ログイン共有
บทที่ 1 นักฆ่าคืนชีพ
最終更新日:
2025-09-19 08:16:31บทที่ 1
ภารกิจ: ลอบสังหารรัฐมนตรีต่างชาติ ณ อาคารโบราณกลางกรุง เวลา: 03:17 น. สถานะ: ศูนย์สนับสนุนถูกตัดขาด เสียงฝีเท้าไร้เสียงพุ่งผ่านเงาหลังคา หญิงสาวในชุดดำเคลื่อนไหวรวดเร็วประหนึ่งเงาในความมืด ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม มีเพียงลมหายใจสม่ำเสมอของอารมณ์ “นักฆ่า” “เข้าตำแหน่งแล้ว” เสียงรายงานเบาๆ ดังผ่านหูฟัง… ก่อนสัญญาณจะขาดหายไปในเสี้ยววินาที เธอชะงัก ไม่ใช่เพราะความหวาดกลัว แต่เป็นเพราะ รู้ทันว่านี่มันคือกับดัก “พวกมันรู้… ว่าพวกเราจะมา แล้วทำไมคำสั่งยังดำเนินต่อ” สมองวิเคราะห์ทันควัน ทว่าเสียงปืนก็ดังขึ้นจากด้านหลังในระยะประชิด กระสุนฝังเข้ากลางหลัง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เลือดไหลทะลักราวน้ำพุสีชาด ร่างของเธอล้มทั้งยืน เสียงฝีเท้าอีกคู่เดินเข้ามาอย่างเงียบงัน… ในวินาทีนั้น ดวงตาคู่งามของเธอหม่นแสงลง ชายคนนั้น คนที่เธอไว้ใจมากที่สุด ทั้งที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนเขาเพิ่งสัญญาว่า ‘หากภารกิจนี้เสร็จสิ้น เราจะออกจากองค์กรไปด้วยกัน…’ แต่เหตุใด แล้วทำไม ถึงกลายเป็นเช่นนี้…? “ทำไมกัน!” บาดแผลที่กลางหลังยังเจ็บไม่เท่า กับคำพูดของเขาที่ตามมา คำพูดซึ่งฉีกหัวใจยิ่งกว่ากระสุนใดๆ “เยว่ซิน… ข้าขอโทษ… แต่คำสั่งก็คือคำสั่ง ถ้าไม่ใช่เจ้าที่ตาย คนที่ต้องตาย…ก็คือข้า” เขามองเธอด้วยแววตาเจ็บปวด มือสั่นเล็กน้อย แต่ยังเลือกจะพูดคำที่พรากเธอไปตลอดกาล “ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ!!! ข้าไม่เคยคิดเลย… ว่าคนที่หักหลังข้า จะเป็น เจ้า! ชายผู้ที่อยู่ข้างข้ามา สิบกว่าปี!” เธอหัวเราะทั้งน้ำตา ดวงตาเต็มไปด้วยเปลวเพลิง “เจ้าทำได้ดีนัก เว่ยหลง!” เขาเบือนหน้าหนี ไม่อาจสบตา “ข้าขอโทษ… ข้าเองก็แค่อยากมีอิสรภาพ และวันนี้คือโอกาสเดียวในชีวิตข้า…” เขารอวันเช่นนี้มามากว่ายี่สิบปี แต่เมื่อแลกอิสระด้วยชีวิต ของหญิงสาวเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างเขามาเสมอ หัวใจของเขาก็แทบแตกสลาย ทว่า หลินเยว่ซินกลับหัวเราะเบาๆ ด้วยแววตาเยือกเย็น “เจ้าคิดหรือ… ว่าข้าจะยอมตาย ตามแผนของเจ้า” เธอยกมือขึ้นเผยให้เห็น ตัวจุดชนวนระเบิดในฝ่ามือ ที่ได้ติดตั้งไว้ล่วงหน้าแล้วทั่วอาคาร “หากจะตาย… ก็ต้องตายไปด้วยกัน!” เสียงระเบิดดังกึกก้อง เปลวเพลิงแผดเผาทุกสิ่ง ในเสี้ยววินาทีนั้น