LOGINShare
ตอนที่ 8 ทำเลที่ตั้ง
Last Updated:
2025-02-22 10:33:22หลังขบวนเสด็จผ่านไปแล้ว อี้หมิงก็ชวนเฟิน ๆ กลับไปยังเรือนพักหลังเล็กของต้น ภารกิจแรกของสองสาวกำลังจะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้า
“เฟิน เฟิน พร้อมมั๊ย!” “ข้าพร้อมแล้วพี่” “สาธุ เทียนตี้ เทียนกง ขอให้ถั่วงอกของลูกออกมาอวบขาว ๆ นะเจ้าคะสาธุ” อี้หมิงยกชามถั่วเขียวที่แช่น้ำข้ามคืนไว้ ยกไหว้วานสิ่งศักสิทธิ์เพื่อเอาฤกษ์เอาชัย “นั่นพี่ทำอะไรรึ” เฟิน เฟิน ที่เห็นอี้หมิงยกชามที่แช่ถั่วงอกขึ้นเหนือผัวแล้วทำปากขมุกขมิบบ่นพึมพำไปมาจึงอยากใครรู้ “อ่อ! ขอพรเอาฤกษ์เอาชัยนะ ช่างเถอะๆ มาๆ เฟิน เฟิน มาลงมือปลูกถั่วงอกของเรากัน” เมื่อวัตถุดิบพร้อม อี้หมิงก็ลงมือปลูกถั่วงอก โดยนางเริ่มโดยการนำกระบุงไม้สานที่ขอยืมเฟิน เฟิน ไว้ และเสื้อเก่า ๆ ที่มีเนื้อผ้าค่อนข้างโปร่งนิ่ม 1 ผืน ไปแช่น้ำให้ชุ่มจนน้ำไหลหยดออกจากผ้าเป็นทาง มือบางบิดผ้าให้มาดเล็กน้อย จากนั้นปูใส่ลงไปในกระบุง หย่อนมือกอบเอาเมล็ดถั่วเขียวที่แช่น้ำทิ้งไว้ข้ามคืนขึ้นมาจากถังไม้ แล้วย้ายมาวางใส่ในกระบุงแทน ค่อยๆ โรยเมล็ดถั่วเขียวให้กระจายกันไม่ซ้อนทับกันหรือกองกันอยู่มุมใดมุมหนึ่งของกระบุง นิ้วเรียวยื่นตามไปค่อย ๆ แผ่ส่วนที่กองกันมากเกินไปให้แผ่กระจายออก พยายามทำให้มีพื้นที่การเรียงตัวของเมล็ดถั่วเขียวที่พอดี เสร็จแล้วก็ไปนำผ้าอีกผืนไปชุบน้ำ ครานี้นางชุบจนเปียกชุ่มหน่อยเพื่อจะไว้กระจายความชื่นให้กับเมล็ดพันธุ์ มือบางคลี่ผ้าที่เปียกออกกางแล้ววางผ้าทับลงไปปิดเมล็ดถั่วเขียว จากนั้นหันไปหยิบเอากระสอบป่านที่ใหญ่และทึบสวมคลุมปิดกระบุงจนมิดชิด แล้วไปหย่อนไว้ในตุ่มใบเล็ก ปิดฝาตุ่มทับไว้อีกชั้นเผื่อให้มืดสนิดให้ได้มากที่สุด “พี่หมิงอี้ มันจะได้ผลใช่มั๊ย” เฟิน เฟิน ถามขึ้นมา แล้วนึกฉงนในใจอยู่ไม่น้อยทีเดียวว่านางไปเอาวิชาการพวกนี้มาจากที่ไหนกัน เล่นเตล็ดเตร่ด้วยกันมาก็นานไม่เคยที่นางจะเล่าให้ฟังว่าปลูกผักเป็นด้วย “ได้สิ เดี๋ยวอีก 3 วันนะ เราจะมีเงินแล้วล่ะ หึ หึ” อี้หมิงกอดอกพูดอย่างมั่นใจ “อ่อ! เฟิน เฟิน เจ้าพาข้าไปทัวร์ตลาดอีกทีได้มั๊ย กะว่าจะไปดูทำเลทำมาหากินซักหน่อย” “ทะทัวร์ หรอ ถั่วหรอ” เฟิน เฟิน ถามกลับ “อ๋อ! ไปเดินตลาดหนะ ข้าพูดผิด ขอโทษทีๆ ป่ะ ๆ ส่วนนี้เดี๋ยวทุกๆ 2 ชั่วยาม เราค่อยมารดน้ำกันอีกรอบ” “ได้เลย