เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 11 First impression ฉบับคนจน (3)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-22 19:29:12ด้านอี้หมิง เมื่อไม่รู้จะทำอะไร ก็เดินสำรวจไปรอบ รอบ ๆ จนมาได้ยินเสียงคุยกัน น้ำเสียงเคร่งเครียด พลันเท้าหยุดชะงัก! ค่อย ๆ ย่องไปฟังอย่างอัตโนมัติ
"ท่านอาสาม ท่านคิดเช่นนั้นรึ"
'เอ๊ะ!! ทำไมคุ้น ๆ ชายชุดดำคนนั่นจัง อี้หมิงคิดในใจ มือเรียวยังเกาะที่แผ่นหิน เงี่ยหูฟังแต่ก็ได้ยินไม่ค่อยถนัดนัก อี้หมิงกำลังมองชายชุดดำสามคนที่ควบม้าผ่านเธอมาระหว่างทาง และชายอีกคนที่สวมใส่ชุดสีขาว ท่าทางดูสงบ แต่สง่า ผ่าเผยกำยำ กำลังพูดคุยกันน่าเคร่งเครียด
"อะไรทำให้ท่านคิดเช่นนั้นกัน"
"ถึงแม้น้องรองจะเป็นเงียบๆ ดูไม่มีพิษไม่มีภัย แต่เจ้าก็อย่าชะล่าใจไปล่ะ ข้าขอเตือนเจ้าไว้ก่อน อย่าหาว่าข้าไม่เตือนแล้วกัน"
"หลายวันมานี้มีคนกลุ่มหนึ่งสวมรอยเป็นกองกำลังของข้า ออกปล้นตามเขตชายแดนที่ปล้นไปส่วนใหญ่ล้วนเป็นเสบียงข้าว และอาหาร" ชายที่ดูจะอายุน้อยสุดแต่ท่าทางมีอำนาจเอ่ยขึ้น
"แถมแต่งตัวคล้ายทหารของหวางจื่อไม่ผิดเพี้ยน ข้าตามมาหลายคราแล้ว แต่พวกมันปลิดชีพฆ่าตัวเองหมด ตามสืบไม่ได้เลย" ชายร่างสูงใหญ่กำยำอีกคนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวล
"ฮือ หวางจื่อๆ ๆ ชื่อคุ้น ๆ คืออะไรน๊า จิ๊!" อี้หมิงคุ้น ๆ กับคำว่า หว่างจื่อ แต่นางนึกจำความหมายไม่ได้ แต่ที่เเน่ ๆ เป็นคนสำคัญของราชวงศ์ชัวร์ อี้หมิงคิดในใจ พยายามแนบหูเข้าไปฟังการพูดคุยของบุรุษทั้งสี่อีกด้วยความอยากรู้
ด้านอี้เฟิน
"หนิงเยว่ ข้ารู้ว่าเจ้ายังเคืองข้าอยู่ แต่เรื่องมันก็ผ่านมานานโขแล้ว อีกอย่างบ้านเมืองเราก็แตกสาแหรกขาด ท่านพี่เจ้าก็ไม่รู้ไปอยู่ที่ใด ข้าขอโทษที่ครั้งนั้นช่วยท่านเรื่องยกเลิกงานอภิเสกไม้ได้" อี้เฟินเข้าไปจับมือบางที่เคยสวยเต่งตึง บัดนี้เริ่มหย่อนยานตามกาลเวลาของสตรีที่สวมใส่ชุดขาวตรงหน้า
"ช่างเถอะ! เรื่องมันผ่านมาแล้ว ข้าไม่เก็บมาใส่ใจหรอก เจ้าล่ะไม่เห็นมาพบข้านานแล้ว วันนี้ลมอะไรหอบเจ้ามากันล่ะ" นางเอ่ยถามอย่างเหน็บแนมเสียง เนิบๆ มองดูหญิงตรงหน้าที่สวมชุดมอซอ ที่ผ่านการประเย็บไปทั้งตัว แล้วสะท้อนในใจ
"ข้า คือ" อี้เฟินเริ่มชั่งใจ
"พูดมาเถอะ"
