาวกำลังจะหยิบเงินในกระเป๋า เพื่อจ่ายค่าอาหาร แต่รุ่นพี่ชิงจ่ายด้วยบัตรเครดิต ตัดหน้าเขา
“พี่ซันครับ ผมจ่ายเอง ไหนบอกว่าผมติดเลี้ยงพี่อยู่มื้อหนึ่ง” ผมโวยวายนิด ๆ เพราะผมอยากเป็นคนจ่าย จะได้ไม่รู้สึกติดค้างคำสัญญาในตอนนั้น
“มื้อนี้พี่ขอเลี้ยงนะครับ ถือซะว่าเป็นการเลี้ยง ที่เราได้รู้จักกันก็ได้” ซันพูดบอกรุ่นน้อง ความจริงเขาก็ไม่ได้คิดว่า จะให้รุ่นน้องเลี้ยงข้าวจริงจังหรอก ในตอนนั้นเมื่อรู้ว่า รุ่นน้องความจำเสื่อม ก็เลยพูดเรื่องที่เขาพอนึกได้ออกมา ก็เท่านั้นเอง เผื่อคนตรงหน้าอาจจำได้
“อ้าวแล้วแบบนี้ จะให้ผมเลี้ยงพี่ตอนไหนดีครับ” ลมหนาวไม่อยากติดค้าง เพราะรู้สึกไม่สบายใจ ลำพังจำไม่ได้ก็ปวดหัวมากพอแล้ว ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ ไปสัญญาอะไรกับใครไว้อีกหรือเปล่า
“อือ เป็นตอนที่เราสองคนว่างละกันนะ ตอนนี้พี่ค่อนข้างยุ่ง เดี๋ยวพี่ทักไปบอกนะ”
“เอาแบบนั้นก็ได้ครับ” ผมรู้สึกอารมณ์เสียนิด ๆ แต่ก็ไม่อยากเก็บมาใส่ใจ
“เออ แล้วเรามีวีโฟร์ไหม” ซันยกโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดเข้าหน้าวีโฟร์
“มีครับ”
“ชื่อว่าอะไร พี่ขอแอ๊ดไปได้ไหม”
“ได้ครับ ชื่อว่า Lomnao Wayuwat ครับ” ลมหนาวบอกชื่อวีโฟร์ของตัวเองกับรุ่นพี่ แล้วเขาก็กดโทรศัพท์เข้าวีโฟร์ทันที
ซันพิมพ์ค้นหาในวีโฟร์จนเจอ แต่ว่าตัวเขากับรุ่นน้องนั้น เป็นเพื่อนกันในวีโฟร์อยู่แล้ว
“เราเป็นเพื่อนกันในวีโฟร์อยู่แล้วนี่”
“จริงเหรอครับ ของพี่ใช้ชื่ออะไร”
“เดี๋ยวพี่ทักไปหานะ”
ติ้ง เสียงข้อความในแชตเด้งบอก เมื่อลมหนาวกดเข้าไปดู ก็เห็นสติกเกอร์ที่พี่ซันส่งมาในแชต
Sun Thiwakorn : ส่งสติกเกอร์สวัสดี
Lomnao Wayuwat : ส่งสติกเกอร์สวัสดี
ลมหนาวส่งสติกเกอร์ตอบกลับไปเช่นกัน นิ้วเรียวเลื่อนกดเข้าไปดูที่หน้าโพรไฟล์ของรุ่นพี่ ก็เป็นอย่างที่รุ่นพี่บอก เราทั้งสองเป็นเพื่อนในวีโฟร์กันอยู่แล้ว พี่ซันมีเพื่อนอยู่พันกว่าคน และมีผู้ติดตามอยู่หมื่นกว่า ๆ ท่าจะมีแฟนคลับเยอะน่าดู แต่ดูเหมือนพี่เขา จะไม่ค่อยอัปเดตอะไรเลย
“แล้วนี่เราจะไปไหนต่อ”
“ผมก็คงเดินเที่ยวแถว ๆ นี้สักพัก แล้วก็คงกลับห้องครับ”
“ให้พี่เดินเป็นเพื่อนไหม พี่ก็ไม่มีอะไรทำเหมือนกัน”
ลมหนาวลังเล เพราะชอบเดินคนเดียวมากกว่า แต่ว่าถ้ามีคนเดินด้วย ก็จะได้มีเพื่อนคุย
“โอเคครับ ไปกันเลยไหม จะได้เดินย่อยด้วย” ลมหนาวถามความคิดเห็นคนตรงหน้า