ป่ะไปกัน” สองสาวเดินควงแขนข้ามฝั่งไปยังด้านที่เป็นตลาดอีกรอบ ~ถังหูลู่จ้า ถังหูลู่ ~ ~แม่นาง ๆ มา ๆ ผักมาใหม่สด ๆ จ๊ะ มา ๆ มาดูก่อนนะ ไม่ซื้อ ไม่ว่าจ้า มา มา ~ ~ข้าวต้มจ้า อร่อย ๆ เจ้าเดิมจ้า~ ~เถ้าแก่ เอาข้าวสาร 1 ถังจ๊ะ ~~~~ ~~เนื้อจ๊ะ เนื้อ เนื้อมั๊ยท่านหญิง สด ๆ เลยนะ พึ่งลงมาจากเขาเลย~~~ บรรยากาศผู้คนเดินจับจ่ายซื้อสอยในตลาดยังคงดังเป็นระยะ ขนาดบ่ายคล้อยแล้วตลาดก็ยังมีคนเดินอย่างคับคั่งอยู่เลย ดี ๆ อี้หมิงเอ่ยในใจ ทั้งสองเดินไปเรื่อย ๆ สอดส่องหามุมที่พอจะตั้งโต๊ะขายผักได้ ก็ไม่มีพื้นที่เลย สาวน้อยแต่งกายมอมเมมสองคน เดินเบียดเสียดไปกับผู้คน พยายามสอดส่ายสายตามองหาทำเลที่ว่าง เพื่อจับจองเตรียมขายของ มองแล้วมองเล่าจนท้อ ทุกพื้นที่เต็มไปด้วยพ่อค้าแม่ค้าไม่มีพื้นที่ให้พวกนางเลยจริง ๆ “เฮ้อ!! เฟิน เฟิน เจ้าว่าเราจะมีที่พอที่จะขายผักหรือไม่” “นั่นสิพี่ นี่เราเดินมาถึงท้ายตลาดแล้วนะ” สองสาวเมื่อเดินวนหาจนเกิดอาการหล้า ก็เกิดถอดใจ หันซ้ายแลขวาพลันสายตาอี้หมิงก็ไปสะดุดกับพื้นที่ว่างเล็ก ๆ สุดตลาด นางเดินตรงดิ่งไปดูทันที แล้วเอ่ยถามชายแก่อ้วนร้าน ๆ ข้าง ๆ ที่กำลังลงมือล้างอุปกรณ์หม้อไหอยู่ “เถ้าแก่ ๆ พื้นที่ตรงนี้ข้าสามารถมาขายของได้หรือไม่” “ฮ๊ะ ได้สิ ได้สิ พึ่งว่างวันนี้แหละ เจ้าของเดิมหนะกลับบ้านไปดูแม่ที่ป่วยต่างแคว้นนู่นแน่ะ ท่าจะนานโขนะกว่าจะได้กลับมา” “โอ๊ะ! เยี่ยมเลย” อี้หมิงยิ้มเต็มวงหน้า “เย้!! พี่หมิงอี้ในที่สุดก็ได้ซักที” “อ้าว!! ว่าแต่พวกเจ้าจะขายอะไรกันรึ บอกไว้ก่อนน่าอย่าริอาจจะมาแข่งขายซาลาเปากับข้านา ของข้านะอร่อยสุดในตลาดนะจะบอกให้ ถ้าพวกเจ้าคิดจะขายเตรียมเจ๊งได้เลย ฮ่ะ ฮ่าๆ ” ชายอ้วนคุยโวหัวเราะอย่างชอบใจ แล้วก้มขัดหม้อต่อ “ไม่หรอกเจ้าค่ะ พวกเราจะขายผักหนะเถ้าแก่” เป็นเฟิน เฟิน ที่ตอบกลับ “ผักรึ โห! ร้านอยู่ลึกขนาดนี้จะขายได้รึ” ชายอ้วนส่ายหัว เฟิน เฟิน เมื่อได้ฟังก็หน้าเสีย นั่นนะสิ แล้วมองย้อนกลับไปตรงทางเริ่มต้นที่นางเดินมา ท้ายตลาดจริง ๆ นั่นแหละ สุดเขตตลาดเลย เฮ้อ! จะขายได้มั๊ยเนี่ย ร่างบางคิดตามคำพูดชายอ้วนแล้วเกาหัวเบา ๆ ” ได้สิ รอดูได้เลย!” ขอแค่ได้ทำเลที่ขายอี้หมิงก็มั่นไปมากกว่าครึ่ง การค้าขายหรอไม่คณามือเธอหรอกนะ ในยุคก่อนที่จากมาหนะ เธอเป็นลูกแม่ค้านะจะบอกให้ แถมธุรกิจบ้านเธอก็ใหญ่ในย่านชุมชนนั้นด้วย