เธอยังเห็นชัดร่างของตนเอง… ถูกแรงระเบิดฉีกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย อาคารทั้งหลังพังทลายลงมาในชั่วพริบตา… “หลินเยว่ซิน” นักฆ่าลำดับหนึ่งของโลก พร้อมนักฆ่าอีกนับสิบ…สลายหายไปในพริบตา ในห้วงยามนั้น ฟ้าผ่าคำรามระงม ท้องนภาดำมืดปกคลุมทุกสรรพสิ่ง ทว่าเช้าวันรุ่งขึ้นกลับคล้ายว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อน สายฝนโปรยปรายบางเบา บรรยากาศเงียบสงบ… ทุกอย่างกลับคืนสู่ความนิ่งสงัดอย่างประหลาด จวนกั๋วกง แคว้นเซี่ย ลานหลังอันรกร้างถูกทอดทิ้งไร้ผู้เหลียวแล ภายในห้องเย็นเฉียบเงียบงัน เฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่ชิ้นต่างเก่าโทรม ไร้ซึ่งชีวิตชีวาบนเตียงแข็งกระด้าง… มีร่างบอบบางนอนแน่นิ่ง อยู่ร่างนั้นไข้ยังไม่หาย ใบหน้าแดงจัดผิดปกติ เหงื่อเย็นผุดซึมทั่วกายริมฝีปากขยับพร่ำละเมอ คิ้วเรียวขมวดแน่น ราวกำลังทุกข์ทรมารมาเนิ่นนาน อุณหภูมิร่างกายจึงค่อยๆ ลดลงคิ้วที่เคยเกร็งแน่นค่อยๆ คลายออก จนกระทั่ง ดวงตาคู่นั้นพลันลืมขึ้นฉับพลัน! เพดานแปลกตาที่ไม่คุ้น ทำให้เธอชะงักไปหลายวินาที หัวใจเต้นถี่ รีบลุกพรวดขึ้นนั่ง แต่ร่างกายกลับเจ็บปวดราวทุกกระดูกถูกแยกประกอบใหม่ ทันใดนั้น… ความทรงจำแปลกประหลาด ก็ไหลทะลักเข้ามาในสมองภาพจำที่ไม่ใช่ของเธอ ฉายซ้อนกันไม่หยุด หญิงสาวขดตัว กอดศีรษะแน่น หลับตาแนบเพื่อทนความทรมานที่ไม่อาจห้าม ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไรเธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้งใบหน้าซูบซีด ผอมแห้ง แต่แววตากลับเปล่งประกายเย็นชา ริมฝีปากคลี่ยิ้มเยาะเย้ยเย็นชา “กลับชาติมาเกิด…!” ดูเหมือนสวรรค์… จะไม่ยอมปล่อยให้ข้าตายง่ายๆ เพราะนาง ได้ถือกำเนิดใหม่ในโลกที่แตกต่างโดยสิ้นเชิง สายตากวาดมองร่างที่เหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก นางแค่นเสียงในลำคออย่างดูแคลน ร่างกายนี้ แม้แต่ชื่อ “หลินเยว่ซิน” ก็ยังเหมือนเดิม ทว่ากลับอ่อนแอเหลือเกิน นางกลายมาเป็นบุตรสาวคนที่สามแห่งจวนกั๋วกงตระกูลหลิน แถมยังเป็นบุตรหญิงโดยชอบธรรมของภรรยาเอก เดิมที… หลินเทียนหยู่มีภรรยารองอยู่ก่อนแล้ว แต่เงื่อนไขในการได้รับตำแหน่งและอำนาจทั้งหมด คือจะต้องแต่ง “ซูเหยา” บุตรีของโหวหยวนหยาง ให้เป็นภรรยาเอก หลังจากซูเหยาให้กำเนิดหลินเยว่ซินได้ไม่นาน นางก็ตายเพราะการคลอดยาก จากไปโดยไม่เหลือใครเคียงข้าง ทิ้งทารกน้อยให้ถูกโยนไปยังลานหลังที่ไม่มีใครเหลียวแล