EP.11 กฎพัง

เมื่อไหร่จะถึงคอนโดสักที อยากจะหลุดพ้นจากความอึดอัดนี้เต็มทน เพราะตอนนี้เหลือแค่ฉันกับรุ่นพี่เวลล์เท่านั้น น้องวีขอตัวลงระหว่างทางไปก่อน แถมเขาก็ขับรถมองซ้ายขวาราวกับสงสัยบางอย่าง

“เลี้ยวซ้ายด้านหน้าเลยค่ะ คอนโดตึกสูงๆ นั่นค่ะ” ฉันเอ่ยบอก

เมื่อรถมาถึงคอนโด เขาขับไปยังลานจอดรถด้านในซึ่งเป็นที่จอดสำหรับวีไอพีเท่านั้นแต่คนนอกอย่างพี่เวลล์มาจอดได้ไง

“พี่จอดตรงนี้ไม่ได้นะของวีไอพีคอนโด”

“เพื่อนพี่ให้บัตรจอดมา” เขาเดินลงออกจากรถแล้วมาเปิดประตูให้ฉัน ฉิบหายตอนนี้ฉันอืดอาดมากจนทำอะไรช้าไปหมด เขาจะว่าฉันสำออยไหม (ถึงจะมีหน่อยก็เถอะ แล้วดันเป็นกับคนหล่อคนนี้ซะด้วยสิ)

“ขอบคุณค่ะ รุ่นพี่กลับเถอะ ฉันเกรงใจ”

“....”

“ฉันขึ้นไปเองได้ค่ะ พี่เวลล์”

“....” ไม่รู้คิดไปเองไหม เขาไม่พูด ทำหูทวนลม คว้ากระเป๋าฉันเดินนำทันที ก่อนจะหยุดชะงักหันมองมาเหมือนเร่งให้ฉันเดิน ให้ตายเถอะทำไมพี่เขาพูดด้วยยากขนาดนี้ ดูท่าจะหัวรั้นสุดๆ จนฉันถอนหายใจ

“แล้วแต่ล่ะกัน ตามมาค่ะ”

ฉันเร่งเท้าก้าวนำเขา ในขณะที่เขาก็เดินตามถือกระเป๋าเงียบๆ จนมาถึงชั้นหก หน้าห้องตัวเอง

“ถึงแล้วค่ะ รุ่นพี่วางกระเป๋าไว้ได้เลย ฉันจะเข้าห้องไปพักผ่อนแล้ว”

“ครับ” ตอบมาสั้นๆ ตามสไตล์เขา แต่ไม่ทันที่ฉันจะหันหลังเข้าห้อง  เขาเอามือคว้าไหล่ฉันไว้

“คะ”

“ขอยืมมือถือ”

“เอาไปทำไมอ่ะพี่”

“....” ไม่พูดอะไรตามเคยแต่จ้องเขม็ง

“นี่ค่ะ”

“ปลดรหัสด้วย”

“ปลดแล้ว” เขารับมือถือฉันก่อนจะกดอะไรยุกยิกไม่นาน แล้วก็คืนมือถือให้ฉัน จากนั้นก็หันหลังเดินจากไปปล่อยให้ฉันงงเป็นไก่ตาแตก ผู้ชายอะไรวะเนี่ย หล่อแต่เขาแปลก คิดไปก็ปวดหัว จากนี้คงไม่ได้เจอกันแล้วล่ะ (มั้ง)

                สองวันต่อมา

ฉันสลบไสลไปนานมากพอดู พอตื่นขึ้นมาท้องไส้ก็หิวกิ่วสุดๆ ตอนนี้แขนของฉันพอขยับได้บ้าง แต่มันยังมีอาการหน่วง ๆ ช่วงต้นแขนนิดหน่อย ฉันหยุดเรียนไปร่วมสามวันแล้ว ดีนะที่ไอ้นัทส่งเลคเชอร์มาให้ว่าเรียนอะไรกันไปบ้าง ดีว่ายังเป็นคนที่ฉลาด เพียงแค่อ่านเลคเชอร์ก็สามารถเข้าใจถึงสิ่งที่เรียนได้และหาเพิ่มเติมเอาเอง

กลิ่นหอมๆ ลอยโชยลอดผ่านเข้ามาทางบานประตูห้องที่แง้มเล็กๆ แน่นอนว่าฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ยัยมีนต้องกำลังเตรียมอาหารมือเย็นแน่ ๆ จึงเดินออกไปทั้งที่ยังสวมเสื้อสายเดี่ยวตัวบางกางเกงนอนขาสั้นกุดแสนย้วย

“ทำอะไรอ่า หอมมากมึง” ฉันหลับตาพริ้มเดินไปตามกลิ่นที่หอมอบอวลคลุ้งไปทั่วห้อง เข้าไปสวมกอดเอวยัยมีนด้านหลัง แต่เอ๊ะ พอจับเอวนางดีๆ แล้วมันแน่นปึกมาก หรือมันแอบไปออกกำลังกายมา จับไปจับมาอยู่นานเริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่บอดี้ผู้หญิงแล้ว ฉันจึงเงยหน้าเพ่งมองเจ้าของหุ่นนี้

“เหี๊ย......มาได้ไง” ฉันอุทานออกมาสุดเสียง สถบหยาบอย่างไม่ได้ตั้งใจคลายมือที่เกาะเอวเขาแน่น ฉันขยี้ตามองอีกครั้งเผื่อว่าฝันไป แต่ไม่เลยความจริงล้วน ๆ