วิชาเรื่องการค้าขายคำนวณกำไรขาดทุนนี่ชำนาญอยู่ไม่น้อยเลยละ เมื่อได้ทำเลที่ตั้งแล้ว ทั้งสองก็มุ่งหน้าเดินกลับเรือนเล็กอีกฝั่งของตลาด แต่กว่าจะฝ่าผู้คนจากตลาดออกมาเล่นเอาเหงื่อตก แถมหิวมาก ๆ อีกด้วย แถมอาหารที่น่าอร่อย ทั้งกลิ่น อาหารหอม ๆ นั่นอีก อี้หมิงได้แต่ยืนลูบท้องมองตาละห้อย เงินซักบาทก็ไม่มี กลืนน้ำลายหลายอึกแล้วหมายมาดในใจ คอยดูเถอะถ้ารวยนะ แม่จะเหมาให้เกลี้ยงเลย ว่าในใจแล้วอดกลืนน้ำลายกับกลิ่นหอมกรุ่นของอาหารตรงหน้าเสียไม่ได้🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃
Latest chapter
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 145 ของแปลกแสนอร่อย [ชาเมิ่งติ่งไข่มุกน้ำผึ้งป่า]
หมิงอี้ที่วิ่งมาถึงโรงเรือนก่อนก็รีบเปิดประตูอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นเต้นที่จะให้ทุกคนได้ลิ้มรสชาไข่มุกที่ตนเองลงมือทำ“โอ๊ะ นี่ลืมไปเสียสนิท” หมิงอี้เมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังขาดบางอย่างที่สำคัญไป และสำคัญอีกด้วยจึงหันไปหมายจะใช้ลู่อินที่เธอนั้นเรียกให้ตามมาดูในสิ่งที่เธอทำแฮ่ก ๆลู่อินที่มาถึงก็มีอาการเหนื่อยหอบเพราะตนนั้นกลัวเจ้านายจะเกิดหกล้มจึงเร่งวิ่งให้ทันเถ้าแก่สาว ‘หือ กลิ่นหอม ๆ หวาน ๆ นี่มันอะไรกัน’ ลู่อินสูดจมูกดมกลิ่นที่ไม่ค่อยคุ้นเสียเท่าไหร่พร้อมทั้งมองซ้ายแลขวาเพื่อหาต้นตอของกลิ่นประหลาด ของหวานหรือขนมเช่นนั้นหรือ“ลู่อิน น้ำแข็งที่ซื้อเก็บไว้ใต้เรือนครั้งก่อนยังเหลืออยู่ใช่รึไม่”“ยังพอเหลืออยู่เจ้าค่ะ น่าจะเหลือใช้ถึงหน้าหนาวที่จะมาเลยแหละเจ้าค่ะ” ลู่อินตอบและนึกทึ่งที่เถ้าแก่ตนคิดรอบคอบครั้งก่อนนำคนงานออกไปตัดน้ำแข็งมาเก็บไว้ใต้เรือนทำให้หน้าร้อนทั้งร้านเทียนฝูก็มีน้ำแข็งเย็น ๆ พอดับกระหายร้อน“อืมเช่นนั้นเจ้าไปเอามาให้ข้าที อ่อลู่อินทุบ ๆ ให้แตกเป็นก้อนเล็ก ๆ มาให้ข้าด้วยนะ อืมลู่อินไปตามคนที่พอว่างงานมาอีกสักคนเถิดแล้วเอาถ้วยชามาให้ข้าทีขอมากหน่อยนะ” หมิงอี้ที่กำลังริ
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 144 ตอบแทนสหาย