ให้มีชีวิตอยู่หรือตายก็สุดแล้วแต่เวรกรรม และน่าแปลก… หลินเยว่ซินเกิดในวันเดียวกับหญิงสาวที่โด่งดังที่สุดแห่งเมืองหลวง “อวิ๋นเมิ่งจิน” วันนั้น… ท้องฟ้าแยกออกเป็นสองสี ด้านหนึ่งเป็นสีแดงฉานราวโลหิต อีกด้านเป็นทองระยับเจิดจ้า ว่ากันว่า… วันนั้นหงส์และมังกรส่งเสียงร้องสะท้อนทั่วฟ้า เสียงนั้นไม่เคยเลือนหาย แม้เวลาจะผ่านเนิ่นนานเพียงใด อาณาจักรหนานเซี่ย มีคำทำนายที่สืบต่อกันมากว่าหมื่นปี เมื่อถึงยามนั้น หากมีทารกหญิงเกิดมาพร้อมนิมิตประหลาด ฟ้าดินจะแปรเปลี่ยน หงส์เพลิงจะคืนชีพ สตรีผู้นั้นจะเป็นผู้ลิขิตโชคชะตาแห่งแผ่นดิน ผู้ใดได้ครอบครอง…จะได้ครองแผ่นฟ้า ผู้ใดคิดขัดขวาง…จักตกสู่นรกชั่วนิรันดร์! “อวิ๋นเมิ่งจิน” จึงถูกยกย่องขึ้นสู่สถานะ ผู้ลิขิตชะตา อย่างสูงส่ง แม้แต่ราชวงศ์ยังต้องให้ความเคารพอย่างน้อยสามส่วน ส่วนหลินเยว่ซิน… เด็กน้อยที่ทำให้มารดาแท้ๆ ต้องตาย ตั้งแต่กำเนิดไม่มีผู้ใดจักคิดว่านางจะมีพรสวรรค์เทียบเท่า แต่ว่า ก่อนอายุหกขวบนางกลับเป็นเด็กหญิงที่น่าเอ็นดู เฉลียวฉลาดนัก ความฉลาดปราดเปรื่องเกินวัย บวกกับนิสัยแสนจะซุกซนขี้เล่น ทำให้ได้รับความรักจากผู้คน ไม่ว่านางจะเรียนรู้สิ่งใด เพียงฟังเพียงครั้งเดียว ก็เข้าใจแจ่มชัด นางเคยโด่งดังไปทั่วทั้งเมืองหลวง ได้รับสมญานามว่า “เทพธิดาแห่งปัญญา” ถึงขั้นที่ในยุคนั้น จักรพรรดิยังมีพระราชโองการพระราชทานหมั้นหมาย ให้นางแต่งกับองค์ชายผู้เปรียบดั่งบุตรแห่งสวรรค์อ๋องอี้ “หนานกงอี้เฉิน” ทว่าความโชคร้ายได้มาเยือน… ในวันครบรอบหกขวบของนาง นางกลับลอบหนีออกจากจวนอย่างไร้สาเหตุ รุ่งเช้าวันถัดมา นางถูกพบในสภาพไข้สูงไม่หยุด ร่างกายอ่อนแรงหมดสติ ยาวนานนับเดือน และเมื่อดวงตาคู่นั้นลืมขึ้นอีกครั้ง… เด็กหญิงผู้ฉลาดหลักแหลมกลับกลายเป็นคนโง่เขลา เบาปัญญา พูดจาไม่รู้ความ ความจำเลอะเลือน มีเพียงใบหน้าของ “หนานกงอี้เฉิน“ ที่ยังคงฝังแน่นอยู่ในใจ นับแต่นั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่พบเขา นางจะหัวเราะโง่ๆ มองเขาอย่างเหม่อลอย ประหนึ่งคนเสียสติ เพียงชั่วพริบตาเดียว “เทพธิดาแห่งปัญญา” ผู้เคยรุ่งโรจน์กลับสิ้นชื่อเสียง เกียรติยศพังทลาย เหลือเพียง “คนบ้าแห่งเมืองหลวง” หญิงโง่เขลาเยี่ยงนี้ จะคู่ควรเป็นชายาของอ๋องได้อย่างไร หนานกงอี้เฉินย่อมไม่พอใจ และถึงขั้นรังเกียจอย่างยิ่ง เมื่อวานนี้… คือวันคล้ายวันเกิดปีที่สิบหกของหลินเยว่ซิน และก็คือวันสมรสของนางกับอ๋องอี้เช่นกัน แม้เวลานี้นางจะกลายเป็นสตรีโง่เขลา ไร้ค่า