"ข้าอยากจะขอชุดท่านซักชุด ให้ลูกสาวข้าจะได้หรือไม่ คือพรุ่งนี้นางจะเริ่มค้าขาย นางอยากได้ชุดใหม่ข้าจนปัญญาจริง ๆ จึงได้บากหน้ามาขอรบกวนเจ้า"
"ฮึ! หมิงอี้นะรึ หลานข้าป่านนี้โตเป็นสาวแล้วนะ ปีนี้คงเลยวัยปักปิ่นแล้วกะมัง"
"เลยแล้ว ๆ ล่ะ แต่เสียดายข้าไม่มีของขวัญสิ่งใดให้นางเลย ได้แต่หวังว่าจะได้พบคู่ครองที่ดี นางคงจะมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่าตอนอยู่กับข้า" อี้เฟินกล่าวเสียงเศร้า
"ช่างเถอะ ๆ ไหนล่ะหลานข้า เรื่องมันแล้วมาแล้วเจ้าอย่าคิดมากเลย หากมีสิ่งใดขาดเหลือก็มาหาข้าได้ ถ้าข้าพอมีกำลังช่วยข้ายินดี เช่นไรเราก็เหลือกันแค่นี้ ถ้าข้าไม่ช่วยเจ้าคงรู้สึกผิดต่อท่านพี่เป็นแน่" หนิงเยว่ใช้มือยกประคองร่างของอี้เฟินที่นั่งอยู่ให้ยืนขึ้น
"อีกอย่างถ้าท่านพี่รู้เข้าว่า ข้าไม่ช่วยเหลือใด ๆ ภรรยากับลูกของเขาเลย คงจะโกรธข้าเป็นแน่" พูดแล้วดึงมือของอี้เฟินให้เดินตามเข้าไปยังห้องพักตน
หนิงเยว่หันไปเปิดกระบุงผ้า แล้วเลือกหยิบอาภรณ์สีขาวสวยออกมา 3 ชุด แล้วยื่นให้อี้เฟิน
"อ่ะ ชุดที่ข้าพอหยิบออกมาได้ตอนโดนปลดตำแหน่งแล้วย้ายมาที่นี่ พอมีเหลืออยู่บ้าง เจ้ากับลูกเอาไปใส่นะ ชุดที่เจ้าสวมตอนนี้ช่างไม่สมฐานะเจ้าเลยจริงๆ อี้หวงโฮ่ว" หนิงเยว่เอ่ยเย้า
"เฮอะ ๆ เจ้าก็ ไม่มีแล้วล่ะฐานันดรนั้น เฮ้ออ ยังไงก็ขอบใจเจ้ามาก ๆ นะ บุญคุณนี้ข้าต้องได้ตอบแทนแน่" อี้เฟินเมื่อได้ยินคำพูดหยอกเย้าก็อดหัวเราะออกมาเบา ๆ กับโชคชะตานางไม่ได้ ก้มมองอาภรณ์สวยในมือ นิ้วค่อย ๆ ไล่ไปตามเนื้อผ้า ลูบไปมา นึกในใจว่านานเท่าไหร่แล้วที่นางไม่ได้สัมผัสอาภรณ์ดี ๆ เช่นนี้ แล้วเงยหน้าเอ่ยล่ำลาหนิงเย่
"เจ้าจะไม่พาหลานมาพบข้าหน่อยรึ" เมื่อเห็นอี้เฟินล่ำลา แต่ยังไม่มีแววของหลานสาวตนจึงสอดส่องหา แล้วเอ่ยถาม
"อ่อ ได้สิ เดี๋ยวข้าไปตามมาประเดี๋ยว" อี้เฟินเดินออกมาตามหาลูกสาว ตรงไปยังจุดนัดพบก็ไม่ไร้เงาของนาง ด้วยความร้อนใจจึงออกเดินตามหนาด้วยใบหน้ากังวล
'อยู่ไหนนะ หมิงอี้ไปไหนกัน' เดินมาจนถึงด้านหลังวัดที่ติดกับธารน้ำใส ก็เห็นร่างลูกสาวเกาะอยู่ที่ผนังหินของวัดแล้วส่องดูอะไรซักอย่างด้านหน้านาง
"อ๊ะ! พรึบ" อี้หมิงอุทานออกมาเบา ๆ อย่างตกใจ แล้วรีบยกมือปิดปาก
"เจ้าทำอะไรหนะ" อี้เฟินถามเบา ๆ เมื่อเห็นท่าทางของลูกสาว