คิดเช่นนั้นหมิงอี้ก็เปลี่ยนคิดทางการเดินมุ่งตรงไปยังโรงเรือนที่ตนใช้คลุกตัวคิดค้นสิ่งใหม่ ๆ มือบางเปิดประตูไม้อย่างเบามือ ก่อนจะเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ แขนเสื้อกว้างถูกนำเชือกมามัดก่อนจะนำมาคล้องคอเพื้อไม่ให้เกะกะการทำชาไข่มุกในครั้งนี้ของตน ดวงตาเปล่งประกายตื่นเต้นเมื่อคิดไปถึงรสชาติแปลกใหม่ที่ผู้คนที่อยู่ด้านนอกนั้นจะได้ลิ้มรสกัน“เอาล่ะชาไข่มุกในโลกอนาคตจะมาเสิร์ฟให้ทุกท่านได้ชิมแล้วนะบัดนี้ ฮ่า ๆ” มือบางปัดกันไปมาก่อนลงมือทำ“อยู่นี่ไง อืมยังพอเหลืออยู่แค่นี้ก็ได้” หมิงอี้ก้มลงหยิบแป้งข้าวเหนียวสีขาวออกมา พอดีกับน้ำอุ่นที่เธอมักอุ่นไฟไว้ชงชาถูกนำมาผสมเทผสม สองมือขาวเนียนละเอียดค่อย ๆ นวดแป้งไปมาจนน้ำแลแป้งเข้ากันเหนียวหนึบเป็นเนื้อเดียวกันจนได้เป็นก้อนขนาดไม่ใหญ่และไม่เล็กจนเกินไปออกมาก้อนหนึ่ง หมิงอี้มองดูก้อนแป้งที่ตนนั้นได้ออกมาหลังจากนวดไปมาอยู่สักพักแต่ก็ยังไม่เป็นที่พอใจสักเท่าไหร่สีมันดูจืดชืดไปกระมังเช่นนั้น“อืม เอาอย่างนี้แล้วกันใส่ ๆ ไปหากอร่อยจะได้ทำขายไม่แน่เพื่อคนยุคนี้ชอบ ฮึ ๆ” หมิงอี้หยิบผลอิงเถาจากจานที่มารดามักนำมาวางไว้ในเธอเมื่อเห็นว่าเธอชื่นชอบมัน ขึ
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 143 สหายดีมีชัยไปกว่าครึ่ง หากสหายสูงศักดิ์แน่นอนว่าสบาย
“อะฮึ่ม” เฉิงอึ้ครั้นเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ใดก็พลันชิงกระแอมขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้ฮุ่ยเหอที่เตรียมทำความเคารพเขาหน้าตาตื่นนั้นต้องชะงัก พร้อมทั้งเปลี่ยนทีท่าในทันที เพียงเห็นท่าทีขององค์รัชทายาทเฉิงอี้เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าผู้คนที่รายล้อมพระองค์อยู่ในบัดนี้ไม่ร็สถานะแท้จริงของพระองค์ โดยหาร็ไม่ว่าเฉิงอี้นั้นหาได้ปกปิดฐานะตนกับเจ้าของร้านเทียนฝูแห่งนี้ไม่ อีกทั้งเปิดเผยแล้วหมิงอี้นางยังไม่มีทีท่าจะสนใจซ้ำจะปีนป่ายขึ้นมาเคียงข้างเจ้าของตำหนักบูรพาเฉกเช่นเขาไม่ ซึ่งเรื่องนี้เองฉฺงอี้ก็สงสัยอยู๋ไม่น้อยใต้หล้านี้ผู้ใดไม่หมายตาตำแหน่งพระชายาของเขากัน เห็นแต่มีเพียงนางที่ยังเห็นเขานั้นเป็นสหายเฉกเช่นสหายผู้อื่นของนาง เห็นได้ชัดว่าเขานั้นมากความสามารถแลมิได้ขี้ริ้วขี้เหร่แต่อย่างใดไม่ เขาย่อมมั่นใจ! ว่าต้องมีบางอย่างผิดพลาดเกิดขึ้นกับนางเป็นแน่“อ้าว ท่านผู้ตรวจการก็มารับผักในวันนี้งั้นรึ ได้จองไว้รึไม่เล่าฮึ” เฉิงอี้เอ่ยยิ้ม ๆ เมื่อเห็นว่าบรรยากาศโดยรอบผู้คนเริ่มซุบซิบนินทากันไปใหญ่จนเกิดเสียงดังเซ็งซ่ขึ้น“อะเอ่อปะเปล่าพ่ะ เอ่อ ข้า ฮึ่มเพียงมาดูความสงบ อะฮึ่ม” เป็นฮุ่ยเหอที่จู่ ๆ ก็เกิดลิ้นเ