“โอเคครับ” ซันลุกขึ้นแล้วตามด้วยลมหนาว
ทั้งสองเดินดูของภายในห้างสรรพสินค้าไปเรื่อย ๆ ไม่ได้รีบเร่งอะไร ระหว่างทางก็คุยกันไปตลอด ลมหนาวมียกกล้องโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปบ้าง เมื่อเจอตัวตุ๊กตาน่ารัก ๆ
“ถ่ายกับตุ๊กตาไหม เดี๋ยวพี่ถ่ายให้” ซันคิดว่ารุ่นน้องอาจจะอยากถ่ายกับตุ๊กตา
“ถ่ายครับ” ลมหนาวยื่นโทรศัพท์ให้ซันถ่ายให้ ตัวเองก็ไปเป็นนายแบบโพสท่าให้ถ่าย ลมหนาวได้มาหลายรูปเลย ส่วนซันนั้นไม่ได้ถ่ายรูปตัวเองเลย เพราะไม่ค่อยชอบถ่ายรูปเท่าไหร่
“แล้วนี่เรากลับยังไง” ซันถามรุ่นน้อง เมื่อเดินมาได้สักพักแล้ว
“อ๋อ ผมนั่งวินไปไม่ถึงสิบนาที ก็ถึงที่พักแล้วครับ”
“ให้พี่ไปส่งไหม”
“เกรงใจครับ วันนี้พี่เลี้ยงข้าวผมแล้ว งั้นผมกลับก่อนนะครับ ไว้เจอกันครับ”
“โอเค แล้วเจอกัน”
แล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันกลับที่พักของตัวเอง
Pinakabagong kabanata
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 3 ซัน-ลมหนาว
หลังจากที่ลมหนาวและซันกลับจากเที่ยวทางภาคเหนือแล้ว ทั้งสองก็กลับมาเรียนต่อ ความสัมพันธ์ของทั้งสองดีขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อได้เรียนรู้กันและกันมากขึ้น คนทั้งมหาวิทยาลัยต่างรู้แล้วว่าทั้งสองคนคบกัน เพราะทั้งคู่ตั้งสถานะในแอปวีโฟร์เสียขนาดนั้น ว่ากำลังคบกัน“หนาวเย็นนี้ทำอะไรกินดีครับ” ซันถามคนรักในระหว่างที่กำลังเลี้ยวรถเข้าไปจอดในซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่ง“หนาวอยากกินแกงจืดเยื่อไผ่ ตุ๋นกับปีกไก่ครับ” ลมหนาวพูดบอกเมนูอาหารที่ตัวเองอยากกินออกไป“น่ากินจัง ขอพี่กินด้วยคนนะครับ”“แหม ถึงพี่ไม่บอกหนาวก็ต้องทำให้กินด้วยอยู่แล้วครับ ใครจะใจร้ายกับแฟนตัวเองได้ลงคอ” ลมหนาวพูดหยอกซัน“เดี๋ยวนี้พูดว่าเป็นแฟนกันได้ ไม่เขินแล้วเนอะ” ซันคิดถึงเมื่อก่อนที่ลมหนาวจะเขินเวลาพูดเรื่องนี้“ผมก็เริ่มชินแล้วหนิ” ลมหนาวเอนตัวไปซบไหล่ของคนรักซันยิ้มด้วยความเอ็นดู เขาเป็นแฟนกับลมหนาวมาได้ 3 ปีกว่าแล้ว ปีนี้ลมหนาวอยู่ปี 4 ส่วนเขานั้นเรียนจบเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้เขาทำงานในบริษัทของที่บ้าน เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของพ่อ เพราะท่านก็เริ่มแก่ตัวลงทุกวันส่วนความสัมพันธ์ของเขากับลมหนาวนั้น แรก ๆ ผู้เป็นพ่อก็ย
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 2 วาริช