แต่ราชโองการ…ก็คือราชโองการ! พระราชดำรัสของฮ่องเต้ ย่อมเปลี่ยนไม่ได้ตามอำเภอใจ ดังนั้นงานสมรสจึงยังคงต้องจัดขึ้นตามกำหนด การอภิเษกของท่านอ๋อง ย่อมเป็นงานยิ่งใหญ่สะเทือนทั้งเมือง แต่วันนั้น ไม่มีผู้ใดคาดคิดเลยว่า… คืนสมรส เมื่อหนานกงอี้เฉิน ดื่มจนเมามายและก้าวเข้าห้องหอ สิ่งที่ปรากฏต่อสายตา กลับมิใช่เจ้าสาวในชุดแดงสดดุจเปลวเพลิง หากเป็นภาพของหลินเยว่ซิน… นางนอนอยู่บนเตียงในสภาพเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ร่วมอยู่กับบ่าวผู้หนึ่ง! ร่างเปลือยเปล่า ส่วนใหญ่เผยให้เห็นรอยฟกช้ำดาษดื่นทั่วเนื้อตัว เพียงเท่านั้นก็เพียงพอจะก่อให้เกิดจินตนาการ อันบิดเบี้ยวและชวนแสลงใจ บนผ้าปูเตียงสีขาวสะอาด ยังมีผ้าเช็ดหน้าสีขาวอีกผืนหนึ่ง ที่ปรากฏรอยแดงจางๆ อย่างชัดเจน สายตาของหนานกงอี้เฉินแทบแตกเป็นเสี่ยง! ความเมาที่เกาะกุมอยู่หายวับไปในพริบตา เขาคำรามออกมาด้วยความเดือดดาล “นังสตรีต่ำทราม! เจ้าช่างน่าขยะแขยงยิ่งนัก! กล้าหลับนอนกับบ่าวไพร่ในคืนสมรส! เจ้า… ช่างต่ำช้าเสียจริง! เจ้าโหยหาผู้ชายถึงเพียงนี้เชี่ยวรึ!”
最新チャプター
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 77 เสียงสุดท้าย ก่อนวิญญาณดับสูญ
บทที่ 77หลินเยว่ซินหัวเราะเบาๆในลำคอ นางยกมือขวาขึ้นอย่างเชื่องช้าปลายนิ้วขาวซีด เรียวยาวราวหยกสลัก เผยฝ่ามือที่แบออกในมือนั้น คือเข็มทองสองเล่ม สิ่งที่เขารู้จักดียิ่งกว่าผู้ใดในใต้หล้า ดวงตาดำสนิทของเขาฉายแววบางอย่างวูบไหว แต่ยังแสร้งยิ้มบางประหนึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราว “เข็มทองรึ…หน้าตาก็แปลกดี” เสแสร้งหรือ? หลินเยว่ซินเพียงยิ้มเล็กน้อยอย่างรู้ทัน แต่หาได้เอ่ยวาจาเปิดโปงหรือกดดันใดๆ นางเพียงหยิบเข็มเล่มหนึ่งขึ้นมาช้าๆ หมุนปลายเรียวอย่างแผ่วเบาในระหว่างนิ้ว “งั้นหรือ… ข้าเองก็คิดเช่นนั้น” เสียงของนางเยียบเย็นดุจหิมะตกกลางฤดูร้อน แฝงรอยประชดประชันที่คมกริบเกินกว่าจะถูกจับผิดได้ “ของบางอย่าง ต่อให้ภายนอกงดงามเพียงใด ก็อาจซ่อนพิษร้ายในทุกเสี้ยวของเนื้อแท้” กล่าวจบ นางก้าวขึ้นอีกก้าว ยืนประจันหน้ากับเขาในระยะประชิดใกล้เสียจนได้ยินแม้เสียงลมหายใจ หลินเยว่ซินมองเขานิ่งๆ ในใจกลับยกย่องอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ บุรุษผู้นี้… ไม่สิ เด็กหนุ่มผู้นี้ กลับมีจิตใจลึกซึ้งเกินวัย ราวกับเคยผ่านศึกหนักนับร้อยสนาม ชั้นเชิงของเขา… ไม่ใช่สิ่งที่เด็กคนหนึ่งควรมี หากแต่ลึกล้ำประหนึ่งสืบทอดจากบรรพชน