"ชู่วว! ป่ะ" อี้หมิงรีบคว้ามือมารดาแล้วค่อย ๆ เดินย่องออก เมื่อพ้นแล้วก็ดึงแขนนางให้เดินตามนางเร็ว ๆ ให้ออกห่างจากกลุ่มชายทั้งสี่ทันที
🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃
บทล่าสุด
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 145 ของแปลกแสนอร่อย [ชาเมิ่งติ่งไข่มุกน้ำผึ้งป่า]
หมิงอี้ที่วิ่งมาถึงโรงเรือนก่อนก็รีบเปิดประตูอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นเต้นที่จะให้ทุกคนได้ลิ้มรสชาไข่มุกที่ตนเองลงมือทำ“โอ๊ะ นี่ลืมไปเสียสนิท” หมิงอี้เมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังขาดบางอย่างที่สำคัญไป และสำคัญอีกด้วยจึงหันไปหมายจะใช้ลู่อินที่เธอนั้นเรียกให้ตามมาดูในสิ่งที่เธอทำแฮ่ก ๆลู่อินที่มาถึงก็มีอาการเหนื่อยหอบเพราะตนนั้นกลัวเจ้านายจะเกิดหกล้มจึงเร่งวิ่งให้ทันเถ้าแก่สาว ‘หือ กลิ่นหอม ๆ หวาน ๆ นี่มันอะไรกัน’ ลู่อินสูดจมูกดมกลิ่นที่ไม่ค่อยคุ้นเสียเท่าไหร่พร้อมทั้งมองซ้ายแลขวาเพื่อหาต้นตอของกลิ่นประหลาด ของหวานหรือขนมเช่นนั้นหรือ“ลู่อิน น้ำแข็งที่ซื้อเก็บไว้ใต้เรือนครั้งก่อนยังเหลืออยู่ใช่รึไม่”“ยังพอเหลืออยู่เจ้าค่ะ น่าจะเหลือใช้ถึงหน้าหนาวที่จะมาเลยแหละเจ้าค่ะ” ลู่อินตอบและนึกทึ่งที่เถ้าแก่ตนคิดรอบคอบครั้งก่อนนำคนงานออกไปตัดน้ำแข็งมาเก็บไว้ใต้เรือนทำให้หน้าร้อนทั้งร้านเทียนฝูก็มีน้ำแข็งเย็น ๆ พอดับกระหายร้อน“อืมเช่นนั้นเจ้าไปเอามาให้ข้าที อ่อลู่อินทุบ ๆ ให้แตกเป็นก้อนเล็ก ๆ มาให้ข้าด้วยนะ อืมลู่อินไปตามคนที่พอว่างงานมาอีกสักคนเถิดแล้วเอาถ้วยชามาให้ข้าทีขอมากหน่อยนะ” หมิงอี้ที่กำลังริ
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 144 ตอบแทนสหาย
คิดเช่นนั้นหมิงอี้ก็เปลี่ยนคิดทางการเดินมุ่งตรงไปยังโรงเรือนที่ตนใช้คลุกตัวคิดค้นสิ่งใหม่ ๆ มือบางเปิดประตูไม้อย่างเบามือ ก่อนจะเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ แขนเสื้อกว้างถูกนำเชือกมามัดก่อนจะนำมาคล้องคอเพื้อไม่ให้เกะกะการทำชาไข่มุกในครั้งนี้ของตน ดวงตาเปล่งประกายตื่นเต้นเมื่อคิดไปถึงรสชาติแปลกใหม่ที่ผู้คนที่อยู่ด้านนอกนั้นจะได้ลิ้มรสกัน“เอาล่ะชาไข่มุกในโลกอนาคตจะมาเสิร์ฟให้ทุกท่านได้ชิมแล้วนะบัดนี้ ฮ่า