บทที่ 3 ชิงช้าลอยฟ้า

ยามนี้จ้าวไป๋ลู่กำลังเดินชมดอกเหมยที่ออกดอกบานสะพรั่งอย่างเบื่อหน่าย เพราะท่านแม่กับองค์หญิงหงลี่มีเรื่องต้องสนทนาหารือกัน จึงให้นางออกมาเดินเล่น ด้วยกังวลว่านางจะเบื่อหน่ายเสียก่อน 

จ้าวไป๋ลู่ทิ้งกายลงนั่งที่ชิงช้า ซึ่งถูกผูกเอาไว้กับต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปล้วงขนมกุ้ยฮวาในแขนเสื้อออกมากัดกินอย่างอารมณ์ดี ขนมนี้นางแอบหยิบมาจากในเรือนใหญ่ รสชาติไม่เลวเลยทีเดียว 

"หมิงอวี้ เจ้ามาไกวชิงช้าให้ข้าที" 

"คุณหนูเจ้าคะ แต่นายหญิงสั่งเอาไว้ว่า..." 

"ช่างท่านแม่เถอะน่า!!! ยามนี้ท่านแม่ไม่เห็น มา เร็ว ๆ" 

หมิงอวี้ไม่อาจทัดทานคำสั่งของจ้าวไป๋ลู่ได้ จึงจำใจต้องเดินมาไกวชิงช้าให้นางอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ สนุกยิ่งนัก" 

ชิงช้าแกว่งไกวตามแรงมือของหมิงอวี้ที่ผลักออกไป จ้าวไป๋ลู่หลับตาลง ยามนี้นางรู้สึกราวกับว่าตนเองกำลังจะล่องลอยสู่แดนสวรรค์ 

"ฮึมมมม" 

นางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีในขณะที่ปากก็เคี้ยวขนมกุ้ยฮวาไปด้วย ราวกับเด็กน้อยที่ทั้งห่วงเล่นสนุกและห่วงกินในเวลาเดียวกัน 

แกรก

"ว้ายยย คุณหนู!!!"

เสียงร้องตะโกนของหมิงอวี้ทำให้จ้าวไป๋ลู่ลืมตาขึ้นมา ก่อนจะอุทานในใจ 

ตายแล้ว!!! นางบินได้ 

ไม่ใช่สิ!!! 

บัดซบ!!! ชิงช้าขาดหรือ!!!

"อ๊าาาาา!!!" 

จ้าวไป๋ลู่เบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก นางมิอาจส่งเสียงขอความช่วยเหลือได้เพราะยามนี้ในปากยังมีขนมกุ้ยฮวาอยู่เต็มปาก

ไม่ได้!!! ต่อให้แขนขาหักแต่ขนมต้องห้ามร่วงหล่นออกจากปากเด็ดขาด 

เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงนำขนมกุ้ยฮวาที่ถือเอาไว้ในมือมาคาบไว้ทันที

ด้านหลี่รั่วหานที่กำลังกลับมาจากค่ายทหาร ยามนี้เขาอยากจะพบกับหนิงเสวี่ยใจจะขาด เขาจะถือโอกาสนี้บอกแก่ท่านแม่ว่าเขาจะแต่งงานกับหนิงเสวี่ย ไม่มีทางแต่งกับสตรีอื่นเป็นอันขาด 

"อื้ออ อ้วยอ้วย!!!" 

"หืมมม เสียงอันใดกัน" 

ยังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยสิ่งใด เมื่อหันไปมองก็ถึงกับต้องอ้าปากค้าง 

สตรีน้อยนางหนึ่งกำลังลอยละลิ่วมาทางที่เขายืนอยู่ ผมของนางถูกรวบขึ้นแบ่งเป็นมวยสองข้างราวซาลาเปาก้อนนิ่มสองก้อน ยามสายลมพัดผ่านผ้าปักสีแดงสดที่ผูกมัดพลิ้วไหวขับเน้นใบหน้าขาวเนียนให้ดูสดใสราวบุปผาแรกแย้ม 

เดี๋ยวก่อนนางคาบสิ่งใดเอาไว้ในปาก!!! 