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 76 คนที่ขัดใจ ก็ฆ่าปิดปาก คนที่พูดตรง ก็กำจัดให้สิ้น
บทที่ 76คิ้วเรียวของหลินอวี้เฉิงขมวดแน่นเล็กน้อย ก่อนจะถอดผ้าคลุมไหล่ออกแล้วค่อยๆ คลี่มันออกด้วยมืออันอ่อนโยน โอบคลุมร่างที่สั่นไหวของมารดาไว้แน่น แววตาที่ทอดมองเต็มไปด้วยความห่วงใยลึกซึ้ง ไม่เอื้อนเอ่ยคำใด มีเพียงความเงียบงันที่อ่อนโยนปกคลุมอยู่รอบตัวทันใดนั้น เสียงทรงอำนาจก็ดังขึ้น“เจ้ามาทำอะไรที่นี่!”หลินเทียนหยู่ตวาดลั่น แววตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะที่แทบจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ ความขุ่นเคืองในอกพลันพุ่งพล่านราวอยากทำลายทุกสิ่งตรงหน้าให้พินาศในขณะที่บรรยากาศตึงเครียดถึงขีดสุด เสียงหัวเราะเบาๆ พลันดังขึ้นหลินเยว่ซินก้าวเข้ามาอย่างสงบนิ่ง แขนข้างหนึ่งพาดอยู่บนไหล่ของหลินเทียนเฟิงด้วยท่าทีไม่ใส่ใจนัก แม้จะเผชิญหน้ากับบิดาโดยตรง แต่ดวงตาคู่นั้นกลับไม่เหลือบมองแม้แต่น้อยนางยกมือขึ้นช้าๆ ปลายนิ้วเรียวยาวลูบไล้เล็บสีแดงที่แต้มไว้อย่างประณีต ท่าทางเหมือนไม่พอใจนัก แต่คำพูดที่หลุดออกจากปากกลับแทงใจผู้เป็นบิดาเข้าอย่างจัง“ฝีมือของท่านพ่อ… พวกเราลูกๆ ล้วนได้ประจักษ์กับตาแล้วเจ้าค่ะ”เสียงของหลินเยว่ซินเยียบเย็นดุจน้ำค้างยามเหมันต์ ล่องลอยอยู่กลางอากาศ เงียบงันราวกับคมดาบกรีดลงกลางอ
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 75 บทเรียนของอวี้หรง
บทที่ 75ขณะนั้นเอง ขุนนางวัยกลางคนผู้หนึ่งเบียดฝูงชนเข้ามา ชุดขุนนางของเขาเบียดเสียดกับแขนเสื้อผู้อื่นอย่างไม่เกรงใจในมือมีห่อเอกสารถูกพับอย่างดี“ฮ่ะฮ่าๆ! มาแล้ว มาแล้ว ทุกท่านทั้งหลาย พวกท่านอยากรู้เรื่องนี้มากใช่หรือไม่ เช่นนั้น ดูสิ! ดูสิ่งนี้คืออะไร!”ผู้คนแย่งกันไปหยิบอ่าน พอเพียงกวาดตาไปไม่กี่บรรทัดก็พากันหัวเราะเสียงดังไม่หยุดทุกสายตา หันขวับไปยังชายผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อม โดยไร้ซึ่งความเข้าใจใดๆสายตาเหล่านั้นเจือทั้งความเวทนา เสียดสี และความสะใจ…ปะปนกันจนยากแยกแยะหลินเทียนหยู่คิ้วกระตุกเล็กน้อย ก่อนที่หัวใจจะเต้นแรงขึ้น สัญชาตญาณของแม่ทัพผู้ผ่านศึกนับไม่ถ้วนกำลังกระซิบบอกเขาว่า…ในเอกสารนั้น ต้องมีเรื่องอัปยศเกี่ยวกับเขาอย่างแน่นอนเขาพุ่งมือไปคว้ากระดาษแผ่นหนึ่ง ดวงตาคมกริบไล่กวาดตัวอักษรทีละบรรทัด…“ภรรยาคนแรกของท่านกั๋วกงตระกูลหลิน คือแม่นางสกุลโหว หลินเทียนหยู่รักนางดั่งชีวิต แต่ไม่ได้ใส่ใจสกุลหลี่แม้เพียงน้อยหลี่อวี้หรงเฝ้าเรือนอย่างเดียวดาย อกอัดตันใจจนต้องระบายกับคนรับใช้ในจวนจากนั้น…ไม่นาน นางก็ตั้งครรภ์ และให้กำเนิดหลินอวี้ซิง…”ราวกับฟ้าผ่าลงตรงกล