ๆ” มือบางปัดกันไปมาก่อนลงมือทำ“อยู่นี่ไง อืมยังพอเหลืออยู่แค่นี้ก็ได้” หมิงอี้ก้มลงหยิบแป้งข้าวเหนียวสีขาวออกมา พอดีกับน้ำอุ่นที่เธอมักอุ่นไฟไว้ชงชาถูกนำมาผสมเทผสม สองมือขาวเนียนละเอียดค่อย ๆ นวดแป้งไปมาจนน้ำแลแป้งเข้ากันเหนียวหนึบเป็นเนื้อเดียวกันจนได้เป็นก้อนขนาดไม่ใหญ่และไม่เล็กจนเกินไปออกมาก้อนหนึ่ง หมิงอี้มองดูก้อนแป้งที่ตนนั้นได้ออกมาหลังจากนวดไปมาอยู่สักพักแต่ก็ยังไม่เป็นที่พอใจสักเท่าไหร่สีมันดูจืดชืดไปกระมังเช่นนั้น“อืม เอาอย่างนี้แล้วกันใส่ ๆ ไปหากอร่อยจะได้ทำขายไม่แน่เพื่อคนยุคนี้ชอบ ฮึ ๆ” หมิงอี้หยิบผลอิงเถาจากจานที่มารดามักนำมาวางไว้ในเธอเมื่อเห็นว่าเธอชื่นชอบมัน ขึ
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 143 สหายดีมีชัยไปกว่าครึ่ง หากสหายสูงศักดิ์แน่นอนว่าสบาย
“อะฮึ่ม” เฉิงอึ้ครั้นเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ใดก็พลันชิงกระแอมขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้ฮุ่ยเหอที่เตรียมทำความเคารพเขาหน้าตาตื่นนั้นต้องชะงัก พร้อมทั้งเปลี่ยนทีท่าในทันที เพียงเห็นท่าทีขององค์รัชทายาทเฉิงอี้เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าผู้คนที่รายล้อมพระองค์อยู่ในบัดนี้ไม่ร็สถานะแท้จริงของพระองค์ โดยหาร็ไม่ว่าเฉิงอี้นั้นหาได้ปกปิดฐานะตนกับเจ้าของร้านเทียนฝูแห่งนี้ไม่ อีกทั้งเปิดเผยแล้วหมิงอี้นางยังไม่มีทีท่าจะสนใจซ้ำจะปีนป่ายขึ้นมาเคียงข้างเจ้าของตำหนักบูรพาเฉกเช่นเขาไม่ ซึ่งเรื่องนี้เองฉฺงอี้ก็สงสัยอยู๋ไม่น้อยใต้หล้านี้ผู้ใดไม่หมายตาตำแหน่งพระชายาของเขากัน เห็นแต่มีเพียงนางที่ยังเห็นเขานั้นเป็นสหายเฉกเช่นสหายผู้อื่นของนาง เห็นได้ชัดว่าเขานั้นมากความสามารถแลมิได้ขี้ริ้วขี้เหร่แต่อย่างใดไม่ เขาย่อมมั่นใจ! ว่าต้องมีบางอย่างผิดพลาดเกิดขึ้นกับนางเป็นแน่“อ้าว ท่านผู้ตรวจการก็มารับผักในวันนี้งั้นรึ ได้จองไว้รึไม่เล่าฮึ” เฉิงอี้เอ่ยยิ้ม ๆ เมื่อเห็นว่าบรรยากาศโดยรอบผู้คนเริ่มซุบซิบนินทากันไปใหญ่จนเกิดเสียงดังเซ็งซ่ขึ้น“อะเอ่อปะเปล่าพ่ะ เอ่อ ข้า ฮึ่มเพียงมาดูความสงบ อะฮึ่ม” เป็นฮุ่ยเหอที่จู่ ๆ ก็เกิดลิ้นเ
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 142 สำนักตรวจการณ์