หลังจากที่วาริชใช้เวลาคิดถึงเรื่องลมหนาว และตัวเองอยู่พักใหญ่นั้น เขาก็คิดได้ว่า ไม่ควรที่จะรั้งลมหนาวไว้ ในเมื่อเขาเจอคนที่ชอบแล้ว ก็ควรหยุดยื้อเขาไว้เสียที และเขาก็ควรที่จะหยุดใช้ลมหนาวเพื่อมาเป็นตัวแทนของเพียงดิน ชายหนุ่มกดโทรออกหาลมหนาวทันที[ฮัลโหลครับ] วาริชรอสายอยู่แป๊บหนึ่ง ลมหนาวก็กดรับ“ฮัลโหลครับ หนาว” วาริชพูดทักคนปลายสาย[ครับพี่วา พี่กลับมาแล้วเหรอครับ]“ครับ พี่กลับมาแล้ว”อยู่ ๆ บทสนทนาก็หยุดไปดื้อ ๆ เหมือนทั้งสองฝ่ายไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ“เสาร์นี้เรามาเจอกันไหม” วาริชพูดขึ้นหลังจากที่คิดมาดีแล้ว[เสาร์นี้ ได้ครับ เจอกันที่ไหนครับ]“ร้านกาแฟ D หน้ามอนะ 10 โมงเช้า” วาริชบอกสถานที่ และเวลากับลมหนาว[โอเคครับ แล้วเจอกันครับ]“ครับ”ประโยคการสนทนาจบเพียงเท่านี้ จากนั้นวาริชก็กดวางสายทันที ชายหนุ่มกดดูรูปในโทรศัพท์ ที่ตนเองได้ถ่ายรูปลมหนาวไว้ เขามองรอยยิ้มของคนในรูปแล้วยิ้มตาม เขาอยากซึมซับความรู้สึกที่มีความสุขนี้ไว้ สักนิดก็ยังดีเมื่อถึงวันที่นัดเจอลมหนาว วาริชไปที่คอนโดของลมหนาว เพื่ออยากมองลมหนาวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะไม่ได้ทำแบบนี้อีกแล้ววาร
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 1 เรื่องในอดีต บาส-ลมหนาว 2/2
“เอ้า บาสแล้วจะให้เราทำยังไง พูดไม่ดีกับพี่เขาเหรอ แล้วบาสรู้ได้ยังไงว่าเราไม่ได้ชอบรุ่นพี่” ลมหนาวถามบาสอย่างสงสัยบาสเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา “หนาวมีคนที่ชอบแล้วไม่ใช่เหรอ”“เราเนี่ยนะ เราชอบใคร” ลมหนาวสงสัย“หนาวเรารู้ทุกอย่างแล้ว ไม่ต้องปิดบังหรอก”“เฮ้ย บาสเราไม่รู้จริง ๆ งงแล้วนะเนี่ย”“หนาวหยุดทำเป็นไม่รู้ ไม่ชี้ดิ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่เราแกล้ง ที่เราหยอด หนาวไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ” บาสจ้องหน้าเค้นหาความจริงกับลมหนาว“บาส เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย ที่บาสทำกับเราแบบนั้น เราก็คิดว่าบาสแค่แกล้ง ไม่ได้มีอะไร เราคิดกับบาสแค่เพื่อนเท่านั้น” ลมหนาวรีบพูดอธิบาย“แค่เพื่อนเหรอ แล้วที่หนาวแอบเอากล่องของขวัญไปไว้ใต้โต๊ะเรา มันคืออะไร หรือหนาวแค่แกล้งเรา ให้รู้สึกว่ามีคนมาแอบชอบงี้เหรอ”บาสเริ่มสับสน และก็เริ่มรู้สึกโมโหขึ้นมา ที่ลมหนาวมาทำแบบนี้ ทำให้จากคนที่ไม่ได้ชอบ แต่ตอนนี้กลับทำให้ชอบจนหมดใจ“เดี๋ยวบาส ฟังเราก่อนนะ คือใช่เราเป็นคนเอากล่องของขวัญ ไปไว้ที่ใต้โต๊ะบาสเอง แต่มันไม่ใช่ของจากเรา มีคนเขาฝากมาให้ช่วยน่ะ เราไม่ได้จะแกล้งหรือปั่นหัวบาสนะ” ลม