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 74 ถูกใส่ร้าย โดยไม่ได้กระทำ
บทที่ 74 “ท่านแม่รอง…” เสียงของหลินเยว่ซินอ่อนลง พลางยกมือลูบหว่างคิ้วด้วยท่าทีปวดหัว “ขอเถิด…วันหนึ่งจะปล่อยให้ข้าอยู่อย่างสงบบ้างไม่ได้หรือ?” คำพูดที่ทั้งเฉื่อยชาและรำคาญนั้น เล่นเอาหลี่อวี้หรงถึงกับจุกอก พูดไม่ออกสักคำ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยโทสะ แทบจะสำลักโลหิตออกมา! นางผู้นี้…ยังจะกล้าแสร้งไม่รู้เรื่อง อยู่อีกหรือ! หลี่อวี้หรงกัดฟันแน่น พยายามข่มกลั้นโทสะที่แทบปะทุขึ้นมาท่วมอก นางจ้องเขม็งไปยังหญิงสาวตรงหน้าอย่างโกรธเคือง “ถ้าเช่นนั้น ข้าจะถามให้ชัด!” “เมื่อคืน…มีคนเห็นสาวใช้ของเจ้าลอบออกไปข้างนอก แล้วกลับมาช้ามาก! จากนั้น เช้าวันนี้ ใบปลิวก็ว่อนเมือง! เรื่องเมื่อคืนกับเรื่องฐานะบุตรสาวข้าก็ถูกพูดกันให้ทั่ว! เจ้ายังจะกล้าปฏิเสธอีกหรือว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าแม้แต่น้อย!” หลินเยว่ซินยกมุมปากนิดๆ เอ่ยเสียงเนิบไม่ทุกข์ร้อน “เมื่อวาน…ท่านแม่รองเพิ่งกล่าวหาว่าข้าเป็นลูกนอกสมรสไม่ใช่หรือ? วันนี้…ก็รีบร้อนมาแต่เช้าเพื่อด่าข้าว่าปล่อยข่าวลือใส่พี่รอง ท่านไม่เหนื่อยบ้างหรือ หรือว่าหากวันใดไม่ได้หาเรื่องข้า ท่านจะกินไม่ได้ นอนไม่หลับเสียกระมัง” “เจ้า…!” “ท่านนี่สมกับเป็นมารด
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 72 ข่าวลือปลิวว่อนทั้งเมือง
บทที่ 72 ณ เรือนเยว่หยวน หลังจากเสี่ยวถิงจัดเตียงของคุณหนูเรียบร้อยแล้ว นางก็ลอบม้วนตัวกลับไปยังเรือนข้างอย่างเงียบงัน เพื่อพักผ่อน ในห้องที่เงียบมืดสนิท หลินเยว่ซินขยับนิ้วเพียงน้อยร่างของนาง ก็เลือนหายเข้าสู่มิติลับในพริบตา ภายในบ่อน้ำแห่งวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ไออุ่นลอยคลุ้งบางเบา ปกคลุมทั่วผืนอากาศ สตรีนางหนึ่งนั่งพิงแผ่นหินใหญ่ด้วยท่วงท่าเกียจคร้าน ร่างเปลือยเปล่าแช่อยู่ในน้ำอย่างไม่ไยดี ริมฝีปากโค้งรอยยิ้มจางคล้ายเบื่อหน่าย มือหนึ่งของนาง ลูบไล้ไข่อสูรเบาๆ ไข่ใบนั้นมีขนาดใหญ่เกือบเท่าเด็กวัยห้าขวบ เนื้อไข่โปร่งแสงบางส่วน แผ่พลังหม่นลึกลับที่หมุนวนอยู่ภายในอย่างแผ่วพลิ้ว พลังนั้น…เหมือนมีชีวิตของตน “เจ้านี่…โตช้าชะมัด