"อ้วยอ้วย!!!" 

"บัดซบ!!! ลอยมาจากที่ใดกัน!!! อ๊า!!!" 

โครม ตู้มมม!!!

"คุณหนู!!!" 

"ซื่อจื่อ!!!"

ร่างของจ้าวไป๋ลู่ลอยไปชนกับร่างของหลี่รั่วหานที่ยืนตกใจอยู่ ทำให้คนทั้งสองเซถลาร่วงตกลงไปในสระบัวพร้อมกัน 

จ้าวไป๋ลู่ตะเกียกตะกายคลานขึ้นมาบนฝั่ง ในขณะที่หลี่รั่วหานก็มีสภาพสะบักสะบอมไม่ต่างกัน 

"แค่กแค่ก!!!" 

"บัดซบ!!! เด็กบ้านี่!!! เจ้าจะใจกล้าเกินไปแล้ว!!!" 

หลี่รั่วหานจ้องมองจ้าวไป๋ลู่อย่างเย็นชา อีกทั้งยังตะโกนใส่นางจนตัวนางสะดุ้งเฮือก 

แม้ยามนี้นางก็ยังไม่ยอมคายขนมกุ้ยฮวาออกจากปาก 

องค์หญิงหงลี่และฮูหยินหลิวอิ๋งผ่านมาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี ก็พากันตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง  โดยเฉพาะฮูหยินหลิวอิ๋งที่ยามนี้กำมือแน่นด้วยความกรุ่นโกรธ 

ไป๋ไป๋เจ้าทำงามหน้าแล้ว!!! 

ไม่เพียงแค่องค์หญิงหงลี่และฮูหยินหลิวอิ๋งที่เห็นเหตุการณ์ที่พวกเขากอดรัดกันในสระบัว แต่ทว่าหนิงเสวี่ยก็เห็นเหตุการณ์นี้ด้วยเช่นเดียวกัน 

ใบหน้าสวยฉายแววเย็นชา พลางจ้องมองจ้าวไป๋ลู่อย่างดูแคลน 

อายุเพียงเท่านี้ก็เรียนรู้วิธีแย่งคนรักของผู้อื่นเสียแล้ว!!! 

"ซื่อจื่อ เกิดสิ่งใดขึ้น!!!"

องค์หญิงหงลี่รีบเอ่ยถามบุตรชายของตนอย่างห่วงใย ก่อนจะรีบให้คนหาผ้ามาคลุมร่างกายให้จ้าวไป๋ลู่อย่างเร่งด่วน

หลี่รั่วหานปรายตามองจ้าวไป๋ลู่อย่างรังเกียจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา 

"ลูกเพิ่งกลับมาจากค่ายทหาร แต่โชคร้ายพบเจอสตรีนางนี้ลอยมาจากที่ใดก็มิทราบได้ นางกระโจนเข้าหาลูกจนพาลูกตกสระบัวไปพร้อมกับนางด้วยขอรับ!!!" 

ฮูหยินหลิวอิ๋งที่ได้ยินเช่นนั้นก็โมโหไม่น้อย ด้านหมิงอวี้ที่เพิ่งวิ่งมาถึงอย่างเหนื่อยหอบ ก็รีบเอ่ยขึ้นมาทันที 

"ฮูหยินเจ้าคะ เมื่อครู่คุณหนูกำลังนั่งเล่นชิงช้า แต่สายชิงช้าเกิดขาด ร่างของคุณหนูจึงลอยมา เอ่อ..." 