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 1 เรื่องในอดีต บาส-ลมหนาว 1/2
โรงเรียนมัธยมศึกษา WTNวันนี้ลมหนาวต้องรีบตื่นแต่เช้า เพื่อไปเข้าเรียน ที่โรงเรียนมัธยมปลายเป็นวันแรก เด็กหนุ่มต้องนั่งรถเมล์ไปลงที่หน้าโรงเรียน ระยะทางจากบ้านถึงโรงเรียน ก็ห่างกันหลายกิโลเมตรเลย มีโรงเรียนที่ใกล้บ้านกว่านี้ แต่ลมหนาวก็ไม่ได้เลือกเรียน เพราะตั้งใจจะมาเข้าเรียนที่นี่ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว เพราะเป็นโรงเรียนที่ใหญ่ และมีชื่อเสียงมากในแถบนี้ การเรียนการสอนก็ดี กว่าเขาจะสอบติดที่นี่ก็ลุ้นจนตัวโก่งวันแรกที่เข้าเรียนเขาก็ได้เจอกับตัง เพราะตังหาห้องเรียนไม่เจอ จึงได้เดินมาถามลมหนาว ที่อยู่แถว ๆ นั้นพอดี นั่นจึงทำให้ทั้งสองรู้ว่าพวกเขาเรียนห้องเดียวกัน จึงพากันเดินสอบถาม จนเจอห้องที่จะเข้าเรียน ทำให้พวกเขาทั้งสอง นั่งเรียนด้วยกัน และกลายเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุดเพื่อนในกลุ่มของลมหนาวและตัง มีอีก 5 คน คือป้อง หนุ่มแว่นเนิร์ด ๆ ที่แต่งตัวเนี้ยบภู หนุ่มขี้เล่น กวนตีนคนอื่นไปทั่วก้อง สายฮา สายปาร์ตี้ฮลัน หนุ่มหล่อโคตร ๆ เดินไปไหนสาว ๆ มองตามเป็นแถวบาส หนุ่มหล่อ หน้านิ่ง นักกีฬาโรงเรียนพวกเขาทั้ง 7 คนเริ่มสนิทกันมากขึ้น เมื่อขึ้นเรียนชั้นมัธยมศึกษาปี
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 18 ไม่ปล่อยมือ (จบ)
หลังจากที่ลมหนาวออกมาจากวัด ก็ตรงมาขึ้นรถที่โฮมสเตย์จอดรอรับอยู่ หลังจากที่ได้พูดคุยกับหลวงพ่อ ทำให้ลมหนาวคิดอะไรได้หลาย ๆ อย่างเลย เขาไม่ควรจมอยู่แต่กับความผิดพลาด หรือความรู้สึกผิดในอดีต ชีวิตต้องเดินต่อไปข้างหน้าลมหนาวกลับมาถึงที่โฮมสเตย์ในตอนเกือบเที่ยง ชายหนุ่มมองไปที่โฮมสเตย์หลังข้าง ๆ แขกที่มาพักอยู่เมื่อวานน่าจะเช็กเอาต์ออกไปแล้ว เพราะเห็นแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด ลมหนาวมองเพียงเท่านั้นก็ไม่ได้สนใจอีกชายหนุ่มกดเข้าไปเช็กโซเชียลที่แอปไอเจ เห็นเพื่อน ๆ หลายคนถ่ายรูปอวดที่เที่ยวต่าง ๆ เขากดเข้าไปดูไอเจของพี่ซัน แต่ก็ยังคงไม่มีอะไรอัปเดต