โตช้าจนข้าเริ่มรำคาญแล้วนะ” เสียงบ่นของนางเบาแผ่ว ทว่าแฝงด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม คล้ายตำหนิของเล่นไร้ประโยชน์ที่ยังไม่ยอมเผยบทบาทสำคัญ ดวงตาสีม่วงเฉียบคมเหลือบมองไข่ใบนั้น ประกายหยอกล้อผสานแววเยาะหยันฉายชัดในดวงตาคู่งามหมั่นไส้ปนเอ็นดู… น้ำและดินในมิติแห่งนี้…หาใช่สิ่งของธรรมดาที่พบเห็นในโลกภายนอกไม่แต่กลับอวลไปด้วยพลังแห่งฟ้าดินอันมิอาจลบล้างได้ง่ายแ
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 71 ข้าออกจะน่ารัก จะไปทำเรื่องเลวได้อย่างไร~
บทที่ 71สายตาคมกริบดั่งคมของหนานกงเยี่ยนหลัว จับจ้องไปยังอ่างปลาทรงประหลาดใบหนึ่ง สิ่งเดียวที่ดูไม่เข้ากับบรรยากาศเรียบสงบภายในเรือนในน้ำนิ่งใสสะอาดเรียบเย็น…เศษหยกโลหิตนั้น ที่แตกละเอียดก่อนหน้านี้ กำลังค่อยๆรวมตัวกลับเป็นรูปลักษณะเดิมอย่างเชื่องช้า ทว่า ดูลี้ลับยิ่งนัก เขาขมวดคิ้วเบาๆ เบิกตากว้างอย่างอดใจไม่ไหว“นี่มัน… อะไรกันแน่?”เสียงหัวเราะแผ่วเบาๆดังขึ้นจากข้างกายหลินเยว่ซิน หญิงสาวผู้สงบนิ่งคล้ายไม่แยแสสิ่งใด มือขาวเรียวเอื้อมไปหยิบหยกโลหิตขึ้นจากอ่างน้ำ ก่อนกล่าวน้ำเสียงราบเรียบ ดูคล้ายเรื่องไร้สาระ“ก็แค่ หยกโลหิต อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่รู้จัก”นางพลิกหยกโลหิตไปมาในมือราวกับของเล่น แสงจากโคมไฟสาดกระทบผิวหยกจนสะท้อนประกายสีเลือดงดงาม กลับดูไร้รอยตำหนิ งดงามยิ่งกว่าก่อนจะแตกเสียอีก“ดูเหมือนว่า สายน้ำในมิติของข้า จะมีคุณวิเศษเกินคาด” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงรอยขบขัน ขณะมองชายหนุ่มที่เริ่มทำหน้าเคร่งเครียดเขารู้จักหยกโลหิต แต่สิ่งที่เขาไม่เข้าใจที่สุด กลับไม่ใช่หยก เขายกมือชี้ไปยังอ่างปลาทรงประหลาดนั้นทันที “ข้าหมายถึง เจ้านั่นต่างหาก!”นางปรายตามองตามนิ้ว ก่อนจะหัวเราะ
あなたも気に入るかもしれません
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี
ทองประกาย152.1K ビューพลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี
โม่เสียวชี่438.2K ビューเกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง
ปลายฝนต้นหนาว13.6K ビューบุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง
หิมะที่ปลิดปลิว68.0K ビューบุปผาไร้ใจแห่งตำหนักทิศประจิม
อาหลานเร่อ2.3K ビューโชคชะตาวิญญาณนำพารัก
วนิลากลิ่นเลม่อน223.8K ビューพ่ายรักฮูหยินตัวร้าย
กะปอมพ่นไฟ5.4K ビューชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม
จันทร์ส่องแสง40.9K ビュー