บรรยายกาศครึกครื้นของอีกฝั่งเมือง ในขณะที่บัดนี้ในตลาดที่เคยคึกคักของเมืองหลวงกลับเงียบเหงาสร้างความประหลาดใจให้กับขุนนางแลทหารที่ลาดตะเวนตรวจตราความเรียบร้อยเป็นประจำของเมืองเป็นยิ่งนักจน“พวกเจ้าไปตรวจดูเสียหน่อย นี่มันเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่” ฮุ่ยเหอผู้ตรวจการประจำสำหนักของศาลต้าหลี่ยืนนิ่งทอดสายตามองไปยังอีกฝั่งของตลาดอย่างใคร่สงสัย มือใหญ่กำกระบี่ที่คาดอยู่ข้างเอวแน่น ในใจรู้สึกแปลกประหลาดเป็นอันมาก แต่เพียงครู่ก็มีเสียงของหนึ่งในทหารที่ร่วมลาดตะเวนด้วยกันเอ่ยขึ้นให้เขาได้ประจักษ์แจ้งถึงเหตุประหลาดในวันนี้“ผู้ตรวจการขอรับ วันนี้ร้านเทียนฝูเปิดขายผักสลัดไร้ดินวันแรกผู้คนที่ลงชื่อสั่งไว้จึงเดินทางไปรับผักกันขอรับ หนึ่งในนั้นก็มีฮูหยินของข้ารวมอยู่ด้วย นางตื่นมาแต่เช้าตรู่แลท่าทางดูตื่นเต้นยิ่งนักขอรับ”“เจ้าว่าเช่นไรนะ ผักไร้ดิน ปลูกผักจะไม่ใช้ดินได้เช่นไรกันเล่า เกรงว่าคงโนหลอกกันแล้วกระมัง ไม่ได้! หากเป็นเช่นนั้นจะปล่อยให้มีการหลอกลวงชาวเมืองเฉกเช่นนี้ได้อย่างไรกันอีกอย่างร้านเทียนฝูนั้นใช้เวลาไม่นานก็รุ่งเรืองขึ้นอย่างน่าประหลาดใจจากหมู่บ้านคนอพยพแร้นแคลนจู่ ๆ กลับมีอยู่มีกินซ้ำรุ
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 141 กิจการรุ่งเรือง [ก่อนภัยร้ายมาเยือน 2]
“อะอ้าว องค์...เอ่อเฉิงอี้ข้าไม่คิดว่าวันนี้เจ้าจะมา” หมิงอี้เผลอหลุดยิ้มกว้างออกมา“เหตุใดโอกาสดีเช่นนี้ข้าจะไม่มาร่วมยินดีได้กันเล่า” เฉิงอี้เอ่ยยิ้ม ๆ ก่อนจะเร่งหันไปมองสหายอีกคนของหมิงอี้เมื่อมีเสียงห้าวตะโกนเอ่ยทักทายของตนเสียงดัง ในน้ำเสียงนั้นเผยแววดีใจแลตื่นเต้น“เฉิงอี้! เจ้ามาก็ดีมาช่วยข้าเร็วเข้า ๆ ข้าไม่ไหวแล้วเนี่ย!” อู๋ไป๋โบกไม้โบกมือใหญ่เมื่อแลเห็นสหายอีกคน แม้เขาจะนึกไม่ชอบใจใบหน้าหล่อเหลาประดุจดั่งเทพเซียนนั้นของเขาเท่าใดแต่เวลาคับขันเช่นนี้เย่อหยิ่งไปแล้วได้สิ่งใดกัน“หมะ...อ้าวอู๋ไป๋ ได้ ๆ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” อี้เฉิงที่ยกมือเตรียมทักทายหมิงอี้ที่วันนี้นางช่างดูงดงามอ่อนหวานแลน่าทะนุถนอมราวกระเบื้องเคลือบเป็นที่สุดนั้น ‘นับวันสตรีผู้นี้ยิ่งงามสินะ’ แต่เฉิงอี้ก็เพียงเก็บคำกล่าวนี้ในใจ ก่อนจะเอ่ยอย่างเสียดายเมื่อจำต้องไปช่วยสหายอีกคนเช่นอู๋ไป๋ที่ดูท่าแล้วคงสุดแล้วแต่กำลังจริง ๆ กระมังถึงได้เอ่ยขอร้องเช่นนี้ “หมิงอี้ไว้ข้ามาพูดคุยด้วย ขอตัวเพียงครู่ไปช่วยฝั่งนั้นก่อนแล้วกัน หึ ๆ” เฉิงอี้เอ่ยกับนางอย่างนึกเสียดาย พึ่งมาถึงพูดคุยยังไม่ถึงครึ่งประโยคก็ต้องคลาดกันเสียแล้ว อั