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 142 สำนักตรวจการณ์
บรรยายกาศครึกครื้นของอีกฝั่งเมือง ในขณะที่บัดนี้ในตลาดที่เคยคึกคักของเมืองหลวงกลับเงียบเหงาสร้างความประหลาดใจให้กับขุนนางแลทหารที่ลาดตะเวนตรวจตราความเรียบร้อยเป็นประจำของเมืองเป็นยิ่งนักจน“พวกเจ้าไปตรวจดูเสียหน่อย นี่มันเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่” ฮุ่ยเหอผู้ตรวจการประจำสำหนักของศาลต้าหลี่ยืนนิ่งทอดสายตามองไปยังอีกฝั่งของตลาดอย่างใคร่สงสัย มือใหญ่กำกระบี่ที่คาดอยู่ข้างเอวแน่น ในใจรู้สึกแปลกประหลาดเป็นอันมาก แต่เพียงครู่ก็มีเสียงของหนึ่งในทหารที่ร่วมลาดตะเวนด้วยกันเอ่ยขึ้นให้เขาได้ประจักษ์แจ้งถึงเหตุประหลาดในวันนี้“ผู้ตรวจการขอรับ วันนี้ร้านเทียนฝูเปิดขายผักสลัดไร้ดินวันแรกผู้คนที่ลงชื่อสั่งไว้จึงเดินทางไปรับผักกันขอรับ หนึ่งในนั้นก็มีฮูหยินของข้ารวมอยู่ด้วย นางตื่นมาแต่เช้าตรู่แลท่าทางดูตื่นเต้นยิ่งนักขอรับ”“เจ้าว่าเช่นไรนะ ผักไร้ดิน ปลูกผักจะไม่ใช้ดินได้เช่นไรกันเล่า เกรงว่าคงโนหลอกกันแล้วกระมัง ไม่ได้! หากเป็นเช่นนั้นจะปล่อยให้มีการหลอกลวงชาวเมืองเฉกเช่นนี้ได้อย่างไรกันอีกอย่างร้านเทียนฝูนั้นใช้เวลาไม่นานก็รุ่งเรืองขึ้นอย่างน่าประหลาดใจจากหมู่บ้านคนอพยพแร้นแคลนจู่ ๆ กลับมีอยู่มีกินซ้ำรุ
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 141 กิจการรุ่งเรือง [ก่อนภัยร้ายมาเยือน 2]
“อะอ้าว องค์...เอ่อเฉิงอี้ข้าไม่คิดว่าวันนี้เจ้าจะมา” หมิงอี้เผลอหลุดยิ้มกว้างออกมา“เหตุใดโอกาสดีเช่นนี้ข้าจะไม่มาร่วมยินดีได้กันเล่า” เฉิงอี้เอ่ยยิ้ม ๆ ก่อนจะเร่งหันไปมองสหายอีกคนของหมิงอี้เมื่อมีเสียงห้าวตะโกนเอ่ยทักทายของตนเสียงดัง ในน้ำเสียงนั้นเผยแววดีใจแลตื่นเต้น“เฉิงอี้! เจ้ามาก็ดีมาช่วยข้าเร็วเข้า ๆ ข้าไม่ไหวแล้วเนี่ย!” อู๋ไป๋โบกไม้โบกมือใหญ่เมื่อแลเห็นสหายอีกคน แม้เขาจะนึกไม่ชอบใจใบหน้าหล่อเหลาประดุจดั่งเทพเซียนนั้นของเขาเท่าใดแต่เวลาคับขันเช่นนี้เย่อหยิ่งไปแล้วได้สิ่งใดกัน“หมะ...