“พี่เวลล์ พี่เข้ามาได้ไง”

“....” เขาหันมามองหน้าฉันไม่ตอบอะไร ก่อนจะกลับไปสนใจอาหารบนเตาต่อ

“ฉันถามพี่อยู่นะคะ ไม่งั้นฉันจะแจ้ง รปภ. ว่าพี่บุกรุกห้องฉัน” ฉันจ้องตาเขาเขม็ง แต่ไอ้พี่บ้านี่ไม่สนใจฉันเลยสักนิด

“มาแล้วจ้า อ่าวตื่นแล้วเหรอมึง” ยัยแจนที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมพี่แม็กหอบของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือ

“มีน มึง ทำอะไรลงไป” ฉันจ้องตาแข็งไปหาเพื่อนรูมเมท

“ใจเย็นๆ กูกำลังจะอธิบาย”

“ตามกูมาที่ห้องกูเลย มึง” ฉันกวักมือเรียกยัยมีน ก่อนจะมองหน้าพวกรุ่นพี่อย่างหาเรื่อง เดินเข้าห้องของตัวเอง ส่วนยัยมีนก็เดินตามมาติดๆ พร้อมปิดประตู  ฉันนั่งลงบนปลายเตียงนอนส่วนยัยมีนก็นั่งเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้งเราสองคนหันหน้าเข้าหากัน ด้วยความเงียบ

“ว่ามา”

“คืองี้มีง มึงก็รู้ว่ากูกำลังคุยกับพี่แม็กไง ก็แค่ชวนมาทานข้าวเอง”

“แต่กูเคยบอกมึงใช่ไหมว่า ห้องเราห้ามเอาผู้เข้ามา”

“กฎนั้นกฎห้องมึงคนเดียวเกี่ยวไรกับกูอะ พี่แม็ก กับพี่เวลล์ก็ไม่ได้เข้ามาห้องมึงซะหน่อยค่ะ”

“กูหมายถึงทั้งหมด”

“เกินไปป่ะ กูก็จ่ายค่าห้องนะคะ  ถ้ากูมีแฟนกูก็มีสิทธิ์พาเขามาห้องกูค่ะเพื่อนสาว อ่อ หรือจริงๆ  กลัวพี่เวลล์”

“เหอะ คนอย่างกูจะกลัวเขาทำไม”

“กูนึกว่ามึง มองหน้าพี่เขาไม่ติดเพราะเรื่องคืนนั้น”

“ทำไมต้องมองไม่ติดเรื่องแค่นี้เอง”

“แค่นั้นเหรอ  อ่อ”

“มีนมึงเปลี่ยนเรื่องป่ะ กูคุยกับมึงเรื่องเอาผู้มาคอนโดเรานะ”

                “ทำไม หรือมึงอยากให้กูไปนอนที่อื่นว่ะแจน กูไปได้นะ” มีนกอดอกหันหลังให้ฉัน คนหัวร้อนต้องเป็นฉันไม่ใช่เหรอ

“กูก็ไม่ได้....เฮ้อเอาเถอะ แล้วแต่มึงเลยแล้วกัน กูไม่พูดล่ะ”

“ถือเป็นอันตกลงตามนี้ แจนมึงไม่เอาผู้มาแล้วแต่มึงเลย แต่ถ้ากูมีแฟนกูอยากพาเขามาห้องกูดีกว่าไปมั่วสุมข้างนอก อีกอย่างนะ..”

“อะไร”

“พวกรุ่นพี่เขาอยู่คอนโดเดียวกับเรานี่แหละค่า พึ่งมาอยู่ได้ไม่นาน มึงว่าพวกพี่เขาดวงสมพงศ์กับพวกเราไหมล่ะ ฮ่า..ออกไปทานข้าวกันเถอะ อย่าคิดมาก ถือว่าทำความรู้จักเพื่อนบ้าน พี่เขาอุตส่าห์ทำกับข้าวเลยนะ วาสนาปากเราแท้”

“....” ยัยมีนปลีกตัวออกจากห้องไปก่อน อย่างอารมณ์ดี ส่วนฉันใส่ชุดคลุมก่อนจะเดินตามออกมา คราวนี้อาหารก็ถูกจัดวางเต็มโต๊ะ ยัยมีนที่นั่งอยู่ข้างพี่แม็กก็ดี๊ด๊าสุดๆ ส่วนฉันนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ พี่เวลล์ที่เอาแต่นั่งทานอาหารเงียบๆ

ฉันเองก็นั่งทานอาหารเงียบๆ เช่นกัน ไม่ได้สนใจสามคนร่วมโต๊ะอาหารเท่าไหร่ เมื่อทานอิ่มจะลุกเอาจานไปล้างที่ซิงค์ และเดินดิ่งจะเข้าห้องนอนทันที

“ทานยาก่อนไปนอนครับ” เสียงพี่เวลล์เอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ฉันสิที่กำลังเดินกลับเข้าห้องกับต้องชะงักแข็งทื่อเหลียวหันไปมองคนต้นเสียง

“คะ อ่อลืมทานนี่เอง” ฉันจัดการคว้ายาบนโต๊ะที่มันดูเหมือนจะมีคนหยิบออกมาวางให้ กรอกยาลงปากดื่มน้ำตาม

“ทานแล้วขอตัวนะคะ  ยัยมีนออกไปกันเสร็จล็อคประตูห้องด้วยนะ”

“อือ ไปนอนเถอะ”