เมื่อเห็นสภาพของผู้เป็นนาย หมิงอวี้ก็ลอบไว้อาลัยให้นางในใจ 

เมื่อกลับเข้ามาในเรือนใหญ่ องค์หญิงหงลี่ก็สั่งให้คนพาจ้าวไป๋ลู่ไปเปลี่ยนชุดเพื่อแก้สถานการณ์ตรงหน้าไปก่อน

จ้าวไป๋ลู่กลับมานั่งข้างกายผู้เป็นมารดา นางรู้ดีว่ายามนี้ท่านแม่โกรธนางยิ่งนัก 

หลี่รั่วหานยกถ้วยชาขึ้นดื่ม เขาร้อนใจยิ่งนักอยากจะไปอธิบายให้หนิงเสวี่ยได้ฟังเสียเดี๋ยวนี้ แต่เมื่อได้เห็นแววตาเย็นเยียบของผู้เป็นมารดา เขาจึงทำได้เพียงสำรวมกิริยาเอาไว้

"เอาละ ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว แม่คงต้องให้เจ้าและจ้าวไป๋ลู่แต่งงานกัน" 

"ท่านแม่!!!" 

"อารั่ว จ้าวไป๋ลู่เสียเกียรติเพราะเจ้า" 

"นางเสนอหน้ามาเอง ลูกมิได้หมิ่นเกียรตินางนะขอรับ!!!" 

"แต่ผู้คนต่างเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่หมดแล้ว อย่างไรเจ้าก็ต้องแต่งนางเข้าจวน" 

"ไม่ขอรับ!!! ลูกจะแต่งกับเสวี่ยเอ๋อร์เพียงคนเดียวเท่านั้น!!!" 

"อารั่ว แม่ไม่ชอบหนิงเสวี่ย นางเจ้าเล่ห์มากกล ลูกมองนางไม่ออกหรือ!!!" 

"แล้วสตรีนางนี้ดีนักหรือขอรับ หากดีจริงคงมิทำเช่นนี้ ลูกว่านางจงใจเข้าหาลูกเพื่อหวังผลประโยชน์เสียมากกว่า!!!" 

"หุบปากเดี๋ยวนี้นะ!!!"

ฮูหยินหลิวอิ๋งลอบกำมือแน่น นางเป็นมารดา เมื่อได้ยินวาจาของผู้อื่นที่เอ่ยดูถูกบุตรสาวของตนเช่นนี้ก็รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่ง 

"อิ๋งเอ๋อร์ เจ้ามิต้องเป็นกังวล อย่างไรเสียข้าจะต้องตบแต่งบุตรสาวของเจ้าเข้าจวนโหวให้ได้" 

จ้าวไป๋ลู่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็เหลือบมองหลี่รั่วหานคราหนึ่ง เมื่อครู่นางไม่ได้มองเขาให้ชัดเจนเท่าใดนัก ยามนี้จึงถือโอกาสลอบพิจารณาใบหน้าเขาอย่างลับ ๆ

ใบหน้าของเขาหล่อเหลา แต่ทว่าแววตากลับดูเย็นชา อีกทั้งท่าทีก็หยิ่งผยองเกินผู้ใด 

เวรกรรมแท้ ๆ นางมิน่าไปเล่นชิงช้านั่นเลย 

เมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาที่มองมา หลี่รั่วหานจึงเอ่ยกับจ้าวไป๋ลู่ด้วยน้ำเสียงที่ดูแคลน 

"ข้าคือซื่อจื่อแห่งจวนโหว มีเกียรติ มีหน้ามีตา สตรีเช่นเจ้ามิคู่ควรกับข้าเลยแม้แต่น้อย หากอยากหน้าด้านแต่งเข้ามา เจ้าก็เป็นได้เพียงอนุ อย่าคิดว่าข้าจะหลงใหลในตัวเจ้า ไม่มีวัน!!!" 

เขาเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกไปจากเรือนใหญ่ โดยไม่สนใจผู้ใดทั้งสิ้น 

จ้าวไป๋ลู่ลอบเบ้ปากคราหนึ่ง 

แล้วใครอยากแต่งกับท่านกัน!!! ชิงช้ามันลอยไปเองโว้ยยย!!!