อ้าวอู๋ไป๋ ได้ ๆ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” อี้เฉิงที่ยกมือเตรียมทักทายหมิงอี้ที่วันนี้นางช่างดูงดงามอ่อนหวานแลน่าทะนุถนอมราวกระเบื้องเคลือบเป็นที่สุดนั้น ‘นับวันสตรีผู้นี้ยิ่งงามสินะ’ แต่เฉิงอี้ก็เพียงเก็บคำกล่าวนี้ในใจ ก่อนจะเอ่ยอย่างเสียดายเมื่อจำต้องไปช่วยสหายอีกคนเช่นอู๋ไป๋ที่ดูท่าแล้วคงสุดแล้วแต่กำลังจริง ๆ กระมังถึงได้เอ่ยขอร้องเช่นนี้ “หมิงอี้ไว้ข้ามาพูดคุยด้วย ขอตัวเพียงครู่ไปช่วยฝั่งนั้นก่อนแล้วกัน หึ ๆ” เฉิงอี้เอ่ยกับนางอย่างนึกเสียดาย พึ่งมาถึงพูดคุยยังไม่ถึงครึ่งประโยคก็ต้องคลาดกันเสียแล้ว อั
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 140 กิจการรุ่งเรือง [ก่อนภัยมาเยือน 1]
หนึ่งเดือนผ่านไปหมิงอี้เวลานี้ยืนยิ้มกริ่มมองดูบรรดาลูกค้าที่หลากฐานะยืนรอคิวต่อแถวกันยาวเหยียดแต่เช้าตรู่เมื่อถึงกำหนดวันที่ผักที่พวกเขาสั่งจองหวังลิ้มลองนั้นได้นำออกมาวางขายในเวลานี้ ซึ่งสโลแกนที่หมิงอี้เสริมเข้าไปเป็นโฆษณาเพื่อเพิ่มยอดขายนั้นคือ ‘ดึงถอนสด ๆ ราวกับลูกค้ามาปลูกเอง’ และทันทีที่ปล่อยโฆษณานี้ออกไปปรากฏว่าหมิงอี้นั้นได้ออเดอร์เพิ่มขึ้นมากเลยทีเดียว มากจนเกินกว่าที่นางคาดไว้เสียอีก~นี่พวกเจ้าอย่าเบียดเข้ามาสิ ~~ก็ข้าอยากเห็นแล้วนี่นา นะนั่นดูสิ ๆ เจ้าของร้านนางมาแล้วล่ะ~~มาแล้ว ๆ นางมาแล้ว ข้าตื่นเต้นนักเชียวในที่สุดก็มาถึง ข้าอยากชิมเสียแล้วล่ะ โน่น ๆ ดูสิ ๆ ข้ามองเห็นผัก โอ้โหนั่น ๆ ผักเกิดจากกระบอกไม้ไผ่ล่ะ~~ฮ่า ๆ เจ้านี่ทึ่มเสียจริงเลย ฮึ ๆ นางปลูกในกระบอกไม้ไผ่ต่างหากเล่าหาใช่เกิดในไม้ไผ่เสียที่ใดกัน~~เหมือนกันแหละหน่า...~แปะ ๆ ๆ ๆ“อ้าว ๆ พ่อแม่พี่น้อง พี่ ป้า น๊า อา เงียบ ๆ ก่อนนะจ๊ะ ได้ทุกคนจ๊ะ ผักมีเยอะนักเชียว ใครมาก่อนอยู่ด้านหน้ามาช้าอยู่ด้านหลัง ต่อแถวกันเช่นนี้จะได้ผักเร็ว ๆ แล้วกลับบ้านไปกินให้อร่อย ๆ ไงจ๊ะ อ้าว ๆ มา ๆ ท่านน้า ๆ ไหนข้าดูสิ โอ้นี่ลูก
You may also like
ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ26.5K viewsท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง
หานซานรื่อ119.3K viewsโทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น
สั่งไม่หยุด102.3K viewsท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ
หลันซานอวี่132.1K viewsจางม่านอวี้ นางสนมล่มเมือง
อัญญาณี1.3K viewsเล่ห์รักจอมทัพ
อิ่น เยว่614 viewsสามีอยากดื่มสุราต้องช่วยข้าทำสวน
องค์หญิงโนเนม1.9K viewsเมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร
อิ่น เยว่1.0K views