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 140 กิจการรุ่งเรือง [ก่อนภัยมาเยือน 1]
หนึ่งเดือนผ่านไปหมิงอี้เวลานี้ยืนยิ้มกริ่มมองดูบรรดาลูกค้าที่หลากฐานะยืนรอคิวต่อแถวกันยาวเหยียดแต่เช้าตรู่เมื่อถึงกำหนดวันที่ผักที่พวกเขาสั่งจองหวังลิ้มลองนั้นได้นำออกมาวางขายในเวลานี้ ซึ่งสโลแกนที่หมิงอี้เสริมเข้าไปเป็นโฆษณาเพื่อเพิ่มยอดขายนั้นคือ ‘ดึงถอนสด ๆ ราวกับลูกค้ามาปลูกเอง’ และทันทีที่ปล่อยโฆษณานี้ออกไปปรากฏว่าหมิงอี้นั้นได้ออเดอร์เพิ่มขึ้นมากเลยทีเดียว มากจนเกินกว่าที่นางคาดไว้เสียอีก~นี่พวกเจ้าอย่าเบียดเข้ามาสิ ~~ก็ข้าอยากเห็นแล้วนี่นา นะนั่นดูสิ ๆ เจ้าของร้านนางมาแล้วล่ะ~~มาแล้ว ๆ นางมาแล้ว ข้าตื่นเต้นนักเชียวในที่สุดก็มาถึง ข้าอยากชิมเสียแล้วล่ะ โน่น ๆ ดูสิ ๆ ข้ามองเห็นผัก โอ้โหนั่น ๆ ผักเกิดจากกระบอกไม้ไผ่ล่ะ~~ฮ่า ๆ เจ้านี่ทึ่มเสียจริงเลย ฮึ ๆ นางปลูกในกระบอกไม้ไผ่ต่างหากเล่าหาใช่เกิดในไม้ไผ่เสียที่ใดกัน~~เหมือนกันแหละหน่า...~แปะ ๆ ๆ ๆ“อ้าว ๆ พ่อแม่พี่น้อง พี่ ป้า น๊า อา เงียบ ๆ ก่อนนะจ๊ะ ได้ทุกคนจ๊ะ ผักมีเยอะนักเชียว ใครมาก่อนอยู่ด้านหน้ามาช้าอยู่ด้านหลัง ต่อแถวกันเช่นนี้จะได้ผักเร็ว ๆ แล้วกลับบ้านไปกินให้อร่อย ๆ ไงจ๊ะ อ้าว ๆ มา ๆ ท่านน้า ๆ ไหนข้าดูสิ โอ้นี่ลูก
บางทีคุณอาจจะชอบ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน
อันอี่หราน105.1K viewsหญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง15.4K viewsท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ
สกุลหยางมีบุตรสาว352.3K viewsบุปผาร้าย ใต้เงาแค้น
ชาไทยเย็น11.8K viewsเหวินเว่อแห่งบ้านโคกกะโดนหลงยุคโบราณ
ปลายฝนต้นหนาว1.6K viewsมู่ตาน บุปผาท้าชะตา
วนิลากลิ่นเลม่อน223.1K viewsใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย
Luffy.g4.9K viewsท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป
ป่าดอกท้อ28.8K views