เข้าไปเช็กที่แอปวีโฟร์ ก็ไม่มีอะไรอัปเดตเหมือนกัน‘ทักไปหาจะดีไหมนะ’ ลมหนาวคิดกับตัวเอง แล้วก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง“แต่เราบอกพี่ซันว่าจำพี่เขาไม่ได้หนิ จะอธิบายยังไงดีล่ะ” ลมหนาวรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที“เลิกคิด ๆ เรามาเที่ยวนะ ต้องมีความสุขสิ ไม่ใช่มานั่งเครียด ไปหาอะไรกินดีกว่า”ลมหนาวพูดบอกตัวเอง แล้วก็ออกไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารของโฮมสเตย์ และกะว่าจะไปเดินเที่ยวในหมู่บ้านใกล้ ๆ ด้วยเพราะพนักงานที่โฮมสเตย์บ
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 17 ลืมอีกครั้ง 2/2
ตังทนไม่ได้ที่เห็นเพื่อนจมปลัก อยู่กับความรู้สึกผิดนี้ จึงต้องพูดให้ได้สติเมื่อลมหนาวได้ฟังก็น้ำตาไหล นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ได้พูดอะไรตังเมื่อเห็นเพื่อนร้องไห้ ก็รีบเข้ามากอดปลอบ “หนาวกูขอโทษ ต่อไปกูจะไม่พูดแบบนี้แล้ว มึงอย่าร้องเลย กูขอโทษนะ”ลมหนาวส่ายหน้า “ไม่ ไม่ใช่ความผิดตังหรอก” ดวงตาเศร้าหันไปสบตากับเพื่อน “เราแค่ยังให้อภัยตัวเองตอนนี้ไม่ได้เท่านั้น ขอเวลาเราหน่อย”“อือ อือ กูฟังมึง ไม่ร้องนะ เช็ดซะ” ตังยื่นทิชชูให้เพื่อนเช็ดหน้า“ปะ เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวมึงเอง อยากกินอะไรบอก เต็มที่เลยเพื่อน” ตังชวนเพื่อนไปกินข้าว ถือเป็นการไถ่โทษที่ทำให้เพื่อนร้องไห้ด้วยใกล้ถึงวันสิ้นปีแล้ว มหาวิทยาลัยก็หยุดหลายวัน เพื่อน ๆ แต่ละคนต่างก็วางแผนจะไปเที่ยวในสถานที่ต่าง ๆ“ซัน ปีใหม่ไปเที่ยวทะเลทางใต้ด้วยกันไหม เพื่อนไปกันหลายคนเลย” เมฆถามเพื่อน“โทษทีว่ะ กูคงไม่ได้ไปด้วย” ซันบอกเพื่อนออกไป“มึงจะไปตามน้องลมหนาวเหรอวะ” เมฆที่รู้เรื่องราวก็ทำให้พลอยเครียดกับเพื่อนไปด้วย เพราะกว่าซันจะเจอคนที่ถูกใจจริง ๆ ก็มีแต่อุปสรรคเหลือเกิน“อือ กูให้คนสืบอยู
Maaari mong magustuhan
แอบซ่อนอารมณ์เจ็บ
ต๋อง น่ะ630 viewsWhat is a divorce? [Mpreg]
ดองกี้3.9K viewsวาสนาดวงจันทร์
Rabbit family 85 365 viewsWorkout Challenge ออกกำลังอย่างได้(ผัว)
BiBiBuulee278 views#จะบอกรักกันได้กี่โมง
MACARONI/1Millionmilesaway239 viewsหนุ่มร้อนรัก
ต๋อง น่ะ782 viewsพีขอโทษ Sorry for the misake
โฉมจันทรา344 viewsย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ภาค3
ต๋อง น่ะ546 views
